Læknablaðið : fylgirit - 01.12.1994, Blaðsíða 35

LÆKNABLAÐIÐ 1994; 80
35
Kristín Sigurðardóttir
Lækningar, vinna og lífsstíll
Einhverra hluta vegna, er ég stödd hér í dag til
a •flytja ræ^u um efni sem engin leið er að gera
skil á 10 mínútum. Þess vegna ætla ég að rifja upp
stundina þegar ég var beðin um að spjalla um
þessi atriði.
■ ,?ann fla® var e8 vakthafandi aðstoðarlæknir á
> jadeild Borgarspítalans. Deildarvinnan var
° íáruð, hinn aðstoðarlæknirinn á deildinni far-
>nn heim eftir vakt og ég á vaktinni. Símhringing-
ai utan úr bæ, einhver að biðja um lækni heim út
a sæimdum í hálsi og ég á leið niður á slysadeild
! a° fletta upp í eiturefnatölvunni á: chrysan-
lemammonocaboxylic acid pyrethrolone ester
sem fimm ára stúlka hafði tekið með morgun-
niatnum. Maðurinn sem var að ganga inn með
a 'verkinn varð að bíða, konan með krampann
f^ i n fá Stesolid og brjóstverkurinn var
g svo kom enn eitt „píp“. Það reyndist vera
I ^annes<áóttir að spyrja hvort ég væri til í að
ta a ræðu eftir sex mánuði, ég varð svo fegin að
Pa var ekki sjúklingur að ég sagði bara já.
aina stóð ég mig að því, í öllu annríki vaktar-
nnai að vera fegin að það væri ekki enn einn
f I,n®ur ,a leiðinni. Stundum hefur maður það
e m ega á tilfinningunni að vera í færibanda-
innu og að ekki sé unnt að afgreiða sjúklinginn
b övf2'’3 flyrst er fá söguna, og á meðan er
e • í hljóði um að sjúklingurinn sé að eðlisfari
U j, °§ gagnorður og hafi að auki engin félagsleg
andamá1 sem myndu stöðva færibandið. Síðan
r að skoða, meta, greina, ákveða og fram-
Lvæma, og svo er það næsti.
Stundum verður hraðinn svo mikill að varla
s timi til að tala við sjúklinginn, en það er
nn sem læknisstarfið snýst um. í>að er einmitt
h.f!nn ^iÞátturinn sem gefur starfinu gildi, og
_ hhð má aldrei gleyma þó svo að erillinn í
™isstarfinu geti verið geysimikill.
viö nn^ m*^^vægur þáttur er sú kunnátta sem
yer um að afla og tileinka okkur til að geta
liðsinnt sjúklingum okkar sem best. Við kynn-
umst heillandi heimi vísindanna og þvflík forrétt-
indi eru það að fá nasasjón af því hvflíkt meistara-
virki mannslíkaminn í raun er.
Að vísu vekja þessi óendanlega flóknu ferli í
mannslíkamanum og allir þeir sjúkdómar sem við
kynnumst spurningar um, hvort hraust fólk sé
raunverulega til. Hefur það aldrei hent ykkur að
ganga Austurstræti og undrast yfir því hvað allir
eru sællegir, eða fara í leikhús og sjá allt þetta fólk
og finnast það skrítið að það lítur út eins og sjúk-
lingarnir en er bara hresst? Þetta er líkt og á
fósturfræðikúrsinum á fyrsta ári í deildinni, þar
sem við lærðum að það væri nánast ómögulegt að
geta barn. Enda held ég að flest afkvæmin hafi
fæðst á öðru ári.
Læknisfræðin er ævilangur skóli og virðist að
því meira sem við lærum því minna kunnum við.
Það kom á óvart hvað menn kunna í raun og veru
lítið eftir háskólanámið, þar virtumst við fyrst og
fremst læra stafrófið, en það er fyrst eftir útskrift,
sem við lærum að lesa. Skilningur okkar á við-
fangsefnum læknisfræðinnar er eflaust sambæri-
Iegur við efsta hlutann af ísjakanum sem rétt
stendur upp úr. Því er það ekki einleikið hvað
virðist einkenna marga úr okkar stétt að geta tjáð
sig um allt milli himins og jarðar, verða aldrei
svarafátt, hafa alltaf réttustu skoðanirnar og vita
alltaf aðeins betur. Eina stéttin sem kemst í
hálfkvist við okkur, hvað þetta varðar, eru vel-
vakandi húsmæður í vesturbænum.
Ég held að flestir sem fara í læknisfræði geri sér
háleitar hugmyndir um starfið og útskrifast með
tilhlökkun um að takast á við geysispennandi
starf. En raunveruleiki aðstoðarlæknisins er oft
annar.
Fyrstu árin eftir útskrift gerum við margt annað
en að stunda læknisfræði, hluti sem ekki þarf 20
ára skólagöngu til að sinna. Sérstaklega er þetta
svekkjandi þegar ekki gefst tími til nægra sam-
skipta við sjúklingana eða aðstandendur þeirra og