Nýtt Helgafell - 01.10.1956, Blaðsíða 36

THOR VILHJALMSSON:
Að rása
Skriístofumaðurinn sat þennan Ijómandi
dag og reyndi að knýja hugann til að yfir-
gefa hið sóllýsta líf götunnar og hverfa að
tölunum sem lágu út af fyrir framan hann
í röðum og dálkum og áttu að hafa athygli
hans.
En hann gat ekki leitt hugsunina að því
feni, hugsunin var eins og hesturinn sem
vill ekki út í sandbleytuna, prjónar; rís á
afturfætur með eld úr nösum og froðu um
múlann og tryllt augu og vill ekki lengra,
þrjóskast við sporum stjórnandans og fleygir
honum af sér og hleypur einn út um mann-
laust landið.
Maðurinn sér fyrir sér hestinn svo stoltan
og frjálsan hlaupa. Hlaupa og verður ekki
framar náð í vald manna.
Hesturinn hleypur yfir víða græna gras-
sléttuna sem er rauð og brún af kvöldsól-
inni, þar rásar hinn grái hestur.
Þegar hann kemur yfir sléttuna og nam
staðar þar sem grasið var svo grænt og
ánægt með sig á bakka sjávarins þar sem
hafið gengur blátt inn í kyrra vík og sveiflar
ofursmáum hvítfægðum öldutónum á vit
hins dökka hljómborðs, þar nam hann stað-
ar, stóð kyrr með annan framfótinn ofurlítið
frá jörðu eins og skáld sem hinkrar við eftir
einu orði.
Hesturinn rétti höfuðið upp og teygði það
hátt eins og dulvígður áheyrandi þeirrar
tónlistar sem barst eítir leynibrautum gegn-
um þráðlausa þögnina þetta kvöld, bærði
flipana líkt og af viðkvæmum kenndum,
stilltum trega.
Augun voru svört með neistum sem send-
ust og sindruðu langt innan frá ófægðum
flötum sálarkristalla.
Svo hélt hann áfram hægt eins og nú
væri öruggt að engin væri eftirförin.
Hann kom að hlíðarslakkanum hinum
megin, fór yfir hlédrægan læk, það vakti
mmiaðarkennd að finna hvernig hófarnir
sukku í blautlendið kringum lækinn og
hvemig vatnið saugst upp með hófunum þeg-
ar hann lyfti þeim aftur. Svo hljóp hann
skáhallt upp hlíðina.
Þegar hann kom á brúnina hljóp hann
um stund eftir henni og bar við himín. Svo
tók hann stefnu til fjalls og hvarf sjónum í
blágrátt mistur sem fjaðraði ljósleitt um ræt-
ur þess upp í hlíðar.
Þegar því sleppti var helgur blámi um-
leikinn eldtungum himintregans er sólin
sligaðist af þunga blóðsins og sökk í gin
sjávarins.
Þegar það var horfið vaknar maðurinn við
og hugsaði sólin væri sezt, en horfir út og
það er dagur og heitt á götum og umferðin
hávær og margir flýta sér til að komast út
á vélsnoðnar grasskákir í skrúðgörðum borg-
arinnar til að geta látið sólina skína á sig
svo sem stundarfjórðung í stað þess að
drekka langsoðið gervikaffi á veitingahúsum
og ráða krossgátu kvöldblaðsins, og maður-
inn horfir á blaðið talnarúnum letrað sem
bíður hinnar svívirðilegu niðurlægingariðju,
hann seilist dapurri hægri hendi á talnaborð
reiknivélarinnar og fer að skrifa á hana upp
af blaðinu en fylgir vinstri hendi talnaröðinni
sem hann þræðir af samvizkusemi hins
leigða þræls sem aldrei mun taka á rás.