Nýtt Helgafell - 01.12.1956, Blaðsíða 14

GUNNAR GUNNARSSON:
Far veröld, far vel
Hver mannvera og hver hlutur í bæn-
um og á var í fastasvefni, kofarnir ekki
hvað sízt. Aðeins vindurinn vakti — vind-
unnn og Vesterin. Golan, gamla hróið,
raulaði lag við lágan stafn, kunm þau
mörg, tilbrigðin með ólíkindum. Sum end-
urtók hón þráfaldlega, en það gátu liðið
ár og dagar í bið eftir að hún rifjaði upp
aftur stóf ór kviðu eða stefjabálk, ærið tjöl-
kunnug jafnvel um leyndustu tilbrigði
jarðvistar, sem og bróðir hennar: vindurinn
gaf stundum dauðann og djöfulinn í allt
saman og það þýðir ekki að ætla sór að
hylma yfir, að ót frá eigin kynnum af því
sem mannlífið hefur upp á að bjóða, þeg-
ar það er sem öfugsnúnast, var Vósteinn
honum hjartanlega sammála, þá sem
endranær.
Slík kynni æxlast furðu fljótt hafi
hryggurinn bognað í keng, svo að setið er
uppi í róminu fremur en legið um leið og
maður snýr sór á bakið. Hvað ætli hann
kannaðist ekki við þetta sem kallað er líf,
guðsorðajams en glóruleysi á allar hliðar í
henm grunnufleðu. Á gandi anda og
ímyndunar hafði hann gert víðreist, þótt
ekki væri aldrinum fyrir að fara, taldi sig
hafa tekið lokaprófið eða að minnsta kosti
tilbúinn að taka það, teygði fram totuna,
lót sem hann blístraði kalt og karlmann-
lega eins og þegar gjóla á hausti glingrar
við spengda róðu.
Að láta hljóð fylgja hreyfingum varanna
kom vitanlega ekki til mála, hann mætti
ekki vekja hitt fólkið; vindinum var það
svo vant að það sofnaði ót frá honum, ann-
að kynni að verða uppi færi krypplingurinn
að hafa hátt að næturlagi. Enginn mundi
botna í hvað að honum gengi, tæki hann
að blístra eða raula lag svona alveg upp ór
þurru, eða hafði hann ástæðu til að láta
hressilega? Flestir á heimilinu höfðu eitt-
hvað fram yfir hann að árum, sumir all-
nukið, en af heilbrigðu fólki er varla skiln-
íngs að vænta, það á hann ekki til. Græn-
laukar með safadrjóga rót í gróðurmoldu,
grasið sem sólin blessuð kyssir, daggir og
óði vökva en blærinn klappar á kollinn
kvölds og morguns: hvermg ættu liljur
merkurinnar í fullu fjön að gruna það sem
slægjan veit að kvöldi sláttudagsins?
Óekkí. Unggresið sem enn er á brjósti,
án þess að hafa hugmynd um að það só
ætlað móður sinni til neyzlu og næringar,
veit ekki ýkjamikið og skilur þó minna,
það er ekki fyrr en þyturinn af Ijánum
lætur til sín heyra, ljánum sem í sviphend-
íng skilur á milli rótar og stönguls, rýfur
naflastrenginn, — það er ekki fyrr en
þetta hefur gerzt og ljáin bíður þess fölvu
brosi að mygla í sóld eða anganþorrna og
verða hirt og síðan innbyrt, — það er ekki
fyrr en þá að sjónarmiðin verða önnur:
heyið veit öllu meira en hamingjustrá á
grænum legg.
Þegar þar er komið, en ekki fyrr, getur