Helgafell - 01.12.1943, Blaðsíða 62

Sfzá lidnu mwti
i.
í dag kom sannur sumardagur fyrst:
sólgullinn morgunn fram úr heiði bláu
reis yfir engi, er lauguð döggum lágu,
ljómandi f y r r en sólin hafði birzt,
hófst yfir ána, er bugðast, blökk og glær,
sem bráðið silfur iði á stjörfu grjóti,
þar sem við bakkann æfir önd á fljóti
ungana sjö, er létu úr hreiðri í gær ....
Og laufgræn blikar brekkan þín og mínl
Svo brimar lífið, jafnvel dauðu, í æðum,
að gluggi á koti gerist eldleg sýn
og gömul amboð sprikla á sólskinsklæðum!
Hér skulum við í helgi þagnargeimsins
hvíla, við tvö .... Ó, gleymda, dreymda fró,
birtunnar fylling, varma, ríka ró,
rödduð og dýpkuð kliði flugnasveimsins!
Eitt verður nú og fyrr og fjær og nær!
Friðheilög jörðin sæng og rekkjustokkur!
Við næmar hlustir niðar mold, sem grær ....
Að nýju hefur sólin bjargað okkur!