Helgafell - 01.12.1954, Blaðsíða 48

46
HELGAFELL
nálinni, kveð'i mest að Hannesi Pét-
urssyni. Þó að rödd Jóns Helgasonar
og ljóðstíll Snorra Hjartarsonar leyni
sér ekki í kvæðum þessa komunga
skálds, tekur hin hnitmiðaða og
skáldlega meðferð hans á yrkisefnun-
um öll tvímæli af um það, að þar sé
óvenjulega gáfaður höfundur á ferð-
inni. Að minu viti er samt Hannes
Sigfússon, enn sem komið er, önd-
vegishöfundurinn á þessu skáldaþingi.
Hann er einn þeirra örfáu skálda, sem
vaxið hafa af kynnum sínum við T. S.
Eliot, og ljóðaflokkur hans, Dymbil-
vaka, er svipmikill skáldskapur,
slunginn áleitnum töfrum. En fleiri
höfundar eiga þarna athyglisverð og
góð kvæði, svo sem Arnfríður Jóna-
tansdóttir, Einar Bragi og Jón úr
Vör. Aðrir, úr flokki kunnra höfunda,
valda aftur á móti vonbrigðum, sér-
staklega Þorsteinn Valdimarsson.
Kveðskapur hans í þessari bók er
ósköp loðmullulegur og stendur eng-
an vegimi undir því lofi, sem einatt
hefur verið borið á höfundinn. Ekki
væri heldur drengilegt að bera Thor
Vilhjálmson þeim sökum að hafa not-
ið sín til fullnustu í ljóðum þeim, sem
hann á þarna.
En allt slíkt er vitanlega aukaatriði
hjá hinu, sem vel er uml bókina. I for-
málanum tekur útgefandinn það rétti-
lega fram, að til sýnisbókar af þessu
tagi verði „að gera þær kröfur um
val höfunda og Ijóða, að leggja megi
hana til grundvallar umræðum og
mati á Ijóðlist ungra skálda innan
þeirra tímamarka, sem bókinni hafa
verið sett“. Sé ég ekki betur en að
bókin fullnægi prýðilega slíku hlut-
verki. Hefur Helgafell að sínu leyti
ráðið ágætan bókmenntamann,
ICristján Karlsson, til að skrifa um
hana og verður ritgerð hans væntan-
lega birt í næsta hefti. Þessum fáu
orðum er því aðeins ætlað að minna
til hráðabirgða á athyglisverða bók,
sem vonandi á fyrir sér að afla hinum
ungu höfundum sínum velviljaðri
skilnings en þeir hafa mátt sæta um
nokkurt skeið.
T. G.
Fólk
Jónas Amason —
Ileimskringla — Rvík 1954
Það, sem öðru fremur einkennir
flesta pistlana í þessari bók, er mann-
elska. Skilningur höfundar á persón-
um þeim, er hann lýsir, byggist fyrst
og fremst á samúð. Birta sú, er hann
bregður yfir persónur, er oftast birta
góðlátlegs húmors, en hann getur,
þegar því er að skipta, brugðið fyrir
sig beittu háði, svo sem í pistlinum
um hattinn. Stundum jaðrar að því,
að hann verði of sentimental, en oft
er það ekki. Bezt lætur Jónasi að lýsa
smáfólkinu, svona á 6 ára aldri eða
þar um kring. Þar er hann alveg í
essinu sínu. Beztir eru að mínum
dómi þeir barnapistlar, þar sem efnið
er svo sem ekki neitt. Dæmi: Tuttugu
og fimm aurar og Hann Gvendur
skútukarl. Það má vera magasúr les-
ari, sem ekki kemst í gott skap við
lestur þessara pistla.
Pistillinn um laxveiðar las ég með
ánægju og fannst hann stinga mjög í
stúf við' þá óþolandi mærð og dellu-
rómantík, sem gerir flestar frásögur
af laxveiðum svo drepleiðinlegar.
Síðari hluti bókarinnar er misjafn-
ari að gæðum, og sumt er þar létt á
metunum, en þar er líka að finna
veigamestu kafla bókarinnar. Margt