Morgunblaðið - 20.11.2012, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. NÓVEMBER 2012
✝ Guðrún AnnaKristinsdóttir
fæddist á Akureyri
23. nóvember 1930.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu Lög-
mannshlíð 10. nóv-
ember 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Kristinn
Þorsteinsson, f. 6.
október 1904 í
Ólafsfirði, d. 10.
júní 1987, og Lovísa Pálsdóttir,
f. 11. janúar 1907 á Staðarhóli,
Akureyri, d. 18. júní 2002.
Systkini Guðrúnar eru: Gunn-
laugur Páll, f. 7. ágúst 1929, d.
10. mars 2006, og Margrét
Halldóra, f. 16. maí 1942.
Guðrún hóf píanónám sitt hjá
móður sinni fimm eða sex ára
gömul en reglulegt nám hóf
hún tíu ára gömul hjá Jórunni
Norðmann á Akureyri. Síðan
fór hún í Tónlistarskólann í
Reykjavík og var nemandi
Árna Kristjánssonar í tvo vet-
í Álaborg. Veturinn 1962 var
hún í London þar sem hún var í
undirleikaranámi. Á dval-
arárum sínum í Reykjavík
kenndi Guðrún við Tónlistar-
skólana í Reykjavík og Kópa-
vogi og loks við Söngskólann í
Reykjavík. Hún var píanóleik-
ari Sinfóníuhljómsveitar Íslands
um árabil og sinnti einnig slíku
starfi hjá RÚV en þar spilaði
hún bæði með öðru tónlist-
arfólki og lék undir hjá ein-
söngvurum. Guðrún starfaði
sem undirleikari með mörgum
einsöngvurum, hljóðfæraleik-
urum, kammersveitum og kór-
um, bæði blönduðum og karla-
kórum, lengst af með Karlakór
Reykjavíkur undir stjórn Páls
P. Pálssonar. Hún var undir-
leikari Sigurðar Björnssonar
óperusöngvara til fjölda ára og
einnig Guðrúnar Á. Símonar
óperusöngkonu. Guðrún flutti
til Akureyrar árið 1987 og
réðst þá til söngdeildar Tónlist-
arskólans á Akureyri. Einnig
var hún undirleikari karlakóra
þar um tíma. Guðrún elskaði
sinn heimabæ, Akureyri, og
leið alla tíð vel þar.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 20. nóv-
ember 2012, kl. 13.30.
ur. Eftir það fór
hún í Det kgl. Mus-
ikkonservatorium í
Kaupmannahöfn
og var þar í fimm
vetur og braut-
skráðist þaðan með
diplómagráðu.
Jafnframt því námi
fór hún í einkatíma
til Haraldar Sig-
urðssonar prófess-
ors. Guðrún var ár-
in 1955-1957 í Vínarborg í
einkatímum hjá prófessor
Bruno Seidlhofer. Á Íslandi lék
hún tvisvar einleik með Sinfón-
íuhljómsveit Íslands. Í mars
1958 lék hún píanókonsert nr. 5
eftir Beethoven (Keisarakons-
ertinn) og síðara skiptið píanó-
konsert í D-moll eftir Bach.
Guðrún hélt tónleika víða um
land og einnig víða í Dan-
mörku. Árið 1960 lék hún með
Tívolíhljómsveitinni í Kaup-
mannahöfn og sama ár lék hún
einleik með Sinfóníuhljómsveit
Elsku Didda mín. Mig langar
til að kveðja þig með nokkrum
orðum. Þú varst mér alla tíð svo
mikill styrkur í blíðu og stríðu og
alltaf tilbúin að standa við hlið
mér og halda í hönd mína þegar
þannig stóð á. Þú fluttir til Ak-
ureyrar þegar pabbi dó 1987 til
að búa með mömmu, sem þá var
orðin 80 ára, af því þér fannst hún
ekki geta búið ein, en innst inni
hafðir þú ekkert á móti því að
flytja norður. Þú varst svo mikill
Akureyringur í þér og elskaðir
bæinn þinn og fjörðinn af öllu
hjarta. Þú lást heldur ekki á liði
þínu þegar þú fluttir í Víðilundinn
eftir að mamma dó og bjóst þá í
sama húsi og Gunnlaugur bróðir
okkar sem var með sykursýki. Þú
varst ávallt við hlið hans þegar
hann þurfti þín við.
Þú varst svo ótrúlega sterk,
Didda mín, og kvartaðir aldrei
þótt þú hefðir sjálf þurft að ganga
í gegnum margar mjaðmaaðgerð-
ir á ævinni – þá fyrstu átta ára
gömul. Þér var alltaf umhugað
um að fjölskyldan hefði ekki
áhyggjur af þér.
Eftir áfall þitt í febrúar 2011
var erfitt að halda uppi samræð-
um við þig en undir niðri skildum
við hvor aðra. Okkar daglegu
símtöl fyrir þann tíma voru liðin
undir lok en þú fagnaðir mér allt-
af þegar ég kom til Akureyrar í
heimsókn til þín og brostir út að
eyrum.
Elsku Didda mín – ég veit að
þú varst orðin þreytt á lífinu og
þráðir hvíld og ég efast ekki um
að þér líður betur í dag. Vertu
ávallt Guði falin og þakka þér fyr-
ir allt sem þú varst mér og fjöl-
skyldu minni.
Þín systir
Margrét.
Elsku Didda mín. Mikið verð-
ur skrítið og tómlegt að fara ekki
lengur í heimsókn til þín. Þetta
hefur verið ánægjulegur fastur
þáttur í lífi mínu undanfarin ár,
sérstaklega eftir að pabbi féll frá
og enn frekar eftir að þú fékkst
áfallið í febrúar 2011. Það rændi
þig talmættinum og einangraði
þig frá umheiminum en greindin
þín var þarna og við reyndum að
skilja hvor aðra. Það tókst ekki
alltaf en lundin þín var létt og oft
hlóstu bara að vandræðum okkar.
Í vor las ég línur sem afi skrif-
aði þegar þú varst átta ára og þau
amma höfðu fengið að vita að þú
gætir komið til Kaupmannahafn-
ar í aðgerð vegna fæðingargalla í
mjöðmum. Hvílík gleði. Þau
sigldu með þig þangað og dvöldu
þar með þér um tíma en urðu síð-
an að skilja þig eftir í nokkra
mánuði. Þegar ég las þetta hugs-
aði ég, hvernig leið ykkur öllum?
Þeim að skilja þig eftir og þér
aleinni í útlöndum svona ungri?
Öll samskipti með bréfum sem
voru lengi á leiðinni, ekkert
skype. Og gleðin þegar fréttist að
Didda væri að koma heim með
Gullfossi. Þú áttir eftir að fara í
fleiri aðgerðir á lífsleiðinni og
varst oft sárkvalin en alltaf
hörkudugleg. Aldrei heyrði mað-
ur þig kvarta.
Það eru margar minningar
sem sækja að þessa dagana, þeg-
ar ég sem krakki fékk að koma og
vera nokkra daga hjá þér í
Reykjavík, spennuþrungið and-
rúmsloftið hjá afa og ömmu þeg-
ar þú áttir að leika einleik á píanó
með hljómsveit í Akureyrar-
kirkju, þú að spila „Þú sæla
heimsins svalalind“ á píanóið og
afi á orgelið í stofunni á Hamars-
tígnum og fleiri lög fylgdu í kjöl-
farið, heimsóknir í bústaðinn í
Ósbrekku, heimsóknir til ykkar
ömmu þegar þið bjugguð saman í
Akurgerðinu og loks til þín í Víði-
lundinn. Og þegar við fórum að
hnoða saman vísum um innihald
jólapakkanna, þar komstu með
mörg gullkornin. Áhugi þinn á
leikjum landsliðsins í handbolta,
ef manni varð á að hringja til þín
þegar verið var að sýna beint frá
leik í sjónvarpinu fannst það
greinilega að athyglin var ekki
við símtalið heldur leikinn og
þeim mun meiri spenna sem
fylgdi honum því betra. Og þakk-
látari matargest fékk maður
ekki, allt fannst þér gott. Við fór-
um nokkrum sinnum á kaffihús,
nú síðast í sumar og fengum okk-
ur alltaf bakkelsi með sem mest-
um rjóma eða kremi enda báðar
miklir sælkerar.
Þú reyndist einnig pabba
ómetanlega vel. Hann hafði sína
sykursýki og þau voru mörg
skiptin sem þú komst honum til
aðstoðar á hættustundum. Við
vorum oft búin að upplifa skipti
þar sem æðri máttarvöld hljóta
að hafa lagt hönd á plóginn svo
honum mætti takast að kalla á að-
stoð, eða þú hreinlega finna á þér
að nú ættirðu að huga að bróður
þínum. Fyrir þetta hef ég þakkað
þér áður en geri einnig hér.
Elsku Didda mín, ég mun
sakna þín sárt en veit að þú varst
orðin þreytt á þessu jarðlífi undir
lokin. Þú varst svo einangruð í
þínum heimi og undir það síðasta
fannstu mikið til eftir að hafa
dottið. Ég er þess fullviss að þú
kvaddir sátt og margir tóku á
móti þér hinum megin.
Þakka þér allt gott og ómet-
anlegt sem þú varst mér og mín-
um.
Þín
Ásdís Annika.
Það er erfitt að koma orðum að
því hvað hún Didda mín var mér
mikils virði, en það sem næst því
kemst er að hún var eins og mín
önnur móðir. Allt frá fæðingu var
hún til staðar og partur af lífi
mínu og okkar fjölskyldunnar.
Þær mamma voru einstaklega
nánar, sem kannski gerði það svo
eðlilegt fyrir mér.
Mínar fyrstu minningar, af svo
ótal mörgum, eru frá Freyjugöt-
unni. Úr stóra eldhúsinu þar sem
maður gat horft á fætur fólks
ganga framhjá eldhúsgluggan-
um, af stóra svarta flyglinum sem
ekki mátti fikta í af því það var
vinnan hennar, af „lifandi“
ávaxtasalatinu hennar, sem fór
oft úr Freyjugötunni upp í Safa-
mýri, því það þótti ómissandi með
ísnum yfir sjónvarpinu.
Einnig eru ótal margar minn-
ingarnar af Diddu á Akureyri hjá
afa og ömmu í Hamarstíg 22 í
spilamennsku og söng og tónlist.
Aldrei þreyttist ég á því að horfa
og hlusta á hana spila á flygilinn
og var hún ástæða þess að ég tók
píanónám fram yfir ballett aðeins
sjö ára. Þolinmæði hennar var
ótrúleg er hún kenndi mér að
bera hendurnar á lyklaborðinu og
bera virðingu fyrir hljóðfærinu
og tónlistinni, að lifa mig inn í
músíkina.
Svo eru aðrar af löngum bíl-
ferðum frá Reykjavík til Akur-
eyrar og til baka. Þá var oft sung-
ið hástöfum og þá sérstaklega
man ég eftir ferð með henni,
mömmu og Kristínu frænku þar
sem við fjórrödduðum fullt af lög-
um, alla leiðina norður, til að vera
tilbúnar með tónleika fyrir afa og
ömmu. Ekki gleymi ég gleði
þeirra yfir þessum „tónleikum“ í
Hamarstíg 12.
Þó held ég að þær minningar
sem standa upp úr séu frá sum-
arbústaðnum í Ólafsfirði. Þar
eyddum við systkinin sumrunum
saman með fjölskyldunni og elsk-
uðum þennan stað. Alltaf voru
Didda og afi og amma á staðnum,
þótt aðrir fjölskyldumeðlimir hafi
komið og farið yfir sumarið. Það-
an koma mínar allra bestu minn-
ingar úr barnæsku. Didda kenndi
mér að fara út á pall á náttkjóln-
um á morgnana um leið og ég fór
fram úr og draga að mér ferska
loftið til að vakna. Þetta geri ég
enn í dag í mínum eigin bústað á
Íslandi. Svo ekki sé minnst á að
fara í kalda „sturtu“ úr læknum
allsber og svo í heita pottinn sem
Didda fór í á hverjum einasta
degi, ef ekki tvisvar, hvernig sem
viðraði og yfirleitt elti ég. Og svo
var spilað, púslað og sungið. Ég,
mamma og Didda gátum vakað
langt fram eftir nóttu að púsla.
Já, ég var svo heppin að alast
upp í ótrúlega samstæðri og ást-
ríkri fjölskyldu og hlakkaði alltaf
til að eyða sumrinu með þeim.
En svo verður maður fullorð-
inn, sjálfstæður og vill skoða
heiminn. Þótt ég hafi flutt úr
landi upp úr tvítugu fylgdi Didda
mér alla tíð eftir, sendi endalaus
bréf, hughreystingar og ráð.
Sagði mér alltaf að fylgja mínu
innsæi og treysta á sjálfa mig.
Þótt Didda væri komin norður
aftur seinna meir var alltaf það
fyrsta sem ég gerði er ég kom til
landsins að hringja í Diddu. Það
var líka það síðasta sem ég gerði
kvöldið áður en ég flaug aftur út.
Elsku Didda mín, ég mun
ávallt minnast þín með eintómri
ást og hlýju og er einstaklega
þakklát fyrir að þú skyldir vera
partur af mínu lífi.
Bryndís Eriksdóttir
Philibert, sölustjóri
Icelandair í Frakklandi.
Guðrún A. Kristinsdóttir leik-
ur á píanóið oft rétt fyrir fréttir,
síðasta lagið fyrir fréttir á rás 1 í
Ríkisútvarpinu með okkar bestu
einsöngvurum. Þannig hefur
þjóðin í áranna rás heyrt hennar
látlausu rödd í tónlistinni á píanó-
ið, hrífandi í söng með mörgum
bestu einsöngvurum okkar.
Þarna lifir rödd hennar á píanóið
í hljóðritasafni þjóðarinnar og
syngur vonandi áfram aftur og
aftur á undan fréttum. Margir
vita, sem fylgdust með ferli Guð-
rúnar Önnu, hvílík hversdags-
hetja hún var. Aðeins átta ára
gömul fór hún í mjaðmaaðgerð til
Kaupmannahafnar og þrátt fyrir
þær skorður sem léleg mjöðm
setti henni ætíð vann hún marga
stóra sigra í leik á slaghörpuna.
Ég sem strákhnokki níu ára
gamall varð hrifinn ævilangt af
bagatellu Beethovens sem hún
lék sem aukalag á fyrstu tónleik-
um sínum (debút) hér í Nýja Bíói
á Akureyri árið 1955, þar sem
hún hreif mig og aðra áheyrend-
ur ákaflega mikið. Hún hafði þá
lokið einleikarapófi frá Konung-
lega tónlistarháskólanum í Kaup-
mannahöfn, þar sem sá mikli ne-
stor margra okkar bestu
píanóleikara, Haraldur Á. Sig-
urðsson, var hennar aðalkennari.
Sjálfur naut ég ætíð hennar
glöðu lundar og þeirrar þrotlausu
kröfu í vandvirkni í píanóleik sem
hún gerði til sín sjálfrar, og um
leið til annarra. Þessari gleði og
trúmennsku við tónlistina náði
hún í ríkum mæli að miðla nem-
endum sínum og öllu samstarfs-
fólki, bæði í fæðingarbæ sínum
Akureyri og áður í Reykjavík.
Með virðingu og þökk fyrir
margar glaðar stundir.
F.h. samkennara hennar við
Tónlistarskólann á Akureyri,
Jón Hlöðver Áskelsson,
fyrrverandi skólastjóri.
Í rúma tvo áratugi voru þau
Páll Pampichler Pálsson, stjórn-
andi Karlakórs Reykjavíkur, og
Guðrún A. Kristinsdóttir píanó-
leikari andlit kórsins. Þegar Páll
var ráðinn stjórnandi í ársbyrjun
1965 fékk hann Guðrúnu til liðs
við sig sem píanóleikara og að-
stoðarmann við raddæfingar. Þá
hófst samstarf þeirra sem stóð til
ársins 1987, þegar Guðrún flutti
til síns gamla heimabæjar, Akur-
eyrar, til að annast aldraða móð-
ur sína. Skömmu síðar lét svo
Páll af kórstjórn hjá Karlakór
Reykjavíkur og flutti til fæðing-
arbæjar síns Graz í Austurríki.
Þar með lauk farsælum störfum
þeirra fyrir Karlakór Reykjavík-
ur. Þau störf verða seint full-
þökkuð.
Og nú hefur heiðurskonan
Guðrún lokið lífsgöngunni. Ævi-
kvöldsins naut hún í þeim fagra
bæ Akureyri og var tónlistarlíf-
inu þar drjúgur liðsmaður síð-
ustu árin. Í minnisstæðri tón-
leikaferð Karlakórs Reykjavíkur
til Kína haustið 1979 steig þáver-
andi formaður kórsins, Ástvaldur
Magnússon, á pall og lýsti Guð-
rúnu heiðursfélaga Karlakórs
Reykjavíkur. Sú nafnbót var
sannarlega verðskulduð, en
undrunarsvipnum á Guðrúnu við
það tækifæri gleymum við fé-
lagarnir ekki.
Hér verður ekki rakinn glæsi-
legur ferill Guðrúnar sem píanó-
leikara. Að vita hana við flygilinn
veitti okkur kórfélögunum það
öryggi sem með þurfti á fjöl-
mörgum tónleikum kórsins hér
heima og erlendis. En hún gerði
miklu meira: Hún annaðist einnig
raddþjálfun og æfingar kórsins
að stórum hluta allan sinn starfs-
tíma hjá Karlakór Reykjavíkur
og var í reynd bæði listrænn ráð-
gjafi og nánasti samstarfsmaður
söngstjórans.
Við sem nutum þeirra forrétt-
inda að starfa með Guðrúnu A.
Kristinsdóttur í liðlega tuttugu
ár skipum nú flestir kór eldri fé-
laga í Karlakór Reykjavíkur. Það
er einstaklega bjart yfir minning-
unni um samstarfið við Guðrúnu
A. Kristinsdóttur. Blessuð sé
minning hennar.
Fyrir hönd eldri félaga í Karla-
kór Reykjavíkur,
Reynir Ingibjartsson.
Guðrún Anna Kristinsdóttir
píanóleikari var ekki aðeins einn
besti meðleikari landsins heldur
einnig söngvari og söngkennari,
þó að hennar rödd hljómaði
óbeint. Röddin hennar söng í
gegnum slaghörpuna og inn í sál-
ir söngvara. Hennar fag kallast
ekki undirleikur heldur meðleik-
ur. Það vita allir söngvarar að
munurinn á að syngja með góðum
píanista og slæmum er munurinn
á að svífa í lofti eða falla eins og
steinn til jarðar. Með Guðrúnu
sem meðleikara fékkstu nefni-
lega vængi.
Ég heyrði mikið talað um Guð-
rúnu á fyrstu árum mínum á Ak-
ureyri og hitti hana af og til þegar
hún kom norður, hvort sem um
var að ræða heimsókn til fjöl-
skyldunnar eða tónleikaferð.
Þegar ég fór svo að kenna söng í
Tónlistarskólanum á Akureyri
kom hún norður til starfa við
söngdeild skólans. Mikið vorum
við heppin að njóta krafta henn-
ar. Tímar hjá henni voru svo
miklu, miklu meira en undirleik-
ur. Einhvern veginn tókst henni
að veita söngvurum tilsögn í
gegnum píanóleikinn svo það
jafnaðist á við bestu söngkennslu.
En hér var ekki um undirgefni
né hlédrægni að ræða, hvorki í
leik né í tali. Hún gaf í botn,
studdi við, dró áfram og slakaði
þannig að söngvurum var nánast
fjarstýrt. Svona söng hún, og var
ein af okkar albestu söngvurum.
Fyrir Guðrúnu var sönglistin
heilög og hjálpi þeim sem sýndu
henni ekki tilhlýðilega virðingu.
Hún gaf ekkert eftir í kröfum um
skýran texta og nákvæmni í tóni
og takti. Og svo lét hún vita ef
henni líkaði ekki túlkunin.
Það var geysilegur fjöldi
söngvara sem naut tilsagnar
hennar og munu búa að því ævi-
langt. Guðrún lifir áfram í þessari
þekkingu frá kynslóð til kyn-
slóða.
Megi rödd hennar hljóma um
ár og aldir í hugum okkar.
Með þakklæti og virðingu.
Fyrir hönd Tónlistarskólans á
Akureyri,
Michael Jón Clarke.
Kynni okkar Guðrúnar hófust
er ég hóf söngnám í Söngskólan-
um í Reykjavík fyrir margt
löngu. Guðrún var þar fyrir og
spilaði með söngnemum. Það var
gæfa mín að fá hana sem kennara
en vinátta myndaðist þá með okk-
ur sem varði alla tíð. Hinn aðal-
kennari minn á þessum vettvangi
var Garðar Cortes skólastjóri og
þá óperustjóri. Mér var því ekki í
kot vísað í Söngskólanum. Ekki
síðri vinátta myndaðist með okk-
ur Garðari. Þessir kennarar mín-
ir voru býsna ólíkir. Garðar var
frjáls í forminu og til í að fara í
ævintýri með ýmislegt sem laut
að söngtækni og túlkun en Guð-
rún var afar stíf í forminu og í
raun strangur kennari. Á meðan
mér leyfðist ýmislegt hjá Garðari
gat það síðar í vikunni verið kom-
ið á bannlista hjá Guðrúnu sem
kenndi mér m.a. ýmsa mannasiði
í tónlist sem ég bý að enn þann
dag í dag. Garðar kunni þá siði að
sjálfsögðu alla en var til í að slaka
á svona á stöku stað ef gott tilefni
gafst til. Það umburðarlyndi var
ekki til staðar hjá Guðrúnu. En
þessi blanda var hreint út sagt
dásamleg og það sem gerði námið
þarna einstaklega skemmtilegt
og spennandi. Ég hugsa til baka
til þessara ára með eftirsjá. Við
Guðrún áttum það til að lengja
kennslustundirnar og þá var farið
heim til hennar á Freyjugötuna
þar sem hún bjó. Þar var hvorki
vítt til veggja né hátt til lofts en
þegar Guðrún settist við sinn
stóra og glæsilega flygil þá
breyttist þetta takmarkaða rými í
tónleikahöll. Þarna réðumst við
ekki á garðinn þar sem hann var
lægstur. Við tókum fyrir heilu
ljóðabálkana og gáfum ekkert
eftir. Síðar þegar ég hafði lokið
námi við Söngskólann lágu leiðir
okkar oft saman við tónlistar-
flutning og þá brá svo við að Guð-
rún sagði við mig: „Þorgeir minn,
nú syngur þú bara eins og þér
sýnist.“ Mér þótti þetta rausnar-
lega mælt og ekki laust við að
mér þætti sem hún væri að bjóða
mér stöðu við hlið sér sem jafn-
ingja. Ég var þessu þakklátur en
áttaði mig samt á því að jafningi
Guðrúnar varð ég aldrei. Hún bar
höfuð og herðar yfir mig og svo
marga fleiri.
Þegar Guðrún fluttist til Ak-
ureyrar að kennslu lokinni í
Reykjavík hóf hún kennslu á Ak-
ureyri. Þegar ég fór norður yfir
heiðar til að syngja sem gerðist
býsna oft á tímabili var Guðrún
oftar en ekki mætt á tónleika til
að hlusta m.a. á sinn gamla nem-
anda. Þá urðu fagnaðarfundir.
Nú þegar leiðir okkar skilur vil
ég þakka Guðrúnu vináttu henn-
ar og fyrir allt það sem hún gaf
mér og laut að söng og tónlist-
artúlkun. Það reyndist mér gott
veganesti.
Ég votta þeim öllum samúð
mína sem nú syrgja Guðrúnu A.
Kristinsdóttur.
Þorgeir J. Andrésson.
Guðrún Anna
Kristinsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð vegna fráfalls
SIGFÚSAR JÓNSSONAR,
fyrrverandi forstjóra
Innkaupastofnunar Reykjavíkur.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heima-
hjúkrunar og Heimahlynningar.
Bergljót Sigurðardóttir,
Sigurður Sigfússon, Hrund Einarsdóttir,
Kristján Sigfússon, Ragnhildur Sigurjónsdóttir,
Sólveig Jónsdóttir,
Kristján Jónsson,
Finnur Hrafn Jónsson
og fjölskyldur.