Monitor - 23.01.2014, Blaðsíða 8

R
agna Kjartansdóttir hefur komið
víða við. Ásamt því að hafa verið
í einni af vinsælustu hip hop-
sveitum landsins, lærði hún í
NewYork og er núna starfandi
hljóðmaður. Monitor hitti Rögnu
á Bast og fékk að heyra um
gullaldarskeiðið, hljóðbransann
og hvernig það er að vera „rapp-mamma.“
Hefur þú alltaf haft áhuga á tónlist?
Pabbi spilaði mjög mikið af vínylplötum á heimilinu,
þannig að ég ólst upp með tónlist í kringum mig. En
fyrsti áhugi minn á tónlist kom ekki fyrr en ég var
svona 9-10 ára gömul í gegnum Michael Jackson.
Fljótlega eftir það leiddist ég út í hip-hop, hlustaði til
dæmis mikið á rapp-dúettinn Kriss-Kross bræður, sem
röppuðu í öfugum buxum.
Spilar þú á einhver hljóðfæri líka eða notar þú bara
röddina?
Nei því miður spila ég ekki á nein hljóðfæri. Ég
prófaði samt að æfa á klassískan gítar þegar ég var
lítil. Mér fannst lögin sem ég var látin spila svo
leiðinleg að ég laug að ég væri að flytja svo ég gæti
hætt í gítartímum. Þegar kennarinn spurði hvort ég
gæti ekki bara tekið strætó í tíma sagði ég að ég væri
að flytja svo langt í burtu að það væri bara ekki hægt.
Ég sé samt núna eftir því að hafa hætt, það kemur sér
svo vel að kunna á eitthvert hljóðfæri.
Seint á 10 áratugnum varst þú ein af stofnendum
hip-hop-sveitarinnar Subterranean sem var ein af
fyrstu íslensku hip-hop-sveitunum. Finnst þér hip-
hop-senan hafa breyst síðan þá?
Ég myndi segja að hip-hopið sé orðið miklu
poppaðra núna.Viðfangsefnin eru líka orðin allt
öðruvísi, það sem fólk yrkir um hefur breyst. Tíundi
áratugurinn, tíminn þar sem ég var að byrja í hip-hopi,
er oft kallað gullaldarskeið hip-hopsins, en þá var
stefnan að ryðja sér til rúms og menn voru í því að
sýna sig og sanna. Röppurum var svo annt um hip-
hop-menninguna og það var meira attitude/viðhorf í
tónlistinni heldur en kannski núna. Nú eru flestallir
rapparar sólóartistar, en þá var mikið um það, og þótti
mikilvægt, að vera hluti af stærra rapp-„crew-i“.
Subterranean vakti mikla athygli hér á landi og
var meðal annars kosin bjartasta vonin á íslensku
tónlistaverðlaununum 1997. Heldur þú að fólk hafi
verið farið að þyrsta í almennilegt íslenskt hip-hop á
þessum tíma?
Við vorum ekkert sérstaklega að spá í hvort það væri
til markhópur fyrir tónlistina okkar, heldur vorum að
gera þá tónlist sem okkur þótti góð. Fyrsta upplagið
af plötunni okkar Central Magnetizm seldist þó upp
mjög fljótt svo ég verð víst að svara þessari spurningu
játandi.
Á þessum tíma kom stundum fram í fjölmiðlum
að einhverskonar deilur væru í gangi á milli
Subterranean og Quarashi. Var eitthvað til í þeim
sögusögnum?
Nei, get ekki sagt það. Þetta var, hugsa ég, bara upp-
spuni fjölmiðla þar sem tveimur ólíkum hjómsveitum
var stillt upp þó svo þær væru báðar í rappinu. Sem
unglingur var maður kjáni að taka þátt í þessu, eins
langt og það náði, það var samt ekkert langt. Þá voru
engir gemsar, Facebook og internet svo eitthvað varð
fólk að hafa fyrir stafni.
Þegar hin heimsfræga rapphljómsveit Fugees tróð
upp í Laugardalshöllinni 1997 voruð þið m.a. valin til
þess að hita upp. Hvernig tilfinning var það?
Það var auðvitað mjög merkilegt fyrir 17 ára ungling
að fá að hita upp fyrir átrúnaðargoð sín. Manni fannst
maður vera svo lítill á risastóru sviði í Laugardalshöll-
inni. Það var rosa mikil upplifun en við fengum aldrei
að hitta þau þar sem þau voru umkringd öryggisvörð-
um allan tímann.
Oft kemur upp umræða um stöðu kvenna í hip-hopi.
Hvernig var þetta 97? Hefur staða kvenna í hip-hopi
breyst?
Ef ég lít núna til baka þá hefur hip-hop sjálft breyst
meira en staða kvenna innan tónlistarinnar. Kven-
menn voru í miklum minnihluta þá og eru enn, en þó
ekki með jafn afgerandi hætti. Skýringin á því er ef til
vill sú að mikið af hip-hop-tónlist í dag er poptónlist
og því öllum aðgengilegri. En á tíunda áratugnum var
hip-hop jafnvel meiri jaðartónlist.
Rappa konur öðruvísi en karlar?
Hvort sem það eru rapparar, rithöfundar eða
söngvarar eru yrkisefni karla og kvenna frábrugðin að
því leyti til að tilfinninga- og hugarheimur kynjanna
er ólíkur. Rapparar eru eins ólíkir og þeir eru margir.
Ég er oft spurð út í það hver sé uppáhalds kvenrapp-
arinn minn, en ég hef ekki enn rekið augun í það að
karlrapparar séu spurðir að því sama. Konur og karlar
eru ólík punktur. En mat mitt á rappi er gjörsamlega
óháð kyni.
Þú hélst til NewYork til að stunda nám eftir að
Subterranean lagði upp laupana. Hvernig var það að
komast þangað?
Ég fór þangað þegar ég var tvítug, eftir útskrift í MH
og var þar í fjögur ár. Ég var þar í hljóðupptökunámi
í Five Towns’ College á Long Island í NewYork og
var það ein af bestu lífsreynslu minni. Að fá að lifa í
„mekka hip-hopsins“ var alveg magnað, maður fékk
að velja sér þá tónleika sem maður vildi fara á í hverri
viku, ég þurfti eiginlega bara að sigta út, framboðið var
svo mikið.
Þú starfaðir í eitt ár sem nemi hjá upptökuverinu
„Chung King Studios“ á Manhattan. Hvernig reynsla
var það?
Það var rosalega mikill skóli lífsreynslulega séð og ég
lærði mjög mikið á hvernig bransi þetta er þarna úti.
Ég lærði þó eflaust meira um hvernig á að umgangast
viðskiptavini stúdíósins frekar en hljóðtæknina sjálfa.
Ég var til dæmis alveg með á hreinu hvar hægt var að
finna næsta McDonalds sem opinn var allan sólar-
hringinn og hvert átti að hringja ef fólk vantaði ýmis
vafasöm efni. Svo var ég mikið í því að þrífa ýmsar
græjur með eyrnapinna.
Hvað tók við hjá þér eftir dvölina í NewYork?
Þá var ég í raun og veru mjög upptekin af því að
feta mig áfram í bransanum sem hljóðmaður. Ég kom
heim árið 2004 og var þá að sækja um fleiri en tuttugu
vinnur. Ég var harðákveðin í að vinna við hljóð að
námi loknu ég fletti því sennilega upp öllum stúdíóum
landsins í símaskránni og mætti svo á staðinn með
starfsumsókn og ferilskrá. En margir í þessum bransa
eru með sjálfstæðan rekstur og vinnuaðstaðan í
heimahúsum, svo það hefur komið fyrir mig að fólk
sé að mæta mér í dyrunum með stírur í augum og í
náttsloppnum einum fata.
En þessi hljóðbransi er svolítið mikið þannig að
maður þarf að vera mikið sjálfmótíveraður og eru
margir í þessum bransa til dæmis sjálfstætt starfandi.
Ég næli mér í fyrstu vinnuna árið 2005 sem hljóð-
maður í Latabæ. Með því að feta mig áfram í atvinnu-
markaðinum festist ég í vinnu og tók hana umfram
tónlistina um árabil. Ég samdi eitt og eitt lag á hverju
ári en ekkert markvisst.
Hvað kom til að þú fórst aftur út í það að gefa út
þína eigin tónlist árið 2013?
Ég lenti í því að missa vinnuna mína og þá fór ég
svona að endurskoða hvað hefur gert mig hamingju-
sama í lífinu í gegnum árin og tónlistin var eitthvað
sem ég hef alltaf leitað til. Ég bjó í Hollandi árin
2011-2012 og á meðan ég bjó úti fór ég á alveg helling
af tónleikum. Það er fátt sem kemur eins mikið við
mann, lyftir manni jafnmikið upp og gleður og góðir
tónleikar.
Einnig hafði það áhrif að ég fékk styrki til
þess að gera plötuna og meðal annars frá
menntamálaráðurneytinu. Er þetta reyndar fyrsta
skipti sem ég veit um þar sem menntamálaráðuneytið
styrkir gerð hip-hop-plötu. En með styrknum fékk ég
ákveðinn tímaramma, þar sem platan átti að verða til
á árinu 2013 og var hann einmitt það sem ég þurfti til
að loksins gera þetta. En á sama tíma fékk ég líka nýja
vinnu í Stúdíó Sýrlandi, þannig ég lenti í því að vera
bæði í fullu starf, móðir og var að taka upp plötu sem
ég gaf síðan út sjálf þannig það var nóg að gera.
Nú átt þú fjögurra ára gamlan son. Hvernig er að
vera „rapp-mamma?“
Að vera „rapp-mamma“ er klárlega besta
hlutverkið og eru það mikil
forréttindi. Vonandi næ ég að hafa
einhver áhrif á tónlistarsmekkinn
hans og hvernig hann þróast
tónlistarlega séð.
En hvað finnst syni þínum um
tónlistina þína?
Hann er mjög hrifinn og kann
merkilega mikið í sumum lögunum. Uppáhaldslagið
hans er iEndorse sem hann kallar þó draugalagið.
Honum finnst samt skemmtilegast að hlusta á lögin
mín hátt í bílnum. Hann biður mig alltaf um að
hækka þar til það heyrist út á götu, ég verð rosalega
vandræðaleg. Ég er orðin pínu hrædd um að fólk sjái
mig og haldi að ég sé bara keyrandi um með mína
eigin tónlist í botni.
En hver er sagan bakvið listamannsnafnið Cell7?
Sagan er bara sú að ég var unglingur að leita mér að
nafni. Á þeim tíma fannst mér afa erfitt að skrifa texta
og finnst það reyndar svolítið enn. Þaðan kemur Cell
nafnið, maður er fastur í fangelsi hugans. Svo var ég
líka smá í talnaspekinni á þeim tíma og talan sjö er
fæðingatalan mín. Þannig þetta nafn er svolítið barn
síns tíma í raun og veru. Er frekar hugmyndasnauð
þar sem ég heiti Ragna og mér hefur ekki enn tekist
að finna upp á nýju nafni sem sem mig langar að
binda mig við.
Þannig að „Ragna rappari“ var aldrei málið?
Nei það hefði aldrei virkað og mun aldrei virka.
Segðu okkur aðeins frá plötunni þinni CELLF sem
kom út í fyrra.
Ég og Gnúsi (fyrrum meðlimur Subterranean) tókum
hana upp saman.Við erum rosalega gott teymi og
höfum reynst hvort öðru vel. Það skemmir heldur ekki
að við erum góðir félagar og vinir, í raun og veru var
þetta mjög náttúrulegt samband.Við höfðum auðvitað
unnið saman, en fyrir mörgum árum. Það voru viss
forréttindi að fá að vinna með vini sínum og vorum
við nánast sem einn hugur á þessari plötu. Einnig á
Addi Intro tvö lög á plötunni ásamt pólska product-
ion-teyminu PlanB sem á eitt lag.
Hvernig hafa viðbrögðin verið?
Þau hafa verið vonum framar og fólk hefur tekið
ótrúlega vel í hana. Ég var ein af þeim sem komust á
Kraums-listann, sem eru árleg plötuverðlaun Kraums
tónlistarsjóðs. Er ég gríðarlega stolt af því að vera
fyrsti rapparinn sem nær inn á þann lista. Platan er
einnig á mörgum listum yfir toppplötur ársins 2013
og það gleður mig mjög mikið að fólk sem hlustar
ekki endilega á hip-hop sé hrifið af plötunni minni.
Það var alltaf takmark mitt til að byrja með, að höfða
til breiðari hóps fólks en akkúrat þeirra sem hlusta
eingöngu á hip-hop.
Hvaðan færð þú innblástur?
Oftast úr hversdagsleikanum bara. Svo reynir maður
að vera frjór í hugsun og nota ímyndunaraflið. En svo
er náttúrlega innblástur eitt og tækni annað þegar
það kemur að hip-hopinu og ég reyni að hlusta mjög
mikið á aðra rappara þegar það kemur að stíl og flæði
og svo framvegis. En innblásturinn getur verið allt
frá myndbandi á Youtube yfir í eitthvað sem gerist
í manns daglega lífi. Það eru engin takmörk á því
hvaðan hann kemur.
Hvað er framundan hjá Cell7?
Við erum aðallega að undirbúa okkur fyrir Sónar
Reykjavík.Við spilum þar á föstudagskvöldið 14.
febrúar klukkan 22 á SónarFlóa-sviðinu. En svo er
aldrei að vita hvað gerist í millitíðinni. Ég er samt
mjög spennt fyrir því að komast eitthvert út til að
spila. Subterranean fór aldrei út fyrir landsteinana
þannig mig langar rosalega mikið að komast út til að
spila tónlistina mína.
Hverju má búast við af ykkur á Sónar?
Eitt það skemmtilegasta sem ég geri er að spila á
sviði fyrir framan áhorfendur og ég legg mikið upp úr
því að ná einhverri tengingu við áhorfendur. Það er
ekkert skemmtilegra en þegar maður nær að virkja þá
og gera þá hluta af show-inu.
Æfingar standa því yfir núna með það að markmiði
að vera með þétt og gott prógramm á sviði. Við reyn-
um alltaf að endurnýja einhverja hluti prógrammsins
á milli tónleika. Ég hvet alla til að koma og sjá okkur.
Nú komst þú fram á Iceland Airwaves-hátíðinni
síðasta haust. Hvernig upplifun var það?
Ég hafði spilað nokkrum sinnum áður á Iceland
Airwaves og það er alltaf ótrúlega gaman. Það var
samt öðruvísi í haust þar sem ég var núna með heila
plötu í farteskinu. Ég þurfti því að velja úr efninu
mínu varðandi hvað ég átti að spila en ekki bara
spila allt efnið sem átti.
Er maður einhverntímann of
gamall fyrir rappið?
Nei það held ég ekki, til dæmis
er Dr. Dre 46 ára og enn að gera
góða hluti sem og Nas sem
varð fertugur á síðasta ári. Ég á
greinilega nóg eftir.
8 Monitor fimmtudagur 23. janúar 2014
Texti: Auður Albertsdóttir audura@monitor.is
Myndir: Golli golli@mbl.is
Ég er orðin pínu
hrædd um að fólk
sjái mig og haldi að ég
sé bara keyrandi um með
mína eigin tónlist í botni.
Ragna
á 30 sekúndum
Fyrstu sex: 100680
Versti ótti: áhorfendur sem ekki er
hægt að hreyfa við
Æskuátrúnaðargoð: michael Jackson
Það sem fékk mig fram úr í morgun:
Vinnan
Draumahæfileiki: Að geta sungið
Ég hef aldrei: Farið á Þjóðhátíð í eyjum
Lag á heilanum: Yoncé með Beyonce