Harmonikublaðið - 01.12.2003, Blaðsíða 14

Viðtalið
HARMONIKUBLAÐIÐ
Tónelsk fjölskylda
Harmonikublaðinu barst þetta
skemmtilega viðtal sem rit-
stjórn Harmonikufélags
Reykjavíkur tók við Ragnheiði
Guðmundsdóttur. Hún og dæt-
ur hennar þrjár Ása, Inga og
Hekla Eiríksdætur hafa allar
verið í námi í harmonikuleik
hjá Karli Jónatanssyni. Fer við-
talið hér á eftir.
Ritstjórn H.R. lék forvitni á að vita ein-
hver deili á þessari tónelsku fjölskyldu.
Við höfðum samband við Ragnheiði og
mæltum okkur mót við hana á vinnustað
Guðrúnar Guðjónsdóttur einn eftirmið-
dag í nóvember.
Ragnheiður er gift Eiríki Þorgeirssyni,
Gestssonar frá Hæli í Gnúpverjahreppi.
Þau eiga fimm börn, Ásu, Ingunni, Heklu,
Þorgerði og Eirík sem er yngstur.
Er mikil tónlist í þinni œtt?
]á, mjög mikil bæði í minni ætt og ein-
nig í ætt Eiríks. Til dæmis voru ömmur
okkar Eiríks báðar organistar frá 18 ára
aldri. Amma mín, Ragnheiður Böðvars-
dóttir, var organisti í 50 ár, spilaði í kirkj-
unum á Mosfelli og Minni-Borg. Hún átti
ellefu systur og einn bróður sem Magnús
hét, söngmaður góður. Hann var faðir
Böðvars sem er einn af stjórnendum
Léttsveitar Harmonikufélags Reykjavíkur.
Það hefitr þá verið hljóðfœri á heimilinu?
|á, það er nú saga að segja frá því.
Langafi minn, Böðvar, keypti eitt fyrsta
orgelið sem kom í Laugardalinn. Hann fór
til Reykjavíkur og keypti orgel og reiddi
það austur á hestum. Tók um tvo daga að
koma því heim. Þetta mun hafa verið um
aldamótin. Það var hreint ekki svo auðvelt
að verða sér úti um hljóðfæri á þessum
tíma. Mikið var á sig lagt við að fá orgelið
á heimilið og lýsir það best tónlistaráhuga
heimilisfólksins. í framhaldi af þessu var
fenginn kennari á heimilið og þótti það
svolítið skrítið á þessum tíma.
Við hverfium nú aftur til nútíðar og spyrjum
Ragnheiði um tónlistina á hennar heimili.
Hún segist sjálf hafa lært á píanó hér
áður fyrr og þrjár dætur hennar, Ása,
Inga, og Hekla hafa allar lært á píanó.
Þær eru komnar mislangt með námið,
Ása þó lengst og nú hefur sú yngsta, Þor-
gerður, sjö ára bæst í hópinn.
Ragnheiður ásamt dætrum sínum.
F.v. Hekla, Ragnheiður, Ása og Inga.
Við spyrjum Eirík yngri, fiögurra ára sem er
með móður sinni, hvort hann œtli ekki að lara
á hljóðfœri. Hann er nú frekar fámáll en kink-
ar kolli og játar því.
En hvernig stóð á því aðþið fóruð að lara á
harmoniku.?
Það var nú eiginlega tilviljun. Þegar
við bjuggum í Svíþjóð þá umgengumst
við fólk sem spilaði mikið á hljóðfæri, þar
á meðal harmonikur. Það voru eiginlega
fyrstu kynni okkar af harmonikum. Hér
heima hittist einu sinni hópur fólks. Þar
voru a.m.k. þrír með harmonikur. Stelp-
urnar Ása og Inga fóru að reyna að spila
á nikkurnar og náðu fljótlega lagi á þær.
Þá sagði ein úr hópnum: "Þú verður að
kaupa harmoniku, þær ná þessu strax."Ég
hafði nú ekkert verið að hugsa um það en
þetta varð til þess að ég keypti harmon-
iku og gaf þeim í jólagjöf og nú eru þær
orðnar þrjár nikkurnar á heimilinu. Um
þetta leyti var kennaraverkfall og stopp-
aði því píanónámið. Datt okkur þá í hug
að hafa samband við Karl Jónatansson.
Karli fannst þær heldur ungar, Ása 11 ára
og Inga 9 ára, en okkur talaðist svo til að
þær færu til hans í einn tíma og við sæj-
um svo til. Eftir að hafa hlustað á þær
ákvað hann að taka þær í nám. Ása og
Inga byrjuðu fyrst og hafa þær fylgst að
alla tíð, síðan komum við Hekla líka.
Okkur verður að orði að stundum geti verk-
fóll látið gott af sér leiða.
Ragnheiður heldur áfram og segir að
Karl sé ansi glúrinn við að fá alla til að
gera sitt besta. Fljótlega fer hann að láta
fólk spila lítil lög síðan fá nemendur
tækifæri til að spila fyrir aðra við ýmsar
uppákomur. Ýtir það mjög undir áhuga
nemenda og gerir þá öruggari í fram-
komu.
Það er sagt að á unglingsárum hatti margar
stúlkur í harmonikunámi?
]á, svo er sagt, en ef þær eru búnar að
ná tökum og getu á tónlistarnáminu fyrir
unglingsárin halda þæráfram. Stelpurnar
mínar þrjár hafa verið að spila á Lauga-
veginum og víðar fyrir jólin en það var
næstum eitt ár sem þær eldri vildu ekki
láta sjá sig með harmoniku en það jafn-
aði sig. Þau voru fjögur ungmenni sem
spiluðu og æfðu saman, þau Ása, Inga,
Ágúst og Matthías. Það viðhélt áhugan-
um og styrkti þau heilmikið.
Hvað ert þú búin að vera lengi í námi hjá
Karli?
Þetta mun vera þriðja árið. Ég hélt
reyndar að það væri létt verk að spila á
harmoniku en komst fljótlega að því að
það er erfitt og ólíkt píanói. Það skrítna er
að ég hafði aldrei prófað að spila á harm-
oniku þó að hún hafi verið á heimilinu í
mörg ár. Fyrst stóð allt fast hjá mér. Þó ég
lesi nótur stóð ég í streði með bassann
en þetta hefur lagast svo ég hlæ að þessu
ídag.
Spiliðþið maðgurnar saman?
Nei, það gerum við ekki. Það er lítill
tími og reyndar bara þrjár harmonikur á
heimilinu. Við Hekla spilum að vísu
stundum saman.
Við endum okkar spjall með því að spyrja
hvort húsbótidinn spili á hljóðfari?
Ragnheiður segir að hann hafi lært á
píanó en lítið haldið því við. G.G./Ó.Þ.K.
Harmonikuþáttur í
útvarpinu!
Nú geta harmonikuunnendur glaðst á ný,
ekki síst þeir sem saknað hafa harmoniku-
þáttar í útvarpi allra landsmanna síðustu
misserin. Sérstakur harmonikuþáttur í
Ríkisútvarpinu var síðast sumarið 2002.
Þeim þætti stjórnaði Matthías Kormáks-
son. Þetta var frumraun hans sem þátta-
stjórnanda og stóð hann sig með stakri
prýði. Ekki urðu útsendingar þessar nema
átta talsins í það skiptið auk endurflutnins
og þótti mörgum þeir útvarpsmenn ekki
sína mikinn rausnarskap í garð harmoniku-
unnenda Eftir mikla baráttu hefur náðst
munnlegt samkomulag um það við dag-
skrárstjóra Ríkisútvarpsins að hefja út-
sendingu á nýjum harmonikuþætti íbyrjun
árs 2004. Búið er að semja við Ólaf Þ. Krist-
jánsson um stjórn á næsta þætti. Vonandi
tekst að halda þessum þætti á dagskránni
um langa framtíð. - Njótið heil. J.J.