Læknablaðið - 15.11.2002, Blaðsíða 71

u
MRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 31
Af göngulagi og
tætara
Við tætarann
Hjúkrunarfræðingur var að ljúka við kvöldvaktina og
gekk fram á lækni sem stóð við pappírstætara og hélt
á blöðum í hendinni.
„Góða kvöldið,“ sagði læknirinn. „Af einhverjum
ástæðum hefur ritaranum mínum láðst að ganga frá
þessum pappírum í dag. Getur þú ef til vill hjálpað
mér með þessa vél?“
„Alveg sjálfsagt,'1 sagði hjúkkan. Hún ræsti vélina,
setti pappírinn í hana og ýtti á „start“-takkann.
„Frábært, stórkostlegt,“ sagði læknirinn þegar papp-
írinn hvarf inn í vélina. „Ég þarf víst fimm eintök af
öllu saman.“
Mikill kláði
Heimilislæknir og hjúkrunarfræðingur sátu í biðsal á
flugvelli og voru á leið á ráðstefnu. A móti þeim sat
maður sern klóraði sér alveg ofboðslega á olnbogan-
um. „Hvað skyldi nú ama að þessum?“ spurði hjúkk-
an og gerði sig líklega til þess að hafa áhyggjur af
manninum.
„Hann er sjúklingur hjá mér. Ég get sagt þér í
algjörum trúnaði að hann er illa haldinn af gyllinæð."
„Já, en af hverju er hann þá að klóra sér á olnbog-
anum?“ spurði hjúkkan.
„Hann er pólitíkus í stjórnmálaflokki þar sem
menn þekkja ekki mun á olnboga og rassi.“
Bjarni
Jónasson
Bjarni.Jonasson@hg.is
Án fingra
Trésmið nokkrum tókst á einhvern óskiljanlegan hátt
að saga af sér alla tíu fingurna. Hann komst á slysa-
deildina þar sem skurðlæknir nýkominn úr sérnámi
tók á móti honum.
„Ja hérna,“ sagði læknirinn. „Láttu mig fá fing-
urna og svo skulum við sjá hvað við getum gert.“
„En ég er ekki með fingurna," sagði smiðurinn.
„Ertu ekki með fingurna? Hvað meinarðu eigin-
lega að þú sért ekki með fingurna?“ sagði læknirinn
forviða. „Við erum með öll tæki og tól af bestu og
fullkomnustu gerð til að fást við svona áverka. Því í
ósköpunum komstu ekki með puttana með þér?“
„Kannski þú segir mér hvernig ég hefði átt að tína
þá upp af gólfinu," sagði maðurinn.
Átján holur
„Mér þykir fyrir því,“ sagði tannlæknirinn við sjúk-
ling sinn í símanum, „en ég get því miður ekki tekið á
móti þér í dag. Ég þarf að setja í einar átján holur eftir
hádegið.“ Síðan lagði hann símann frá sér, tók upp
golfsettið og gekk út af stofunni.
Hjá barnalækninum
Barnalæknirinn fékk mikið út úr því að ræða við smá-
fólkið og kanna hversu vel það væri að sér í að þekkja
hinu ýmsu hluta líkamans. Ungur drengur sat í kjöltu
móður sinnar og læknirinn benti á eyra hans og sagði:
„Er þetta nefið á þér?“
Drengurinn leit forviða á móður sína og sagði:
„Ég held að við ættum að fara til einhvers annars
læknis.“
Þrisvar í viku
Eldri maður kom á stofu til þvagfæraskurðlæknis
sem hafði getið sér gott orð fyrir að liðsinna mönnum
með getuleysi. Læknirinn skoðaði gamla manninn og
sagði síðan: „Þú ert alveg einstaklega vel á þig kom-
inn af áttatíu og fimm ára manni að vera. Hvers
vegna komstu til mín?“
„Guðlaugur vinur minn og jafnaldri segist hafa
samfarir við konu sína þrisvar í viku. Það get ég ekki
sagt.“
„Jú, það getur þú svo sannarlega,“ sagði læknir-
inn. „Þú getur sagst hafa samfarir eins oft í hverri
viku og þér sýnist.“
Alveg sérstakt göngulag
Tveir læknanemar sáu gamlan mann ganga gleiðan.
Þá sagði annar þeirra: „Það er ég viss um að þessi
gamli maður er með Petry-heilkennið. Fólk með
þann sjúkdóm gengur með langt bil á milli fótanna.“
„Ég er ekki viss,“ sagði hinn, „ég gæti frekar trúað
því að hann sé með Zovitski-heilkennið." Þeir ákváðu
að spyrja þann gamla hvers vegna hann gengi eins og
hann gerði. „Það skal ég segja ykkur en fyrst verðið
þið að segja mér hvað þið hélduð að væri að mér.“
Svo fékk hann að heyra um Petry- og Zovitski-heil-
kennin.
„Nei, drengir mínir, þetta er rangt hjá ykkur báð-
um. Mér fannst ég þurfa að reka við en komst þá að
því að ég þurfti að gera meira en það.“
Læknablaðið 2002/88 863