Tímarit Máls og menningar - 01.03.1992, Blaðsíða 45

— Farðu vindur, kallaði stúlkan. En það var til einskis. Vindurinn blés. Eldurinn
fuðraði upp og barst yfir í næsta hús, hann krækti þar tungu í þakið og brann. Og þannig
gekk það koll af kolli, vindurinn elti frá götu til götu, frá húsi til húss. Þorpsbúar kölluðu:
Eldur! Eldur! Þeir sóttu vatn og skvettu á eldinn en það var til einskis. Hann stökk á
kirkjuna og át hana upp til agna.
Eldurinn fór öskrandi um götur og öngstræti. Loks hafði hann brennt öll húsin í
þorpinu. Að morgni lá hann og logaði í sperrubút. Litla telpan kom þar að. Eldurinn átti
eitt hús eftir. Það var heima hjá henni sjálfri. — Berðu mig nú þennan spöl, hvíslaði hann.
— Nei.
— Svona nú. Fyrr muntu ekki verða fegursta stúlka í heimi.
Eldurinn var ósköp lágróma. Hann var að slokkna.
Þá tók stúlkan sviðinn bútinn og fleygði honum upp á þakið. Um leið og glóðin snerti
hálminn varð hún að risa.
Nú hljóp litla stúlkan að tjöminni. Svanir og endur syntu undan. Tjömin var hrein og
tær og gat aðeins sagt sannleikann. Um leið og stúlkan leit þar ofan í sá hún stórskoma
óvætt.
— Eitt sinn varst þú fegursta stúlka í öllum heimi, sagði tjörnin. — Engin fannst
jafnfríð þér um víða veröld. En sjáðu nú hvemig komið er fyrir þér. Jafnvel svanirnir
stinga höfði undir væng í sorg. Svona fer fyrir þeim sem gengur erinda eldsins.
TMM 1992:1
35