Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Blaðsíða 48
Samuel Beckett
„Ég veit ekki hver Godot er“
„Godot“ Becketts beið lengi í skúffum áður en hann komst á hvers
manns varir. Honum hafði verið hafnað af öllum leikhúsum Parísar
þegar ungur útvarpsmaður, Michel Polac, komst á snoðir um verkið
og vildi gera því skil í útvarpsþætti sem var helgaður nýjabrumi í
bókmenntum. Hann hugðist fýlgja því úr hlaði með viðtali við höf-
undinn, en Beckett var þá þegar orðinn hljóðnemafælinn og sendi í
sinn stað eftirfarandi bréf sem lesið var í þættinum, en birtist á prenti
fyrst í fýrra eftir 45 ára fegurðarblund.
P.G.
Þér spyrjið um álit mitt á „Beðið eftir Godot“ og ennfremur hvaða skoðanir
ég hafi á leikhúsi.
Ég hef engar skoðanir á leikhúsi. Ég þekki þar ekkert til. Ég fer aldrei í
leikhús. Sem er sjónarmið út af fyrir sig. Öllu verra er, í fyrsta lagi að skrifa
leikrit við þessar kringumstæður, og sfðan, að því búnu, að vera alveg jafn
blankur á því sviði líka.
Því miður er það raunin með mig.
Það er ekki öllum gefið að fara af blaðsíðunni yfir í bókhaldið og affur til
baka, pollrólegur eins og af skrifstofunni út á krá.
Ég veit ekki meira um þetta leikrit en sá sem læsi það með athygli.
Mér er hulið í hvaða hugarástandi ég skrifaði það.
Um persónurnar veit ég ekkert umfram það sem þær segja, gera og fyrir
þær kemur.
Varðandi útlit þeirra hef ég reynt að gefa til kynna það litla sem ég náði
að skynja. Hattkúfinn til dæmis.
Ég veit ekki hver Godot er. Ég veit ekki einusinni hvort hann er til, það er
langur vegur frá. Ég veit ekki heldur hvort þeir sem bíða eftir honum trúa á
tilvist hans.
Hinir tveir sem koma fyrir undir lok hvers þáttar, gera það sennilega til að
lífga upp á framvinduna.
Það litla sem mér tókst að snefla upp, það hef ég sýnt. Það er ekki mikið.
En það er mér nóg, og meira en það. Mér liggur við að segja að ég hefði
46
TMM 1997:2