Alþýðublaðið - 06.08.1924, Blaðsíða 3

3
atskriffeð af útistsndandi skuld-
utrs — þær sjáanlega aliar af
b mkagtjórn og endurskoðendum
taldar þraut-tryggðar —, ekkert
lagt til hliðar fyrir genglstapl á
eriendum lánum bankans, mein-
ingin að taka þáð síðar »af ár-
iðgum tekjum< hans. Eiglð té
bankans var talið iiðlega 7
milijónir, eítir að hluthöíum haíði
verið útborgaður arðurinn, 225
þúsund kr.
Verður ekki annað séð af
rtjikaiagi þessnm, en að hagnr
bankans standi i miklutn blóma,
og víst ®r það, að hlutur hiut-
hafanna hefir orðlð mjög góður
á árinu, þar sem þeir hafa aukið
eignir sínar um meira en hálfa
milljón, og útistandandi skuidir
bankans af bankastjórn taldar
svo vísar, að ekkert þurfi af
þeim að skrita. Séu reikningar
baukans réttir, Iiggur í augum
uppl, að VEXtahækkunin síðasta
er aiis óverjandi, hvernig sem
á er litlð. Að íþyngji iands-
mönuum svo frekiega með nýrri
vaxtahækkun til þess eins, áð
hiuthafarnir geti fengið enn meirl
arð útborgaðan og aukið sam-
e’gn sína í bankanum enn meira
ea orðið er, verður að teljast
með öíiu óafsakanlegt. Jafnframt
verður það að teijast skýiaus
skyida landsstjórnarinnar, sem
nú á ráð á meiri hluta banka-
stjórnarinnar og formensku banka-
ráðsins og hefir yfirráð yfir Lands-
bankanum, að neyta valds síns
Um síldveíðltimaxm
geta sunnlenzkir sjónaenn og verka-
fólk vitjaö Alþýðablaðsius
á Akaveypi
í Eaapfélag verkamaona og
á Siglufirðl
til hr. Sig. J. S. Fanndals.
Útbralðlð Alþfðublaðlð
hvar aem þlð aruð og
hvort asm gsið farlðl
og taka f taumana tii að girða
tydr slíka féflettingu.
Og jafnvel þótt reikningár
bankans eigi væru réttir, þótt
hagur bánkans væri lakari en
þeir segja, eins og margt bendir
tii að vera muni, væri vaxta-
hækknnin cngu að siður óverj-
andi frá alira sjónarmiði — nema
ef tii vill hluthafanna. Það væti
jafn-skýlans skyida landstjórnar-
innar að taka i taumana, þótt
svo væri. Hún má ekki Iáta það
viðgangast, að ísienzk aiþýða sé
reytt og rúin tii þess eins, að
útlendlr og inntendir burgeisar,
sem hluti eiga i íslandsbanka,
losni við þau töp, sem banka-
stjórnlr, valdar af þeim, hafa bak-
að bankanum og þair því að
réttu iagi eiga sjálfir að borga.
Láti hún sifkt viðgangast,
sannar hún með því það, sem
Smára-smjöriíkl
E’tki er smjðrs vant, þá
Smárl er fenginn.
H.f. Smjörlíkisgerðin í Rvílú
Til Þingvalla
leigi ég 1. fl. bifreiðar fyrlr
lægra verð en nokknr annar.
Talið vlð mig!
Zophóuias.
reyndar snma grnnar, að hún
sé þjónustusamlegri hluthöfum
íslandsbanka en íslenzku þjóðinni.
Sagnaþættir heitir kver, sem
Hallgrímur Jónsson hefir ritað á
fslenzku eftir frásögnum eriendra
sagnfræðinga um merkis-menn og
-atburði veraldarsögunnar. Fæst
kverið vlð Grundarstíg 17, og
geta þeir, sem fengið hafa fyrri
hluta þáttanna, cú fengið áfram-
hald þeirra þár.
Landhelgisbrot. Fyriv skömmu
tók varðskipið »Fylla< tvö norsk
skip inni á Húnaflóa, er voru þar
að veiðum í landhelgi. Var farið
með skipin til Blönduóss, og fékk
annað þeirra 300 gullkróna, en
hitt 3000 gullkróna sekt. (FB.)
Edgar Rice Burroughs:
Tarzan og gimsteinar Opar-borgar.
XVII. KAFLI.
Jane Clayton í lífsháska.
Albert Werper velti fyrir sér, hvernig hann mætti
komast undan, því að hann óttaðist örlög þau, er biðu
hans i Adis Abeba, en eftir að svertinginn var sloppinn,
margfölduðu hermennirnir eftirlitið með Werper.
Um stund hugsaði Werper sér að múta Ahdul Mourak
með hluta af gimsteinuuum, en hann óttaðist, að hann
myndi krefjast allra steinanna, og þorði ekki að eiga
undir þvi.
En þá datt honum annað ráð i hug, sem ekki þurfti
að kosta hann steinana, en gat þó fullnægt ágirnd
Arabans og haldið honum i trúnni um, að Belginn
hefði afhent alt, sem hann gat af hendi látið.
Hann bað þá þvi um að fá að tala við Abdul Mourak
einum de§i eða svo eftir að Mugambi slapp. Þegar
Belginn kom til höfðingjans, leizt honum ekki meira
en svo á svip hans, en hann |vonaði, að gróðafiknm
mildaði skap hans.
AbdulMourak gaut á hánn augunum. „Hvað viltu nú?B
íipurði hann.
.. — .1 III IHIIIM IUI.I 1 'IIUI.I". 111.1111,1, II. J.IIIJ l-H-l-
„Frelsi,“ svaraði Werper.
Abyssiniubúinn urraði. „Og þú ónáðar mig með þvi,
sem hver heimikingi veit, að þér ór efst i huga,“ sagði
hann.
„Ég get greitt fyrir það,“ mælti Werper.
Abdul Mourak skellihló. „Greiða fyrir það?“ æpti
hann. „Með hverju? — druslunum, sem eru á skrokknum
á þér? Eða kann ske þú felir innan klæða þúsund
pund af filabeini. Út! Þú ert flfl. Ónáðaðu mig ekki
aftur! Ella læt ég strýkja þigi“
En Werper þ .'áaðist við. Prelsi hans og kann ske lif
var undir tali þessu komið.
„Hlustaðu á mig,“ bað hann. „Viltu fylgja mér til
næstu enskrar hafnar á ströndinni, ef ég læt þér i té
eins mikið gull og tiu menn geta borið?“
„Eins mikið gull og tiu menn geta boríð!“ át Abdul
Mourak eftir. „Þú ert fábjáni. Hvar hefir þú svo mikið
guU?“
„Ég veit, hvar það er falið,“ sagði Werper. „Lof mór
frelsi, og óg fylgi þér þangað, — ef tiu burðir nægja?“
Abdul Mourak var hættur að hlæja. Hann horfði
rannsakandi á Belgjann. Náunginn virtist fullvita, — en
tiu burðir gulls! Það var óhugsandi. Mourak hugsaði sig
lengi um.