Reykjalundur - 01.10.1977, Blaðsíða 41

EYBORG
GUÐM U N DSDÓTTIR
listmálari
Feedd 17. nóvember 1924 —
Dáin 20. júni 1977.
Það var í byrjun vetrar
1942.
Tún voru gulnuð og
hraunið svart en lyngið bar
enn eldliti haustsins.
Þá sá ég Eyborgu fyrst.
Unga stúlkan frá Strönd-
um, sem fagnandi hafði farið
að heiman til náms að Laug-
arvatni jretta haust, lá nú
föl á hvítum kodda, borin
af sterkum höndum inn á
sjúkrastofu á Vífilsstöðum
og skilin jiar eftir unt ófyrir-
sjáanlega langan tíma. Nakt-
ir veggir, hvítt lín og karból-
lykt umlykti hana, rúm við
rúm og ótal ókunn andlit
hvert sent litið var og flest
ungt fólk
Eyborg hafði jrráð að
ganga menntaveginn. Af
brennandi áhuga og ein-
beitni hafði hún notfært
sér tungumálakennslu út-
varpsins og gat snentma les-
ið bæði dönsku og ensku sér
til gagns, og móðurmálið
skrifaði og talaði hún fallega.
Og nú var stundin runnin
upp, hin langjtráða stund:
Hún átti að fá að fara í
skóla til framhaldsnáms.
Það er jiung lífsreynsla
unglingi að vera hrifinn á
brott frá óskaiðju og fögr-
um framtíðardraumum um
lærdónt og jrekkingu og
vera skákað jjangað sem síst
skyldi, dæmdur úr leik.
Mikil lífsreynsla að sönnu,
en Eyborg lét ekki dæma
sig úr leik. Að lunderni var
hún bæði ljúf og hress, gáf-
ur hennar og dómgreind svo
sem best verður á kosið og
lífsjrorsti og lífsást hennar
heillandi.
Eyborg hélt áfram að lesa
og læra á Vífilsstöðum eftir
jrví sem hún hafði jrrek til
og eftir að liún útskrifaðist
jtaðan að Reykjalundi liélt
hún enn áfram að mennta
sig og nú markvisst með það
í huga að lnin yrði að kunna
jrað sem dygði henni til lífs-
framfæris jregar hún loksins
kæmist út í lífið aftur. Setti
Eyl)org sér rnark, hvikaði
hún ekki frá uns j)ví var
náð. Hún gerði strangar
kröfur til sjálfrar sín og var
vönduð til orðs og æðis. Hún
leitaði í livívetna fegurðar
og fullkomleika. Hún vissi
vel hvað og hvernig hún
óskaði að vera, og hafði til-
hneigingu til að vera, en
henni voru líka jafn ljósir
vankantar sínir og beitti sig
oft hörðum aga til þess að
sigrast á sjálfri sér.
Hún elskaði mikið.
Hún umvafði samferða-
fólk sitt kærleika og hlýju.
Hún átti |)ann eiginleika
í ríkum mæli að geta sam-
einað ólíkasta fólk, sem af til-
viljun hittist heima hjá
henni, og átti raunar ekkert
sameiginlegt annað en að
j)ekkja hana og gat gefið
j)essum oft sundurleita ltópi,
ógleymanlega glaða og
efnisríka samverustund.
Líf Eyborgar var við-
burða- og litríkt, því hún
var leitandi persónuleiki og
áhugamál hennar margvís-
leg en alltaf tengd liinu lif-
andi lífi, fólki, menntun og
menningu. Lífsorka hennar
var mikil þrátt fyrir heilsu-
leysi, sem luin átti alltaf við
REYKJALUNDUR
39