Lögmannablaðið - 01.03.2003, Blaðsíða 17

17
Af Merði lögmanni
Mörður gerði stutt hlé á lestrinum og leit upp. Einungis eðlislæg hógværð hans og kurteisivarnaði honum að hrópa upp: „Yó man, ertu vakandi?“ Mörður hafði lagt óvenju mikla
vinnu í málflutningsræðuna. Eins mikla og hægt er að krefjast af lögmanni sem gengur í öll störf
á skrifstofunni. Nóttin fyrir málflutninginn hafði farið í undirbúning. Hann leit fast á dómarann.
Höfðustelling minnti Mörð á styttuna af hugsuðinum. Þessi alvöruþrungni og niðurlúti maður
sem hvílir ennið á hnúunum. Hann hlýtur að taka eftir, hugsaði Mörður með sér og hélt áfram.
_ _ _
Sér til sárrar gremju áttaði Mörður sig á, við lestur dómsins, að grunur hans reyndist réttur –
dómarinn hafði verið steinsofandi í málflutningnum. Hann hafði ekki farið tommu út fyrir
greinargerð Marðar og hvergi sá þess stað í dómnum að ítarleg ræða hafi verið flutt til fyllingar
henni. Mörður var súrari yfir þessu heldur en þeirri staðreynd að hann tapaði málinu.
Umbjóðandi hans var hins vegar bara fúll yfir málalokum. „Áfrýja, hvað sem það kostar“ sagði
umbjóðandinn. Síðan bætti hann við: „Og Mörður minn, reyndu nú að finna einhvern
almennilegan hæstaréttarlögmann.“ Þetta jók ógleði Marðar. Hann bar ábyrgð á gerðum
héraðsdómara og nú átti hann að bera ábyrgð á því hvernig hæstaréttarlögmaðurinn
meðhöndlaði málið. Allir sem eitthvað þekktu til Marðar vissu hvað hann beinlínis hataði að
þurfa að þramma með sín mál til hæstaréttarlögmanna. Hann hafði aldrei skilið þessa mismunun.
Lögmaður er lögmaður. Punktur basta. Kannski er hægt að flokka lögmenn í góða og slæma
lögmenn, hugsaði Mörður, en hann vissi að sú flokkun byggði ekki á lögbundinni mismunun milli
héraðsdómslögmanna og hæstaréttarlögmanna. Lengi býr að fyrstu gerð, hugsaði Mörður; eiga
hæstaréttarlögmenn þá ekki að byrja með málin, er það ekki mikilvægara fyrir umbjóðandann?
Mörður vissi að hann yrði að hætta að svekkja sig á þessu. Hann gat nú líka litið í eigin barm.
Var hann með tæmandi lista yfir öll mál sem hann hafði flutt? Nei, það varð hann að viðurkenna
fyrir sjálfum sér. Hann lofaði sjálfum sér að ganga frá þessum formsatriðum svo hann gæti
skreytt sig með titli hæstaréttarlögmanns. Hann huggaði sig við að þegar hann kæmist í hóp
lögmanna á hólnum þá mundi þessi skipting ekki virka svo fráleit. Kannski þurftu menn ákveðna
reynslu og þjálfun áður en þeir færu að flytja mál fyrir sívökulum augum hins æðsta dómsvalds.
_ _ _
Mörður var kominn í mun betra skap þegar hann steðjaði af stað til fundar við
hæstaréttarlögmanninn. Þetta var nú ekki svo slæmt. Hann þakkaði guði sínum fyrir að vera ekki
laganemi í dag. Hann hugsaði um hvernig lögmenn, í hvorum flokki sem þeir væru staddir, gætu
tryggt faglegar kröfur sem gera verður til stéttarinnar. Senn verða útskrifaðir lögfræðingar í
hverjum landshluta, hugsaði Mörður. Nei nú dugar ekki að fella liðið í almennri lögfræði. Það
verður að hafa alvöru síu, inntökupróf í stéttina. Já, hugsaði Mörður, það verður allt í lagi með
okkur lögmennina. En hvað með dómara? Hver tryggir gæðakröfur til þeirra í fjölbreyttri
laganámsflóru framtíðar? Mörður fann fyrir sömu ónotatilfinningunni og hann hafði fundið fyrir
í málflutningnum um daginn.
L Ö G M A N N A B L A Ð I Ð
ég á lögmannafélagið að koma upp sambærilegri
aðstöðu á fleiri stöðum á landinu.
Rekstur lögmannsstofa.
Við hljótum að sjá fram á frekari þróun í stækk-
unarátt lögmannsstofa á næstu árum. Að mínu
mati skiptir þar miklu að okkur verði gert kleift að
ná fjármagni inn í reksturinn. Ég skil ekki þær
hömlur sem eru á eignarhaldi lögmannsstofa. Per-
sónuleg og fagleg ábyrgð lögmanna getur verið til
staðar burtséð frá hluthafalista rekstrarfélagsins.
Ég fæ ekki séð samfélagsleg rök fyrir þessum
hömlum. Mér líður eins og bónda – og þekki ég
nokkuð til stöðu margra slíkra – því að stéttin mín
rembist við að standa vörð um hagsmuni lög-
manna með hömlum og utanumhaldi. Raunveru-
lega er verið að skerða afkomumöguleika mína og
frelsi.