Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 34
Gunnar Árnason frá Skútustöðum
Grónar grafir
i.
Einhvern tíma, bráðum, já eftir svona 20—30 ár, situr
annar prestur og blaðar í þessari prestsþjónustubók. Al-
veg eins og ég hefi svo oft setið sjálfur með gömlu, stóru,
þykku og þungu bókina frá 1850 og lesið nöfn þeirra, sem
fyrir löngu eru gengnir undir græna torfu og — gleymdir.
Oft hefi ég hugsað um það, að þeir, sem fannst þeir þurfa
feikna mikið rúm í lífinu, ef til vill margar jarðir til að
búa á, komast nú ágætlega af með þriggja álna langt
hvílurúm. Og öðrum, sem fannst heimurinn snúast svo að
segja eingöngu um þá eina, og sóttu það fastast að vera
mikið á orði, verður nú að nægja að þeirra sé aðeins
getið í einni línu í bók, sem aldrei er lesin nema þá af
prestinum, og ef til vill einhverjum ættfræðingi.
En mest hefir mig kannske furðað á því, hvað jafnvel
sjálfar grafirnar eru fljótar að týnast. Ég hefi iðulega
rekið mig á, að menn hafa ekki fundið grafir ástvina
sinna eftir einn til tvo áratugi, hvað þá þegar lengra er
frá liðið.
Og þó er eins og sumar grafir gleypi allt á meðan þær
eru opnar.
Einhvern tíma les sjálfsagt annar prestur þessa opnu,
þessa línu, sem ég er nú búinn að skrifa. Vel má vera, að
það verði einmitt svona síðsumarkvöld. Himininn heiður
og blágrænn hið neðra, vestrið alelda, vatnið brúnt og
spegilfagurt, hraunið eins og svartkrítarteikning, upp-
sprottið túnið dökkgrænt, suðurheiðarnar dimmbláar, en
austurfjöllin hálf óveruleg eins og í draumsýn. Rétt eins
og í heiminum sé aðeins sæll friður.