Skírnir - 01.01.1968, Blaðsíða 106

BÖÐVARGUÐMUNDSSON
Norrænufræðingur hlustar og spyr
I miklum greinabálki um íslenzka Ijóðlist á árinu 1966, kemst
Kristinn E. Andrésson svo að orði um bók Jóns Oskars, Söng í næsta
húsi:
Hann kom með eitthvað sem snart mann, eitthvað þýtt og
ómfagurt sem smaug gegnum háreystina, svo að hún hljóðnaði
fyrir þessum einfalda tóni. Og í hópi hinna ungu varð hann
einn af þeim sem stóð hug mínum næst, og ég hef unnað
sögum hans og ljóðum, og þau hafa fylgt mér og gera það,
eins og fegurðin og vonin hljóta alltaf að gera . . .
í sömu grein segir hann svo:
Þó væri höfundi gert rangt til að meta hann eftir þessari bók
einni. Það kennir hjá honum alltof mikillar tilslökunar við
sjálfan sig, sem er hvorki tímabær né eðlileg, og í sumum
kvæðunum einhverskonar gremju sem veikir þau og lýtir, í
stað þess að gera allar kröfur til sjálfs sín og láta vængi
sína blika á háu flugi. Allt of víða eru lausleg tök á efni og
formi . . . (Tímarit Máls og menningar 1967, bls. 101).
Þessi ummæli Kristins eru dálítið hörð um svo vandað skáld sem
Jón Óskar er, og væri ómaksins vert að reyna að gera bókinni
lítið eitt nánari skil en gert er í áðurnefndri grein.
Um það þarf ekki að deila, að Jón Óskar hefur lagt mikið af
mörkum við að rjúfa menningarlega einangrun Islands. Ljóð hans
hafa verið drjúgt framlag til alþjóðlegrar ljóðagerðar á íslenzka
tungu, og vandaðar ljóðaþýðingar hans á frönskum öndvegisskáld-
um hafa verið vandfýsnum lesendum kærkomið búsílag. Stór hluti
þeirrar bókar, sem hér skal rædd, er einmitt slík þýðing, en það skal
strax tekið fram, að til nákvæms samanburðar á frumtexta og þýð-