Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2014, Blaðsíða 36
35
Eyrún Eyþórsdóttir og Kristín Loftsdóttir
„Við viljum bara vita hvaðan við erum
og hver við erum“
Brasilíufararnir og afkomendur þeirra
Hjeðan er ekki að frjetta utan frið og ánægju, sem allt gleður sig
óaflátanlega í þeirri einlægu sumarblíðu. okkur Íslendingunum
líður bærilega fyrir náð Guðs. Við erum öll búin að fá góða heilsu,
að heita má, en eðlilega er svo fjölda margt á vegi nýlendumanns-
ins, svo sem vankunnátta á tungumálum og vinnu aðferð og öllum
háttum ókunnra þjóða, sem við erum nú ekki enn búin að yfirvinna
að öllu, en samt nokkuð komin áleiðis, svo jeg vona að þær þrautir
smá batni og er þá mikið unnið.
– Bréf frá Brasilíufaranum Magnúsi Ísfeld, 1874.1
Ég er hreykinn af íslensku ætterni mínu, ekki bara af því að faðir
minn var Íslendingur, heldur dái ég líka náttúruna hér og menn-
inguna með goðsögnum sínum og dulúð.
– Viðtal við Nönnu Söndahl, 1998.2
Árið 1874 sendi Brasilíufarinn Magnús Ísfeld bréf frá borginni Curitiba
í Brasilíu eftir ársdvöl þar syðra þar sem hann lýsir upplifun sinni af nýja
landinu. Árið 1998, rúmlega 120 árum síðar, kom hópur afkomenda
Brasilíufaranna til Íslands til að vitja æskuslóða forfeðranna. Meðal þeirra
var Nanna Söndahl, dóttir Árna Magnússonar sem flutti 7 ára gamall frá
Vopnafirði til Brasilíu ásamt foreldrum sínum og systur.3 Tíminn sem skil-
1 Magnús Ísfeld, „Frá Brasilíu“, Norðanfari 19. maí 1875, bls. 59.
2 Kristján Jónsson, „Að snerta jörð forfeðranna“, Morgunblaðið 10. september 1998,
bls. 32–33, hér bls. 32.
3 Þorsteinn Þ. Þorsteinsson, Æfintýrið frá Íslandi til Brasilíu, Reykjavík: Sigurgeir
Friðriksson, 1937–1938, bls. 305; Júníus H. Kristinsson, Vesturfararskrá 1870–
1914, Reykjavík: Sagnfræðistofnun Háskóla Íslands, 1983, bls. 15.
Ritið 1/2014, bls. 35–57