Iðjuþjálfinn - 01.06.1996, Blaðsíða 16

14
Iðjuþjálfun
er útflutningsvara
Viðtal við Guðrúnu Árnadóttur iðjuþjálfa
Einn fagran
dag í mars
brugðu tveir
ritnefndar-
menn sér í
vesturbæinn
til að spjalla
við störfum
hlaðinn iðju-
þjálfa, sem
hafði góðfús-
lega fundið tíma fyrir viðtal í mjög
þéttskipaðri dagskrá sinni. Ætlun-
in var að fá smá innsýn í líf Guð-
rúnar Árnadóttur, sem lifir af því
að kenna iðjuþjálfun erlendis.
Kennslan fer að mestu fram á nám-
skeiðum og dvelur Guðrún að
meðaltali hálft árið erlendis, en
kennslan dreifist yfir árið.
Hinn hluta ársins situr hún ekki
aðgerðalaus eins og fram kemur
hér á eftir.
- Hvernig datt pér í hug að velja iðjuþjálfun,
sem á pessum tíma var ekki vel pekkt hér?
Þegar ég var í menntaskóla frétti ég af
þessu fagi og kynnti mér hvað fólst í mennt-
uninni. Það virtist samræma áhugamál mín,
sem voru læknisfræði, sálfræði, athafna-
fræði, listfræði og mannfræði. Reyndar kom
upp úr kafinu að það var lítil listfræði í
þessu öllu saman. Starfsþjálfun á sjúkrahús-
um var á þeim tíma inntökuskilyrði í iðju-
þjálfun og ég vann því eitt sumar sem
sjúkraliði á Grensásdeild Borgarspitalans.
Þar var ekki iðjuþjálfun á þeim tíma. Hins
vegar vann ég með norskum iðjuþjálfa á
Styrktarfélagi lamaðra og fatlaðra til að fá
frekari innsýn í starfið áður en ég fór út til
náms.
- Hvar lærðir pú iðjupjálfun og hvers vegna
varð sá staður fyrir valinu?
Ég lærði iðjuþjálfun við Manitoba há-
skóla í Kanada. Það var tilviljun að ég fór
vestur um haf. Hér voru staddir Vestur-ís-
lendingar sem að hvöttu mig til þess að fara
til Kanada í nám. Auk þess var á þeim tíma
samvinna á milli Manitoba háskóla annars
vegar og Háskóla íslands hins vegar. Hing-