Þjóðmál - 01.09.2012, Blaðsíða 13

12 Þjóðmál haust 2012
Ragnhildur Kolka
Jón Gnarr — plásturinn
sem átti að bæta báttið
Það er komin þreyta í borgarbúa . Þreyta yfir subbuskapnum sem er alls staðar
sýni legur, viðhaldsleysi mannvirkja sem
drabb ast niður, bjálfalegum ákvörðunum
og hótfyndni borgarstjórans sem á engin
svör þegar hann er spurður um verkefnið
sem hann tók að sér . Maðurinn sem fyrir
rúmum tveimur árum var kosinn borgar-
stjóri með lúðraþyt og söng, en stóð ekki
undir væntingum . Í raun er brandarinn,
sem farið var af stað með, farinn að súrna
og liggur nú, eins og aðrir fúlir frændur,
óendurvinnanlegur í einhverri gámastöð
Sorpu . Til að ná athygli þarf borgarstjórinn
nú að þræða afdali Noregs eða fíflast í
Færeyjum . Bjálfaleg til raun borgarstjórans
til að elta erlenda tísku strauma og gerast
fánaberi rússneskra pönk ara opinberar
tvískinnunginn þegar horft er til ákvarðana
hans eigin stjórnsýslu sem úthýsti málfrelsi
þjóðkirkjunnar í skólum . Menn í háum
stöðum ættu að stíga varlega til jarðar þegar
þeir velja sér málefni til að styðja . Trúfrelsi
er ekki minni stólpi til að standa við en
tjáningarfrelsi . Vilji hommar og lesbíur
helga gleðigöngur sínar mann rétt ind um
þurfa þau að gæta þess að lenda ekki í sömu
ógöngum og vinstrimenn á Vesturlöndum
sem, í viðleitni til að hvítþvo goðið
Assange, hafa nú þurft að endurskilgreina
hugtakið nauðgun . Með því hafa þeir orðið
að athlægi, ekki aðeins meðal andstæðinga
(það var sjálfgefið), heldur líka innan eigin
raða . Menningarnætur og gleðigöngur eiga
að snúast um þakklæti fyrir það sem við
höfum . Stuðningur almennings byggir á
því . Menn mega heldur ekki gleyma að
fólk kemur í bæinn vegna þess að fyrirtæki
og einstaklingar leggja á sig mikla vinnu .
Bág fjár hagsstaða heimilanna, hjarðhegðun
leik skóla kynslóðanna og veðrið leggur svo
sitt af mörkum . Vörumerki Jóns Gnarr
hefur hins vegar glatað glansinum .
Þegar tekið er tillit til þess hve vinsæll
hann var með sinn skakka húmor verður
þrúgandi leiðinn enn áþreifanlegri, því
fyrir marga bar hann með sér von um bætta
tíma . Hann var plásturinn sem átti að lækna
báttið . Fólk, sem hélt að velgengniskúrfa
Íslands gæti aðeins vísað upp á við, varð
sárt og reitt þegar það uppgötvaði að það
hafði keypt köttinn í sekknum; að íslensku
bankasnillingarnir voru bara plat . Þeir
voru í raun aðeins reifabörn á bleyjudeild