Félagsbréf - 01.02.1959, Blaðsíða 16

EIMR
BENEDIKTSSON
Hér fara á eftir erindi
þeirra Bjarna Benedikts-
sonar, ritstjóra, og dr.
Alexanders Jóhannessonar,
prófessors, sem haldin
voru á útvarpskvöldi 31.
október 1958, er helgað
var minningu skáldsins
Einars Benediktssonar.
BJARNI BENEDIKTSSON
HÖFUÐSKÁLD OG BIiAUTRYÐJAXDI
KKI er um það deilt, að Einar
Benediktsson er einn meðal
liöfuðskálda íslenzku þjóðarinnar
að fornu og nýju. Um einstök
kvæði sýnist að vísu sitt hverjum.
Ymsum þykir mest koma til
kvæða hans frá miðjum aldri eða
síðar, sem flest em þrungin mann-
viti, en sum þungskilin nokkuð.
Ég minnist þess, að faðir minn
sagðist eitt sinn hafa spurt Einar,
af hverju hann væri liættur að
yrkja eins og hann gerði á yngri
árum. Einar svaraði: „Það er eng-
inn vandi“. Skáldið hefur eftir
því vandað sig meira með hin
seinni kvæði, og hygg ég þó, að
sum kvæðin í fyrstu bók hansverði
flestum öðrum langlífari, einmitt
af því, að þar er mikið mannvit
og stórar hugsjónir settar fram
með einfaldleika snillingsins.
Um skáldskap Einars skal ég
ekki fjölyrða, því að um hann
hafa talað og skrifað mér miklu
færari menn. En þó að liætt sé að
deila um skáldið Einar Benedikts-
son, er hann enn umdeildur að
öðru leyti. Allir, sem til hans
þekkja, vita, áð hann var ekki
gallalaus maður. En svo er enginn
af mannanna börnum. Skuggar í
mvnd eru og oftast nauðsynlegir
til að gefa henni líf og sannleiks-
gildi. En voru gallar Einars svo
miklir, þegar skáldskapnum slepp-
ir, að þeir bæru kostina ofurliði?
Réttlættu þeir jafnvel, að honum
væri ekki þakkað fyrir kveðskap
sinn, svo sem Kristján konungur
X. lét ógert eftir drápuna, sem
Einar flutti honum 1921? Eða
þegar hann var látinn standa úti,
á meðan stórmennið sat að snæð-
ingi í veizlu ríkisstjórnarimiar á
Þingvöllum 1930? Eða er það rétt,
sem mikilhæfur íslendingur,
nokkru yngri en Einar, sagði við