Forspil - 01.12.1958, Blaðsíða 2

FORSPIL
Ritstjórn:
ARI JÓSEFSSON . JÓHANN HJÁLMARSSON
ÞÓRA ELFA BJÖRNSSON
ÁbyrgðarmaÖur:
DAGUR SIGURÐARSON
Blaðið kemur út mánaðarlega og kostar 5 krónur.
PRENTSMIÐJAN HÓLAR H*F
s.______________________!________________________________________)
ARNFRÍÐUR JÓNATANSDÓTTIR
Gef oss í dag
aflþunga reiði
Dagur Sigurðarson:
AÐLON
Veggirnir eru blóðugt haf
ljósakrónurnar kolkrabbar
með lýsandi griparma
Hákallar reistu þessa veggi
Sjáðu stúlkuna þarna
Himinblá augu og hörgult hár
ríma við blóðugt öldurótið
Fíngerð og móðursjúk
kvenhugsjón nútímans holdi klædd
í loftinu: staðnað reykmistur
Ljósakrónurnar eru kóngulær
útsteyptar í litlum rauðum lúsum
Hákallarnir koma hér sjaldan
Þeir láta sér nægja
að gægjast inn öðruhvoru
Nomirnar dansa
Óvinurinn stendur áleingdar og glottir
Horfðu ekki í ölduna
Smáfiskunum blæðir út
Fjarstaddir hákallar lepja blóð þeirra
Horfðu ekki í ölduna
Horfðu ekki á stúlkuna
Speiglaðu þig í kaffibollanum
Þið hafið boðið mér, ungu rit-
höfundar, að skrifa í blað ykkar,
Forspil. Ég óttast að árin sem ég
hefi framyfir ykkur flest, íþyngi
mér. Fyrir skömmu átti ég unga
reiði, ekki volduga eins og fjalla-
storm, nema ég hafi þá sjálf ver-
ið snækollurinn sem stormurinn
gnauðaði um og kom til að
glúpna.
Arðrán, sem fóstraði mönnum
annarsvegar ánauð, þrælslund,
lágkúruskap, hinsvegar væmni og
heimskasta hrokann sem sögur
fara af, — viðgangur þessara gjör-
nýttu fátæktar sáði minni reiði
og helgaði sér.
Svo kom styrjöldin. Ég hressti
mig á líkum fyrir því, að í flaumi
þeirra ógna hlyti að farast fjöl-
margt af þeim útlifða óvana sem
mannkynið dragnaðist með.
A væmni eyðir enginn púðri
framar, menn vaxa uppúr þeim
kerlingarskap á einni slíkri hild-
arnótt. Það hélt ég þá.
Og lágkúran, sem volar í eyru
kúgarans, og þvælist hálfvolg,
henni hlýtur að skiljast frammi
fyrir glottándi morðvörgum, að
réttara muni vera að leita sér
hæfilegs amboðs, til þess að verj-
ast ef ekki má berjast. Svo barna-
leg var ég.
Ég skal ekki rekja atburði, —
villur.
En þegar ég mæti því flaðrandi
greii væmninni, og nenni ekki að
sveia henni, fyrst hún hjarði, þá
verður mér að skilja, að tíminn
velkir mér í straumi. Og þegar
sár reiðin hyggur efann helzta
græðslu, spyr ég oft, hvað týnd-
ist? Og svarið bíður á vísum stað,
við garðann, þegar fjármaðurinn
gefur. Þá eru forustusauðimir
allir mættir. Arðrán, ánauð,
þrælslund, hroki og fylgispök
hjörð.
Ég sakna ungrar reiði, — þeirr-
ar sem þekkir kjarnann, rótast
ekki í moðinu eins og geðvont
varphænsni, — voldugrar reiði.
Ég sakna reiði sem mútur og
hnútur snúa ekki af leið, —
frjóvgandi reiði.
Slíka reiði kýs ég úr ykkar sjóði
fyrir tilskrifið, og þó ég hefði
ekkert skrifað.
í staðinn gef ég ykkur gamla
vornál — aðeins efsta sprotann
rétti ég ykkur að skoða. Þessi vor-
nál óx í dagbókargarðinum mín-
um árið 1938.
Reykjahæli 31. janúar 1938.
Mikið lifandis ósköp getur
mánudagur verið leiðinlegur.
Ekki vildi ég vera mánudagur ef
ég væri dagur.
28. raaí 1938.
Þetta er aumi dagurinn, byrj-
aði með fallegu veðri, maður fer
i sumarkjól og labbar sig upp á
tún með Möggu Guðmunds. En
þegar við erum búnað að vera
þar dálitla stund, hellir drottinn
yfir okkur hagli. Á augabragði
fyllast allar holur af hagli, og
norðrið vqður uppi með kolsvört
andskotans hrokaský svo hörm-
ung er á að horfa.
Það snjóar eins og í vetur.
Túnin voru að verða skrúðgræn
— og blómin sem voru að byrja
að lifa. Fjallið er orðið hélugrátt.
Það er svo einkennileg fegurð
yfir — hvítur guðvefur lagður á
grænt silkiflos. Augum mínum
þykir allt fallegt núna, þó var
það ég sem óskaði eftir sólinni.
, 29. maí 1938.
Það er vont veður í dag, húðar-
rigning og rok, snjór alveg niður
á láglendið. Ég nenni ekki að tala
eða hugsa, — það líf sem komið
var virðist ætla að fjara út.
Með kvöldinu gerði gott veð-
ur, sólin hellti geislum yfir þessa
látæku náttúru þangað til hún
2 FORSPIL