RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Blaðsíða 43

Föturiddarmn x
Eftir Franz Kafka
Kolin eydd, fatan tóm, skóflan
gagnslaus, ofninn andar köldu,
kerbergið ískalt, blöðin fyrir utan
gluggann hörð og lirímfallin, him-
inninn silfurgrár skjöldur gegn
bverjum sem þangað horfir um
lijálp. Ég verð að fá kol, ég má
ekki frj ósa í hel, að baki mér er
vorkunnlaus ofninn, fram undan
vorkunnlaus liiininn, svo ég verð
að ríða burt meðalveginn og leita
hjálpar kolasalans í ferðinni. En
hann er farinn að daufheyrast við
venjulegu kvabbi, ég verð að sanna
honum ólirekjanlega, að ég eigi
ekki kolamola eftir, að liann sé
mér sjálf sólin á festingunni. Ég
verð að koma eins og betlari með
dauðabrygluna í liálsinum, sem
heitist að deyja við þröskuldinn
og eldabuskan lieldra fólksins af-
ræður því að gefa dreggjarnar úr
kaffikönnunni, þannig mun kola-
salinn, óður af bræði, en með við-
urkenningu á boðorðinu „þú skalt
eigi mann deyða“ kasta einni
kolaskóflu í fötuna mína.
Allt er undir því komið, livernig
mig ber að; ég ríð því að stað á
fötunni. Ég sit á fötunni, beld um
hölduna, sem er einföldust beizla,
og kný mig áfram með erfiðis-
munuin niður stigann; þegar nið-
ur er loks komið, tekst fatan á
loft, tígulega, tígulega, úlfaldar
sitjandi í auðmýkt á jörðunni bafa
ekki meiri reisn er þeir skaka sig
undir stöfum lestrekanna. Yið
þeysum á stökki um gaddfreðin
stræti, oft er ég á móts við aðra
hæð húsanna, aldrei lægra en í
dyrahæð. Og loks sveima ég í
geysiliæð yfir hvolfkjallara kola-
salans, og sé hann langt fyrir neðan
lúta frarn á borð sitt, þar sem hann
er að skrifa; hann liefur opnað
dyrnar til að lileypa út mesta
bitanum.
„Kolasali", lirópa ég rómi, inn-
anholum af frostinu og liálfkæfð-
um í andgufu minni, „ég bið þig,
kolasali, gef mér svolítil kol. Fat-
an mín er svo létt, að ég get riðið
henni. Vertu vænn. Ég borga strax
og ég get“. Kolasalinn leggur hönd
við eyra. „Er sem mér heyrist?“
Hann varpar spurningunni um öxl
til konu sinnar. „Er sem mér heyr-
ist? Viðskiptavinur“.
„Ég heyri ekki neitt“, segir eig-
inkonan, dregur andann rótt og
prjónar áfram, með þægilegan yl
41