RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 66

Steinbrúin yfir Rossitsu
Eftir Angel Karlijtshev.
— Hvernig get ég vitað, móðir,
hvort ég hef eyndgað?
— Segðu mér, eonur minn.
— Frá hverju á ég að segja
þér?
— Þú hefur legið sjúkur í þrjú
ár. Þrjú sumur hafa gengið hjá
eins og langar lestir. Þau hafa
gengið hjá litla glugganum þínum
og litið inn um hann. Þrisvar
sinnum hafa þessi svörtu kirsuber
þroskazt. Þú lyftir ekki hendi til
þess að lesa þau. Þrisvar sinnum
hafa liáir stakkar komvanda verið
hlaðnir á þreskigólfinu. Var Guðs
orð þér ekki kært? Þráðir þú ekki
að vera úti í sólskininu, horfa á
trén, hveitiakrana og brúna miklu,
sjá hvernig ungu stúlkumar höfðu
þroskazt. Þrjú sumur — og ennþá
hefur þú ekki risið úr rekkju.
— Ég veit ekki, móðir, einhvem
veginn sakna ég umheimsins ekki
framar.
— Hvers vegna lætur þú þér
slík orð um munn fara?
Kertið varpaði hlýlegri hirtu á
andlit sjúka mannsins. Líkan
heilagrar Maríu vafði Jesúm litla
fast að sér, líkt og hefði hún aldrei
fundið hann fyrr. Gamla konan,
sem sat á litla bekknum, lagði
höndina mjúklega á hönd sonar
síns. Henni var ekki lagið að hnýs-
ast í hlutina. Stórt tár flýtti sér
niður vanga hennar. títi í hvítri
nóttinni var frost. Einhversstaðar
við litlu götuna, fyrir ofan svart
limgerðið, hvísluðu kræklótt trén,
sem bæðust þau fyrir. I lágum
hljóðum ákölluðu þau himnavöld-
in. Hvítir reykháfar gægðust upp
fyrir laufþykknið, svo sem vildu
þeir gá að, hvort öll veröld væri
í svefni.
Grái kettlingurinn leit upp á
þau og var hissa.
— Manstu, móðir?
— Eftir hverju?
— Sumrinu þegar þeir byrjuðu
að byggja hrúna yfir Rossitsu.
Milka hafði gert mér hvíta skyrtu
með rauðum útsaumi.
— Já, víst man ég það svo, sem
60