Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 24

22 Yves Bonnefoy

eða það vatn aðeins skuggi, þar sem þitt andlit
gerir það eitt að spegla takmörk sín?
Ég veit það eigi, er eigi lengur, tíminn endar
sem háflæðidraumur óopinberuðum guðum
og rödd þín, sem sjálf er einsog vatnið, hljóðnar
frá þessu skýra máli sem mín hefur neytt.
Já, hér get ég lifað. Engiilinn, sem er jörðin,
fer í hvem runna að birtast og að brenna.
Ég er þetta auða altari, gjá, þessir bogar
og ef til vill þú, og efasemi: en dagsbrún
og geislaljómi fagurhreinsaðra steina.
Jón Óskar þýddi.
Yves Bonnefoy (frb. ív bonnfúa) hefur á síðustu árum verið í hvað
mestu áliti franskra nútímaskálda. Hann er fæddur 1923 og var
ungur í hópi skáida sem hölluðu sér að súrrealisma, en ljóð hans
eru þó fremur í ætt við symbólismann, sýnist mér, og flest þeirra
eru býsna myrk og með heimspekilegu fvafi einsog Frökkum er títt.
Bókmenntafræðingur einn franskur hefúr sagt, að Ijóð hans séu á
stundum einskonar íhuganir um dauðann. Annar hefur kallað þau
„ljóð miili tveggja heima." En hvemig sem ber að skilgreina ljóð
hans, eru þau að minnsta kosti gædd lífi og áhrifamætti. Þeim áhrif-
um reyni ég að ná í þýðingum mínum, hvað sem réttum „skilningi“
líður. Það eru ef til vill orðin önnur ljóð en Yves Bonnefoy orti, en
áhrifin eru hans.
Yves Bonnefoy hefur gefið út margar ljóðabækur, en er einnig
ritgerðahöfúndur. Heiidarsafn ljóða hans kom út í vasabrotsútgáfu
1985, en að minnsta kosti ein ljóðabók hefúr komið út eftir hann
síðan.
J.Ó.