Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.05.1996, Blaðsíða 21

Ég minnist með
hlýhug ...
Eg sat í þönkum á Þorláksdag
og þel mitt tók á sig hátíðarbrag
Því jólin nálguðust nú svo hratt
að næstum í huganum var ég patt.
Þá hringdi síminn með svellandi hljórn
og sagt var í tólið, mildum róm:
- Eg er Guðjón læknir, það gleður mig
að geta nú látið meðhöndla þig.
Þú verður hiikuð í geislaglóð,
seni glæðir og hressir hold og blóð.
Mætingar þar verða fimm sinnum fimm
og fróðir kalla það ljósatrimm. -
Ég hugsaði auðmjúk - áfram gakk-
en aðeins við lækninn sagði -takk.
Svo komu jólin en fóru fljótt
og fram yfir nýár var stundar hljótt.
Dag einn sat ég í sælli ró
og sólin í fæðingu við mér Idó.
Skýin dönsuðu kólguköld
um hvítblá himinsins rökkurtjöld.
En tæknin er alltaf söm við sig
og síminn auðvitað truflaði mig.
Það var hugljúf stúlka, sem heilsaði mér
og hæversk mjög eins og vera ber.
Hún sagði að nú væri tími til
að taka mig inn í ljós og yl.
en fyrst þyrfti að gera mót af mér
og merkja með krossum þar og hér.
Svo kvaddi'hún og mælti - kæra frú,
í K.bygging Lansans mætir þú
á fimmtudaginn, þá förum við
að finna handa þér passlegt snið.
Á réttri stundu, á réttan stað
ég rambaði, en vissi naumast hvað
mér bar að segja er ég varð þess vís
að ég var hér komin í Paradís
og starfsliðið alltsaman englahjörð,
útsend til starfa á vorri jörð.
Já, stúlkur með blikandi bros á vör
og brjóstgóðar veittu mér hlýleg svör.
Þær leiddu mig inn í ljósadýrð,
sem líklega verður aldrei skýrð.
Svona gekk þetta dag eftir dag
og dömurnar kunnu vel sitt fag.
Þótt grátt væri úti og gatan liál
þá geislaði inni af hverri sál.
Og kaffið ilmaði hollt og heitt
á hverjum morgni, af alúð veitt.
En tíminn leið örhratt f aldaskaut
og aldrei skyldi ég hvert hann þaut.
Því kveð ég nú alla sem eina heild
með einlægri þökk, - á Geisladeild.
Og ykkur færi með hugans liönd
heimsins fegursta rósavönd.
Hvar er trúnaðurinn
milli hjúkrunar-
fræðings og sjúklings?
ytí/annauður er dýrmætur og honum skal ekki sóa
í einskis nýtt prjál. J velmenntuðum hjúkrunar-
fræðingum liggur mikill mannauður og hann
verður að nýta vel. f sjúklingum felst mannauður.
Hjúkrunarferli og gæðastjórnun eru fín orð og
mikill mannauður hefur týnst í þeirri hít.
Hversu margar verkefnastöður, að ég tali nú ekki um vinnustundir,
hafa glatast í þeirri sömu hít og hvað skyldi pappírsflóðið vera stórt í
sniðum?
Það er sorglegt að sjá og heyra góða hjúkrunarfræðinga setja upp
hjúkrunarferli inni á vakt og pæla í því hvaða vandamál þessi sjúklingur
hafi og í hvaða röð þau skuli vera. Markmiðasetning sett upp með fínum
orðum; helst stöðluðum.
Blessaður sjúklingurinn liggur inni í sínu rúmi og hefur ekki
minnstu hugmynd um öll þessi mörgu vandamál, hvað þá öll góðu
markmiðin sem hann á að ná.
Hver á svo að meta árangur? Hjúkrunarfræðingurinn sem veit allt
um vandamál sjúklingsins eða sjúklingurinn sem veit ekkert um þennan
vandamálalista og markmiðssetningu?
Ég bara spyr? Sjálf hef ég nefnilega kynnst þessu af eigin raun.
Hvað er orðið um tmnaðinn milli hjúkrunarfræðings og sjúklings?
Fer allt f ferlið sem allir geta lesið og geymist um langan tíma og
kemur aftur og aftur fram, ef með þarf?
Ég mótmæli þessum vinnubrögðum sem hjúkrunarfræðingur og
sjúklingur. Við eigum að virða einkalíf og tilfinningar sjúklingsins.
Ekkert ætti að fara frá okkur um hann nema með hans samþykki.
Hjúkrunargreining án samráðs við sjúkling er ómarktæk.
Markmiðasetning án vitundar
sjúklings er rugl.
Hjúkrunarfræðingar!
Öll eigum við væntanlega eftir að
verða sjúklingar einhvern tíma.
Hugleiðið hvernig þið vilduð láta
hjúkra ykkur og hvað þið vilduð
láta standa eftir í rituðu máli þegar
þið útskrifíst.
Má ég biðja um gagnkvæma
virðingu, hlýju og léttleika í
samskiptum hjúkrunarfræðinga og
sjúklinga.
Um gæðastjórnun nenni ég alls ekki að ræða. Er það eitthvað nýtt
af nálinni? Ég bara spyr!
Sigrún Ásta Pétursdóttir, hjúkrunarfræðingur
Skrifað í mars 1995.
Lóa Þorkelsdóttir
Sléttuvegi 11
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 2 . tbl. 72. árg. 1996