Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.07.1996, Blaðsíða 28

Eftir Gudrun Simonsen -Björg Einarsdóttir íslenskaði
t?(wte«tce 'HggítúMale
- Hver var hún?
148
2. Kafli - Á FERÐALAGI - ÆVIVINÁTTA
Florence var hamingjusöni. Allt var óviðjafnanlegt. Ferðin
var hafin! Stemmningin var mikil, veðrið unaðslegt,
hestasveinarnir sungu og Flo og Pop sátu á þaki vagnsins og
nutu lífsins í fyllsta mæli. I þá daga hafði
fólk sem á annað borð fór í ferðalög nægan
tíma. Reyndar var ekki uin annað að ræða
því ekkert gat gerst hraðar en hestarnir
komust. Ferðafólk náði því í raun að
kynnast stöðum sem það fór um. Flo hafði
bæði augu og eyru opin og það var
sannarlega heppilegt að dagbókin var með
í för.
„I Chartres varfillt tungl, ég sat við
gluggann alla nóttina. Eg var töfrum
slegin af tunglskininu yfir dómkirkjunni.
Mér er ómögulegt að skilja að nokkur skuli
geta farið að sofa, mér var það ómögulegt
Áhrifin leyna sér ekki, hún.heldur
áfram.
„í dag hitti ég uppgjafahermann úr
Napóleonsstyrjöldunum. Hann hafði fylgt
Napóleon árum saman og hann sagði frá. Florence Nightingale
Ég hefði getað hlýtt á hann alla nóttina, en Aþenu. Teiknuð
mamma kom og sagði að við yrðum líka að
sofa ... Ég skil ekki hversvegna ég get sofiðþegar ég verðþreytt
... Það leiðinlegasta viðferðalög er að stöðugt verður að skiljast
viðfólk sem maður kynnist og hittir það kannski aldrei aftur. “
Farið var vítt og breitt um Suður-Frakkland á leiðinni til
Ítalíu. Genúa var stórkostleg og Flo skrifar einni frænku sinni:
„Hilary! Þúsund og ein nótt er orðin að veruleika!“
Takmarkið var Flórensborg. Á leiðinni þangað fóru þau
um Nervi.
Borg með höllum og urmul fátœklinga ...
Og Písa ...
Þar efndi hertoginn af Toscana til dansleiks sem stóð alla
nóttina og daginn eftir sýndi hann okkur úlfaldana si'na!
Liðið var á febrúarmánuð 1838 þegar þau náðu til
Flórens. Þar tók fjölskyldan virðulega íbúð á leigu, með
geysistórum viðhafnarsal og borðstofu með útsýn yfir
Arnoíljótið sem borgin stendur við. I loftinu í
svefnherbergjunum voru dýrindis olíumálverk.
Fáklœddar þéttholda konur! „Ósiðlegt“, sagði gamla
fóstran okkar. „Ekki horfa upp, stúlkur mínar!“
Nú gátu Fanny og Wen safnað lil sín vinum og
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 3. tbl. 72. árg. 1996
kunningjum í alls konar samkvæmi og á dansleiki. Fanny naut
sín sem gestgjafi og Flo og Pop tóku þátt í allri dýrðinni. Fanny
var mjög hreykin og skrifaði heim til Englands: „Allir veita Flo
athygli. Allir vilja dansa við hana.“
Við fórum hvern dag og hvert kvöld á dansleiki og tónleika,
í óperur og garðveislur. En mest um vert
var, held ég, að við náðum að lesa ítölsku
undir handleiðslu mjög góðs kennara og
lœrðum að teikna því Pop hefur töluverða
hœfdeika.
Mér féllu betur danstímarnir og
tónlistin, I fyrstu varð ég blátt áfram
dansóð og síðan varð ég alveg óð í óperur.
Fullkomlega óperusjúk! Ég sótti óperuna
þrisvar í viku, hefði gjarnan viljað fara
daglega. Mér datt í hug að ef til vill vœri
það tónlistin sem ég œtti að helga lif mitt
Flo skrifaði í dagbókina alla ferðina.
Hún hafði ríka þörf fyrir að halda til haga
öllu sem gerðist og koma því frá sér niður
á pappfr. Hún skrifaði um allt sem hún
upplifði og allt sem vakti athygli hennar.
Langar runur með nákvæmum
tímasetningum um hversu langt þau
ferðuðust á dag, hvar og hvenær þau
skiptu um hesta, um veður og hitastig.
Þessi nákvæmni hennar gat stundum skapraunað
fjölskyldunni meira en góðu hófi gegndi. Þeim fannst jafnvel að
áhugamál hennar væru meira en lítið skrítin, og var það
óskiljanlegt að ástand þjóðmála í Frakklandi eða ítölsk
stjórnmál væru eitthvað til að brjóta heilann um fyrir unga
stúlku, fallega og ríka, sem átti að vera að njóta lífsins!
„Að brjóta heilann “fannst mér heimskulega til orða tekið!
Allt var svo yfirmáta spennandi! Ef ég hefði ekki einmitt verið á
Ítalíu um þetta leyti er ég viss um að ég hefði aldrei öðlast
raunverulegan skilning á frelsisbaráttu ítölsku þjóðarinnar. “
Án efa voru það einmitt kynnin af frelsishreyfingunni sem
tendruðu þann loga í brjósti Florence er síðan brann réttlætinu
til framdráttar. Italía heyrði undir Austurríki og Austurríkis-
menn stjórnuðu landinu af jámhörku, þeir brutu á bak aftur
alla viðleitni til sjálfstæðis og sú hugmyndafræði sem ekki féll
að þeirra stjórnkerfi var dauðadæmd. Hver sá er ól með sér
frelsisþrá og lét hana í ljósi var í voða staddur. Vísindamenn,
listamenn og kennarar flýðu hópum saman yfir landamærin lil
Sviss og bjuggu þar við mikinn skort því eigur þeirra höfðu
orðið eftir á Ítalíu.
Eg varð mjög glöð þegar ákveðið var að við fœrum líka um
utn þrílugt með ugluna
af systur hennar.
Á