Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.09.1996, Blaðsíða 25

MlíaX

„Ég útskrifaðist árið 1966 og strax á eftir gerði ég það
sem var stranglega bannað en það var að fara beint í
framhaldsnám. Við áttum að öðlast reynslu í hjúkrunar-
störfum og það var skilyrði að við ynnum a.m.k. í eitt ár. Ég
fór aftur á móti strax eftir útskrift í svæfingarnám við Árhus
Kommunal Hospital og ég man enn eftir tiltalinu sem ég
fékk hjá forstöðukonunni á Landspítalanum vegna þessa, enda
var ég skjálfandi á beinunum eftir samtalið.“
Þetta segir Jóna Einarsdóttir, hjúknmarfræðingurinn sem
að þessu sinni ætlar að sína okkur á sér „hina hliðina“ en
þegar Jóna er ekki í vinnunni þá spilar hún á „nikku“. Við
gefum Jónu orðið á ný og fáum þá nokkra innsýn í líf þessa
hjúkrunarfræðings og harmoníkuleikara.
Svæfingar voru ekki nógu mikið hjúkrunarstarf
„Á þessum tíma var örlítið litið niður á það að vera í
svæfingum - það þótti einhvern veginn ekki nógu mikið
hjúkrunarstarf. Það var ekki hægt að læra þetta hér og ég fór í
nám til Hennings Poulsens, sem var afskaplega þekktur
svæfingarlæknir í Danmörku og víðar. Hann var búinn að koma
þama upp góðum skóla með viðurkenndum prófum í svæf-
ingum. Við sem lukum námi frá honum gátum valið um störf í
Danmörku. Ég bý mjög vel að þessari menntun minni og tel að
ég eigi það Þorbjörgu Magnúsdóttur að þakka að ég öðlaðist
hana því það var hún sem kom mér f skólann, en hún og
Henning Poulsen voru skólasystkini.
Þegar ég svo kom heim þá voru, held ég, þrjár svæfingar-
hjúkmnarkonur starfandi á landinu og ég varð síðan sú fjórða.
Núna veit ég aftur á móti ekki hversu margir við emm orðnar.“
Og áður en við snúum okkur að „hinni hliðinni“ þá segir
Jóna okkur fleira af starfinu.
„Seinna fór ég til Bandaríkjanna og var þar í 11 ár. Ég fór
þar í nám í „respiratory therapy“ (öndunarmeðferð). f
Bandaríkjunum er þess ekki krafist að þeir sem við þetta starfa
séu hjúkrunarfræðingar en þetta starf snýst um lungnasjúk-
dóma, lungnamælingar, öndunaræfingar, að sjá um súrefnis-
gjöf, mæla blóðgas, setja sjúklinga á öndunarvélar, fara með
sjúklingum sem flytja þarf á milli spítala o.fl. Hér á landi
skiptast þessi störf aftur á móti á milli nokkurra heilbrigðis-
stétta. Úti var t.d. litið á súrefnisgjöf á sama hátt og lyfjagjöf
og mér finnst þetta vanta hér. Mér finnst að það eigi að gefa
súrefni samkvæmt nákvæmum mælingum, eftir fyrirmælum
læknis.“
Skildi harmoníkuna eftir ó íslandi
-Varþað kannski íBandaríkjunum sem dhugi þinn vaknaði
á harmoníkuleik?
„Nei, ég hef alltaf haft áhuga á harmoníku. Ég var 7 ára
þegar ég fékk mína fyrstu harmoníku. Það var fjölskylduvinur
sem kom með hana og gaf mér og ég hef litið á það sem forlög
að ég hef orðið harmoníkuleikari. Reyndar skildi ég harmoník-
una eftir heima á íslandi þegar ég dvaldi erlendis - þá var ég
viss um að ég myndi snúa til baka. Þegar ég fékk fyrstu
harmoníkuna þá spilaði ég daglega á hana eftir eyranu þar til
ég var 12 ára en þá fannst mér sem ég væri farin að staðna og
ekkert komast áfram. “
Fó ekki að taka stigspróf
-Fórstu þá inám?
„Nei, ég fór ekki í nám fyrr en fyrir 11 árum. Ég fór að
læra hjá Karli Jónatanssyni og get ekki nógsamlega þakkað
þessum kennara mínum. Ég hef samt alltaf spilað á hverjum
degi og er þá að spila fyrir sjálfa mig. Eftir að ég fór að læra þá
byrjaði ég að spila opinberlega og þá aðallega í veislum hjá
vinum og kunningjum. Ég hef líka frá upphafi verið félagi í
Harmoníkufélagi Reykjavfkur, sem Karl stjómar, en félagið
verður 10 ára í haust. Við ætlum að halda upp á það núna á
næstunni en á hverju vori er haldin hátfð harmoníkunnar og þá
endum við vetrarstarfið með tónleikum og dansleik. Ég segi
reyndar að þó að við harmoníkuleikarar séum ekki með
stigspróf upp á vasann, þá séum við í raun að taka 8. stigs próf
á hverju vori - án þess að fá pappíra upp á það!“
-Hvers vegna takið þið ekki stigsprófin?
„Tónlistarskólarnir hafa ekki boðið upp á það til þessa og
við það erum við harmoníkuleikarar ekki sáttir. Úr því að verið
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 4 tbl. 7.
I