Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 13

Steinunn Bjartmarsdóttir:
Breiðafjarðar miunzt
Erindi flutt í Ríkisútvarpið á kvöldvöku Breiðfirðinga-
félagsins 9. maí 1952.
Kæru tilheyrendur!
Þess hefur verið farið á leit við mig, að ég minntist
Breiðafjarðar hér með nokkrum orðum. Það getur, því mið-
ur, ekki orðið ítarlegt, því tíminn er takmarkaður, en af
miklu að taka, margs að minnast.
Mér er ljúft að minnast Breiðafjarðar, háu, tignarlegu,
fallegu fjallanna umhverfis hann, með Snæfellsjökul sem
„hinn yzta vörð við unnir blár,“ sveitanna, sem að
mestu eru skjóllegir dalir í faðmi fjallanna og mannanna er
byggja og byggt hafa þessar sveitir.
Ari fróði segir að á 9. öld, áður en „feðurnir frægu“
komu hér, hafi landið allt verið viði vaxið milli fjalls og
fjöru og margt bendir til að svo hafi verið við Breiðafjörð,
má þar víða enn sjá leifar skógarins, — enda eru þar mörg
örnefni er minna á skógana. Þannig — skógi vaxnar milli
fjalls og fjöru er mér kærast að hugsa mér sveitirnar þar.
Þannig sé ég þær oftast fyrir mér, er mér verður hugsað
þa^gað, skógurinn fyllir hvert daladrag, firðirnir fullir
af fiski, silungar í hverri á og læk — mergð fugla syngj-
andi og kvakandi í skóginum, allt iðandi af lífi. Að sumu
leyti er þetta ekki þannig nú, því þó enn heyrist kveða í
runni og kvaka í mó, er dýralífið ekki eins mikið og skóg-
urinn horfinn að mestu. — Ef til vill rætist þó þessi draum-
sýn mín einhverntíma — ef til vill eiga fögru dalirnir eftir
að fyllast skógi á ný.
Móðir náttúra er örlát og gjöful, — en æ sér gjöf til