Fram - 13.07.1918, Blaðsíða 2

104
FRAM
Erlendar símfréttir
Nr. 26
FRA M
kemur út 52 sinnum á ári.
Verð 4 kr. Ojalddagi 1. júní.
Útgefandi: Hlutafélag.
Ritstjórar:
Friðb. Níeisson
fíannes Jónasson.
Afgreiðslu- og innheimtumað-
ur Friðb. Níelsson.
Siglufjarðarprentsmiðja 1918.
Almanak næstu viku.
Júií. 1918
Sd. 14. Ráðuneyti fyrir ísland 1874.
Md. 15. d. síra Snorri Björnss. Húsafelli 1803
Þd. 16. Fyrsta kv. 5,25 f. m.
Md. 17. d. Hallbera Snorradóttir 1231.
Fd. 18. d. síra J. Þorsteinss. pislarv. 1637.
13. v. sumars.
Fd. 19. Þverárbardagi 1255.
Ld. 20. Árnesingaskrá 1375. Þorláksmessa.
nái þroska. Og það vantar birtuna
svo menn sjái inn í sína eigin sál,
og verði varir við hve mikið þar er
af kulda, sem veldur eyðileggingu
bæði þar inni og útávið.
Kaldar og brendar eru sálir margra
manna bæði fyrir eigin aðgjörðir og
annara.
8.
Brunkuvísur.
Hjá mér yndi áður fann, —
er burt hryndist núna, —
Þá um strindi röskleg rann
reiðarhindin brúna.
Lífs um tíð, á veíli var,
vaxtar fríður gripur.
Hún mig víða um brautir bar,
bæði þíð og lipur.
Reistan sveigði svírann kná,
síst þolbeygð af neinum
geist sig teygði grundum á
gneistum fleygði úr steinum.
Skeiðaði bæði móa og mel,
með snarræðið sanna;
fram um svæði fylgdi vel
flokkum gæðinganna.
Straums í kverum best mig bar
bjargaði mér frá grandi.
Hún sem »Sker« ei hraktist par,
hraðaði sér að landi.
Eðlisbráð og orkurík,
ei frá dáðum sloppin.
Sundið háði selnum lík;
svartan gljáði á kroppinn.
Frí við galla fundin var,
fjörs gjörvallar tíðir.
Þolgóð alla þrælkun bar,
þó nam falla um síðir.
* *
*
Hinumegin — helst vil spá —
hlekkjum fleygi bana.
Nýjum vegi aftur á,
eg þar teygi hana.
Ouðm. Stefánsson.
Síldarvart
hefir orðið hér frainundan, svo
útlit er fyrir að síld muni fást strax
og tíðin batnar.
Rvík í gær.
Maximalistar segja gagnbiltingu bælda niður.
Embættisafsögn Kíihlmanns gerir enga stefnubreyt-
ingu, ríkiskanslarinn sá sami.
ítalir hafa handtekið 1300 manns í Albaníu.
Frjálslyndi flokkurinn í Pýskalandi er andvígur
ríkiskanslaranum og varakanslaranum. „Vorwaerts“
krefst þess að Hertling leggi niður vöíd nú þegar.
*
Agangur.
Margur er yfirgangurinn og marg-
ar lögleysurnar hér í Siglufirði, og
mjög fer slíkt vaxandi eftir því sem
fólkinu fjölgar hér því mjög brest-
ur á það, að löggæsla hafi verið
• aukin hlutfallslega við fólksfjölgunina
Eitt af því er ágangur búfjár, sem
með grasbrests horfunum sem nú
er á túnum, er algerlega óþolandi.
Túnrækt er eitt allra helsta skil-
yrði fyrir þrifum þessa bæjar, þar
eð hann hefir sáralítinn landbúnað
að baki sér til að styðjast við. En
til þess að túnrækt geti nokkuð auk-
ist, þarf kostnaður sá og fyrirhöfn
sem lagður er í hana, að bera árang-
ur — gefa rentur — en það gerir
hann ekki ef túnblettirnir okkar sem
nýlega erum byrjaðir að rækta, bít-
ast upp af fénaði annara, og þá er
hætt við ef við sjáum lítinn eða
engann ávöxt verka okkar að við
hættum við hálfnað verk og er þá
illa farið.
Alt hið sama má segja um mat-
jurta garðana. Hvorutveggja ætti
að vera öruggt gegn ágangi af skepn-
um og mönnum, ef um það er
lögmæt girðing, en svo er ekki hér
í reyndinni.
Pessu ollir fremur skeytingarleysi
en illvilji þeirra er fénaðinn eiga og
svo vissan um það, að lögbrotið
sé látið óátalið og óhegnt. — Eft-
irlitið í þessu efni ekkert og varla
til neins að kæra.
í öðrum sveitum þar sem eg þekki
til, er það siður að reka allan bú-
pening nema málnytuna, á fjall að
vorinu, enda mæla lög svo fyrir.
Hér keppast flestir um, að halda fé
sínu heima við sem lengst og kæra
sig kollótta hvar féð fær ofan í sig.
Og þar sem hagalítið er hér kring-
um kauptúnið, þá leita skepnurnar
auðvitað því meir inn á túnin, enda
er nú svo komið að girðing þó í
góðu lagi séu — aðrar en net, —
nægja ekki til vörslu.
Um málnytupening' er hér ekki
að tala .annan en kýr og svo
álitlegan flokk af geitfé — mylku og
ómylku sem gengur hér vöktunar-
laust mestmegnis í túnunum því
venjulegar vírgirðingar halda ekki
geitfé. —
Skeytingarleysið með geitfé er
jafnvel svo mikið, að sá er þetta
ritar hefir séð komið með geitfé
beina leið frá heimilunum, og
því slept rétt við tún annara
sjáanlega í því fulla trausti
að það hefði vit á að smeigja
sér inn. F*að væri þó ekki sá kostn-
aðar auki geitaeigenda að setja grind-
ur á þær, og þá gera þær engan
skaða, en það hefir aðeins einn mað-
ur gert hér.
Við túneigendur kynokum okkur
við því í lengstu lög að »setja
inn« fénað nágrannanna og góðra
kunningja okkar, eða að beita Iög-
unum, sem í þessu efni eru allströng
en að því rekur að við neyðumst
til þess ef eigi verður bætt um af
eigendum fénaðarins. Sama máli er
að gegna um skemdir girðinganna
af mannavöldum, og umgang um
afgirtar lóðir. Girðingar mínar voru
marg oft í vor, slitnar og rifnar nið-
ur af mönnum, sem í algerðu leyf-
isleysi fóru innyfir þær og virtust
líta á þær sem óþarfa og réttlausa
hindrun. Eg hefi ekki kært þessi
brot enn en nokkur þeirra eru vott-
fest.
Siglufirði 7. júlí 1918.
Jón Jóhannesson.
Bæjarfré ttir.
—o—
Afmæli:
16. júlí Páll Jónsson sjómaður.
Kírkjan
síðdegismessa á morgun kl. 5.
Til bæjarins
koma nú daglega margir menn,
sem ætla að verða hér í sumar. Svo
sem: Lúðvík Sigurjónsson frá Ak-
ureyri, Sig. Stefánsson frá Seyðis-
firði, JakobBjörnsson yfirsíldarmats-
maður o. fl. — En ekki kemur að-
stoðarlögreglustjórinn okkar enn til
þess að jafna á þeim sem brjóta
áfengislöggjöfina.
Mannalát.
Sigþór Magnússon bókhaldari hjá
h.f. Hinar sam. ísl. verslanir hér í
bænum, andaðist úr blóðeitrun að-
faranótt mánudagsins 8. þ. m.
— Jóhann Porfinsson á Árbakka
andaðist í fyrrinótt. Hafði verið
heilsutæpur undanfarin ár.
Opinberun.
Páll S. Dalmar, kaupm. og ung-
frú Louise Hansen hafa birt trúlof-
un sína.
Stefán Stefánsson
yfiruliarmatsmaður á Varðgjá kom
hingað í vikunni og fór til Skaga-
fjarðar. Var í embættiserindum milli
undirmatsmannanna.
Síldarsöltunarbækur,
Frumbækur
og alskonar eyðublöð prentar
Prentsmiðjan.
Kveðju-ávarp.
Yfir liðna Ijúfa tíð
lít í huga mínum,
frá þeim tíma er bernskan blíð
batt mig reyfum sínum.
Góðhjartaða gæfan þá,
götu mína lagði.
Ömurlegri fátækt frá,
fluttist eg að bragði.
Vandalausum vinum hjá
verustaðinn hlaut eg,
þeirra kærleiks örmum á,
uppfósturs svo naut eg.
Hrakningur og hugmóðs tár,
hafa sig því falið.
Þrisvar sinnum átta ár,
eg hefi hjá þeim dvalið.
Því ógleyminn þanki minn,
þá mun játning gjöra:
Þakkarskuld eg þunga finn,
þeim ógoldna vera.
Syríir að éli saknaðar,
sig vill gleðin hylja
kæru fósturforeldrar,
fyrst nú leiðir skilja.
Samt í hlýrri hugans bygð,
horfna tíð skal geyma.
Ykkar beggja ást og dygð
aidrei mun eg gleyma.
Forlaga þó frekur byr,
funda lengi milli,
eiga kýs eg að sem fyr
ykkar ráð og hylli.
Er mín hjartans ósk og þrá,
öllum fjarri baga,
ykkur gefi gæfan há
glaða og bjarta daga.
Meðan endist æfi braut
öll þið hljótið gæði.
Forsjónar í friðarskaut,
fel eg ykkur bæði.
Ykkar þakklætisminnugur fóstursonur
Hafliði Jónsson.
Kveðja til Fljótanna.
Burt með stríði og hugar hrygð
hver ein líður stundin,
kveðja fríða Fljóta bygð
fyrir kvíðir lundin.
Æfi sól mín upp þar rann;
að fer njólu halla.
Þels um ból eg þýðast. ann,
þeirra skjóli fjalla.
Eg hef fundið allar þar,
yndis stundir lífsins,