Kennarablaðið - 01.03.1900, Blaðsíða 1

MÍNABARRIT IIM RPPELDI OR KENSLUMÁL
1, ÁRG.
MARZ 1900.
6. BLAfl,
ípvað sícndup al)r£ðumenfuiþ vorri fiieljt fyrir jjrifum?
Það er bæði margt og inargvíslegt. Sumir telja þar til
strjálbygð landsins, efnaleysi landsmanna, hugsunarleysi for-
eldranna, mentunarleysi kennaranna og ótal margt fleira, sem
ég fyllilega viðurkenni, að hafi við gildustu rök að st.yðjast.
Pó er eitt, sem ég sjaldan hefi heyrt minst á, en sem stöðugt
hefir vakað fyrir mér, síðan ég fór að stunaa barnakenslu, og
orðið æ Ijósara eftir því, sem ég hefi stundað hana lengur.
Ég álít, að það atriði hafi mjög mikla þýðingu í þessu efni.
Éó áhuginn væri almennur að uppfræða æskulýðinn, þó
hvorki vantaði peninga né vilja til að leggja þá fram til þess,
þó barnaskóli væri í hveiri sókn og hálærðir og vel hæfir
kennarar við hvern skóla, þá yrði alt þetta eigi að hálfurn
notum, meðan vér sleppum börnunnm og látum þau afskiftalai s,
undir eins og búið er að ferma þau.
Sá maður, sein undirbýr jarðveginn, sáir og plantar, en
hirðir svo ekki fiekar um sáðreitinn, heldur biður rólegurívon
um beztu uppskeru, hann slær í vindinn, berst stöðugt við
skuggann sinn. Hann fær aldrei þann ávöxt, sem hann gat
gert sér von um, hefði hann hirt vel um jurtirnar, þangað til
þær náðu fullum þroska.
Eíns fer fyrir oss, ef vér að eins hugsum um að kenna
börnunum sem allra flestar námsgreinar frarn að feimingar-
aidri og látum þau svo afskiftalaus — ef vér hirðum ekkert
um að vökv-a, reita burt illgresi og hlúa að þeim ódains-jurt-
um, sem vér sáðum til í barnaskólanum.