Frækorn - 01.01.1900, Blaðsíða 1
,Bræður, hvað sem satt er og sómasamlegt, hvað réttvíst er, hvað skírlíft er, hvað elskuvert er eða gott afspurnar,
hvað dygðugt er, hvað lofsvert er, gefið því gaum.u
— FiL 4, 8. —
1900. REYKJAVÍK 1. JANÚAR. 1. BLAÐ.
FRÆKOBN.
Við byrjun jjessa nýja blaðs skal
með fám orðum skýrt frá stefnu þess
og tilgangi.
Útg, leyfir sér í því tilliti að vitna
% þau undur-fögru orð, er sett eru sem
einkunarorð undir titli blaðsins: „Brœð-
ur, lwað sem satt er og sómasamleg!,
hvað réttvíst er, hvað sMrlíft er, hvað
elskuvert er eða gott afspurnar, hvað
dygðugt er, livað lofsvert er, gefið því
gaum.“ Sjálfur hefir hann ekkert hœrra
takmark fyrir ritstörf sín en f>að, að
framfylgja með trúfestu þessari gullnu
reglu, af því liann hyggur, að ekkert
hasrra takmark sé til.
Blaðið vill leitast við að tala hið
einfalda sannfæringarmál kristindóms-
ins, laust við ofsa og öfgar, í þeirri
vissu, að því nær setn nútíðar-kristin-
dómurinn geti komist hinum frumlega
kristindómi, bœði hvað trú og líf snertir,
því betur muni hann sýna afi sitt til að
endurnýja, göfga og hefja bæði einstak-
linga og heilar þjóðir.
Blaðið vill leitast við að fiytja stutt-
ar, fræðandi greinir og sögur, er inni-
halda góða lærdóma fyrir líf og fram-
ferði manna alment, með einu orði,
efni, sem geti orðið mönnum bœði til
gleði og gagns.
Blaðið verður með myndum.
Að öðru leyti verður blaðið sjálft að
tala máli sínu. Og þegarþað nú kem-
ur lesandi alþýðu fyrir sjónir, minnir
það á hið gamla, góða orð: „Prófið
alt, lialdið þvr, sem gott er. “
.fíúlíminn og Irúarlífið.
Vér lifum á einkar-undarlegum
tíma. Alt. er í umbreyting. Hinar
miklu spurningar lífsins mæta oss
með merkilegum krafti. Efinn hefir
étið um sig, svo margir spyrja með
skelfingu: „Ilvar er trúin meðal
manna?“ Og trúin er þó grundvöllur
mannsandans; sá maður, er ekki á
hana, er óstöðugur eins og ólgandi
haf. Því verður þessi spurning eftir
henni svo raunalega alvarleg.
Frá prédikunarstólnum hefir oft.
verið talað á móti vantrúar- og frí-
hyggju-mönnunum svo nefndu, og
sumir af ræðumönnunum hafa ekki
látið það hjá líða að segja það, að