Vísir - 01.04.1915, Blaðsíða 2
VISIB
Ýmislegt frá ófriðnum.
Þjóðverjar í Belgíu.
Þjóðverjar gera alt, er í þeirra
valdi stetidur, til þess að verjast
bví. að Englendingar komist á land
■ Belgíu. Setuhðið í Knoche hefir
nýlega verið aukið um tvær þús.
manna. í Heyst er setuliðið 4—5
þúsundir.
Miki'l liðsauki hefir nýskeð korrt-
ið til Bruges, líklega í því skyni,
að hefja nýjar árásir í áttina til
Calais. Þýskir verkamenn, er unnið
hafa að víggirðingum, hafa fengið
sk'panir um, að undirbúa sig til
þess, að geta komið til framstöðva
hersins, úr miðjum þessum mánuði.
Skýrsla frá Tyrkjum.
8. þ. m. — Þrjú herskip óvin-
anna skutu í þrjár stundir á kastal-
ana við Smyrna, en varð ekkert á-
gengt. Daginn eftir hófu þau aftur
skothríð, en alt fór á sömu leið. —
Þann sama dag skutu fjögur ensk
herskip á ytri virkin við Dardan-
nella-sund. Þeim vanst ekkert á,
og sneru til Tenedos.
í Sarosflóanum var skotið tveim
sprengikúlum á varðbergssnekkju
eina. Bæðí skotin hittu.
Er Englendingar reyndu á ný að
komast upp eftir ánni Karun (í Ira"k),
biðu þeir aftur algerðan ósigur. —
Þrjár liðsveitir ensks fótgönguliðs
réðust á sveitir vorar í Ahwaz. Sveitir
vorar veittu snarpt viðnám. Er 400
af liöi Englendinga hafði fallið, og
margir verið *teknir til fanga, lögöu
hinir á flótta niður eftir ánni, í
áttina til skipa sinna, er lágu við'
akkeri neðar á fljótinu.
Meðal þeirra, er féllu, af liöi
Englendinga, var einn yfirforiugi og
fjórir undirforingjar. Vér náðum
þrem fallbyssum, 500 riflum, 200
hestum o. fl. Tjón vort var hverf-
andj.
Meira um »Tangistau«.
Maðurinn sem komst af, er »Tan-
gistau« sökk, er ungur maður og
heitir James O’ Toole. Hann segir,
að auk kapteinsins hafi 16 manns
af skipshöfninni (er var alls 38)
verið hvítir menn; hinir Arab-
ar. Þegar sprengirígin varð, þutu
allir upp á þiljur, og sáu óðar að j
skipið var tekið að sökkva.
James O’ Toole setti undir eins j
á si& björgunarbelti og fqr svo að j
bisa við að setja bát út. Báturinn 1
hafði naumast snert vatnsflötínn, er I
Tangistau kiptist við og sökk. Eng-
inn bátanna hafði komist frá skip- :
inu og sukku því allir með því. j
O’ Toole hélt sér í kaðal um leið
og skipið sökk, dróst þvf með nið-
ur í vatnið, en þar sem hann sleþti
óðara takiuu, skaut honum upp,-
Hann náði sér brátt í flak, er fyriv
honum varð; nokkrir Arabar náðu
sér einnig í einhverja viðarbúta. Tvö
skip sáu þeir fara fram hjá. Arab-
arnir kölluðu til þeirra, en þau voru
of langí frá til þess, að köllin heyrð-
ust. Þegar »Woodville« kom þar
að, voru Arabarnir horfnir, og
O’ Toole því einum bjargað. Hann j
bætir því við, að »Tangistau« hafi
þess eru mörg dæmi frá styrjaldatímum mannkynssög-
unnar, að þurft hefir að láta herskip, eða jafnvel heilar flotadelldir,
fylgja kaupskipum og verja þau árásum. Siglir þá einatt fjöldi skipa
samflota. þessi aðferð hefir nú verið tekin upp, síðan stríðið tók
að harðna, einkum síðan kafnökkva árásirnar hófust, og er myndin
hér að ofan af slíku ferðalagi.
sokkið eftir 4 mínútur. Skipið var
smíðað 1906, og var eign Messrs
Frank Etrick & Co., London.
Hver er greifinn?
' Allan morguninn hafði eg setið
á ritstjórnarskrifslofunni.
»Hver er greifinn ?«
Alt af fult af fólki og alt af þessi
sama spurning. . Svipþungir, goð-
umlíkir grákollar bæjarins, þeir er
broddar kallast, ganga hljóðlega inn
gólfið. Skelfing og forvitni skín út
úr andlitum þeirra, rennur saman í
eina* heild, og gerir þá að misstór-
um, marglitum, öfugum upphróp-
unarmerkjum.
»Hamingjan hjálpi vesalings ís-
landi! Hver er greifinn ? Nýr
njósnari ? Ha!« stynja beir upp,
hver í kapp við annan.
»Hefi sent Central News fyrir-
spurn. Veit ekki. Adieu*.
»Vei þjóð og þingi, vei sjálf-
stæðisflokknum, en svei heimastjórn-
armönnum«, tauta þeir í kampinn
og fara.
Oullhærðar. glitklæddar, engil-
fættar yngismeyjar svífa glansandi
gleðifáðar inn úr dyrunum og hvísla
hughrifnar í moll : »Hver skyldi
ungi greifinn vera ?« Þær höfðu
snögglega snarast úr vetrarhamnum,
þrátt fyrir hafísinn og hækkun á
hýalíni.
»Prrr — Halló — Vísir — Rit-
stjórinn, já. Ha, greifinn ? Óvíst
enn. Getið reynt að spyrja stjórn-
arráðið eða Manga Vjkk«.
»Hver er greifinn ?« spyrja blóma-
i rósirnar aftur í nokkuð hærri tón-
I
: tegund.
j »Bitte. Þið gætuö reynt að Ieita
| véfrétta í Kaplaskjóli«.
| »Hvert er erindið, frú mín góð?«
spyr eg aldraða konu um leið og
hún veltir mér út af stólnum.
»Ah-ha,-ah,-ha gre-e-ifinn. Skyldi
hann ekki vera hættulegur, eg meina
svona eins og þeir á Fálkanum,
fyrir . . . . eg meina . . .«
»Býst alveg við því, chevalier
grand. — Prrr — Halló — Þing-
vellir? Greifinn, ha? Selja Þing-
völl ? Einar, spámaður? Jú, mun
telja sig það, nú orðið. Jón Krukk?
Já, alveg samskonar. Nei, veit ekk-
ert um greifann ennþá«.
Símskeyti. Vísir. • Hefi haft nauð-
synlegan vígbúnað. Vígið tilbúið.
11 byssur. Er hann lagður á stað ?
Markús í Vík.
Klukkan orðin 3. Central News
hefir ekki svarað. Eg verð að ná
tali af greifanum, hvað sem það
kostar. Uppstrokinn a la diner
»þríf eg hatt minn og staf«, því
eg á ekki fremur staf en ritstjóri
Morgunblaðsins.
Hikandi drep eg á dyr hjá greif-
anum. Dyrnar opnast. Vinnu-
kona ein allmiki! birtist f gættinni,
með uppbr«ttar ermar og skörung
mikinn f hendi.
»Gr-e-e-ifinn«, stamaði eg.
»Hann hefir nú ekki skreiðst á
lappir enn þá«.
»Lappir? Uss, ekki svonahátt«!
»Hvað er þetta maður? Inn
með yður ef þér ætlið«, svarar hún
og skellir hurðinni upp á gátt.
»Pardon, votre excellence«! stundi
eg upp í dauðans angist. Greifinn
stóð þarna fyrir spegli, á línklæð-
unum, með pípuhatt og einglymu,
og gerði honnör fyrir spegilgreif-
anum.
Greifinn leit við og eg féll á
hné.
»Sælir nú Gunnar«.
Eg stóð höggdofa og kom engu
orði upp.
Vinnukonan rauf þögnina bak
við mig: Farðu nú að snáfa úr
bælinu, svo eg geti hreiðrað um
þig. »Já, svona bráðum* svaraði
greifinn og ók sér.
»Parlez vous — Talar yðar —
hátign íslensku líka, interview, yðar
auðmjúkur* stama eg á stangli.
»Hvaða andskotans hortittir eru
þetta, drengur? Auðvitað er þér
velkomið að inferviewa mig«.
Eg fekk aðsvifsaðkenningu.
»Bja ... ! Gamall skólabróðir.
Hamingjunni sé lof. íslandi er þá
borgið, að sinni«, sagði eg frá mér
numinn og hljóp niður á skrifstofu.
Eg vona að mér fyrirgefist, þó að
eg hlypi nokkrar vinnukonur og
forvitnar frúr um koll, því að nú
var eg á leiðinni til þess að síma
þá gleöifrétt, til kongs og stjórnar-
ráðs, að íslandi stafaðl engin ný
hætta af óboðnum, erlendum njósn-
ardindlum, og að þessi nýtísku
Jörgensen væri engu hættulegri en
aðrir stúdentar, jafnvel þótt hann
gengi með pípuhatt og einglyrnu.
Að endingu skal eg taka það fram,
að eftirprentun á fregn þessari er
stranglega bönnuð, og má jafnvel
ekki síma prentvillur þær, sem kunna
að vera í henni, til fréttaritara Morg-
unblaðsins, í London.
Moi.
Einkennileg nætuiför.
Aðfaranótt föstudags 26. þ. m.
kom kona héðan úr bænum sunn-
an úr Hafnarfirði og voru tveir
menn í för með henni héðan úr
bænum. Klukkan var um tólf, er
þau lögðu af stað. Tunglskin var
og veður gott, en töluvert frost.
Þegar þau komu suður undir Kópa-
vog, gekk kona fram á þau og kast-
aði á þau kveðju. Hún fór því
næst fram úr þeim, en er hún kem-
ur að brúnni á Kópavogsá, gengur
hún niður með ánni alt niður að
voginum. Því næst veður hún út
í sjóinn alt að hnédýpi, að því er
þeim virtist, en sneri í land aftur.
Aftur leggur hún út í á öðrum
stað, en snýr aflur í land. í þriðja
sinn leggur hún enn út í, og er
hún er komin út í viðlíka dýpi og
5 áður, beygir hún sig niöur og legg-