Morgunblaðið - 25.10.1914, Blaðsíða 4

MORGUNBLAÐIÐ
1638
• •• • ••
■
mm

Orustan hjá Lagarde.
Þjóðverjar hertaka fyrstii franska fánann.
Fánarnir eru helztu sigurmerkin. jafnt nú sem fyrrum. S/niIegt aigurtáku er það þeg-
ar herdeildir einhverrar þjóðar láta fána sína blakta á framandi grund. Og enginn ósigur. er
fullkominn meðan herinn getur va,rið þjóðernistákn sitt. I öllum hernaðarsögum er því getið um
æðisgepgnar viðureignir þar sem barigt hefir ver’-ð um fánana.
11. ágúat 8. 1. stóð orustu milli Þjóðverja og Frakka hjá Lagarde í Lothringen. Frakk-
ar höfðu náð borginni á aitt vald daginn áður, en nú biðu þeir ósigur og urðu að hröklast á
brautu, Þjóðverjar tóku þar 700 fanga og einn fána.
Myndin, sem hór birtist er af viðureigninni. Listamaðurinn, sem myndiaa hefir gert,
hefir valið það augnablik, þegar franski merkisberinn er lagður í gegn og fáninn þrifin úr hijnd-
um hans. Annars þarf myndin engrar sk/ringar, hún segir betur frá en nokkur orð geta gert.
Sannar sagnir af
Titanic.
Eftir
Archibald Gracie ofursta.
Frh. 24
Seinustu bátar Titónics, sein ekki
voru settir á tlot, en flutu á brautu,
voru Engelhardtbátarnir »A< og »B<,
sena lágu á káetuþajci yfjrmarmajnna.
í frisðgn minnr hefi eg áður sagt
frá »B«, hvoifda bátnum, sem bjarg-
aði LightQllerstýrimanni, JackThayer,
mér og nokkrum öðrum. En síðan
eg reit það hefi eg fengið ýmsar
frekari skýrslur og þótt þær séu að
sumu lejti endurtekning á því sem
áður hefir verið sagt, þá álít eg þó að
það sé rétt að birta hér frásöguna
um þann bát.
Enqelhardtbátur
C. H. Lightoller, stýrimaður.
Eg var uppi á káetuþakinu og alt
hafði verið gert, sem hægt var nð
gera. Skipið stakst alt í einu á
stafninn og féll eg við. Eg kastað-
ist aftur að loftrörinu, sem lá niður
í vélrtimið. Þar var einnig reiða-
pallur og sogaði sjórinn mig að hon
um og var eg þar í sjálfheldu nokkra
hríð. Alt i einu kom loftgusa, sem
lyfti mér upp svo eg kom ofansjáv-
ar, en kastaðist svo aftur að reiða-
pallinum rétt bjá reykháfnum.
Litlu siðar átíaði eg mig, og var
eg þá skamt á brautu þaðan sem
báturinn var á hvolfi. Titanic var
þá- enn eigi sokkið. Þá hrundi
reykháfurinn og ef nokkrir menn
hafa verið þeim megin við bátinn
hefir hann fallið á þá. Skuturskips-
ins var þá allur ofansjávar. Eg hefi
heyrt ý-msar mótsagnir um það,
hvort gufukatlar springi er sjór kém-
ur á þá, og. það eftir mönnum, sem
ættu að bera skynbragð á það, en
spurningin um það hvort kalt vatn
geti orsakað það að katlar springi
virðist enn óráðin gáta.
Eg þurfti naumast að neyta sund-
kunnáttu minnar. Þegar reykháfur-
inn féll köstuðumst við iangar leiðir
brautu frá skipinu. Við höfðum
hvorki árar né nokkuð annað sem
við gætum notað til þess að róa
með. Við náðum í nokkra trébúta
en þeir voru nær því gagnslausir.
Eins og eg hefi áður getið voru
þeir Gracie ofursti og Thayer yngri
með okkur á hvolfda bátnum. Eg
held að þeir hafi verið einu farþeg-
arnir sem komust á bátinn. Engin
kona var með á bátnum. Þeir sem
komust af á honum voru kyndarar
og |hásetar — þrjátíu manns á að
gizka.
Harold Bride, loftskeytamaður.
— Þá sagði skipstjórinn: »Þið
getiðjjekki gert meira; reynið að
bjarga ykkur I< Við fórum þá út
ogjj klifum upp á þakið á fyrirliða-
klefanum.Wl Þar sá eg Mr. Phillips
síðast; hvarf hann þá aftur á skipið.
Eg hjálpaði til þess að koma Engel-
hardt-bátnum niður á þilfarið. Uro
leið^og báturinn rann niður af þak-
inu, sá eg hvar Smith skipstjóri;
hljóp fyrir borð ofan af stjórnpalli.
Siðan þustu allir niður á bátaþilfarið,-
en við vorum naumast komnir þang-
að fyr en sjór reið yfir okkur.
Eg var svo heppinn að ná í bát-
inn sem við höfðum losað, og skol-
aðist útbyrðis með honum. Eg lenti
undir honum, því hanq var á hvolfi,.
en hve lengi eg var þar get eg eigi
sagt. Mér fanst það óratími. Eg
komst síðar á kjöl og voru þar þá
þegar margir fyrir. Eg held helzt
að eg hafi verið undir bátnum hálfa
klukkustund eða þrjá stundarfjórð-
unga, og svo hraðaði eg mér á
brautu þaðan sem mest eg mátti..
Eg losaði mig við bátinn og syntii
á brautu frá honunj, Eg veit ekki;
hvers vegna eg gerði það. Hálfri
stundu eða þremur stundarfjórðung-
um síðar, sneri eg aítur. Eg hafðt
snúið mér upp og niður — eg í
við það að eg synti á bakinu:
Eg kallaði á Phillips en fékk ekk-
ert svar. Mér var síðar sagt af
mörgum að hann hefði verið á þess-
um báti, en dáið áður en björgun-
arbáturinn (Nr. 12) bjargaði okkur.
Mér var sagt að hann hefði dáið af
kulda og hræðslu. Eftir þvi semi
eg frekast veit var hann fluttur un>
borð í Carpathia og sökt þaðan í sjó,
en af einhverjum ástæðum voru lík-
in, eigi skoðuð, svo að eg get ekki.
ábyrgst að þetta sé rétt.
■1^» IíÖGMENN
Syeinn Bjðrnsson yfird.lögœ..
Frikirkjuveg (Staðastað). Sími 280.
Skrifsto/utími kl, 10—2 og 4—6,
Sjálfur við kj, 1,1.—ia, og 4—6,
EggertGlaessen, yfirréttarmála-
flutningsmaður. Pósthússtr. 17.
Venjulega heima 10-—II, ug 4—5. Simi 16,
Olafur Lárusson yfird.lögm.
Pósthússtr. 19. Simi 215.
Venjulega heima ii—12 og 4—5.