37. Árgangur 1944, 1-3. hefti, Blaðsíða 14

í þorpi pekoanna ríkti djúp sorg. Þó urðu indíánarnir fyrst sturlaðir þegar frétt barst um það, að gamli Makamsch væri horfinn.

37. Árgangur 1944, 1-3. hefti, Blaðsíða 24

Lífið leggur sífelldlega fyrir oss ný vðfangsefni, sem oss eru ókunn af undan- genginni reynslu, og Jaað má segja, að bæk- urnar séu hið eina, sem fvllt getur

37. Árgangur 1944, 1-3. hefti, Blaðsíða 25

Vér verðum eftir megni að brjóta efni hennar til mergjar. hugsa um það fram og aftur og lesa á ný, ef oss þykir eitthvað torskilið í fyrsta sinn, og getur þá

37. Árgangur 1944, 1-3. hefti, Blaðsíða 30

En ég var nú samt svo afbrigða hamingjusamur, að ég varð barn á ný.

37. Árgangur 1944, 1-3. hefti, Blaðsíða 31

Lífið er nú ekki öðruvísi; en minnstu þess, sem gamalt máltæki segir: Ætíð er dimmast undir dögun!

37. Árgangur 1944, 1-3. hefti, Blaðsíða 32

Enn hcfum við margar stundir fram að dögun, hö-hö-hö!“ „Já, þannig reiknuðum við alltaf í æsku,“ svaraði Kröger brosandi. „Einmitt.

37. Árgangur 1944, 1-3. hefti, Blaðsíða 33

slottulæknir lífsins, og þú ert ekki sá fyrsti, og verður sennilega ekki sá síðasti, sem hann muni sinna.“ Glaðar raddir og klingjandi glasahljóm- ur kvað við á ný

37. Árgangur 1944, 1-3. hefti, Blaðsíða 35

Eins og fyrirfram var ákveðið, var gild- inu slitið í dögun, og héldu félagarnir af stað, eftir að hafa Iirópað lnirra fyrir hús- bóndanum.

37. Árgangur 1944, 1-3. hefti, Blaðsíða 37

Það lá við, að honum hrytu á ný blótsyrði af munni, en hann stillti sig.

37. Árgangur 1944, 1-3. hefti, Blaðsíða 39

Svipur hennar var þrunginn af sorg og ör- væntingu. „Ég á vatnshelt léreft heima, Tínus veit, hvar það er.