Tíminn - 15.01.1944, Qupperneq 2

18
TÍMINIV, langardagiim 15. jait. 1944
5. blað
^ímtrm
Laufiurdayur 15. jjan.
Tekjuhallínn á fjár-
lögunum og verð-
lækkunarskatturínn
Meðal almennings er mjög
rætt um hina ógætilegu af-
greiðslu fjármála á seinasta
þingi. Þótt tekjur og gjöld jafn-
ist nokkurn veginn á fjárlög-
unum; má reikna með halla á
þeim, þar sem ýmsir tekjuliðirn-
ir eru mjög ríflega áætlaðir. Auk
þess samþykkti þingið ýms lög
og þingsályktunartillögur, er
leiða af sér meiri og minni út-
gjöld. Mikill halli er því fyrir-
sjáanlegur á ríkisbúskapnum, ef
stjórnin fylgir fyrirmælum
þingsins út í yztu æsar.
Það hefir verið reynt að telja
fjármálaráðherra óábyrgan fyrir
þessari afgreiðslu fjármálanna.
-Fullyrðing sú byggist á því, að
fjárlagafrv. hans hafi' verið
miklu lægra en fjárlögin urðu
endanlega hjá þinginu. Þessi
mismunur stafar af því, að fjár-
málaráðherra hafði nær engin
framlög til verklegra fram-
kvæmda í frv. sínu. Hins vegar
áætlaði hann hinn beina rekstr-
arkostnað ríkisins mjög svipað
og þingið. Þeir, sem athuga
fjárlögin, munu komast að raun
um, að framlögin til verklegra
framkvæmda eru sízt of ríflega
áætluð og jafnvel hlutfallslega
lægri en oft áður. Hins vegar
mun sennilega öllum vaxa í
augum hinn gífurlegi beini
rekstrarkostnaður ríkisins og
stofnana þess, allur hinn mikli
starfsmannafjöldi og launafúlg-
an til hans: Við þessum megin-
þætti útgjaldanna hafði fjár-
málaráðherrann ekkert hróflað,
en þangað hefði þó verið eðli-
legast, að hann beindi geiri sín
um. Þingið hefir heldur ekki
gert það, enda stóð það ver að
vígi vegna minni kunnugleika
Það er athyglisvert, að Vísir
deildi áður fyrr mjög hastar-
lega á fjármálastjórn Eysteins
Jónssonar fyrir það, að hinn
beini kostnaður við ríkisrekstur-
inn væri orðinn alt of mikill.
Síðan hafa tveir aðalmenn Vís-
is verið fjármálaráðherra, Jak
ob Möller og Björn Ólafsson. í
fjármálaráðherratíð þeirra hef
ir hinn beini kostnaður ríkis-
rekstrarins síður en svo farið
lækkandi, þótt dýrtíðargreiðsl-
um sé sleppt. Það hefir hvorki
verið fækkað starfsmönnum eða
lækkuð laun frá því, sem áður
var, heldur hefir starfsmönn-
um víða verið fjölgað til stórra
muna og laun verið hækkuð, án
þess að dýrtíðarbætur séu með
taldar. Kostnaðurinn við ríkis
reksturinn er nú orðinn miklu
meiri en í tíð Eysteins Jónsson-
ar, þótt dýrtíðaruppbótum sé
sleppt. Þeir menn, sem mest
deildu á Eystein Jónsson, hafa
því síður en svo reynzt færir
um að hafa eins föst tök á rík-
isbúskapnum og hann.
Með réttu er tæpast hægt að
ásaka þingið fyir það, þótt það
hækkaði útgjöld til verklegra
framkvæmda og óhjákvæmi-
legra dýrtíðarráðstafana (verð-
uppbótanna). Það verkefni, að
lækka hinn beina rekstrar
kostnað ríkisins, mun þinginu
líka tæpast fært að leysa, nema
fjármálaráðherrann eða sér-
staklega tilkjörin nefnd hafi
forustuna. Virtist það t. d. at-
hugandi, að þremur óvilhöllum
fjármálamönnum verði falið að
gera tillögur um endurskipun
ríkisbúskaparins, samfærslu
ýmsra starfsþátta, skipulegri
vinnubrögð og annað það, sem
gerði hann haganlegri og ó-
dýrari.
Það, sem þingið vann sér
mest til óhelgis í sambandi við
fjárlagaafgreiðsluna, var að afla
ekki nægilegra tekna til að
mæta útgjöldunum. Slíkt var
næsta auðvelt. Það þurfti ekki
einu sinni nýja skatta eða
tolla. Það þurfti aðeins að
framlengja þá skatta, sem fyr
ir voru. Undirrót tekjuhalla
fjárlaganna hjá Alþingi er sú,
að það lækkaði skatta á stór-
gróðamönnunum með því að
fella verðlækkunarskattinn.
Bjarni Bjarnason, laugarvatm
Blaðagreðoar um n.VJ-
an *tfórmiiálaf lokk
í Tímanum hafa birzt þrjár
greinar, sem ég man eftir, í til-
efni af grein, sem Egill Thor-
arensen ritaði í 8. tbl. Bóndans
um nýjan stjórnmálaflokk.
Tvær greinanna voru eftir
bændur í Árnessýslu og ein eftir
ritstjórá þessa blaðs.
í þessum fáu línum verður
ekki að því vikið, hvort við
þurfum nýjan stjórnmálaflokk.
Persónulega hefi ég lengst af
verið ánægður í mínum flokki
og einlægt fundizt Framsókn-
arflokkurinn, undir forustu Jón-
asar Jónssonar, sinna vel og
drengilega nauðsynjamálum al-
þjóðar, þó málefni sveitanna
hafi afdráttarlaust, samkvæmt
stefnuskrá flokksins, gengið
fyrir öðrum málum.
Hitt er annað, að slík vinnu-
brögð, að flokkar og flokksbrot
sameinist og að flokkar skipti ]
um nöfn, eru næsta hversdags-
leg. Hefir gerzt mikið af því hér
á landi og ekki sízt á síðustu
árum. |
Tveir af þeim stjórnmála-,
flokkum, sem nú starfa hér á !
landi, eru endurskírðir. Engum
manni blandast hugur um, að
það var hagkvæmt fyrir íhalds-
flokkinn að taka nafnið Sjálf-
stæðisflokkur, auk þess að tveir
flokkar sameinuðust um leið.
Hið sama má segja um kom-
múnistana, þegar þeir tóku
nafnið Sósíalistaflokkur. Einn-
ig þá sameinuðust tvö flokks-
brot. Svona mætti lengi telja,
en þar eð þetta eru hversdags-
leg pólitísk vinnubrögð, eru
allar málalengingar óþarfar.
Að sjálfsögðu læt ég E. Th.
um það, hvers konar flokka-
byltingu hann hugsar sér. Ég
ætla, að allir, sem nokkurn
gaum gefa stjórnmálum, sjái að
flokkaskipting sú, sem nú er á
íslandi, hlýtur að breytast mjög
bráðlega. Þó einstaklingar og
blöð sýni slíkri tilhugsun andúð,
mun það lítið stoða. Halda
menn, að verkamannaflokkarn-
ir verði tveir eða fleiri til lang-
frama?
Óðum fækkar þeim, sem trúa
því, að allra-stétta-flokks-kenn-
ing Sjálfstæðisflokksins sé sönn
og þjóðinni gagnleg.
Treystir nokkur því, að til
verði dáðrík bændastétt á ís-
landi til lengdar, ef bændurnir
ekki sameina sig í samstillta
hagsmunaheild til sóknar og
varnar?
Eru hugsandi menn sann-
færðir um, að sú sameining,
sem vitanlega kemur fyrr eða
síðar, beri nafn einhvers nú-
verandi flokka? Mér þykir lang
sennilegast, þegar bændurnir
vakna af illum draumi niður-
drepandi margra ára innbyrð-
is deilna, skíri þeir flokk sinn
Það er vissulega ekki hægt
að hugsa sér ábyrgðarlausari
framkomu hjá Alþingi en þetta.
Ríkissjóður hefir ekkert fé til
þeirra stórfelldu framkvæmda,
er bíða framundan. Hann hefir
sama og ekkert lækkað skuldir
sínar á stríðsárunum. En
nokkrir menn hafa safnað of-
fjár. Samt afgreiðir seinasta
Alþingi fjármál ríkisins með
bersýnilegum tekjuhalla til þess
að geta lækkað skatta á stór-
gróðamönnunum.
Það voru þrír flokkar þings-
ins, er stóðu að þessari fjár-
lagaafgreiðslu, Sjálfstæðis-
flokkurinn, Sósíalistaflokkur-
inn og Alþýðuflokkurinn. Þeir
samþykktu allar útgjaldatillög-
ur á fjárlögum og utan þeirra;
sérstaða Alþ.fl. og Sósíalistafl.
til verðuppbótanna var þannig,
að þeir voru með því að hafa
þessa upphæð á fjárlögum, en
vildu skipta henni milli bænda,
sjómanna og verkamanna.
Framsóknarflokkurinn einn
hafði þá sérstöðu, að hann lagði
áherzlu á að framlengja verð-
lækkunarskattinn og vildu láta
hann mæta verðuppbótunum.
Þannig hefði tebsjuhallaaf-
greiðslan verið fyrirbyggð. En
hinir flokkarnir lögðust allir á
móti þessu. Þeir kusu heldur að
hafa tekjuhalla á ríkisbúskapn-
um en að geta ekki lækkað
skatta á stórgróðamönnum.
Sjálfstæðisflokkurinn gerði
þetta vegna þess, að hann er
flokkur stórgróðamanna, Sósí-
alistaflokkurinn vegna þess, að
hann yill hrun og upplausn og
Alþýðuflokkurinn vegna þess, að
hann áttaði sig ekki á málinu,
eins og oft vill verða hjá þeim
flokki.
Þetta er harmsaga fjármála-
afgreiðslunnar á Alþingi 1943.
Meirihluti þings kaus heldur
skattalækkun á stórgróðamönn-
um en tekjuhallalausan ríkis-
búskap. Þ. Þ.
' einhverju alveg nýju nafni og
] meira að segja velji sér ný andlit
'til forustu, ef þeir menn, sem
fyrir eru þegar aldan rís, ekki
'skilja hreyfinguna.
j Þrír af fjórum núverandi
' stjórnmálaflokkum geta ekki
‘ átt langa tilveru án stórbreyt-
inga. Framsóknarflokkurinn
hefir langmesta möguleika til
að lifa og færast í aukana að
óbreyttu nafni og stefnuskrá.
Þó fer því fjarri, að ég segi að
ekki komi til mála að',endur-
1 skoða bæði nafn flokksins og
' stefnuskrá. Komi breytingar
' ekki til greina undir neinum
(kringumstæðum, hlýtur þetta
j hvorttveggja að vera fullkomn-
ara en önnur mannanna verk.
i Vil ég vona að svo reynist, en
ég vil ekki fullyrða það.
Alþingismenn allra flokka
lýstu með sterkum orðum í eld-
j húsdagsumræðunum á síðasta
(Alþingi, í hvert óefni væri
j komið í þeirri stofnun. Slík lýs-
ing af munni sjálfra þingmann-
anna, var ekki til þess fallin,
að örva kjósendur til þess að
styðja að baki fulltrúa sinna í
örlagaríkum störfum á hættu-
legum tímum. *
„Hver höndin upp á móti
annari“.
„Engin ábyrgðartilfinning".
„Þingið hefir gefizt upp við
dýrtíðarmálin vegna viljaleysis
þingmanna á að leysa þau“.
Þannig setningum var kastað
út til okkar hlustenda frá Al-
þingi af sjálfum þingmönnun-
um. Vilja málgögn flokkanna, að
þjóðin sé svo sinnulaus að veita
þessu enga athygli. Hver sá, sem
veitir svona lýsingu athygli og
kemur með till. um breytingar
á slíkri æðstu stofnun þjóðar-
innar, er í mínum augum mað-
ur að meiri.
í öllum þessum fyrrnefndu
blaðagreinum, var vikið með
talsverðum þjósti að A. Th. í
sambandi við atvinnumál bænda
á Suðurlandi. í tilefni af þessu
sjónarmiði vil ég benda á, að
enginn einn maður á jafnstór-
an hlut í efnalegri afkomu
bænda á Suðurlandi eins og E.
Th. Auk þess að hann hefir
staðið í eldi daglegrar baráttu,
ber hann höfuðábyrgð á stærstu
verzlunar- og framleiðslufyrir-
tækjum bændanna á Suður-
landi, kaupfélaginu og mjólk-
urbúinu.
Barátta Framsóknarflokks-
ins á Alþingi í sambandi við af-
urðasölulögin var eins og barna-
leikur hjá starfi þeirra E. Th.
og Sveinbjarnar Högnasonar. í
daglegum framkv. mjólkurlag-
anna, barátta við íhald, margs
konar hleypidóma og skamm-
sýni. Árangur baráttu E. Th.
sést nú greinilegast á heimilun-
um á Suðurlandi og mun það
honum gott veganesti.
Allir, sem þekkja E. Th., vita
að tillögur hans, hvernig sem
hann formar þæx, eru miðaðar
við það tvennt, annars vegar að
bændurnir tapi ekki þeirri að-
stöðu, sem þeir hafa þegar náð
með margra ára harðri baráttu
og hins vegar við það ástand,
sem ríkjandi er á Alþingi og
þingmennirnir sjálfir hafa lýst
og nefnd „ófremdarástand".
Bjarni Bjarnason
Laugarvatni.
Mér þykir rétt að bæta nokkr-
um athugasemdum við grein
Bjarna Bjarnasonar, þótt hún
sé auðsjáanlega skrifuð til að
mýkja sár Egils Thorarensen
eftir þau þungu högg, sem
nokkrir árneskir bændur hafa
veitt hugmynd hans hér í blað-
inu, en ekki til að styðja þá
varhugaverðu „viðleitni til
flokksmyndunar”. Mátti vel
vænta þess af Bjarna skóla-
stjóra, sem er viðurkenndur
fyrir sterka samúð með vinum
sínum, þótt skoðanir hans og
þeirra falli ekki altaf saman.
Ég get ekki tekið undir það
með B. B., að nafnbreytingarn-
ar, sem íhaldsmenh og kommún-
istar hafa gert á flokknum sín-
um, séu lofsverðar eða til fyr-
irmyndar. Þær voru sprottnir
af því, að báðir þessir flokkar
vildu breiða yfir fortíð sína og
raunverulega stefnu. Þeir vildu
láta almenning halda, að þeir
værn orðnir annað en þeir höfðu
verið og að þeir væru betri en
. þeir í raun réttri voru. Nafn-
j breytingar þeirra voru aðeins
; prettir og fals. Slíkt er vissu-
lega ekki til eftirbreytni og al-
l’ger óþarfi fyrir þá flokka, sem
j hvorki þurfa að fara í felur með
; fortíð sína eða stefnu.
. Ég get vel tekið undir það
með B. B„ að flokkaskiptingin
hér á landi þarfnist breytingar.
En það yrði áreiðanlega ekki
breyting í rétta átt, ef fylgt
væri tillögu E. Th. eða annarra,
sem kunna að vera svipaðrar
skoðunar, að Framsóknarflokk-
urinn verði lagður niður eða
honum stórlega breytt. Það er
annars staðar en hjá Fram-
sóknarflokknum, sem breyting-
anna er þörf. Framsóknarflokk-
urinn er sá flokkurinn, er
þjóðin má sízt missa, og um-
bóta- og samvinnustefna hans
er sú stefna, sem þjóðin getur
Páll Jónsson, skólastjóri:
Skagaströnd
og framtíð hennar
Frá því er sagt í íornum
fræðum, að víðast hvar hafi
landið verið skógi vaxið miJli
fjalls og fjöru, þá er landnáms-
mennirnir námu hér land. Firð-
irnir voru fullir af góðfiski,
hvalir syntu inn í fjarðarbotna,
og selir léku við kópa sína hvar-
vetna á ströndunum.
Þannig hefir þá verið hér á
Skagaströnd. Húnaflói mjög
fiskisæll, eins og hann er enn.
Nóg af hvölum, og selir veltu
sér víða á ströndinni og léku
við kópa sína þar, sem nú
standa hús kauptúnsbúa. Allt
dýralíf hefir þá verið hér mjög
unaðslegt. Er fram liðu tímar
urðu miklar breytingar, sér-
staklega á gróðrinum.
. í stað skóganna, sem án efa
hafa verið hér allt frá sjó og
upp í fjallahlíðar, eru nú víða
örfoka melar, gróðurlitlir lyng-
móar og blautir flóar og mýrar.
Skagaströnd var fögur sveit í
landnámstíð, og hún er það enn.
Nú er það verkefni þeirrar
kynslóðar, sem nú lifir, og þeirra
næstu að græða upp hina ör-
foka mela og breyta lyngmóun-
um, flóunum og mýrunum í
frjósöm ræktarlönd. Fyrst snú-
um við okkur samt að sjónum.
Úr Ægi verðum við aö ausa þeim
auði, sem þar er geymdur og
breyta honum aftur i fram-
kvæmdir á landi. Hér á Húna-
flóa er gnægð fiskjar bæði vet-
ur og sumar. En það vantar enn
nothæfa höfn á Skagaströnd.
Það hafa þegar verið lagðar í
hafnarbætur miklar fjárhæðir,
en sjómennirnir geta ekki
geymt báta sina á höfninni ör-
uggir um, að þeir skemmist
ekki. Nú þarf að moka upp
höfnina sjálfa, lengja aðal-
bryggjuna, svo að við hana geti
lagzt bæði togarar og strand-
ferðaskip. Ennfremur þarf að
lengja svo grjótgarðinn, sem
þegar er byrjað á, að hann nái
fram að aðalbryggjunni. Með
því myndast fyrirhuguð báta-
höfn í höfninni sjálfri. Þegar
þetta er gert, er fyrst hægt að
reka sjávarútveginn örugglega
á 10—20 smálesta vélbátum
(,,dekkbátum“) líkt og í öðrum
stærri verstöðvum hér á landi.
Nú eru að rísa hér upp tvö
frystihús. Þá virðist líka tíma-
bært að búa svo um höfnina, að
hægt sé að geyma fiskiskip í
henni milli róðra, án skemmda.
Hér þarf ríkið að koma verulegá
til átaka meir en orðið er. Það
stendur ekki á sjómönnunum á
Skagaströnd. Þeir hafa sýnt ó-
trúlegan dugnað við erfiða sjó-
sókn. Þeir verða að setja báta
sína á land á kvöldin og niður
að morgrii, stundum dag eftir
dag, þegar róið er, og oft verða
þeir í myrkri og stórsjó að fara
á opnum „trillubát“ að leita að
öðrum opnum vélbát, sem er
með bilaða vél á fiskimiðunum
og draga hann til lands. Hér er
ekkert björgunarskip á flóan-
um. Úr þessu þarf að bæta, og
það fyrr en síðar.
Þá er landið ekki síður verð-
mætt. Frá því á landnámsöld
hefir verið rekinn hér, eins og
annars staðar, rányrkjubúskap-
ur. Skógurinn er horfinn en í
hans stað hafa komið flóar og
mýrar og örfoka land. Túnin
þarf að slétta og stækka, enda
eru til nóg túnstæði. Flóana og
mýrarnar þarf að þurrka upp
og breyta þeim fyrst í valllendi
og síðar í tún. Valllendi er miklu
verðmætara, þó það sé notað
aðeins til beitar búpenings
bænda, heldur en flóar og mýr-
ar.Búnaðarsamband Húna-
vatnssýslu þarf að eignast
skurðgröfu, sem grafi skurði til
uppþurrkunar, ekki aðeins hér
á Skagaströnd, þó hún hafi hér
mikið verkefni, heldur líka í
flestum sveitum sýslunnar. Á
eftir skurðgröfunni þurfa svo
að koma dráttarvélar, með plóg
og herfi, sem vinna landið og
slétta. Landbúnaðurinn er orð-
inn svo dýr í rekstri núna, að
við getum ekki stundað rán-
yrkjubúskapinn lengur. Bænd-
urnir verða að fá ræktuð lönd.
Næsta stórmál Skagastrandar,
og það sem verður að leysast
mjög fljótt, er rafmagnsmálið.
Hvernig verður það leyst? í
Skagaheiði, sem liggur austan
við Skagastrandarfjöllin, er
fjöldi stöðuvatna, og frá þeim
falla ■ ár bæði til austurs, í
Skagafjörð, og til vesturs, í
Húnaflóa.
Nú tvö síðastliðin sumur hafa
verkfræðingar komið og ferð-
azt um til að athuga hér skil-
yrði til vatnsraforku, ekki að-
eins fyr’ir Skagastrandarkaup-
tún, heldur líka til notkunar
fyrir sveitina. í bæði skiptin
hafa þeir athugað svokallað
Langavatn og möguleikar á að
ná úr því vatni í Hofsá á Skaga-
strönd. Takist það, fæst mikil
raforka, því hægt mun að reisa
þrjár aflstöðvar við ána, ef
Langavatni er veitt í hana.
Rafmagnsleysið er nú eitt af
vandamálum Skagastrandar-
kauptúns. Hér fást nóg hráefni
til iðnaðar, sérstaklega fisk-
iðnaðar, en það vantar aflið til
að reka iðnaðinn. Þetta afl er
rafmagnið. Hér þarf ríkið að
koma til átaka.
Shagaströndin er strjálbýl,
og vegakerfi sveitarinnar ekki
gott, enda er hún ein af þeim
sveitum, sem afskekktar kallast.
Um leið og vega-, síma- og raf-
magnskerfi sveitarinnar verður
skipulagt, sem verður að gera
mjög bráðlega, þarf að flytja
þá bæi, sem standa ’Upp við
fjöllin, eða mjög langt frá sam-
göngukerfinu, f veg fyrir það.
Það er nóg landrými og nógir
ræktunarmöguleikar fyrir þá
bændur, sem búa á afskekktari
býlunum til þess að reisa ný býli
sízt án verið, ef hún á að kom-
ast heil úr öngþveiti líðandi,
stundar.
B. B. talar um það, að þegar
bændastéttin vaknar af „illum
draumi“ og sameinast, þá sé
vart líklegt, að þau samtök beri
nafn „einhvers núv. stjórn-
málaflokks". Síðar talar hann
um, að Framsóknarflokkurinn
sé sá núv. flokka, sem „hafi
langmesta möguleika til að lifa
og færast í aukana að óbreyttu
nafni og stefnuskrá". Undir
þessi síðari ummæli hans get ég
fullkomlega tekið, og því fæ ég
ekki heldur skilið það, að sam-
einingarflokkur bænda þurfi
nýtt nafn, eins og B. B. virðist
álíta í annarri andránni. Fram-
sóknarflokkurinn hefir verið og
er einmitt þessi sameiningar-
flokkur Uænda, jafnframt og
hann hefir safnað undir merki
sitt öðrum hugsandi mönnum,
er aðhyllast hina skynsamlegu
umbóta- og samvinnustefnu
hans. Með hverju árinu, sem
hefir liðið, hafa fleiri og fleiri
bændur safnazt undir merki
hans, eins og kosningaúrslitin
sýna bezt. Alveg sérstaklega
hefir þetta verið áberandi á
síðari hluta síðastl. árs vegna
hinnar einbeittu baráttu flokks-
ins .fyrir málstað bænda á
haustþinginu. Þegar þeir fáu
þingfulltrúar, sem Sjálfstæðis-
flokkurinn á enn í sveitakjör-
dæmum, tala við kjósendur
sína, hafa þeir það sér helzt til
lofs, að þeir hafa staðið fast
með Framsóknarflokknum I
öllum aðalmálum sveitanna.
Framsóknarflokkurinn er m. ö.
o. orðinn svo sterk samfylking
bændanna, að þingmenn ann-
arra flokka úr sveitakjördæm-
um þora yfirleitt ekki annað en
að fylgja honum, þegar um
stærri hagsmunamál bænda er
að ræða. Með slíkri þróun verð-
ur þess ekki langt að bíða, að
Framsóknarflokkinn skipar ekki
aðeins mikill meirihluti bænda-
stéttarinnar, eins og nú er,
heldur svo að segja öll bænda-
stéttin. Það eina, er gæti spillt
slíkri þróun, sem er bændunum
svo nauðsynleg, vaéri það, að
einhverjir menn annað hvort af
misskilningi eða pólitísku brask-
eðli færu að glingra við„viðleitni
til nýrrar flokksmyndunar“, er
sagt væri að ætti að sameina
alla bændur, en myndi aðeins
verða til þess, veikja þá
sterku pólitísku fylkingu, sem
bændur hafa þegar myndað.
Trúi ég ekki öðru en að Bjarni
Bjarnason muni ekki síður nú
en 1934 standa fast gegn slíkri
klofningsviðleitni.
B. B. telur það koma vel til
mála „að endurskoða nafn
Framsóknarflokksins og stefnu-
skrá“. Ég get vel samsinnt því,
(Framli. á 4. síðu)
en nota fjalllendið til beitar
sameiginlega fyrir bæjarröðina,
sem rís upp meðfram vegun-
um. Við þetta vinnst ótal margt.
Byggðist færist saman, allir bæ-
ir hafa meir not af vegakerf-
inu. Síma- og rafmagnsnot
verða meiri og ódýrara. Bænd-
ur gætu notað meir sameigin-
lega flutningatæki o. fl. o. fl.
Það er ekki ótímabært að ræða
um þetta við ríkisstjórnina og
Búnaðarfélag íslands. En það
ætti að hafa forgöngu í slík-
um málum sem þessum. Það
var sagt frá því nú fyrir stuttu
í ríkisútvarpinu, að sveitir Eng-
lands væru aldrei betur ræktað-
ar en einmitt nú. Það virðist
vera, að -Englendingar skilji
betur en við íslendingar, hvaða
gildi landbúnaðurinn hefir fyr-
ir þjóðirnar, þegar þær verða
að lifa sem mest af sinni eigin
framleiðslu. Englendingar vona
að sveitirnar þeirra haldi á-
fram að vera fagrar og vel rækt
aðar, en á sama tíma eru bænd-
ur hér á landi kallaðir, af stór-
um flokk manna, sníkjudýr
þjóðarinnar, sem ekki eigi til-
verurétt. Það er eitthvað öfugt
við framtíðarskipulag okkar,
þegar annað eins og þetta á sér
stað.
Takmarkið hér á Skagaströnd
verður þetta: Bændur þurfa að
fá vega-, síma- og rafmagns-
not. Býlin þurfa að færast að
veginum, og það þurfa að koma
fleiri bæir og bændur. Alveg
eins og sjómenn þurfa að fá
bætta höfn á Skagaströnd og
stærri báta. Inn frá botni Húna-
flóa liggja beztu sveitir sýsl-