Tíminn - 21.03.1944, Blaðsíða 2

122
TlMlM, þrigjmlagiim 21« marz 1944
30. blað
^ímtrtn
Þri&jjudutiur 21. marz
„Fríðar-^starfscmí
Jóns á Reyoístað
Jón Sigurðsson alþm. á Reyni-
stað birti ritgerð í seinasta blaði
Bóndans, þar sem hann gerir
grein fyrir þátttöku sinni í út-
gáfu blaðsins. Segir hann það
skoðun sína, að kommúnism-
inn eflist að sama skapi og deil-
ur Framsóknarflokksins og
Sjálfstæðisflökksins vaxi, og
þess vegna hafi hann og fleiri
„velmetnir menn“ hafist handa
„um útgáfu stjórnmálablaðs, er
stuðli að vinsamlegu samstarfi
borgaralegra manna í landinu
og reyna á þann hátt að brúa
djúpið milli þessara tveggja
flokka".
Þetta er vel mælt, en betur
héfði farið, ef slíkur samstarfs-
áhugi hefði komið fyrr úr þess-
ari átt. Fyrir rúmum tveimur
árum var komið viðunanlegt
samstarf milli þessara flokka
um nauðsynlegar ráðstafanir til
að stöðva vöxt dýrtíðarinnar.
Þá var ekkert óbrúanlegt „djúp“
milli þeirra um lausn mikilvæg-
ustu dægurmálanna. En þetta
samstarf hélzt ekki lengi. Þegar
sízt gegndi, gripu forkólfar
Sjálfstæðisflokksins í framrétta
hönd kommúnista til að hefja
illdeilur og sundrungu um það
mál, er hafði verið og var við-
kvæmast deilumál Framsóknar-
manna og Sjálfstæðismanna.
Þannig var „djúpið“ milli þess-
ara flokka búið til. Afleiðing-
arnar eru þjóðkunnar. Undir
hinni máttlausu stjórn Ólafs
Thors margfaldaðist dýrtíðin
og kommúnistar þöndust út
eins og púkinn í fjósbásnum,
þegar mest var blótað. Þess varð
þá ekki vart, að Jón á Reyni-
stað kynni neitt illa við, að
þetta „djúp“ væri búið til, dýr-
tíðin látin magnast og kom-
múnistar látnir fitna. Hann
sótti fram gunnreifur undir því
merki Jakobs Möllers, „að allt
væri betra en Framsókn" og ekki
aðeins tvennar, heldur þrenn-
ar þingkosningar væru sjálf-
sagðar til að eyðileggja Fram-
sóknarflokkinn, hvað, sem liði
vexti dýrtíðarinnar og kommún-
ismans. Þá var ekki annað
sýnilegt en að Jón tæki með
óblöndnum fögnuði á móti þeim
stuðningi kommúnista, er gert
hefir hann að minnihlutaþing-
manni Skagfirðinga, þrátt fyr-
ir hinar ömurlegu afleiðingar
að öðru leyti.
En sleppum nú því, sem liðið
er. Framsóknarmenn munu
aldrei láta það standa í vegi
fyrir heilbrigðu og þjóðhollu
samstarfi. Það gildir jafnt Jón
á Reynistað og aðra. Ef Jón vill
heiðarlega og þjóðholla sam-
vinnu, þá verður honum fyrir-
gefið, þótt hann stæðist ekki
þá freistingu kommúnista, sem
minnihlutaþingsætið í Skaga-
firði var, og væri því einn ákaf-
asti dansmaðurinn í hrunadansi
upplausnarinnar 1942.
Þá er líka komið að því, sem
er höfuðatriði þessa máls: Upp
á hvers konar samvinnu hefir
Jón á Reynistað að bjóða?
Hvaða málefni vill hann láta
hið fyrirhugaða samstarf Fram-
sóknarmanna og Sjálfstæðis-
manna snúast um og hvernig
vill hann standa að lausn
þeirra? Hvaða umboð hefir
hann frá hinum ráðandi mönn-
um flokks síns?
Vill Jón vinna að niðurfærslu
kaupgjalds og verðlags á þeim
grundvelli, að þeir ríku taki á
sig hlutfallslegar byrðar við
verkamenn og bændur? Og þótt
Jón vildi þetta, vill þá meiri-
hluti Sjálfstæðisflokksins það?
Vill Jón leggja þá skatta á
stórgróðann, að tryggt sé, að
ríkið geti lagt fram nægilegt
fé til stórfelldrar ræktunar
landsins og annarrar hliðstæðr-
ar framleiðsluaukningar? Þótt
Jón vildi þetta, fellst þá meiri-
hluti Sjálfstæðisflokksins á það?
Vill Jón koma landsskipulagi á
rafmagnsmálin, sem tryggi raf-
lýsingu sveitanna á sem allra
skemmstum tíma? Og þótt Jón
vildi þetta, fellst þá meirihluti
Sjálfstæðisflokksins á það? Vill
(Framh. á 4. síðu)
Jóa Sigtryggsson.
Hvers á Stokksevri að gjalda?
Stokkseyri er í mikilli framför
og hefir verið það síðustu árin.
Það sýna t. d. myndarleg stein-
hús, sem hafa risið þar upp, eitt
eftir annað. Þaðan eru gerðir
út sex þilfarsbátar(mótorbátar)
og þar er rekið stórt frystihús.
Á liðnu ári tók þar til starfa
matsölu- og gistihús, sem er ó-
missandi áfangastaður á leið-
inni milli Reykjavíkur og Vest-
mannaeyja, fyrir þá mörgu, sem
þar eiga leið á milli, sem
verða æ fleiri með ári hverju.
Milli Reykjavíkur og Stokks-
eyrar fara tveir stórir fólks-
bílar daglega, allan ársins hring,
þegar fært er. Vor, sumar og
haust fara daglega margir tug-
ir manna þessa leið, og um
flestan helgar á annað hundrað
manns og stundum fleira. Um
Stokkseyri liggur því ein af að-
alsamgönguleiðum landsins.
En hvers krefst ferðafólk á
fjölförnum leiðum? Fyrst og
fremst traustra og hraðskreiðra
farartækja, góðra-vega, mynd-
arlegra veitingastaða og full-
kominna símastöðva. Er þetta
allt fyrir hendi hér? Það af
þessu, sem undir einstaklinga
heyrir, er í sæmilegu lagi,
fremur góðir bílar og gott veit-
ingahús. Það ber hins vegar
annað fyrir augu, sé litið á þá
hlið, sem að því opinbera veit.
Vegurinn er oft slæmur og
stundum illfær. Þar er síma-
stöð, 1. flokks B., í myndarlegu
húsi í einkaeign. Stofan er
sæmilega rúmgóð. í henni er
gamalt og lélegt símaborð, hengt
á vegg. Á sama veggnum, nokk-
uð til hliðar, er heyrnartól fyrir
símanotendur. Þetta tvennt,
sem þarna er talið, eru öll þau
bægindi, sem landssíminn hefir
að bjóða gestum sínum á þess-
um stað, en þeir skipta þúsund-
um á ári. Þarna er oft statt mjög
margt fólk á sama tíma, bæði
vegna hins mikla ferðamanna-
straums um Stokkseyri, sem áð-
ur getur, en ekki síður vegna
hins, að næstum allt þorpið —
en í því eru um 600 íbúar — svo
og nágrennið, þarf að sækja inn
á þessa símastöð; þar sem sími
er aðeins í 5 — segi og skrifa 5 —
heimilum í þorpinu öllu (og allir
í einkaeign). Þarna verða menn
að bíða, oft tímum saman, að-
eins v«gna mikillar aðsöknar, en
seinlegrar afgreiðslu. Hins veg-
ar kvartar enginn undan vinnu-
brögðum þeirra, sem við af-
greiðsluna vinna, því þau ' eru
eins góð og framast má verða,
undir þeim vinnuskilyrðum, sem
þar er við að búa. Þarna verður
hver að tala í áheyrn allra við-
staddra, hvort heldur hann tal-
ar um opinber eða einkamál,
því þar er enginn klefi til, fyrir
þann sem talar, frekar en önn-
ur nauðsynleg þægindi.
Þetta ástand mundi víðast
hvar þykja óþolandi á 1. flokks
símastöð, þar sem jafnmargir
sækja að og á Stokkseyri. En
þetta hirðuleysi af hendi lands-
símans er ekki það versta gagn-
vart Stokkseyringum. Hitt er
miklu skaðlegra, að margir þeir,
er mesta þörf hafa fyrir síma,
eru enn símalausir. Má þar
nefna Hressingarheimilið í
Kumbravogi, frystihúsið, alla
útgerðarmenn staðarins, hrepps-
stjórann o. fl. Menn þessir og
stofnanir hafa margbeðið um
síma, og það er búið að marg-
gefa þeim undir fótinn um það,
misserum saman, að þeir muni
fá síma þetta vorið eða þetta
haustið, en þegar hinn ákveðni
tími kemur, verður ekkert úr
framkvæmdum, enda verður
þess ekki vart, að nokkuð sé
gert fyrir málið af hendi lands-
símans. Margir þeir, er þurfa
síma, skrifuðu í fyrra undir
skjal til landssímans, þar sem
fastlega var óskað eftir síma
gegnum kauptúnið, og nauðsyn
hans rökstudd rækilega. Efni
var nóg fyrir hendi, það lá á
Eyrarbakka og var úr loftlínu,
sem þar var tekin niður, þegar
jarðsími var lagður þar. Erindi
þessu var aldrei svarað.
Frystihúsinu hefir verið mik-
ill bagi að símaleysinu, og út-
gerðarmönnum hefir það bakað
ósegjanleg* óþægindi. Er það
ekki sambærilegt að bíða eftir
símtali heima við vinnu sína,
eða að verða að bíða utan heim-
ilis aðgerðarlaus, ef til vill
klukkustundum saman. Er þetta
einkum bagalegt þeim, er þurfa
að stjórna mörgu fólki við vinnu.
Hressingarheimilið hefir marg-
oft orðið fyrir miklum óþæg-
indum af sömu ástæðum, og
hefir þegar liðið sannanlegan
skaða af þeim sökum. Og eng-
inn er fær um að andmæla því,
að símaleysið þar geti haft í för
með sér alvarlegar afleiðingar.
Það mun vera eina sjúkrahús-
ið í landinu, sem engan síma
hefir, og er í meira en kíló-
meters fjarlægð frá síma.
Þessi kalda krumla framtaks-
leysisins hlýtur að draga veru-
lega úr öllum framförum á sviði
atvinnumála á Stokkseyri í
framtíðinni, verði ekki um bætt,
og má raunar sjá þess vott nú
þegar.
Landssíminn hefir, sem fyr
segir, verið margbeðinn um sim-
ann. Oftast nær hefir hann gef-
ið 'góðar vonir um, að síminn
komi innan samms, en þess á
milli hefir hann talið á því öll
tormerki, og þá stundum fært
fram hinar ólíklegustu ástæður
gegn málinu. Þessi tvískipta
framkoma af hendi þess opin-
bera, og hinn óskiljanlegi drátt-
ur á framkvæmdum, vekur
margs konar spurningar meðal
fólksins. Og ekki verður talið
óeðlilegt, þótt um það sé spurt,
hvort ekki sé það höfuð stefnu-
mál landssímans, að ná til sem
flestra landsmanna, að minnsta
kosti þegar saman fer hagnað-
ur beggja aðila, bæði landssím-
ans og notendanna, eins og
verða mundi á þessum stað. Sé
svo, hvers vegna gengur þá svo
mjög illa að fá símann lagðan
um Stokkseyri? Sú hugsun sæk-
ir á, að þorpið sé einskonar oln-
bogabarn landssímans. En hvers
á Stokkseyri að gjalda?
p. t. Stokkseyri, 10. marz 1944.
Kona VUhjálms
Slefiánssonar
NEW YORK.
Kanadiska ríkisstjórnin hefir
boðið frú Evelyn Stefánsson,
konu landkönnuðsins Vilhjálms
Stefánssonar, að ferðast um
heimskautahérað Kanada og
skrifa bók um ferðir sínar.
Nýlega var gefin út bók eftir
frú Stefánsson. Bók þessi fjallar
um Alaska og nefnist „Here is
Alaska“, og í henni er fjöldi
mynda. Nú þegar hafa selzt um
30 þús. eintök af bókinni. Upp-
haflega var bók þessi ætluð
menntaskólanemendum, en hún
hefir náð miklum vinsældum
meðal fullorðinna. í bókinni er
landinu og fólki því, sem þar
býr, lýst.
Frú Stefánsson er nú að ljúka
við aðra bók, er nefnist „Wither
the Circle", en það er lýsing 6
Eitir Krístján
Það er mörgum alvarlegt um-
hugsunarefni, hve samgöngurn-
ar hér í Austur-Skaptafells-
sýslu eru erfiðar vegna vatna
og annara farartálma. En vonir
manna hníga í þá átt, að úr
verði bætt í náinni framtíð eft-
ir föngum. En samgöngurnar á
sjó við Hornafjörð eru orðnar
það vandræðalegar, að ekki
verður um þagað lengur. Þó skal
ekki um það sagt, nema vöru-
flutningum sé nokkurnveginn
fullnægt hér til Hornafjarðar
með bátum þeim, sem sendir eru
með vörur hingað frá Reykjavík.
Þó að vörutegundir ýmsar vanti
hér af og til við verzlunina, er
venjulega um það kennt einu af
þrennu eða öllu sameiginlegu:
ónytjungshætti kaupfélags-
stjórans, ófullnægjandi sam-
göngum og erfiðleikum á að fá
vöruna vegna stríðsástandsins.
Þetta er sú þríeining, sem al-
mennt er um kennt, er ýmsar
vörutegundir vanta, og ætla ég
ekki að gera það hér að umtals-
efni. En það eru póst- og far-
þegaflutningarnir, sem ég vildi
segja um örlítið, og verður þá
ekki hjá því komizt að minnast
á v.s. „Esju“ í því sambandi. —
Eins og kunnugt er, er ekki ann-
að farþegaskip, er gengur milli
Austfjarða og Reykjavíkur en
Esjan, og þegar hún er hætt
að koma hér inn, og stanzar ekki
hér úti fyrir nema þegar bezt er
í sjó, þá sjá allir, hvernig við
erum settir hér með að komast
að og frá héraðinu. Það er ekki
þægilegt þegar menn ætla héð-
an til Reykjavíkur, hvort heldur
er að leita sér lækninga eða í
öðrum erindagjörðum, og fólk
er komið til kaupstaðarins eftir
erfiða ferð á landi, að sjá þá
Esju sigla framhjá. Farþegarnir,
sem áttu að verða, verða þá að
leggja af stað hina sömu leið
heim til sín aftur og bíða þar
til von er á Esju aftur eftir svo
sem einn mánuð. Og ef það mis-
tekst einnig, hvað þá? Og það
er heldur ekkert sk'emmtilegt
að leggja á stað frá Reykjavík
til Hornafjarðar með Esju og
svæða innan heimskautshrings-
ins, þar á meðal er íslenzka
eyjan Grímsey.
Er frú Stefánsson minntist á
safn sitt af bókum, er fjalla um
Island, en í því safni eru um
700 bækur, komst hún svo að
orði: „Það fyrsta, sem ég ætla
að gera, er ófriðnum lýkur, er
að heimsækja ísland“. (Frá
ameríska blaðafulltrúanum).
Benediktsson
eiga von á því að verða fluttur
til Austfjarða, ef ekki er sam-
fara blíðskaparveður, ágætur
sjór og sá tími sólarhrings, að
bjart er af degi og birta fram-
undan. Þótt ekki sé langt frá
Djúpavogi til Hornafjarðar, þá
eru ekki alltaf bátar við hend-
ina á Djúpavogi, sem tiltæki-
legir eru til að flytja fólk og far-
angur til Hornafjarðar.
Ég vil leyfa mér að rifja hér
upp eitt dæmi, sem mér er í
fersku minni, af því að það er
fyrir skömmu skeð, en það er
ekkert einsdæmi.
Þann 22.-janúar síðastl. leggur
Esja á stað frá Reykjavík aust-
ur um land og lögðu á stað með
henni nokkrir farþegar til
Hornafjarðar. Sem venjulega
fer Esja framhjá Hornafirði í
þetta sinn og var póstur og far-
þegar settir upp á Djúpavogi.
Rifsnesið var þá á austurleið
með fjörðunum og var gert ráð
fyrir, að það tæki póst og far-
þega á Djúpavogi til Horna-
fjarðar, er það kæmi til baka
aftur, en með því, að nokkra
daga þurfti að bíða eftir Rifs-
nesinu og með því að skip var
Djúpavogi á vegum setuliðsins,
sem ætlaði til Hornafjarðar, og
var hvort tveggja flutt um borð
í skipið. Eftir tvo sólarhringa
skilaði skipið farþegunum aftur
á Djúpavog og úr því biðu far-
þegar eftir Rifsnesinu, sem
flutti þá til Hornafjarðar, eftir
sem næst vikutíma frá því lagt
var af stað úr Reykjavík. En frá
Reykjavík til Hornafjarðar er
Esjan sólarhring þegar sæmi-
lega gengur.
En nú er ekki öll sagan búin.
Þá er að segja frá póstinum.
Hann er eftir í setuliðsskipinu,
ásamt flutningi farþega. Nokkr-
um dögum síðar er það aftur
flutt í land á Djúpavogi. Loks
5. febrúar mun pósturinn, ásamt
farþegaflutningi, vera kominn
á Höfn í Hornafirði og þá sumt
frá Reykjavík aftur, sumt eyði-
lagt af bleytu, og eru þá liðnir
14 dagar frá því lagt var á stað
frá Reykjavík.
Svona er nú ástandið í póst-
og farþegaflutningum okkar
Austur-Skaftfellinga. Við getum
ekki unað því lengur að slíkt
endurtaki sig æ ofan í æ. Við
verðum að krefjast þess, að úr
verði bætt, annaðhvort á þann
hátt að Esja ræki betur hér eft-
ir en hingað til viðkomu á
Hornafirði eða annað skip verði
látið annast um fólksflutning-
ana á milli Reykjavíkur' og
Hornafjarðar og Austurlands.
Erlciidlr þættir;
Olían í Saudí-Arabíu
— Nýtt stórmerkilegt læknislyf —
„Segðu mér hverjir ráða yfir olíulindunum eftir styrjöldina
og ég skal segja þér, hve lengi friðurinn varir“. Þessi um-
mæli voru nýlega höfð eftir amerísþa innanríkisráðgjafan-
um, Herold Ickes, og talin vera aðalröksemd hans fyrir
auknum afskiptum Bandaríkjamanna af olíumálum utan
Bandaríkjanna.
Bandaríkin hafa til skamms
tíma verið talin svo olíuauðug,
að stjórnarvöld þeirra hafa ekki
látið síg olíumálin annars stað-
ar miklu skipta. Amerískir olíu-
hringar hafa að vísu reynt að
ota sínum tota í þeim efnum,
en oftast án verulegrar sam-
vinnu við amerísk stjórnarvöld.
Bretar og Hollendingar hafa
farið öðru vísi að, enda hefir
beim tekizt að koma ár sinni
betur fyrir borð. Það er ekki
sízt stjórnmálalegum afskiptum
Breta að þakka, að þeir ráða nú
mestu um olíuframleiðslu í ír-
an og írak.
Núverandi styrjöld hefir í
bessum, eins og fleirum efnum,
vakið Bandaríkin af svefni ein-
angrunarinnar. Styrjöldin er
olíufrek og þeir þurfa ekki að-
eins að fullnægja eigin þörfum,
heldur þurfa þeir að hj álpa
Bandamönnum sínum um olíu í
stórum stíl. Olíufræðingar
Bandaríkjanna eru byrjaðir að
reikna út, að olíulindir Banda-
ríkjanna verði þrotnar innan
ekki langs tíma, ef haldið verð-
ur áfram að tæma þær jafn tak-
markalítið og nú á sér stað.
Með tilliti til þessara stað-
reynda hefir Bandaríkjastjórn
ákveðið að veita amerískum ol-
*iufélögum öflugan stuðning til
að hagnýta olíulindir þeirra í
Saudí-Arabíu. Þar fundust olíu-
lindir fyrir nokkrum árum og
þykja rannsóknir benda til, að
óhemjumikil olía sé þar í jörðu.
Bretar, Þjóðverjar og Frakkar
fóru strax í bónorðsferðir til
Ibn Saud konungs og buðu hon-
um stórfé fyrir olíuréttindin.
Hann neitaði þeim öllum, en
samdi síðan við nýstofnað ame-
rískt olíufélag, „The California
Arabian Standard Oil Co.“, en
það er raunar sameign
tveggja amerískra olíufélaga
(Standard Oil of California og
Standard Oil of Texas).
Ameríska stjórnin hefir nú
ákveðið að leggja á tveimur ár-
um 1200 mílna langar olíuleiðsl-
ur, sem tengja olíulindirnar í
Saudi-Arabíu við útskipunar-
hafnir við Miðjarðarhaf og
Persaflóa. Áætlað er að mann-
virki þetta kosti um 40 milj.
sterlingspunda. Hinu áður-
nefnda ameríska olíufélagi er
ætlað að annast vinnslu og
hreinsun olíunnar, en Banþa-
ríkjastjórn kemur til með að
njóta ýmsra fríðinda, fær t. d.
umráð yfir allri framleiðslunni
á styrjaldartímum.
Þetta er fyrsta stóra mann-
virkið, sem Bandaríkjastjórn
ræðst í utan Bandaríkjanna.
Einangrunarsinnar segja, að
með þessu dragist Bandaríkin
óþarflega inn í innanlandsmál
annarra þjóða. Aðrir segja, að
þetta sé glöggt dæmi um vax-
andi heimsveldisstefnu Banda-
ríkjanna. Þá er sagt, að Bretar
séu lítið ánægðir yfir að fá
Bandaríkin sem keppinaut í
arabiskum löndum, ekki aðeins
í olíumálunum, heldur einnig í
stjórnmálum, en sú afleiðing
muni fljótt af þessu hljótast,
því að Bandaríkin hafi eftir
þetta svo mikilla hagsmuna að
gæta í arabisku löndunum, að
þau muni láta stjórnmálaþró-
unina þar skipta sig verulegu
máli. Yfirlýst er, að þetta sé
gert í góðu samkomulagi við
Breta og verða muni samvinna
milli ameríska olíufélagsins í
Saudi-Arabíu og félaganna, er
ráða yfir olíulindunum í Irak
og Iran.
*
Fyrir nokkru síðan var rúss-
neski vísindamaðurinn Alex-
ander Alexandrovitch Bogomo-
letz sæmdur æðstu heiðurs-
merkjum Sovétríkjanna í við-
urkenningarskyni fyrir nýtt
lækrtislyf, sem hann hefir fund-
ið upp.
Lyf þetta, sem gengur undir
skammstöfuninni ACS, er af
ýmsum talin ein af þýðingar-
meiri uppgötvunum læknavís-
indanna. Því er sprautað í blóð-
ið og hefir fljótlega hin þýð-
ingarmestu áhrif. Sár og bein-
brot gróa miklu fljótara en ella,
sóttkveikjur verða miklu skað-
minni og jafnvel hætulausar,
viðnámsþróttur líkamans og
hreysti eykst á margan hátt.
Það er meðal annars talin hin
bezta heilsubót taugaveikl-
uðu fólki, læknar ýmsa súkdóma
og ver menn fyrir öðrum. Þeir
bjartsýnustu, sem kynnzt hafa
þessu lyfi, hafa látið uppi þá
skoðun, að það geti með'hæfi-
legum endurbótum ilengt
mannsæfina upp í 125 ár.
Rússar hafa fyrst að ráði haf-
ið notkun þessa lyfs í styrjöld-
inni og telja árangur þess stór-
glæsilegan. Utan Rússlands hef-
ir það mátt heita óþekkt til
þessa. í Bandaríkjunum eru
rannsóknarstofur nýbyrjaðar að
fást við athúganir á því, en
vart mun það tekið til notkun-
ar þar fyrr en þeim er lokið.
Lyf þetta er aðallega búið til
með þeim hætti, að teknar eru
úr líkum hrausts ungs fólks
(einkum þess, sem farizt hefir
af slysförum) sellur þær, sem
viðhalda blóðinu og auka það,
og þeim er síðan sprautað í
blóð hraustra hesta. Lyfið er
unnið úr blóði hestanna.
Venjulegur skammtur eða
inngjöf af þessu lyfi er aðeins
örlítill hluti af rúmsentimetra.
Engum manni er talið hollt að
gefa meira en tvo skammta á
æfinni. Rússar telja, að fram-
leiðslan á lyfi þessu sé auðveld
og framleiði þeir nú þegar 3
milj. skammta árlega.
Bogomoletz, sem fundið hefir
upp lyf þetta^ var heimskunnur
vísindamaður áður en þessi upp-
götvun hans kom til sögunnar.
Hann hafði stjórnað rannsókn-
arstofnuninni í Kiev í allmörg
ár áður en Þjóðverjar hernámu
borgina. Rannsóknarstofnun
þessi var talin ein hin full-
komnasta í heimi, enda höfðu
Rússar ekkert látið ógert til að
fullkomna hana. Það eru meira
en 18 ár síðan hann fór fyrst
að fást við þetta lyf sitt, ACS,
en það var fyrst reynt á mönn-
um árið 1936 og ekki almennt
tekið til notkunar fyrr en eftir
að styrjöldin hófst.
Bogomoletz er nú rúmlega
sextugur að aldri.
*
Það eru ekki aðeins Rússar,
sem hafa tekið til notkunar ný
þýðingarmikil læknislyf í þess-
ari styrjöld. Bandamenn hafa t.
d. tekið til notkunar nýtt sára-
meðal, Insulin, sem ýmsir telja
nú orðið einn allra merkilegasta
sigur læknavísindanna. Það er
búið að vinna sér miklu meiri
viðurkenningu en rússneska
lyfið, sem hér hefir verið sagt
frá, og notkun þess er orðin
almenn á vígstöðvunum. í at-
kvæðagreiðslu í Bretlandi í
vetur um merkilegustu atburði
ársins 1943, nefndu ýmsir það
í fremstu röð, að almenn not-
kun Insulins var hafin á árinu.
Þá hafa Þjóðverjar nýlega skýrt
(Framh. á 4. síðu)