Tíminn - 23.03.1944, Qupperneq 2

126
TlMDíN, fimintwdagiiin 23. marz 1944
31. blað
^ímirm
Fhntudugur 23. tnarz
Keísarans það, sem
keísarans er
í blöðum Sjálfstæðismanna,
einkum Vísi, er nú réttilega
hamrað á því, hversu illa sé
komið fyrir atvinnuvegum
landsins, vegna hinnar miklu
dýrtíðar. Saltsíld virðist ekki
verða unnt að framleiða á þessu
ári, því að markaðsverðið. er of
lágt til að fullnægja fram-
leiðslukostnaðinum. Þó eru nú
miklir möguleikar fyrir stór-
aukna framleiðslu þessarar
vöru og öflun framtíðarmark-
aða fyrir hana, vegna starfsemi
hjálpar- og viðreisnarstofnun-
ar sameinuðu þjóðanna. Þá er
svo komið fyrir hinum vaxandi
skipasmíðaiðnaði landsmanna,
að hann er óralangt frá því
marki að geta framleitt jafn ó-
dýr skip og erlendar skipa-
smíðastöðvar, og virðist því vart
eiga annað fyrir höndum en
leggjast niður, að óbreyttu
ástandi. Hér er þó um atvinnu-
grein að ræða, sem ætti að geta
átt glæsilega framtíð í landinu.
En dýrtíðin býr honum sömu
gröf og síldarsöltuninni. Þetta
tvennt eru þó aðeins byrjunar-
merki um þá stöðvun og hrun,
sem dýrtíðin er líkleg til að
valda~ íslenzku atvinnulífi.
Jafnframt því, sem íhalds-
blöðin hamra á því, hvernig
komið er, reyna þau að koma
allri sök á kommúnista. Sök
þeirra er vissulega mikil, en hér
eins og endranær og bezt að
fylgja reglunni: Keisarans það,
sem keisarans er. Þess vegna
verður að segja það eins og það
er, að höfuðsök þessa geigvæn-
lega ástands eiga forsprakkar
Sjálfstæðisflokksins, sem létu
kommúnista ginna sig til að
rjúfa samstarfið við Framsókn-
arflokkinn um viðnámið gegn
dýrtíðinni og stjórnyðu síðan
landinu með þeim endemum, að
dýrtíðin meira en tvöfaldaðist á
örskömmum tíma. Hefðu for-
kólfar Sjálfstæðisflokksins ekki
látið hafa sig til þessa glap-
ræðisverks, hefðu kommúnistar
ekki getað komið fram neinum
áformum sínum um aukningu
dýrtíðarinnar, og atvinnugrein-
ar eins og síldarsöltun og
skipasmíðar væru nú í fyllsta
blóma. íslendingar gætu þá
horfst vonglaðir í augu við kom-
andi tíma, vissir um, að þeir
gætu hafið stórbrotið framfara-
tímabil að stríðinu loknu.
Það var þrisvar sinnum, sem
Sjáifstæðismenn biluðu í við-
náminu gegn dýrtíðinni: í fyrsta
sinn sumarið 1941, þegar ráð-
herrar þeirra þverskölluðust við
að framkvæma fyrstu dýrtíðar-
lögin. í annað sinn haustið
1941, þegar þeir felldu festing-
artillögur Eysteins Jónssonar. í
þriðja sinn vorið 1942, þegar
þeir rufu samstarfið við Fram-
sóknarflokkinn, eyðilögðu gerð-
ardóminn og stofnuðu stjórn, er
átti líf sitt .undir kommúnist-
um og hafði því hvorki vilja né
getu til að hamla neitt gegn
dýrtíðinni.
Þeir Sjálfstæðismenn, sem nú
hrópa hæst um viðnám gegn
dýrtíðinni, létu sér þetta vel
lynda. Eigendur Vísis, Jakob
Möller og Björn Ólafsson, töldu
þá einu gilda, þótt dýrtíðin og
kommúnistar mögnuðust, aðeins
ef Framsóknarflokkurinn væri
að velli lagður. Á fundunum í
Borgarfjarðarsýslu stóðu Pétur
Ottesen, Steinþór kommúnisti
og Sigurður dósent hlið við hlið
eins og beztu samherjar í sókn-
inni gegn Framsóknarmönnum.
f Skagafirði stjórnaði Jón á
Reynistað þessari sameiginlegu
sókn íhaldsins og kommúnista,
og á Rangárvöllum Ingólfur á
Hellu.
Nú er örlítill partur af Sjálf-
stæðismönnum sendur út af
örkinni til að bjóða Framsókn-
arflokknum, — flokknum, er átti
að eyðileggja, — samvinnu um
viðnám gegn dýrtíðinni. Það er
talað fagurt um, að nú eigi ekki
að vera nein svik í tafli, eins og
vorið 1942. Á sama tíma helzt
þó hin éinlægasta vinátta milli
íhaldsmanna og kommúnista í
Sieinþór Þórðarson, Hala:
Veturinn fram að áramótum
var hér fremur góður, ekki telj-
andi snjókomur en oft hægviðri.
Upp úr áramótum fór meira að
bregða til úrfella, skiptust snjó-
komur og rigningar á fram und-
ir þorra. Þá fór tíð að hárðna,
snjókomur að aukast, og frost-
hörkur miklar í köflum, verri
byljir og meira harðveður en
menn hafa átt að venjast hér í
fleiri ár. Þótt þiðnað hafi dag
og dag, þá hefir óðara fennt yf-
ir það aftur.
Hvað endast heyin?
Margir bændur munu vera
um það hálfbúnir að gefa hey
sín í þorralokin. Sumum finnst
það ekki spá góðu með fóðuraf-
komu, ef harðindi haldast út
veturinn og kuldavor tekur svo
við.
Hins vegar mætti það teljást
alveg óvenjulegt tíðarfar á þess-
um hluta landsins, ef jörð not-
ast ekki þegar lengra líður fram
á vetur, einkum þegar harðindi
eru búin að ganga áður.
Nokkuð af heyjunum er
skemmt úr heyrúmum eins og
við mátti búast eftir hrakning-
inn í sumar. Þó geta flestir gef-
ið fénaði óhrakið og gott hey í
aðra daggjöfina, en hrakning
og fóðurbæti í hina. Þrif í fén-
aði virðast góð ennþá. Fóður-
bætir mun gefinn með mesta
móti.
Mannfundir.
Á fundi, sem haldinn var í
U. M. F. 7. janúar, var sjálf-
stæðismálið til umræðu. Fund-
urinn var einróma á þeirri skoð-
un að síitið skyldi sambandinu
við Dani sem fyrst, og lýðveldi
stofnað á íslandi ekki síðar en
17. júní næstkomandi. Hét fé-
lagið að veita allan þann styrk,
er það gæti, til þess að örva
fundarsókn í sveitinni þegar at-
kvæðagreiðsla færi fram um
sambandsmálið.
j Annars hefir lítið verið um
t mannfundi hér í vetur, einkum
j síðan tíðarfar versnaði og
vegir spilltust. Helztu mann-
! fundirnir eru þegar grannarnir
hittast hver hjá öðrum í hey-
; rimanum. Þá ber ýmislegt á
góma, t. d. tíðarfarið, hvað hey-
' stabbinn muni, endast lengi,
skepnuhöldin, landsmálahorf-
l urnar, hvað framleiðslukostnað-
urinn sé mikill við bústofninn,
hvort nokkur muni leysa upp bú-
skap í sveitinni í vor, verðlags-
horfur og skipulag landbúnað-
arframleiðslunnar, hvernig eigi
að hefja ræktunina í sveitun-
um, samgöngumál héraðsins á
bæjarstjórn Reykjavíkur og allt
seinasta þing réðu höfuðfor-
ingjar Sjálfstæðisflokksins sér
ekki fyrir ástleitni við Bryn-
jólf Bjarnason og Einar Olgeirs-
son.
En gamlar syndir og tildrög
dýrtíðarinnar eru ekki það, sem
skiptir höfuðmáli úr því, sem
komið er. Nú er að reyna að
gera það bezta, sem hægt er úr
þessu. Viðreisnin verður vitan-
lega margfalt erfiðari, vegna
óhappanna, sem orðin eru. En
um það tjáir ekki að fást. Fram-
sóknarmenn eru reiðubúnir til
samstarfs við hvern, sem er,
hversu mikill andstæðingur, sem
hann hefir verið og hvort held-
ur hann kemur frá hægri eða
vinstri, aðeins ef hann vill vinna
að skynsamlegri viðreisn þeirra
mála, sem nú ráða mestu um
framtið þjóðarinnar.
Þá kemur líka að því, sem allt-
af verður ‘og er höfuðatriðið:
Upp á • hvers konar samstarf
hafa þessir menn að bjóða? Það
er ekki nóg að segja, að nú eigi
að vinna saman, heldur fyrst og
fremst, hvernig á að vinna sam-
an. Það er ekki nóg að segja,
að það þurfi að leysa dýrtíðar-
málið. Hitt þarf að segja, hvern-
ig eigi að leysa dýrtíðarmálið.
Á að leysa dýrtíðarmálið til
hags fyrir stríðsgróðame'nnina
eina eða þjóðina alla?
Það er þetta, sem Framsókn-
armenn óska að fá upplýst hjá
þeim Sjálfstæðismönnum, sem
nú eru að bjóða samvinnu. Án
þess að benda á lausn sjálfra
málefnanna, verða öll þeirra
vinmæli skoðuð eins og ábyrgð-
arlaust hjal. Án þess verður að-
eins litið á þau sem vanmáttuga
tilraun til að forða því með
ræðaleysi og sekt Sjálfstæðis-
flokksins í þessum málum, —
tilraun til að leyna því með
marklausu samstarfshjali, að
þjóðin gefi keisaranum það,
sem keisarans er og kveði upp
þann áfellisdóm yfir Sjálfstæð-
isflokknum, er framkoma hans
og úrræðaleysi í dýrtíðarmálun-
um verðskuldar. Þ. Þ.
sjó og landi o. fl.
Landsmálahorfurnar.
Við erum nú sennilega of
mikil börn, þessir ómenntuðu
bændur, til þess að tala um þær
svo mark sé á takandi. Það
kemur þó fyrir, að okkur þykir
gaman að leggja þar orð í belg
eins og aðrir, og eitt er víst, að
við hugsum ekki síður en fólk-
ið í þéttbýlinu um það ástand,
sem ríkir hjá þjóðinni á hverj-
um tíma, og hvaða afleiðingar
það getur haft.
Nú finnst okkur að við höfum
lifað 2—3 góðærisár, hvað fjár-
hagsafkomu snertir. Við höfum
frekar getað veitt okkur ýmis-
legt, eins og t. d. fatnað, sem
við urðum margir bændurnir
og okkar skyldulið mjög að
neita okkur um áður. Þó finnst
okkur, að tímarnir geti orðið al-
varlegir, sem framundan eru,
ekki aðeins 'fyrir okkur bænd-
urna, heldur þjóðina alla. Okk-
! ur finnst þetta kannske af því
að við erum ekki nógu mennt-
aðir og sjáum ekki eins langt
undan asklokinu og skyldi.
En við segjum í allri okkar fá-
fræði, að til þess að yfirstíga
erfiðleikana, ef þeir skyldu á
okkur skella, þá verði stétt að
þokast að stétt. Við teljum það
ekki ráðlegt að tvær stærstu
stéttirnar fylki liði hvor á móti
annari, einmitt þær stéttirnar,
sem þjóðarbúskapurinn byggist
á. Við teljum það ekki ólíkt og
ef heimilisfólkið fylkti liði hvað
á móti öðru og setti með því allt
heimilið í uppnám, og eyðilegði
starf þess. Það verður tví-
mælalaust að finna grundvöll til
samvinnu með þessum stéttum.
Þær eiga ekki. að standa með
kreppta hnefa hvor framan í
annarri, tilbúnar að slá, ef færi
gefst. Það spáir engri lukku um
lausn þeirra mörgu og stóru
vandamála, sem þjóðin öll þarf
að leysa með nánu samstarfi á
næstu árum.
Fólkið hrópar hvarvetna á um-
bætur. Það vill fá rafmagn um
allar byggðir landsins; allir
standa á öndinni yfir þvi að
geta fengið það sem allra fyrst,
enginn vill vera kominn undir
græna torfu áður en honum
auðnast að sjá það lýsa bæinn
sinn. Fólkið vill koma ræktun-
inni í það horf, að vinnuað-
ferðir við heyöflunina hverfi af
(Framh. á 4. síðu)
„Bónda^ br öl tið
Jón Sigurðsson alþingismaður
á Reynistað fer á stúfana í sein-
asta blaði Bóndans og hyggst að
gera þar grein fyrir markmiði
blaðsins. Farast honum orð á
þessa leið:
„Nokkrir þingmenn og vel-
metnir menn úr flokki Sjálf-
stæðismanna og Framsóknar-
manna hafa bundizt samtökum
um útgáfu stjórnmálablaðs, er
stuðli að vinsamlegu samstarfi
borgaralegra manna í landinu
og reyna á þann hátt að brúa
djúpið milli þessara tveggja
flokka“.
Þessi friðarorð eru í næsta
litlu samræmi við aðrar
greinar í sama tölublaði.
Þar er ráðizt með persónulegu
níði á tvo einna fremstu for-
vígismenn Framsóknarflokksins,
Eystein Jónsson og Pál Zóphón-
íasson. Grein, sem Páll skrifaði
nýlega í Tímann um Krýsuvík-
urveginn, er afflutt og rangfærð,
eins og framast er kostur. Af-
staða Eysteins til þjóðmála er
sögð „neikvæð eins og skotgröf",
enda þótt enginn hafi í seinni
tíð túlkað betur umbótastefnu
Framsóknarflokksins en hann.
Honum er ennfremur líkt við
„trénaðan njóla“ og valin önnur
álíka uppnefni.
Það getur hver sagt sér það
sjálfur, hvort blað, sem stundar
slíka árásariðju gegn fremstu
forvígismönnum Framsóknar-
flokksins, hefir fyrst og fremst
þann tilgang að vinna að bættri
sambúö Framsóknarflokksins
og Sjálfstæðisflokksins. Níð-
skrifin um E. J. og P. Z. eru þar
öruggari leiðarmerki en friðar-
orð Jóns á Reynistað.
í þrengri hóp en lesendur
Bóndans eru, hafa íhaldsmenn-
irnir, sem standa að blaðinu,
ekki farið dult með hinn raun-
verulega tilgang.
Hann er sá að lokka sem
mest af liðsmönnum Framsókn^,
arflokksins til hægri, fá Fram-
sóknarflokkinn til að yfirgefa
miðflokksgrundvöllinn, flæma
úr honum menn eins og Her-
mann Jónasson, Eystein Jóns-
son, Bernharð Stefánsson, Pál
Zóphóníasson, Steingrím Stein-
þórsson, Skúla Guðmundsson
og Pálma Hannesson, gera
Framsóknarflokkinn m. ö. o. að
einlitum hægri flokki, sem ekki
ætti annars úrkosta en að vera
taglhnýtingur Sjálfstæðis-
flokksins eða renna saman við
hann í nýjum „framleiðenda-
flokki“, þvi að íhaldsmenn hafa
jafnan veri ð fúsir til nafn-
skipta, ef ekki þurfti að
sveigja neitt af stefnunni. Það
er þannig, sem þessir „sam-
starfsfúsu“ íhaldsmenn hugsa
sér að brúa djúpið“ milli flokk-
anna, eins og þeir kalla það.
Þessi tilgangur hefir líka kom-
ið glöggt fram í Bóndanum,
eins og þegar er lýst. Þeir for-
vígismenn Framsóknarflokksin's,
sem stórgróðavaldinu er verst
við, eru hundeltir þar og svívirt-
ir og stefna og starf Framsókn-
arflokksins verður fyrir meira
og minna beinum eða óbeinum
árásum. Hins vegar hefir aldrei
verið hnjóðað þar einu orði í
nokkurn Sjálfstæðismann og
aldrei komið fram neinn á-
greiningur við stefnu Sjálfstæð-
isflokksins. Meira að segja er
blaðið farið að flytja þá kenn-
ingu, að gott sé að bændur séu
í fleirum en einum flokki, sbr.
grein eftir Gísla Sveinsson, enda
þótt það hafi stundum látizt
vilja pólitíska sameiningu bænd-
anna.
Þeir Framsóknarmenn, er
ginnzt hafa til stuðnings við
þessa blaðaútgáfu, hafa yfir-
leitt verið leyndir þessum aðal-
tilgangi höfuðpauranna. Það
ihefir verið reynt að telja þeim
Itrú.um, að „Bóndinn" ætti að
'vera „bróðurblað Tímans“, berj-
ast fyrir bættri kjördæmaskip-
un o. s. frv. Þeim hefir og verið
talin trú um, að blaðið ætti að
vinna að heilbrigðri sameiningu
framleiðenda. Engin grein um
kjördæmamálið hefir enn sézt
í blaðinu og að sameiningu
framleiðenda er unnið á þann
hátt, að þeir menn, sem komizt
hafa lengst í því að sameina
framleiðendur í kjördæmum
sínum, Eysteinn Jónsson og Páll
Zóphóníasson, eru hundeltir og
svívirtir.
Ef til vill kann einstaka Fram-
sóknarmanni að vera svo brátt
í brók, að „brúa djúpið milli
Framsóknarflokksins og Sjálf-
stæðisflokksins" og njóta ylsins
af stjórnarsamvinnu þessara
flokka, að hann hafi þess vegna
horfið til stuðnings við þessa út-
gáfustai'fsemi. En sé slíku til að
dreifa, þá hafa ekki þessir
menn hirt um það, að komi til
samstarfs þessara flokka, þá
skiptir meginmáli fyrir Fram-
sóknarm. til að ná hagkvæm-
um samningum fyrir stefnu
sína, að flokksstjórnin annist
þá og hafi flokkinn sem óskipt-
astan að baki sér, en fekki sé
haldið uppi klíkustarfsemi, sem
getur gefið foringjum Sjálf-
stæðisflokksins ranga hugmynd
um afstöðu Framsóknarmanna
og komið þeim til að álíta, að
þegar nokkrir forráðamenn hans
séu undanskildir, vilji Fram-
sóknarmenn allt til vinna, ef
þeir komast í „hjónasængina”.
Afstaða Jóns á Reynistað og
(Framh. á 3. síðu)
Erlendir þættir:
Soongsysturnar
Árið 1879 fór fátækur Kínverji, Soong að nafni, til Banda-
ríkjanna og lauk þar liáskólanámi með tilstyrk vina sinna.
Að náminu loknu fór hann aftur til Kína og gerðist þar
trúboði fyrir Meþódista. Skömmu eftir heimkomuna giftist
hann kínverskri stúlku, Ni að nafni, er tók mikinn þátt í
trúboðsstarfi manns síns. Þau eignuðust þrjá sonu og þrjár
dætur. Öll börn þeirra hafa komizt vel til manns, en þó eru
það sérstaklega systurnar, er skapað hafa hróður fjölskyld-
unnar. Þær eru stundum kallaðar „merkustu systur“ eða
„frægustu systur“ í heimi.
Af Soong-bræðrum kemur sá
yngsti þeirra, Tse-an, minnst
við sögu. Næstelzti bróðirinn,
Tse-liang (T. L.), lauk prófi við
amerískan háskóla og fékkst við
ýms viðskipti eftir heimkom-
una. Stjórnmálum sinnir hann
ekki. Nú annast hann yfirstjórn
flutningamála fyrir kínversku
stjórnina. Elzti bróðirinn, Tse-
ven (T. V.), hefir komið mest
við sögu af bræðrunum. Hann
las hagfræði við hina frægu
skóla, Harvard og Columbia, í
Bandaríkjunum, gekk strax í
flokk kínversku þjóðernissinn-
anna (Kuomintangflokkinn) og
var fjármálaráðherra Kína á ár-
unum 1924—33. Hann er sagð-
ur bezti og heiðarlegasti fjár-
málaráðhefra, sem Kína hefir
nokkuru sinni átt. Hann tók
hörðum höndum á mútum og
fjárglæfrum, er áður tíðkuðust
í stórum stíl, lét semja fjár-
lög, sem áður var óþekkt, inn-
heimti skatta eftir nýjum og
föstum reglum, stofnaði þjóð-
banka og kom á allsherjar-
gjaldmiðli. Hann átti m. ö. o.
meginþátt í, að fjármálakerfi
Kína var komið á sama grund-
völl og hjá vestrænum þjóðum.
Hann hefir stöðugt hneigst
meira og meira til vinstri og
verið frá fyrstu tíð þarðasti
mótstöðumaður Japana í flokki
sínum. Chiang Kai Shek reyndi
um skeið samningaleiðina við
Japani og átti það sinn þátt í
bro.ttför T. V. úr kínversku
stjórninni. Ég vil heldur vera
beiningamaður hjá kommúnist-
um, en auðmaður hjá Japönum,
er eitt orðtak T. V. Eftir að
styrjöldin við Japani hófst,
batnaði aftur samkomulag T. V.
og Chiang Kai Sheks og gerðist
T. V. nokkru síðar flugmálaráð-
herra Kínverja.
Þótt hæfileikar og starf T. V.
Soong hafi þannig stórlega
aukið veg Soong-fjölskyldunnar
eru það þó systur hans, eins og
áður segir, sem mest hafa auk-
ið frægð hennar.
Frú Kung.
Elzta systirin, Ai-ling, er fædd
1888. Hún lauk námi við Wes-
leyanháskólann í Ameríku, gekk
strax í Kuomintangflokkinn eft-
ir heimkomuna og varð einka-
ritari dr. Sun Jat-sen, sem var
fyrsti forseti Kínaveldis og á-
hrifamesti foringi Kínverja um
sína daga. Sagt er að Sun Jat-
sen hafi biðlað til hennar, en
fengið hryggbrot.
Á þessum árum kyntist Ai-
ling H. H. Kung, ungum Kín-
verja af þekktum ættum og á-
kveðnum liðsmanni Sun Jat-sen.
Kunningsskapur þessi leiddi til
hjónabands og nú eru þau önn-
ur voldugustu hjón Kínaveldis.
Kung hefir um nokkurt skeið
verið bæði forsætis- og fjár-
málaráðherra Kína. Frama sinn
og frægð á hann ekki sízt konu
sinni að þakka, sem er óvenju-
lega atorkusöm, viljaföst og
hygginn, einkum í fjármálum.
Hún var talin hafa mikil áhrif
á mann sinn og ýmsa aðra
helztu leiðtoga Kínverja.
Áhugi frú Kungs beinist ekki
eingöngu að þjóðmálum Kín-
verja, heldur lætur hún fjár-
mál manns síns sig miklu varða.
Það er ekki talið minnst hennar
verk, að Kung er einn auðugasti
maður Kínaveldis. Eignir hans
eru metnar á 80—100 milljónir
kínverskra dollara. Hinn mikli
auður Kungshjónanna bakar
þeim nokkurra tortryggni og
óvinsæld, en Kínverjar geta eigi
án Kungs verið eins og . sakir
standa, m. a. vegna sambanda
hans við erlenda fjármálamenn.
Frú Sun Jat-sen.
Næstelzta Soongsystirin er
Ching-ling, fædd 1890. Eins og
eldri sytir sín nam hún við
Wesleyanháskólann og gerðist
síðan ritari hjá dr. Sun Jat-sen.
Hann biðlaði til hennar, eins og
eldri systurinnar, og fékk í það
sinn jákvætt svar. Hún reynd-
ist manni sínum, sem þá var
kominn til efri ára, hin trú-
fastasta og hjálpsamasta eigin-
kona, þoldi með honum raunir
og erfiðleika og tók jafnan þátt
í sigrum hans og ósigrum. En
Sun Jat-sen, sem var stofnandi
og leiðtogi Kuomintangflokks-
ins, átti þá oft við mikla erfið-
leika að etja, og heilsu hans var
þá líka tekið að hnigna.
Þegar Kuomintangflokkurinn
klofnaði nokkru eftir dauða Sun
Jat-sen, fylgdi hún því flokks-
brotinu, sem róttækara var, því
að hún taldi það fylgja betur
stefnu manns síns. Þetta kost-
aði hana skilnað við ættingja
og vini og afsal á eignum og
öðrum hlunnindum. Um skeið
var hún landflótta í Moskvu.
Síðan hún kom heim aftur, hef-
ir hún lifað kyrrlátu lífi og gert
lítið tilkall til lífsþæginda, þótt
vinir hennar hafi viljað veita
henni þau. Þeir fjármunir, sem
henni áskotnast, fara mest til
líknarstarfsemi. Stjórnmálaleg-
um afskiptum hefir hún þó ekki
hætt og milli hennar og rót-
tækari manna Kuomintang-
flokksins er alltaf nokkurt sam-
band. Með henni og T. V. Soong
bróðir hennar er nú góður
kunningsskapur, en hún hefir
lítið samband við systur sínar,
og mág sinn, Chiang Kai Shek,
vill hún ekki sjá, þar sem hún
telur hann hafa svikið stefnu
manns síns. y
Frú Sun Jat-sen er sögð fríð-
ust af systrum sínum og er feg-
urð hennar, jafnt andlitsfall og
vaxtarlag, mjög rómuð. Hún er
sögð ágætlega greind. Málróm-
ur hennar er sagður óvenjulega
fagur. Yfirleitt fær hún hið
mesta lof rithöfunda þeirra, er
skrifað hafa um stjórnmál Kín-
verja á síðari árum.
Frú Chiang Kai Shek.
Yngst systranna er Mey-ling,
fædd 1898. Hún gekk á sama
háskólann í Ameriku og systur
hennar,en hefir dvalið þar miklu
lengur en þær. Ber hún þess
ljós merki í allri framgöngu
sinni, að hún hefir orðið fyrir
sterkum amerískum áhrifum.
Nokkru eftir að Mey-ling kom
frá Ameríku að loknu námi,
kynntist hún Chiang Kai Shek,
sem þá var orðinn ekkjumaður.
Chiang Kai Shek fylltist strax
miklum ástarhug til hennar, en
hún tók honum fálega í fyrstu.
Svo fór þó, að hún lét tilleiðast
að lokum. Brúðkaup þeirra var
hið veglegasta. Boðsgestirnir
voru á annað þúsund og veizlu-
kostnaðurinn losaði 10 þús.
sterlingspund.
Hjónaband þeirra Mey-ling og
Chiang Kai Sheks hefir orðið
hið ánægjulegasta. Þeim hefir