Tíminn - 04.04.1944, Síða 2

146
TfollM, þrigSjndagiim 4. aprfl 1944
36. Mað
'gtininn
Þriðjjuduyur 4. apríl
Versta tegund
Þjódnýtingar
Morgunblaðið hefir stokkið
upp á nef sér í tilefni af því, að
hér blaðinu var nýlega bent á,
að endurnýjun stórútgerðarinn-
ar gæti ekki aöeins gerzt með
öðrum hætti en þeim, að Kveld-
úlfur og Alliance og álíka fyrir-
tæki hefði hana með höndum,
heldur ætti að gerast með öðr-
um hætti. Telur blaðið, að rit-
stjóri Tímans hafi hér gengið
fullkomlega í berhögg við yfir-
lýsta stefnu flokks síns. Jafn-
framt hafi hann sagt einka-
framtakinu stríð á hendur, og
afhjúpað sig sem róttækasta
þj óðnýtingarmann.
Til þess að Mbl hafi engar
áhyggjur út af því, að ritstj.
Tímans hafi með þessum um-
mælum sínum gerzt flokksníð-
ingur, skal því bent á, að í öll-
um stefnuyfirlýsingum seinustu
flokksþinga Framsóknarmanna
hefir það verið sagt skorinort,
að flokkurinn væri mótfallinn
stórrekstri einstaklinga, en teldi
stórfyrirtæki bezt rekin á fé-
lagsgrundvelli. Umrædd ummæli
Tímans eru því í eins góðu sam-
ræmi við stefnu Framsóknar-
flokksins og framast verður á
kosið.
Þá er komið að þeirri „voða-
legu“ ásökun, að ritstj. Tímans
hafi gerzt hamramur þjóðnýt-
ingarmaður, þar sem hann hafi
talað um, að auk þess, er sjó-
menn væru styrktir til skipa-
kaupa, ætti að veita bæjar- og
sveitarfélög aðstoð til að eign-
ast skip og leigja þau hluta-
skiptafélögum sjómanna.
Áður en lengra er haldið, er
vert að athuga nánara núver-
andi rekstrarfyrirkomulag stór-
útgerðarinnar. Raunar er það
ekki annað en versta tegund
þjóðnýtingar, eins og áhættu-
samur stórrekstur einstaklinga
yfirleitt er. Gróðabrallsmenn
fara í bankana, fá þar lán til að
hefja reksturinn, draga gróðann
í sinn vasa, þegar vel gengur, en
láta töpin lenda á bönkunum,
þegar illa árar. Bankarnir eru
búnir að tapa tugum milj. kr. á
þessu fyrirkomulagi og hefðu
tapað fleiri tugum milj. kr. til
viðbótar, ef styrjöldin hefði ekki
komið til sögunnar. Slíkt fyrir-
lcomulag vekur ekki neina þá
ábyrgðartilfinningu hjá eigend-
um fyrirtækjanna, sem fylgir
smærri einkarekstri t. d. smá-
útgerð, því að þeir geta alltaf
séð hag sínum vel borgið, hvern-
ig, sem allt veltist. Hins vegar
hafa bankarnir eða það opin-
bera ekkert aðhald eða eftirlit
með fyrirtækjunum, sem tryggi
það, að þau séu rekin hagsýni-
lega og með almannahag fyrir
augum. Þess eru því fleiri en eitt
dæmi, að á sama tíma og slík
fyrirtæki söfnuðu skuldum í
bönkunum, hafi eigendur þeirra
dregið stórfé úr rekstrinum til
óhófseyðslu og luxusfram-
kvæmda (t. d. Kveldúlfur). Hér
er því raunverulega um hina
verstu tegund þjóðnýtingar að
ræða, þar sem þjóðfélagið
(bankarnir) ber áhættuna og
töpin, en gróðinn lendir hjá fá-
um fjárbrallsmönnum, þegar
vel gengur.
Þeir, sem reyna að berjast
gegn breytingum á núv. rekstr-
arfyrirkomulagi stórútgerðar-
innar, undir því yfirskyni, að
þeir séu að vinna gegn þjóðnýt-
ingu, fara því algerlega viltir
vegar. Þeir eru þvert á móti að
vinna að því, að stórútgerðin sé
rekin á grundvelli hinnar verstu
tegundar af þjóðnýtingu.
Það er ekki sízt vegna þess,
að Framsóknarmenn eru mót-
fallnir þessum þjóðnýtingar-
rekstri stórútgerðarinnar, að
þeir berjast fyrir breytingum á
rekstrarfyrirkomulagi hennar.
Þeir vilja koma henni á grund-
völi, sem er hagsýnni og heppi-
legri fyrir þjóðfélagið og þá, sem
við þennan atvinnuveg vinna.
Félagsreksturinn er tvímæla-
laust heppilegasta fyrirkomu-
lagið í þessum efnum. En vafa-
samt er, að honum verði al-
mennt komið fram á þeim
grundvelli, að sjómennirnir eigi
Karl Krísijánsson, oddvíti, Hásavík:
island er i imíðom
Rástu, — sýndu sœmd og rögg,
sól er í miðjum hlíðum!
Dagsins glymja hamarshögg,
— heimurinn er í smíðum.
H. Sv.
Það má með sanni segja, að
heimurinn sé í smíðum. Ham-
arshöggin glymja. Það eru að
vísu mörg og þung högg greidd
þessa stundina í heiminum til
þess að rífa niður, en þau verða
til þess að byggt verður aftur í
betri stíl, — smíði hans endur-
bætt.
Okkar litla land og þjóðfélag
er í smíðum. Það er eftir að
nema landið og laga það til bú-
setu á margan hátt. Og þjóðin,-
sem er að rísa á fætur og heilsa
nýjum degi, á eftir að laga sig
eftir landinu og hinum nýja
degi, og sýna í því „sæmd og
rögg.“
Smíði heimsins hefir verið og
verður alltaf viðfangsefni þeirra,
sem lifa og starfa. En enginn
mun efast um, að einmitt nú
séu óvenjulega miklir smíðatím-
ar komnir og að Éoma yfir
mannkynið. Hins vegar virðist
svo, að íslendingar geri sér það
ekki ljóst sem skyldi, að þeir eru
sjálfir, hver og einn, smiður með
hamar í höndum, — smiður síns
sjálfir skipin, þótt stefna beri í
þá átt. Þess vegna er vart um
annað gera en að hlutaðeigandi
bæjar- og sveitarfélög eða jafn-
vel ríkiö eignist stærri veiðiskip
eftir þörfum og leigi þau hluta-
skiptafélögum sjómanna. Þann-
ig yrði útgerðin áhættuminnst
fyrir þjóðfélagið og öruggust
fyrir sjómennina. Hér væri ekki
frekar um opinberan rekstur að
ræða en í þeim tilfellum, þegar
ríkið eða hreppsfélag á jörð og
leigir hana með ákveðnum
leigumála. Þvert á móti virtist
eðlilegra að ríkið eigi stærri
eignir, t. d. rafveitur, síldar-
verksmiðjur og stærri skip,
heldur en smærri eignir, t. d.
jarðir.
Það er þetta fyrirkomulag,
sem er vafalaust álitlegast til að
leysa núverandi þjóðnýtingar-
rekstur stórútgerðarinnar af
hólmi. Það er þetta fyrirkomu-
lag, sem myndi geta gert rekstur
stórútgerðarinnar öruggastan
fyrir þjóðarheildina. Það er búið
að reka stórútgerðina til nógu
mikils tjóns á grundvelli hinn-
ar verstu tegundar af þjóðnýt-
ingu, þótt nú verði hafizt handa
um að koma henni á öruggari
grundvöll. Þ. Þ.
hluta af heiminum, — smiður
íslands og íslenzks þjóðlífs.
íslendingar eru smiðafélag,
sem er svo giftusamlega sett, að
það getur að miklu leyti komizt
hjá niðurrifsstarfi, en einbeitt
sér að uppbyggingu.
Ef hlutskipti íslendinga á líð-
andi stund, er borið saman við
hlutskipti nágrannaþjóðanna,
þá virðist svo, að þeir hafi feng-
ið framúrskarandi tækifæri til
þess að geta orðið landi sínu
miklir gæfusmiðir.
Þeir þurfa sannarlega að gera
sér grein fyrir þessu og efla
viljaþrek sitt til að vinna sam-
kvæmt því.
Ég er gestur í Reykjavík þessa
dagana. Hér er gott að gista.
Hér er bjart af rafmagni, soðið
við rafmagn og fjöldi apnara
verka unnin með aðstoð raf-
magns. Hér er hlýtt í húsum
hversu sem viörar, því að jarð-
hitavatn hefir verið leitt í bæ-
inn. Hér eru margir skólar. Hér
eru skemmtanir á hverju kvöldi
fyrir þá, sem þær vilja sækja.
Hér eru óteljandi bílar, til þess
að létta af fólki göngu milli húsa
ef óskað er. Hér er lögregla til
þess að halda uppi góðum sið-
um á almannafæri. Hér er bær-
inn að koma upp húsum yfir þá
íbúa sína, er þau vantar. Hér
er að sögn eins og sakir standa
næg atvinna, jafnvel vantar
fólk til verka.
Hér er óumdeilanlega mesti
lífsþægindastaður landsins.
Um hitt má deila, hvort öll
þessi þægindi skapi betri, heil-
brigðari og gæfusamari þjóð. T.
d. hlýtur aö hvarfla í hugann, að
bílarnir séu of margir og að
sumir þeirra ættu að vera
komnir á aðra staði í landinu,
þár sem þeirra er mikíu meiri
þörf. En í aðalatriðum eru þetta
lífsþægindi og lífsskilyrði, sem
menn vilja hafa, og enginn ó-
vitlaus maður vill rífa niður eða
taka af Reykjavík.
Eigi að síður er það augljóst
mál, að af því Reykjavík er mesti
lífsþægindastaður landsins, þá
sogar hún til sín fólkið utan af
landinu, og því sterkar og ómót-
stæðilegar, því meiri sem þæg-
indamunurinn verður, — þar af
leiðandi aldrei fyrri eins sterk-
lega og nú.
Þetta er háskalegt, því að ekki
er lífvænlegt fyrir ótakmarkað-
an mannfjölda í Reykjavík, og
aðrar byggðir mega ekki við því
að missa fólkið frá sér.
Engar líkur eru til þess, að
Reykjavík geti, þegar stríðstíma-
atvinnunni lýkur, látið allt það
fólk, sem þar er nú — hvað þá
fleira — hafa arðvænleg og
þjóðnýt störf að vinna. Hún er
þegar orðin of stór miðað við
höfuðborgarhlutverk sín í þessu
fámenna landi, og einnig miðað
við aðstöðu sína til þeirra nátt-
úrugæða, sem geta verið íbúum
hennar heilbrigð undirstaða
fjárhagslegrar afkomu.
Þrátt fyrir þetta eiga smiðir
íslands alls ekki að beita hömr-
um sínum til þess að brjóta
Reykjavík niður, heldur eiga
þeir í birtu hins nýja dags að
snúa sér að því, að byggja upp
aðra staði í landinu að aðstöðu
til hagnýtingar á dýrmætum
náttúrugæðum og raunveruleg-
um lífsþægindum, svo að þæg-
indamunurinn hætti að verka
eins mikið og nú til fólksflutn-
inga, þaöan sem búsetuskilyröi
geta verið góð, til Reykjavíkur,
sem ekki getur að skaðlausu
veitt þeim viðtöku.
Eitt af aðalerindum mínum til
höfuðborgarinnar að þessu
sinni, er að leitast við að koma
því til leiðar við hlutaðeigandi
ráðamenn landsins, að hafizt
verði handa um fullgerð hafnar
í Húsavík. Við erum fjórir Hús-
víkingar, sem förum saman
þessara erinda. Samverkamenn
mínir eru: Júlíus Havsteen
sýslumaður, sem er hafnarstjóri
Húsavíkur. Páll Kristjánsson
verkamaður og Jón Guðmunds-
son sjómaðúr. Á bak við stendur
einhugur allra Húsvíkinga.
Aðalundirstaða atvinnulífs í
Húsavík er sjávarútvegur og
hlýtur alltaf að verða það, þó
að fleira komi þar heppilega til
stuðnings og farsældaröryggis.
í nánd við Húsavík eru ein
allra tryggustu og beztu síld-
veiðimið hér við land. Frá Húsa-
vík er sóknaraðstaða á góð línu-
mið. Þar í grennd eru einnig ein
hin betri dragnótamið.
En Húsavíkurhöfn er ennþá
opin fyrir hafróti. Á höfninni
hefir hvað eftir annað orðið
stórfelt tjón á bátum af völdum
brims — og svo að segja árlega
eitthvert tjón. Þessi áföll og yf-
irvofandi áfallahætta lamar út-
gerðina í kauptúninu, svo að
hún nýtur sín ekki og vex ekki
sem vera ber.
Eftir ósk síldveiðiflota lands-
manna hefir verið ákveðið að
reisa þar 9 þús. mála síldarverk-
Bjariii Asgeirsson alþm.i
Einn hínna nýju
landnema
Fornsögurnar greina frá því,
er forfeður okkar námu landið
upphaflega og „reistu sér
byggðir og bú í blómguðu dal-
anna skauti“. Þúsund árum síð-
ar fer svo fram nýtt landnám á
'sömu stöðvum,þannig,að órækt-
uðum móum, melum og mýrum
er breytt í grænar grundir. Ný
bændabýli rísa upp úr auðninni,
fagrar og vandaðar byggingar
fyrir menn og búfé.
Á undanförnum árum hafa
þannig allmörg nýbýli verið
reist frá grunni viðs vegar um
landið.
Einn þessara nýju landnema
er Jón Jónsson frá Valbjarnar-
völlum í Mýrasýslu.
Mig langar til að segja sögu
hans hér með örfáum orðum,
vegna þess, að ég tel hana mjög
athyglisverða og ungum mönn-
um á margan hátt til fyrir-
myndar, en ungur getur Jón
ekki lengur talizt, þar serh hann
var sextugur síðastliðið sumar.
En vel væri þjóð okkar á vegi
stödd, ef allir hennar æskumenn
ávöxtuðu pund sitt með sömu
trúmennsku fyrir land og þjóð.
Jón er fæddur að Valbjarnar-
völlum 11. júlí 1883. Er hann af
Mýramannakyni og voru ætt-
menn hans margir annálaðir
fyrir þrek, vitsmuni og búsýslu.
Faðir hans var Jón hreppstjóri
að Valbjarnarvöllum Guð-
mundsson frá Stangarholt i og
kona hans Sesselja Jónsdóttir
frá Eskiholti. Var Jón elztur 10
systkina. Ólst hann upp með
foreldrum sínum og vann á
heimili þeirra, þar til Guðmund-
ur bróðir hans, bóndi og hrepp-
stjóri á Valbjarnarvöllum, tók
við búi af föður þeirra, og fór
þá Jón til hans og var með hon-
um unz hann reisti sitt eigið
býli og fluttist á það. Hefir hann
þannig starfað alla æfi á æsku-
stöðvunum, að undanskildum
tveim árum, er hann var ráðs-
maður hjá Jóni Blöndal lækni
í Stafholtsey. Þó að Jón ekki
væri talinn fyrir búi, þá var
hann þó ætíð bóndi á þann hátt,
að þann átti jafnan bústofn
nokkurn, einkum sauðfé, er
hann vann fyrir hjá föður sín-
um og síðar bróðúr, eins og
löngum hefir verið háttur
margra vinnumanna í sveit, og
jafnan hefir auðkennt þá, er
mesta trúmennsku og staðfestu
hafa sýnt í því starfi. En hugur
hans stefndi ætíð til meiri at-
hafna á því sviði.
Svo var það árið 1917, að hann
reisti sér hagahús í landi Val-
bjarnarvalla, og hóf nú bráð-
lega ræktun umhverfis það,
sem hann síðan hefir haldið á-
fram með mikilli kostgæfni.
Tuttugu árum síðar, eða árið
1937, keypti hann svo land-
spildu allmikla út frá beitarhús-
unum, af Guðmundi bróður sín-
um og réisti þar bæjarhús og
önnur fénaðarhús og byrjaði nú
sjálfstæðan búrekstur, þá hálf-
sextugur að aldri. Nú brosir ný-
býlið Birkiból við gestum og
gangandi frá gamla beitarhúsa-
túninu á milli fagurra skógar-
ása, lítið og snoturt býli, þar
sem allur trágangur og öll um-
gengni utanhúss og innan er
svo vönduð og fáguð, sem bezt
má vera.
Þetta eru i fáum orðum ytri
drættirnir í sögu þessa land-
nema. Þó að ýmsum þyki hún
máske ekki stórbrotin, þá er hún
þó einkar hugðnæmur óður til
jarðarinnar, sem þessi einyrki
hefir yrkt með „hörðum hönd-
um“, og ber honum „steini
studd“ fagurt merki um ianga
framtíð. Og eins verður hér að
geta, sem Jón hefir orðið að
berjast við ofan á allt annað.
Þegar hann var á öðru ári fékk
hann svo slæma byltu, að bæði
hægri hönd hans og fótur stór-
löskuðust, og hefir hann aldrei
gengið heill til skógar. Er því
öllum, sem til ^þekkja, nokkurt
undrunarefni hverju hann hefir
til vegar komið, méð slíka æfi-
fylgju. Sýnir þetta vel, að hon-
um hefir upphaflega ekki verið
fisjað saman. Þá hefir hann
ekki heldur farið varhluta af
ýmsum búmannsraunum þess-
ara tíma frekar en aðrir búand-
menn, þótt hann hafi lengst af
smiðju, en það verður vitan-
lega ekki gert meöan höfnin er
í þessu ástandi.
Árin 1934—1936 var byggð
mikil og góð bryggja í Húsavík.
En gildi hennar er ekki nema
hálft meðan hafnargarð vantar
til þess að skýla fyrir hafátt-
inni. Hafnargarðsbygging var
leidd í hafnarlög fyrir Húsavík
1943. Á fjárlögum fyrir 1943 og
1944 hefir Alþingi veitt fé til
byggingar hans, en með venju-
legum fyrirvara. Þessi hafnar-
garður þarf að vera a. m. k. 250
m. langur. Verður hann hvort-
tveggja: skjólgarður og bryggja,
sem skip geta legið við að innan.
Nú höfum við farið þess á leit
að fá samþykki ríkisstjórnar-
innar til þess að hefja í sumar
nokkurn undirbúning með því
að leggja veg að grjótnámu,
brjóta skarð í sjávarbakkann,
þar sem hafnargarðurinn á að
liggja frá landi, o. fl. þvílíkt, til
þess að hægt sé að ganga að
aðalverkinu með fullum krafti,
hvenær sem hentar úr því.
Vegna verðbólgu dýrtíðarinnar
höfum við ekki farið fram á
samþykki til meiri athafna.
Ég tel að um það geti ekki
verið skiptar skoðanir, að full-
gerð Húsavíkurhafnar er eitt af
fyrsta flokks verkefnunum í
smíðum landsins. Rök mín fyrir
því eru þetta: Þegar hafnar-
garðurinn er upp kominn, verð-
ur þar einn af beztu bólstöð-
um landsins fyrir margt fólk.
Auðugur sær og ágæt mold bjóða
þar ákjósanleg skilyrði til fjár-
hagslegrar velgengni. Nú eru
þar um 800 dagsláttur í túnum,
þó að ekki séu enn nema 1040
íbúar.
Svo að segja takmarkalaust
rafmagn verður þar fáanlegt í
framtíðinni frá Laxárvirkjun-
inni (25—30 km. fjarlægð).
Jafðhitað vatn fæst þar senni-
lega rétt við kauptúnið með bor-
un, en ef það bregst, þá áreið-
anlega frá hverum Reykjahverf-
is (ca. 18 km. fjarlægð). Mikl-
ar sveitir sækja þangað um
þjóðvegu verzlun sína.
í fáum orðum sagt: Húsavík
hefir aðstöðu til þess að geta
veitt lífsþægindi, sem hver mað-
•ur hefir ástæðu til að sækjast
eftir: rafmagn og jarðhitað
vatn, — eins og Reykjavík. En
þar að auki hefir hún til sjávar
og lands náttúrugæði, sem geta
gert íbúum hennar fært að
standa undir lífsþægindakostn-
aði.
* * *
Ég hefi nefnt Reykjavík hér
að framan, af því að hún er til
fyrirmyndar um athafnir, og þó
um leið til áminningar um ó-
jafpvægishættu í þjóðlífinu.
Ég hefi nefnt Húsavík sem
dæmi um stað, sem rétt væri að
ekki borið bóndanafnið í starfi
sínu.
Þannig var það snjóaveturinn
mikla 1920, að hann missti af
óhöppum allmikinn hluta heyja
sinna, og komst því í fóður-
þröng. Varp hann þá að kaupa
fóðurbæti fyrir fénað sinn, sem
kostaði meir en allar eignir
hans námu þá. Árið 1934 brann
íbúðarhúsið á Valbjárnarvöll-
um, og missti Jón þá allt sem
hann átti innanhúss nema
vinnufötin, sem hann stóð í, og
vekjaraklukkuna. Þá hefir hann
jafnan verið hjálpfús og greið-
ugur, við náungann, og margt
látið þannig af hendi rakna,
sem vanheimtur hafa á orðið.
Þá má og ekki leyna mæðiveik-
inni, sem á undanförnum ár-
um hefir herjað á bústofn hans
sem annarra bænda á þeim
slóðum.
En hann hefir aldrei æðrazt
þótt á móti hafi blásíð, en fet-
að rólegur sína braut með festu
og jafnaðargeði. Aldrei hefir
Jón kvongazt, og lá nærri, að
það yrði honum til nokkurs
tálma um að fá stuðning til ný-
býlastofnunarinnar, því að ný-
býlanefnd hylltist til að láta þá
sitja í fyrirrúmi, er höfðu sér
konu festa og þprftu af þeim á-
stæðum að stofna heimili.
En Jón tók þeirri athuga-
semd með góðlátlegri kýmni og
kvað sér ekki mundi verða of
gott til kvenna, þótt hann hefði
eitthvað skárra en hesthúskofa
að bjóða þeim inn í. Einhverj-
um fleiri mun hafa þótt þetta
ljóður á ráði Jóns, því að einu
sinni taldi hann sig tilknúðan
gera umbætur á sem allra fyrst,
til þess m. a. að draga úr ójafn- .
vægishættunni. Húsavík nefni
ég vegna þess, að hún er ágætt
skýringardæmi og mér hug-
stætt.
Sem betur fer, er land okkar
víða góðum kostum búið, en
víðast hvar er það ekki nema í
smíðum.
Hver íslendingur er skyldugur
til að hafa áhuga fyrir endur-
bótum þess — og taka sinn þátt
í smíðunum.
Nefndir þær, sem nú starfa
fyri% ríkisheildina, að tillögum
um framtíðarathafnir (svo sem:
milliþinganefnd í sjávarútvegs-
málum og skipulagsnefnd at-
vinnumála) eiga að benda á,
hvar hægt er að ná þýðingar-
mestum og fljótustum . árangri
með uppbyggingarstarfi.
Yfirsmiðirnir — ráðamenn
ríkisins — eiga að sjá um, að
hamarshögg dagsins glymji
fyrst og fremst þar sem þau
koma að fullkomnustum og
skjótvirkustum notum.
Verði fyrsta flokks smíðiefnin
unnin, þá veita þau þjóðinni arð
og orku, til þess að leysa af
höndum annars flokks verkefni
— og svo verk af verki.
Ekki er hægt — og ekki held-
ur skynsamlegt — að byrja í
stórum stíl á fjárfrekum verk-
um, meðan hádýrtíð stríðstím-
ans stendur yfir, en sjálfsagt er
að draga ekki að búa sig sem
bezt undir það að geta gert á-
tökin, þegar umbótarödd frið-
artímans kemur með ávarpið:
„Rístu, — sýndu sæmd og rögg,
sól er í miðjum hlíðum!"
„Iceland Legíon“
LONDON.
Fyrirliðar í her Bandaríkj-
anna og fréttaritarar, sem dval-
izt hafa á íslandi, áður en
Bandaríkin hófu þátttöku í ó-
friðinum, stofnuðu nýlega með
sér félag „Iceland Legion“ á
fundi í samkomuhúsi liðsfor-
ingja í Lundúnum.
Meðlimir hins nýstofnaða fé-
lags, sem margir hafa barizt á
öðrum vígstöðvum síðan þeir
yfirgáfu ísland, minntust „góðu
gömlu daganna" í Reykjavík, á
Akureyri, Seyðisfirði og Búðar-
eyri. Þeir drukku skál íslenzku
þjóðarinnar og sungu íslenzka
söngva. Allir voru þeir á einu
máli um frábæra gestrisni og
vinsemd íslendinga.
Einn meölimanna komst syo
að orði: „Mér þótti leitt að yfir-
gefa ísland, en ég vona að geta
einhverntíma komið þangað
aftur og heimsótt vini mína
þar. Ég óska íslandi og íslenzku
þjóðinni alls hins bezta í fram-
tíðinni." (Frá ameríska blaða-
fulltrúanum).
að gefa eftirfarandi skýringu á
þessari ráðabreytni sinni, í
stöku, er hann orti og reit á
skattskýrslu sína:
Drottinn gaf mér björg í bú,
bara gleymdi hinu
að gefa mér aðeins eina frú
I
af öllu kvenfólkinu.
En þessari yfirsjón skaparans
hefir hann tekið með rósemi
eins og öðru, sem hefir að
höndum borið, enda sá forsjón-
in sig um hönd og sendi honum
ágæta ráðskonu eftir að ný-
býlastjórn háfði tekið sig á um
að veita honum stuðning til
húsagerðarinnar, og unir Jón
hvorutveggja hið bezta. Heitir
ráðslcona hass Jórunn Jóns-
dóttir, ættuð austan úr Mýrdal,
og hefir hún aðstoðað Jón við
að mynda þarna hið prýðileg-
asta heimili, þar sem þrifnaður,
smekkvísi og ráðdeild setja svip
á alla hluti utan bæjar og inn-
an. —
Jón er greindur maður, vel
glaðvær og gamansamur og vel
látinn af öllum, sem hann
þekkja. Hann hefir sýnt mikla
trúmennsku í lífi sínu og starfi.
Við hann eiga vissulega þessi orð
skáldsins Einars Benedikts-
sonar, þegar hann minnist
hinna mörgu óþekktu manna,
sem vinna að því að byggja upp
framtíðarlandið:
Og blessum þessi hljóðu heit,
sem heill vors lands var unnin,
hvert líf, er græddi einn
lítinn reit
og lagði stein í grunninn.

I