Tíminn - 15.04.1944, Blaðsíða 1
Aukablað
TÍMIM, langardagmn 15. aprál 1944
Ankablað
■ Jón Bjarnason, Hlemmískeiði:
„Þarfasti þjónninn“
i.
Þrátt fyrir margar missagnir
og rangfærslur, sem birtast um
íslenzkan landbúnað í ýmsum
dagblöSum Reykjavíkur, þá
kemur þó fyrir, aS þar er á land-
búnaSarmálefni minnzt, sem
ekki er hægt aS eSlilegum hætti
aS ganga framhjá án þess aS
vekja athygli á þeim, enda þótt
framsett séu meS hinum al-
þekkta „vinar- og velvildartón"
i garS hinna íslenzku bænda-
byggSa. Tvö af dagblöSum
Reykjavíkur hafa fyrir nokkru
síSan deilt á þaS ástand, sem
nú ríkir í hrossaræktarmálum
landsmanna, sérstaklega þó á
þá hliS málsins, er aS fóSrun
hrossa í stærstu hrossaræktar-
héruSum landsins snýr. ÞaS
verSur aS segjast eins og þaS er,
aS hér er drepiS á snöggan blett
í starfsemi stóShrossaeigend-
anna fyrst og fremst, og svo al-
varlegan aS ekki má lengur
dragast aS úr verSi bætt, þegar
á þessu ári, ef vansæmd á ekki
af aS verSa frekar en orSiS er.
í fardögum 1941 voru hross
talin aS vera á öllu landinu
57968 og hafSi þá fjölgaS á ár-
inu um 2092, eSa 3,7%. Þessi
hrossatala er hærri en nokkru
sinni áSur hafSi veriS og skipt-
ist þannig á hina ýmsu lands-
hluta: SuSvesturland 13064,
VestfirSir 2987, NorSurland
22234. Austurland 3639 og SuS-
urland 16044. ASeins í einni
sýslu — Vestur-Skaftafellssýslu
— hafSi hrossatalan lækkaS á
árinu, Skaftfellingum til verS-
ugs hróss, en í öllum öSrum
sýslum hafSi hrossunum fjölgaS
og þá mest í Gullbringu-_ og
Kjósarsýslum, eða um 8%. Árin
1941—42 og 1942—43 fækkar
hrossum nokkuS, en 1943—44
fjölgar þeim aftur upp í sem
næst 60 þúsundir. Tölur þéssar
tala sínu máli og má ýmsar á-
lyktanir af þeim draga.
II.
Eftir aS „mæSiveikin“ kom til
sögunnar í sauSfé landsmanna
og þaS hrundi niSur án þess aS
aS yrSi gert, tóku margir bænd-
ur til þeirra örþrifaráSa aS
fjölga hrossunum, og þá auSvit-
að í þeirri von að markaðir fyr-
ir þessa framleiðslu ykjust;
menn álitu, eins og vonlegt var,
að með einhverjum hætti yrði
að hamla á móti skaðanum af
völdum sauðfjársjúkdómanna og
varð þá hrossafjolgunin einn
þáttur þeirrar viðleitni. Hag-
stætt veðurfar gaf þessari fram-
kvæmd byr í seglin, þvi snjóa-
lög voru lítil á vetrum svo hross
gátu gengið sjálfala árið um
kring án þess að falla í stórum
stíl af fóðurskorti eða fylgikvill-
um hans, dæmi munu þó nokk-
ur til þess, þótt lítt sé um það
rætt. Sum héruð, eða -réttara
sagt héraðshlutar, sem ekki
hafa enn orðið fyrir tjóni af
völdum sauðfjársjúkdómanna,
hafa fjölgað hrossum í stórum
stíl, og 'einstöku bændur í Rang-
árþingi munu t. d. eiga hross í
hundraðatali án þess að til þess
virðist vera nokkur skynsamleg
ástæða eða knýjandi þörf. Og
ekki sýnist mér staðhættir hér
sunnanlands vera þess eðlis,
hvar sem á er litið, að aðstaða
til stóðeignar hér sé sambærileg
við staðhætti norðanlands, svo
ekki sé nú talað um, hvað stóð-
eignarfyrirkomulagið í Norður-
landi og víðar er langt frá að
vera eftirbreytnisvert fyrir
Sunnlendinga.
Þær ástæður sem einar gátu
réttlætt þessa miklu hrossa-
fjölgun undanfarandi ára eru nú
að hverfa úr sögunni af þremur
meginástæðum. í fyrsta lagi að
hrossafjölgunin yrði að teljast
nauðsynleg vegna tekjurýrnun-
ar bænda af völdum sauðfjár-
sjúkdómanna, og að ætla hefði
mátt að hrossakjötsmarkaðir
yrðu meiri vegna minnkandi
kindakjötsframleiðslu. — í öðru
lagi hefir sú von manna brugð-
izt að auka mætti í stórum stíl
sölu á lifandi hrossum til út-
landa. — Og í þriðja lagi er svo
sú ástæðan, sem alltaf hlýtur að
hafa verið byggð á veikustu for-
sendunum, að ætla mætti að
stóðhrossaframleiðsla í landinu
yrði mjög ódýr, þar eð stóðið
gæti gengið sjálfkrafa árið um
kring, sem víða hefir líka átt
sér stað undanfarin ár. Allar
þessar áætlanir eru nú að falla
um sjálfar sig. Bændur vita nú
að sauðfé hefir ekki fallið svo í
landinu, að kindakjöt vanti á
markaðinn svo hrossakjöts-
neyzla aukist af þeim ástæðum,
bændur vita ennfremur, að
markaðir erlendis fyrir íslenzk
hross eru algerlega lokaðir, og
litlar líkur til þess taldar, að
þeir vinnist að nýju er stríði
lýkur, og í þriðja lagi vita bænd-
ur það nú,að ekki er hugsanlegt
að hægt sé að halda sama fyrir-
komulagi framvegis, sem hingað
til um meðferð hrossanna yfir
vetrarmánuðina.
Þessi síðasta ástæða er að
mínu viti mjög athyglisverð, og
það svo, að ekki má neins í
ófreistað látið með að bæta úr
ef annars er álitið að mannúð
megi sín nokkuð í okkar fénað-
arhöldum og þá fóðrun hross-
anna sérstaklega.
III.
Síðastliðið sumar var bændum
óhagstætt til heyöflunar, sem
kunnugt er. Stafaði það af
fólksfæð, lítilli grassprettu víð-
ast, og óhagstæðri veðuráttu.
Heyjaforði bænda varð því stór-
um hluta minni en þurft hefði
að vera og litlar fyrningar frá
árinu áður að styðjast við. Förg-
un sauðfjár og nautgripa varð
því meiri en í meðalári og því
óvenjumikið af þessum neyzlu-
vörum á markaðinum, en þá
voru hrossin eftir. Bændur í
stóðhrossahéruðunum, sem að
sjálfsögðu hafa ætlað að farga
verulegum hluta af stóði sínu,
urðu nú að horfast í augu við
þá staðreynd, að markaðir voru
ekki til fyrir þeirra hross, nema
að takmörkuðu leyti, og því
varð fyrir þá um tvennt að velja,
að fella hrossin verðlaus ofan í
völlinn eða setja þau á „guð og
gaddinn", sem kallað er. Hvor-
ugur kosturinn var góður, en þó
hafa flestir sjálfsagt tekið hinn
síðari því miður, og með því
sett allan annan bústofn sinn
í hættu ef hörðum vetri yrði að
mæta. Þetta er nokkurt vork-
unnarmál að sjálfsögðu, en ráð-
legt gat það ekki talizt. Gamlir
menn muna vetrar- og vorhörk-
unrar 1881—82 og yngri menn
þekkja þær af afspurn. Auðvit-
að þarf ekki að fara svona langt
aftur i tímann til að sjá, að
flónslega hafa sumir bændur
sett á hey sín síðastliðið haust
og óafsakanlega, en vonandi
skrimtir það af, hendi ekkert
óvænt úr þessu. En stundum er
sagt, að menn verði að reka sig
á „kaldan vegg“ til að læra að
koma í veg fyrir að vandræði
hendi. Það er skylt að líta með
sanngirni á hvern hlut og leita
að orsökum til allra óhappa er
hent hafa í þessum efnum, en
hitt ber líka að víta, ef menn
taka ekki hollum ráðleggingum,
sem oft kemur fyrir, ef víðsýni
vantar.
IV.
Hrossaræktarráðanautur Bún-
aðarfélags íslands hefir undan-
farin ár hvatt menn til að
fækka hrossunum í landinu og
fara betur með þau, fyrirrenn-
ari hans, Theodór heitinn Arn-
björnsson, lagði einnig mikla
áherzlu á þetta, sem vænta
mátti af jafnmiklum hestavini
og hann var. Menn sjá kannske
fyrr en varir, að hollt hefði verið
að taka meira tillit til þessara
ráðlegginga en hingað til hefir
verið gert og ættu menn ekki að
bíða eftir, að sá lærdómur yrði
of dýrkeyptur.
Nokkur merki má nú orðið sjá
um það, að ýmsir mætir menn
vilji eitthvað -aðhafast til að
spyrna fæti við þessari öfugu
þróun í hrossarækt landsmanna,
og sjái að stefna undanfarandi
ára í þessu efni gæti leitt til
fullkominna vandræða sé ekki
að gert.
Jón Sigurðsson á Reynistað,
Þorbjörn Björnsson, Geita-
skarði og Björn Pálsson á Ytri-
Löngumýri hafa allir skrifað um
þessi mál í blöð að undanförnu
og reynt að benda á úrlausnir,
sem sjálfsagt verða athugaðar
eftir verðleikum, þegar til fram-
kvæmda kemur um að kippa
þessum málum i viðunanlegt
horf, og sjálfsagt má ekki sitja
við orðin ein um það, að fram-
vegis eigi að tryggja öllum
hrossum landsmanna viðhlít-
andi fóður og húsnæði þegar
snjóa- og ísalög byrgja alla jörð.
Við Þorbjörn í Geitaskarði vil
ég þá segja það, að ekki kostar
hrossaeldið í Húnavatnssýslum
mikið fé eða fyrirhöfn, ef það
teldist arðbær atvinnugrein þar
að ala upp hross til að láta síld-
arverksmiðjur ríkisins vinna úr
fóðurmjöl. Vafasamt hygg ég að
slík atvinna eða framleiðsla gæti
staðizt til lengdar. bæði hvað
snerti fóðurgildi og verð í sam-
anburði við það fóðurmjöl, sem
nú er mest notað, og líkur benda
til að enn verði um hríð. Þó gæti
ég vel hugsað mér þessa leið
eitt ár meðan reynt væri að
fækka hrossunum það mikið, að
öðrum búgreinum bænda stafaði
ekki yfirvofandi hætta af þeim
framvegis, ef harðindavetur
gerði. Og sennilega myndi ekki
ganga vel að prýða og bæta
hrossin. í landinu eigendum
þeirra til gangs og gleði, þótt
„úrþvættisfolöldunum“ væri
lógað árlega, eins og Jón á
Reynistað leggur til að gert
verði, ef jafnframt væri ekki séð
fyrir betra uppeldi ungviðisins
en á sér stað að jafnaði í hrossa-
mörgu héruðunum. Ef við á að
halda enn um hríð hjarðsiða-
reglunni í hrossarækt lands-
manna, eins og J. S. gerir ráð
fyrir, þá er tvennt aðallega, sem
gæta verður: Hryssurnar mega
alls ekki eiga folöld yngri en
4 vetra og aldrei eiga folöld
nema annað hvert ár úr því. Með
því móti yrðu hryssurnar og fol-
öldin feitari og fóðurléttari, sem
vinna myndi upp á móti fækk-
uninni, er af þessum ráðstöfun-
um hlytist.
Sérstaklega kæmi þessi ráð-
stöfun að góðu haldi, ef tillaga
J. S. um gæðamat á hrossakjöti
eins og öðrum kjöttegundum,
sem framleiddar eru í landinu,
kæmist í framkvæmd, og mis-
jafnt verð greitt eftir því.
Þótt ég Setji fram þessar at-
hugasemdir við tillögur þeirra
J. S. og Þorbj. Björnssonar, þá
er það ekkert aðalatriði fyrir
mér, eða að minu áliti nein
lausn á þessu vandamáli; það er
aðeins leið að markinu. Mark-
miðið hlýtur öllum hugsandi
mönnum að vera það, að hafa
ekki fleiri hross í landinu en
hægt er að fara vel með, að nóg
sé til af heyjum og húsum
handa þeim eins og öðrum fén-
aði, annað verður að teljast ó-
sennilegt í jafn harðbýlu landi
og við búum í. Bændur viður-
kenna nú orðið að beinlínis borgi
sig betur fjárhagslega að fóðra
búféð vel en illa, og að fullvíst
megi kallast, að ráð sé að farga
það miklu af fénaði ár hvert, að
ekki þurfi að óttast um fóður-
birgðir handa því, sem á er sett.
Fyrst þetta er viðurkennd stað-
reynd og mjög mikið eftir henni
orðið farið um fóðrun sauðfjár
og nautgripa, því skyldi ekki hið
sama eiga að gilda um hestinn,
„þarfasta þjóninn“, eins og
hann hefir verið talinn að vera
um aldaraðir hér á landi. Á
hann að líða fyrir það, að nota-
gildi hans hafi að einhverju
leyti rýrnað frá því, sem áður
var, er réttlátt að kvelja hann
og kremja með hor og hungri
meir en vit er í og heilbrigð
mannúð getur leyft, þótt hann
sé þrautseigur og harðger? Ég
segi nei, og aftur nei. Það er
ekki réttlátt að láta hrossin líða
takmarkalítið harðrétti fyrir
það eitt, að eigendurnir hafa
ekki enn eygt nein úrræði til að
hagnýta sér notagildi þeirra í
samræmi við breytta tíma. Þessi
hagnýting felst í stórkostlegri
fækkun hrossanna, fullkominni
fóðrun og annarri meðferð, og
markvissri ræktun beztu hrossa-
kynjanna.
V.
í upphafi þessarar greinar gat
ég þess, að oft væri ósæmilega
veitzt að ýmsum búnaðarháttum
íslenzka sveitafólksins, og kann-
ast flestir bændur eflaust við
pann tón í dagblöðum Reykja-
víkur. Þessi nýi blaðamannasið-
ur er ekki eins hættulegur og
mörgum virðist í fljótu bragði,
3Ví að hann er nær alltaf
sprottinn af einhverju annar-
legu ástandi þess fólks, sem við
þessi blöð vinnur og fellur því
fljótt um sjálfan sig, fái rök og
sannleikurinn að komast að til
andsvara. En sé gagnrýnin
sprottin af mannúð og um-
hyggju fyrir dýrunum sjálfum,
horfir málið allt öðruvísi við. í
þessu tilfelli verður að viður-
kenna það, að stóðeignir ein-
stakra manna í landinu eru
komnar í það horf, að ekki er
stætt með slíkt ástand, sé á það
miunzt opinberlega. Þess vegna
verður að taka ákveðið í taum-
ana af eigendunum sjálfum, og
geri þeir það ekki, verða aðrir
að gera viðeigandi ráðstafanir
sem að haldi mættu koma.
Um það má deila hvort hest-
urinn hefir nú orðið eins mikla
þýðingu fyrir landsfólkið og áð-
ur var, þar kemur margt til á-
lita, sem hér skal ekki rætt.
Þá er enginn vafi á því, að
enn um langt skeið verður ís-
lenzkt sveitafólk að treysta
mikið á hann í líísbaráttu sinni.
Og víst er um það, að svo marg-
ir hestamenn og hestavinir eru
enn til í þessu landi, að enda
þótt fjárhagsleg nauðsyn væri
orðin hverfandi til þess að við-
halda hrossaræktinni, þá myndu
þeir aldrei sætta sig við að missa
af samfélaginu við reiðhestinn
sinn, og aldrei kjósa honum
annað hlutskipti en hina full-
komnustu meðferð. Það er sjálf-
sagt hægt að deila um það,
hvort hesturinn getur nú orðið
talizt „þarfasti þjónn“ lands-
manna, enda skiptir það litlu
máli; hitt er aðalatriðið, að
hann fái meðferð, sem hann
verðskuldar vissulega ekkert síð-
ur en önnur hérlend húsdýr, að
sæmileg geti talizt og ekki
mannskemmandi að bjóða. Allir
þeir, sem átt hafa því láni að
fagna að kynnast beztu eigin-
leikum íslenzku hestanna, kost-
um þeirra að viti, fegurð og öðr-
um fjölbreytileika, verða að
vinna að því að allir þessir kost-
ir séu glæddir með góðri með-
ferð, en ekki nýddir niður af
hinu gagnstæða.
Frumstæðir hjarðmannasíðir
hafa aldrei átt við hér á landi
og eiga það ekki enn, þess vegna
verður að gerbreytast það á-
stand, sem nú ríkir í þessum
efnum. Engin skynsamleg álykt-
un getur réttlætt það háttalag
að setja þúsundir hrossa á vet-
ur, án þess að hafa handa þeim
hús eða hey, ef jarðbönn verða,
en svona er þessu þó va.rið.
Verkefnið er stórt, sem hér þarf
að vinna og kallar á dáðríka og
dugandi menn sér til fulltingis,
og er þá hollt að hugleiða um
leið hvað það er, sem komið hef-
ir sumum landsins beztu sonum
til að yrkja ódauðleg ljóð um
reiðhestinn sinn eftir gagnger
kynni af honum í ferðalögum
yfir vötn og vegleysur, byggðir
og óbyggðir, á úndanförnum ár-
um og öldum.
Ei rúða brotnar
hjá yður, þurfið þér aðeins að
hringja í síma 4160.
Höfum rúðugler af öllum gerð-
um og menn til að annast
ísetningu.
VERZL. BRYNJA
Sími 4160.
GÆFAN
fylgir trúlofunarhringunum
frá
SIGURÞÓR, HAFNARSTR. 4.
Sent mót póstkröfu.
Sendið nákvæmt mál.
Vinfir Tímans
Útvegið sem flestir ykkar einn
áskrifanda að Tímanum og lát-
ið afgreiðsluna vita um það sem
fyrst.
Anglýsið f Tímannm!
Slæmar póst-
samgöngur
Löngum hefir Borgarfjarðar-
hérað verið talið í fremstu röð
allra landbúnaðarhéraða, að því
er samgöngur snertir.
Bílfært er um nálega allar
sveitir héraðsins og liggur vega-
kerfið gegnum margar þeirra,
enda bílferðir alla daga ársins
um héraðið.
Við slik samgönguskilyrði og
hér er lýst, mætti ætla að póst-
samgöngur væru greiðar og
Borgfirðingar gætu notið svip-
aðrar aðstöðu í þeim efnum og
nágrenni Reykjavíkur, með því
að skipaferðir milli Reykjavík-
ur og Borgarness hafa verið
mjög greiðar í seinni tíð, þegar
frá er skilið stutt tímabil síðan
„Laxfoss" „brá“ sér upp í Eff-
ersey.
En svo undarlega bregður við,
að póstsamgöngur héraðsins eru
í megnasta ólagi, svo að eigi sé
fastar að orði kveðið.
Frá hálfu póststjórnarinnar
er ákveðin ein póstferð í viku
yfir sumarmánuðina og ein ferð
í hálfum mánuði vetrarmánuð-
ina frá Borgarnesi upp um hér-
aðið. Að jafnaði kemur skip 5
til 6 daga vikunnar að sumar-
lagi, og að minnsta kosti 3 daga
í viku yfir vetrarmánuðina —
frá Reykjavík til Borgarness, og
flytur ávallt póst í hverri ferð.
Póstinum er síðan safnað
saman í Borgarnesi og bíður
hann lögmætra ferða póst-
stjórnáfinnar að því undan-
skyldu, að einstöku bílstjórar
hlutaðeigandi hreppa gjöra það
af góðsemi sinni að taka póst
vikulega vetrarmánuðina líka,
ef þeir fá hann þá afgreiddan
á pósthúsinu, en það mun ekki
alltaf.
Sumar sveitir eru algerlega
útundan með vikulegar ferðir
að vetrinum og fá hlutaðeigend-
ur því hálfsmánaðarforða af
blöðum í einu.
í ofanálag bætast vanskil á
blöðum og hefir lítinn árangur
borið að kyarta um slíkt, enda
eigi gott að vita hver þar á hlut
að máli.
Hverju sætir þetta sleifarlag á
póstsamgöngum ?
Álítur póststjórn og aðrir
ráðamenn í þessum málum, að
sveitamenn eigi ekki svipaða
kröfu og kaupstaðabúar um
póstsendingar, en í Reykjavík
þykir sjálfsagt að bera öll bréf
og blöð til hlutaðeiganda dag-
lega.
Það ætti tæplega að vera
mjög kostnaðarsamt að dreifa
póstinum frá Borgarnesi tvisv-
ar í viku, alla tíma árs, út um
sveitirnar með mjólkurbílum, er
fara daglega um nálega allar
sveitir héraðsins.
Að vísu hafa heyrzt raddir um
það, að póstsamgöngum í hér-
aðinu verði breytt í „skárra“
horf, en ekkert bólar á slíkum
verklegum breytingum ennþá,
enda einskis að vænta um end-
urbætur meðan naumlega er
hægt að fá póst afgreiddan viku-
lega upp í sveitirnar, og dæmi
eru til um, að ábyrgðarpósti sé
hent án vitundar hlutaðeigandi
póstafgreiðslustaða á gatnamót
þar sem hann treðst niður í
svaðið undir hunda og manna
fótum.
í þessum efnum þarf meira
en umtal.
Það er lágmarkskrafa okkar,
er í dreifbýlinu búum, að við
njótum sömu réttinda í dreif-
ingu póstsendinga, sem kaup-
staðarbúar, þar sem því verður
við komið án mikils aukakostn-
aðar, en hann þyrfti eigi að vera
mikill hér í Borgarfirði, aðeins
ákveöin fyrirmæli og umsjón
með að þeim fyrirmælum sé
hlýtt.
Áætlunarbifreiðar geta hæg-
lega flutt póstinn út um sveit-
irnar tvisvar í viku alla tíma
árs jafnt, því varla er ástæða til
að undanskilja skammdegið.
Forráðamönnum póststjórnar,
sem og öðrum þeim, er fara með
margvísleg skipulagsmál þjóð-
félagsins, ætti að vera það ljóst,
að fyrsta skilyrðið til þess að
starfsemi þeirra nái tilskyldum
árangri, er að gera eigi á vís-
vitandi hátt upp á milli þegna
þjóðfélagsins. Bóndi upp í Borg-
arfirði á alveg sama þjóðfélags-
Enn um
heyþurrkun
í grein sinni „Hlöður og hey-
þurrkun" í Tímanum 30. marz
segir Þórir Baldvinsson, húsa-
meistari frá því, að Tryggvi
Guðmundsson, bústjóri á Kleppi,
hafi gert nokkrar tilraunir með
súgþurrkun heys. í sambandi
við það getur hann þess, að
Tryggvi hafi snúið sér til Verk-
færanefndar ríkisins viðvíkj -
andi þessari hugmynd sinni,
sem líklegasta aðila til þess að
greiða fyrir því, að nýjung þessi
væri athuguð."
Þetta er misskilningur,
Tryggvi hefir aldrei snúið sér
til nefndarinnar viðvíkjandi
þessu máli. Fyrir tveimur árum
síðan sýndi hann mér í svip
teikningu af hlöðu með grinda-
útbúnaði til þess að hafa geil-
ar í heyinu fleiri og meiri en
títt er. Ekkert var þá minnst á
þann möguleika, að Verkfæra-
nefnd tæki þetta til athugunar
og því síður kom nokkurn tíma
til þess að hann afhenti nefnd-
inni neina málleitun, eða gögn
þar að lútandi. Mér er því ó-
kunnugt með öllu um að Tryggvi
hafi haft slíkt í huga, hvað þá
meira, þótt ég vissi um hug-
mynd hans.
Um aðstöðu, eða öllu heldur
aðstöðuleysi, Verkfæranefndar
til þess að taka slíkar hugmynd-
ir að sér til fyrirgreiðslu, mun
ég ekki ræða í þetta sinn, en
ekki virðist mér þessi umrædda
hugmynd síður mega teljast
nýjung í húsagerð, heldur en á
sviði búvéla og verkfæra.
Ekki mun vera ástæða til þess
að ég svari grein Þóris Bald-
vinssonar verulega að öðru leyti.
Hann virðist ekki vera mér sam-
mála um það, að þess sé mikil
þörf, að svo stöddu, að rannsaka
hvernig heppilegast sé að hafa
hlöðurnar „til þess afi hey verk-
ist vel í þeim og sem hættu-
minnst sé að hirða í þær lin-
þurrkað hey“. Bendir hann í
því sambandi á, hve heyin séu
misjöfn — „margir flokkar" og
„misjöfn eftir rakainnihaldi eða
þurrkun". Þannig að „mikill
hluti þeirra heyja, sem sett eru
í hlöður, eru ekki geymsluhæf
vara“. Víkur Þ. B. því fyrst og
fremst til okkar búfræðinganna
að ráða bót á þessu og „stand-
ardisera“ heyin sem mest. Um
það segir hann að lokum:
„Þegar við höfum náð því
takmarki, að hægt sé að tala um
heyið sem nokkurnveginn einn
vöruflokk, þurfa byggingafræð-
ingarnir að vera við því búnir
að gefa ákveðin svör um það,
hvernig heygeymslurnar eiga að
vera.“
Ei skuturinn verður seinni, ef
frammí róið þér.
Ekki er ég bjartsýnni en svo,
um afrek okkar búfræðinganna
í þá átt að gera allt hey „nokk-
urnveginn einn flokk“, að ég
hygg að byggingafræðingarnir
fái ríflegan umhugsunartíma,
fyrst úr því er skorið, að ekki
þurfi að koma til þeirra kasta
um breytta gerð á heyhlöðum
fyrri en þetta flokkunarspurs-
mál er leyst.
Sjálfsagt er að hafa það, er
sannara reynist í þessu máli,
sem öðrum, og vil ég því þakka
upplýsingar Þóris Baldivinsson-
ar þar að lútandi. Þær gjör-
breyta öllu fyrra viðhorfi, ef
réttar reynast.
1. apríl 1944.
Árni G. Eylands.
legan .rétt á að fá póst tvisvar
í viku fyrst að um hagstæðar
ferðir er að ræða, eins og borg-
arar Reykjavíkur fá hvert ein-
stakt bréf heimsent jafnótt og
það kemur á pósthúsið þar.
Vonandi sér póststjórnin sér
fært að taka til yfirvegunar
póstsamgöngurnar í Borgarfirði
og færa þær í það horf, að sam-
boðið sé vaxandi menningar-
kröfum.
Daníel Kristjánsson.
Áskriftar£íald Tímans
utan Rvíkur og Hafnarfjarðar
er kr. 30.00 árgangurinn.