Tíminn - 09.06.1944, Blaðsíða 2

234
TtMIM, föstiidagiim 9. júní 1944
59. Mað
gmimiii— hiiiiiihii——b
^ímtnn
Föstudagur 9. júní
Vidskspt aráðid
og „óskabarnid4*
Viðskiptaráð hefir birt skýrslu
um farmgjaldamálið, sem er
næsta fróðleg um núverandi
starfshætti þess fyrirtækis, sem
einu sinni var nefnt „óskabam"
þjóðarinnar.
í skýrslu þessari segir, að
Eimskipafélagið hafi óskað þess
í byrjun marzmánaðar 1943, að
hækka farmgjöldin á matvörum,
fóðurvörum og áburði um 85—
200%, en á timbri um 55%.
Eftir talsverða athugun féllst
viðskiptaráð á að leyfa nokkura
farmgjaldahækkun, _en lagði
jafnframt til, að ríkissjóður
greiddi halla, er verða kynni
vegna oflágra farmgjalda á
brýnustu nauðsynjavörum,- Þeg-
ar til kom, skoraðist ríkisstjórn-
in undan slíkri ábyrgð og varð
því niðurstaðan sú, að viðskipta-
ráð leyfði 50% farmgjalda-
hækkun á öllum öðrum vörum
en skömmtunarvörum, fóður-
bæti og. áburði. Var þetta tals-
vert minni hækkun en félagið
hafði farið fram á. Þessi hækk-
un gekk í gildi 8. maí 1943.
Þegar þessi hækkun var leyfð,
voru horfurnar í flutningamál-
unum á ýmsan hátt öglæsileg-
ar. Þetta breyttist er leið á ár-
ið, flutningarnir urðu meiri og
greiðari og vátryggingargjöld
lækkuðu. Viðskiptaráði þótti því
líklegt, að breyta mætti farm-
gjöldum og fór því þess á<lelt við
Eimskipafélagið í bréfi, sem er
dagsett 31. júlí f. á., að fá upp-
lýsingar þar að lútandi. Þessu
var svarað þannig, að erfitt
væri að gefa slíkar upplýsingar,
og var öllum ítrekuðum tilmæl-
um verðlagsstjóra um þetta
svarað á þann hátt. Seinast í
bréfi frá félaginu, dagsettu 8.
des. f. &., var viðskiptaráði svar-
að á þá lund, að farmgjalda-
hækkunin 8. maí „fullnægði alls
ekki óskum vorum og gat ekki
verið byggð á upplýsingum þeim,
sem vér höfðum látið yður í té.
Vér hlutum því að líta svo á, sepi
þér hefðuð lítið mark tekið á
upplýsingum vorum og því væri
þýðingarlítið fyrir oss að veita
yður upplýsingar um málefni
fétags vors.“
Þrátt fyrir þennan stöðuga
undandrátt félagsins og hið
dólgslega og ókurteisa svar í áð-
urnefndu bréfi, kveinkaði við-
skiptaráðið sér við að nota vald
sitt til að láta rannsaka bækur
þess. Byggði viðskiptaráð þá á-
kvörðun sína á því, að félagið
væri hálfopinber stofnun, sem
teldi sig hafa hag landsmanna
fyrir augum, og myndi því tregða
þess vart -stafa af óheilbrigðum
né óheiðarlegum ástæðum.
í desembermánuði síðastl.
þótti viðskiptaráði sýnt, vegna
ýmsra breytinga, sem orðið
höfðu, að lækka bæri flutnings-
gjöldin og var Eimskipafélaginu
tilkynnt sú fyrirætlun þess.
Þessari fyrirætlun var harðlega
mótmælt bæði af framkvæmda-
stjóra og stjórn félagsins og ýms
rök færð gegn henni, aðallega
samt þau, að vísa til afkomu fé-
lagsins 1942. Viðskiptaráð ákvað
eigi að síður nokkra lækkun um
áramótin.
Fyrst 8. maí síðastl. fékk við-
skiptaráð ársreikning félagsins
fyrir síðastl. ár, og var á niður-
stöðum hans byggð sú mikla
lækkun farmgjaldanna, sem á-
kveðin var skömmu síðar og al-
kunn er.
Það verður ekki annað sagt en
að þessi frásögn viðskiptaráðs
sýni Eimskipafélagið í talsvert
öðru gervi en „óskabarn". í árs-
byrjun 1943 fer það fram á
miklu stórfelldari farmgjalda-
hækkun en það hefir nokkra
þörf fyrir. Þegar líður á árið og
afkoman fer síbatnandi, þrjózk-
ast það við að veita viðskipta-
ráði upplýsingar, sem því var
skylt að gefa >ögum samkvæmt,
og svarar að síðustu með slíkum
dólgshætti.að helzt mætti halda,
að það áliti sig hafið yfir lögin.
Þegar viðskiptaráð loks ákveð-
ur lítilfjörlega farmgjaldalækk-
un i árslokin,' mótmælir það
Greinargerð
til blaðsins
um afstöðuna
„Bóndinn“
„Gleymdu ekki að skila
kveðju minni til Esjunnar(<
Viðtal við prólessor Richard Beck, fulltrúa
Vestur-Islendinga við hátíðahöldin 17. fúni
Frá Steingrímí Steínpórssyní, Bjarna Asgeírssyni og
Sveinbirni Högnasyni
Prófessor Richard Beck, dr. phil., forseti Þjóðræknisfé-
lags íslendinga í Vesturheimi, er kominn hingað til lands
til þess að vera viðstaddur hátíðahöldin í sambandi við
gildistöku hinnar nýju lýðveldisstjórnarskrár, í boði ís-
í dánartilkynningu blaðsins
„Bóndans" er okkar undirrit-
aðra nokkuð minnzt af útgef-
endum. Að því er virðist telja
þeir okkur alla þrjá hafa verið
æði lina í sókninni við að verja
bændur eða hugsa um þeirra
hag, og hafa brostið mjög skiln-
ing á því sfarfi, sem „Bóndinn“
átti að vinna.
Vegna ásakana þessara teljum
við okkur til knúna að birta
eftirfarandi greinargerð fyrir
afstöðu okkar til blaðsins
„Bóndinn“:
Ástæðan til þess að hafizt
var handa um útgáfu blaðsins
síðastl. vetur, var sú, að mörg-
um af forustumönnum í félags-
málum bænda þótti nauðsyn til
bera, að réttum upplýsingum
yrði komið fyrir augu bæjar-
manna, einkum í Reykjavík,
um landbúnaðinn, félagsfyrir-
tæki bænda, störf þeirra í þágu
þjóðfélagsins og erfiðleika þá,
sem þeir ættu við að stríða við
framleiðslu sína. En eins og
kunnugt er, hafði þá um hríð
verið haldið uppi mjög illvígum
árásum á bændastéttina og fé-
lagsstofnanir hennar, bæði á
Alþingi og í blöðum.
Nú var það engan veginn svo,
að árásum þessum hefði ekki
verið svarað, bæði innan þings
og utan. í síðasta andvarpi
„Bóndans" segir að vísu, ,að Þær
varnir hafi verið „litlar og lin-
ar“. Samt var svo komið, þegar
„Bóndinn\ hóf göngu sína, að
árásir þessar höfðu snúizt úr
sókn í vörn hjá þeim, sem hófu
þær, og höfðu flestir, sem að
„Bóndanum" stóðu og nú senda
okkur kveðjur sínar, átt þar
harla lítinn þátt í. Að einum
undanskildum hafði enginn
þeirra, sem þó höfðu aðstöðu til,
sagt eitt orð til andsvara á Al-
þingi, og erfitt mun einnig að
finna varnir þeirra í blaðinu, er
mest reið &., Þær voru hvorki
„litlar né linar“. Sannleikurinn
er sá, að þær voru engar. Ann-
að hvort er því, að þeir hafa sof-
ið, þessir „miklu vökumenn"
bændanna, er mest reið á, — eða
þeir hafa ekki treyzt til að taka
þátt í átökunum, fyr en farið
var að reka flóttann. Og þótt
þeir, sem héldu áfram að rita í
„Bóndann“, er svo var komið,
telji sig nú hafa miklu afrekað
á ritvellinum, og geta lagzt til
hvíldar. með góðri samvizku,
eftir stríðið, þá er það ætlan
okkar, að frekari hefði verið
þörfin, að beita atgeiri sínum til
annarar handar í þessum átök-
um en til okkar og blaðsins
„Tímans“. Og óneitanlega er
það raunaleg saga, að þeir, sem
þykjast ætla að verja bændur í
svæsnustu og hættulegustu á-
rásum, sem á þá hafa verið gerð-
ar, skuli 'helzt hafa ráðizt að
henni, þrátt fyrir tugmiljóna-
gróðann.
Svona er þá komið málum
þessa gamla „óskabarns", sem
átti að tryggja þjóðinni betri og
ócjýrari skipakost! Það notar
skattfrelsi og einokunaraðstöðu,
sem ríkið hefir veitt því, til að
skattleggja lahdsmenn gífur-
lega og skapa hina verstu dýr-
tíð. Til þess að koma þessum á-
formum sínum fram, skirrist
það ekki við að villa fyrir og ó-
hlýðnasl verðlagsyfirvöldum
landsins!
Það er vissulega kominn tími
til þess fyrir þjóðina að fara að
athuga betur uppeldi þessa
„óskabarns”. Hefir það ekki
fengið leiðsögumenn, sem hafa
gert það að vandræðabarni?
Hafa þeir og ekki hafið undir-
búning þess, að hið mikla fé fé-
lagsins verði notað til ýmislegs
annars en skipakaupa, m. a.
gistihússreksturs! Er ekki kom-
inn tími til að grípa í taumana
og gera Eimskipafélagið aftur að
því „óskabarni“, sem þjóðina
dreymdi um áður fyrr? Þ. Þ.
þeim vörnum, sem fyrir voru hjá
þeim, og talið jafnvel meira um
vert, oft og tíðum, að varpa
sprengjum sínum á þær en á
skotgrafir árásarmannanna. —
í þessu má segja, að blaðið þetta
hafi þó „reynzt trútt allt til
dauða“, eins og „hinzta kveðj-
an“ til okkar ber vitni um.
Sannleikurinn var sá, að
bændur skorti ekki blöð til að
berjast um ágreiningsmál sín
innbyrðis, þar var meira en nóg
fyrir. En líkur voru taldar til
þess, að hægara væri að sam-
eina þá um hagsmunamál sín,
með útgáfu ópólitísks blaðs, þar
sem þau mál ein væru rædd, og
vegna þess að dagblöðin voru öll
mjög fjandsamleg í garð bænda,
og blaðið „Tíminn“, sem eitt
hélt uppi vörnum fyrir málstað
þeirra, er tiltölulega lítið lesin í
bæjunum, — meðfram vegna
hinnar sömu óvildar í garð
bændastéttarinnar. Þá var blað-
ið „Bóndinn" stofnaður upphaf-
lega utan við hina pólitísku
flokka, þótt að honum stæðu
menn úr tveim stærstu stjórn-
málaflokkum landsins. Tilætl-
unin var svo, eða þannig var um
það talað við okkur, sem vorum
með í upphafi, að hann sneri
aðallega máli sínu til neytenda
í bæjunum og flytti í þeim til-
gangi faglegar greinar um mál
þau, sem mestum deilum höfðu
valdið, gæfi réttar og hlutlausar
upplýsingar, birti skýrslur og
greinargerðir, en forðaðist á-
deilur eftir þvi, sem kostur væri.
Svo viðkvæmir voru menn fyrir
þessu hlutleysi í upphafi, að
sumir úr flokki Sjálfstsíðis-
mánna, sem lofað höfðu að vera
með, drógu sig alveg I hlé frá
þátttöku fyrst um sinn, af því
að í fyrsta blaðið hafði læðzt
smáklausa, sem sveigði lítils-
háttar að einu bæjarblaði flokks
þeirra. _ *
Það verður þá einnig að segja
eins og var, að hinn upphaflegi
ásetningur um hlutleysi og til-
gangur um réttar upplýsingar
og staðreyndir til neytenda fór
fljótt út um þúfur. — Þeir, sem
fyrirferðarmestir voru í blaðinu
og mestu réðu því um stefnu
þess, gerðu það næstum frá upp-
hafi að pólitísku áróðursriti
meðal bænda sjálfra. Blaðið var
ekki skrifað þannig, að neytend-
ur bæjanna fyndu, að það ætti
neitt erindi til sín, enda lítil
áherzla á það lögð, er frá leið,
að dreifa því meðal þeirra. Hitt
var gert að aðalatriði að dreifa
því meðal bænda, er það hóf
göngu sína upp úr áramótunum
aftur, — og kynda þar að nýrri
sundrungu meðal þeirra. Mun
leitun á grein í „Bóndanum“
eftir' það, sem ætluð væri neyt-
endum bæjanna sérstaklegá.
Þá var það talið nauðsynlegast
að ráðast á þá menn, það blað
og þann flokk, sem fastast höfðu
haldið á málstað bænda, er hin
raunvprulega hætta var mest á
hauáíþinginu sæla. Hámarki
náði þessi áróður, er áskorun
kom fram í blaðinu, athuga-
semdalaust, til Framsóknar-
manna um að yfirgefa flokk
sinn og leggja hann niður. —
Eftir það skorti ekki áhugann
hjá'ýmsum Sjálfstæðismönnum
fyrir starfsemi þessari. Nú fóru
þeir að fá mál, sem áður höfðu
þagað bæði á þingi og í blaðinu,
er að bændum var ráðizt. Einn
slíkra nýrra áhugamanna hélt
því meira að segja fram, að
bændum væri hollast að hafa
engan flokk, heldur vera deild
eða deildir í öðrum flokkum.
Ekkert hafði ritstj. við þetta
að athuga. — Hámarkið um
sameiningu og metnað bænd-
anna var þannig sett.
Þegar hér var komið, mátti
það því ðllum vera ljóst, að blað-
ið hafði gersamlega yfirgefið
þann grundvöll, er því var í upp-
hafi markaður, — og þeir, sem
að slíkri þróun blaðsins stóðu,
höfðu framið jiið mesta trúnað-
arbrot gagnvart þeim Fram-
sóknarmönnum, er undirhyggju-
laust höfðu gengið að' starfi með
þeim um að styðja blaðið á ó-
pólitískum grundvelli. Það var
því ekki nema eðlilegt, að þeir
drægju sig í hlé, þar sem þeir
töldu áður nóg unnið að því
að sundra bændastéttinni, þótt
þær varnir, sem hún hefir haft
í Framsóknarflokknum og blöð-
um hans, væru ekki veiktar eða
tortryggðar. Og að okkar dómi
er fátt hættulegra þjóðinni og
bændastéttinni alveg sérstak-
lega en það að fjölga flokkum
og stefnum og skapa enn meiri
ringulreið í landsmálum en
fyrir er.
Þeir tala mikið um það, rit-
höfundar „Bóndans“ sáluga, að
þörf sé á að sameina íslenzka
bændur um hagsmuni sína og
framfaramál, og er það vissu-
lega orð að sönnu. En þá er að
okkar dómi ekki fyrsta skrefið
að eyða þvi, sem unnizt hefir í
þeim efnum, heldur að efla það
og styrkja..
Teljum við, að vafasamt sé
að meiri árangur hafi náðst í
þessum efnum annars staðar en
í þeim stofnunum bænda, sem
við störfum við, og virðist okkur
því, sem eitthvað annað hljóti
að búa að baki ónotum rithöf-
unda „Bóndans" í okkar garð en
einlægur áhugi um að auka slíkt
starf sem þar hefir verið unnið
eða að halda því áfram, fyrst
og fremst.
Það mun vera með bændur, í
þessum efnum, svipað moldinni,
sem þeir eru samstarfi við: Það
er hægt að sameina hana á
tvennan hátt, — með klaka og
gróðri.
Önnur sameiningin kemur ut-
an að og varir, sem betur fer,
sjaldan lengi. Hin kemur innan
frá, af sköpunar- og vaxtarafli
moldarinnar sjálfrar. Og hún er
varanleg og til frambúðar. Upp-
blástursöflin ein eru þar hættu-
leg. Þau öfl hafa hingað til ver-
ið nægilega liðsterk í flokkum
og blaðaútgáfum hér á landi,
hvað samtök og samheldni
bænda snertir, þótt sóknarmátt-
ur þeirra sé ekki aukinn.
Mun það ekki vera svo um
bændastéttina, að ef ekki tekst
að sameina hana um sameigin-
leg verkefni, sameiginlega ást á
viðfangsefnum sínum, sameigin-
lega starfsemi og hagsmuni, —
og sameiginlegar lífsskoðanir og
félagshugsjónir, þá verði það
frámunalega tilgangslítið að
ætla að „hraðfrysta“ alla bænd-
ur i eina kippu, með hræðslu,
við önnur öfl og aðrar stéttir í
þjóðfélaginu — og kuldann til
þeirra.
Að lokum þetta eitt til hinna
áhugasömu „Bónda“-útgefenda:
Þið hvetjið forustumenn Bún-
aðarfélags íslands og annara
bændasamtaka til að vera á
verði fyrir bændur og rækja
skyldur sínar við framleiðslu-
stétt landsins, og er það vel.
Gefur það góða von um að ykk-
ar hlutur muni ekki.eftir liggja;
en eins og vitað er, fara sumir
ykkar með trúnaðar- og hags-
munamál fyrir bændur, sem
mikið liggur við að vel ráðist.
Erum við mjög fúsir til sam-
starfs við ykkur, og mundum
taka með þökkum góðum ráðum
og aðstoð frá ykkar hendi, í
þeim málum, sem okkur er fal-
in framkvæmd á. Ekki mundum
við heldur telja eftir okkur að
leggja ykkur lið, í ykkar málum,
ef aðstoð okkar væri talin eip-
hvers virði.
Steingr. Steinþórsson.
Bjarnl Ásgeirsson.
Sveinbjörn Högnason.
Vinnitf ötulleqa fyrir
Tímann.
Ienzku ríkisstjórnarinnar, sem fulltrúi íslenzkra manna
vestan hafs. Höfðu blaðamenn tal af honum síðdegis á
miðvikudag, skömmu eftir komu hans til Reykjavíkur, hjá
blaðafulltrúa ríkisstjórnarinnar. — Munu landsmenn fagna
innilega komu þessa góða gests.
— Ég get ekki með orðum lýst
tilfinningum mínum, er ég
eygði Snæfellsjökul fyrstan
hinna frónsku fjalla eftir
margra klukkustunda flug yfir
óravíddir úthafsins, sagði pró-
fessorinn. En ég vil samt láta
í ljós fögnuð minn yfir því að
vera kominn heim — heim, eins
og við segjum ævinlega íslend-
ingarnir vestra. Það er eins og
fallegur draumur. Þann draum
dreymir alla heimaalda ís-
lendinga og marga af hinni
ungu kynslóð, sem borin er og
barnfædd vestan hafsins. Alla
hefði þá langað innilega til þess
að geta tekið þátt í hinni sögu-
ríku og miklu hátíð, sem nú
fer í hönd í lifi íslenzku þjóð-
arinnar, ef þess hefði verið
nokkur kostur. Ef ástandið í
heiminum hefði eigi hamlað því,
myndu þeir áreiðanlega hafa
fjölmennt heim, ekki síður en
sumarið 1930. Hvar sem ég hitti
landa, kom fram sama óskin:
Ó, að ég gæti farið með þér.
Þær kveðjur, sem ég var beðinn
fyrir, eru ótaldar, og hinar
heitu, djúpstæðu tilfinningar,
er bak við þær liggja, verða þó
enn síður vegnar á nokkra vog
eða mældar á kvarða. „Gleymdu
ekki að skila kveðju minni til
Esjunnar,“ voru síðustu orð
Magnúsar Péturssonar bóksala í
Winnipeg, er ég kvaddi hann á
járnbrautarstöðinni. í slíkum
orðum er fólgin' áratugalöng
þrá.
Öllum íslendingum vestra var
það óblandið gleðiefni, hve ein-
huga heimaþjóðin var við at'-
kvæðagreiðsluna, sem nú er ný-
afstaðin.
Svo sterk bönd sem nú tengja
saman íslendinga beggja megin
hafsins, þá vona ég, að þau
tengsl séu fremur að eflast en
rofna og er margt, sem ætti að
stuðla að því. Þjóðræknisfélögin
áorka miklu með starfi sínu, og
kynni heimaþjóðarinnar af
mörgum ágætum Vestur-íslend-
ingum, sem hér hafá verið, og
dvöl mikils fjölda íslenzkra
námsmanna vestra og önnur
stóraukin samskipti tengja
marga nýja og trausta þræði.
Þá hafa heimsóknir og ferðalög
margra merkra heima-íslend-
inga um byggðir íslenzkra
manna vestra verið ákaflega
þýðingarmikill liður í því starfi
að treysta böndin sem bezt. Er
þar skemmst að minnast vestur-
ferðar biskupsins, herra Sigur-
geirs Sigurðssonar, er hann sat
hið fjölmenna 25 ára afmælis*
þing Þjóðræknisfélagsins í boði
þess. Var hann íslandi og ís-
lendingum hinn bezti fulltrúi og
vann hvers manns hug með Ijúf-
mannlegri framkomu sinni.
Það er trú mín, að gagnkvæm-
ar heimsóknir fari í vöxt að
stríðinu loknu, með nýjum og
bættum samgöngum, og það
veit ég með vissu, að margir
ungir íslendingar bíða þess með
óþreyju að komast heim og sjá
ættlandið.
Um Þjóðræknisfélagið get ég
sagt það, að það heldur vel í
horfinu og færir jafnvel út kví-
arnar. Þannig hafa nýjar deildir
verið stofnaðar í tveimur fjöl-
mennum íslendingabyggðum,
Gimli í Nýja-íslandi og Argyle-
byggð í Manitóba.
Veigamikill þáttur þeirrar
starfsemi, sem félagið og deildir
þess hafa með höndum, er ís-
lenzkukennslan. Eru í því skyni
víða starfræktir skólar, sem
oftast eru nefndir laugardags-
skólar, og draga nafn af starfs-
háttum sínum. * Eru þeir víða
fjölsóttir. í laugardagsskóla
hinnar nýju þjóðræknisdeildar
.1 Gimli stunda til dæmis á ann-
að hundrað börn íslenzkunám,
PRÓFESSOR RICHARD BECK,
forseti Þjóðrœknisfélagsins.
og mjög víða eru nemendur
30—50:
Annar þáttur í starfi félagsins
er útgáfa tímaritsins, og er
Gísli Jónsson, prentsmiðjustjóri,
ritstjóri þess.
Stjórn Þjóðræknisfélagsins er
skipuð níu mönnum. Eru nú í
stjórninni, auk mín, þeir séra
Valdemar J. Eylands í Winnipeg
varaforseti, séra Sigurður Ólafs-
son í Selkirk skrifari, frú Ingi-
björg Jónsson (kona Einars Páls
ritstjóra Lögbergs) varaskrifari,
Ásmundur P. Jóhannsson fast-
eignasali í Winnipeg féhirðir,
Sveinn Thorvaldson kaupmaður
í Riverton varaféhirðir, Guð-
mann Levy kaupsýsLumaður í
Winnipeg fjármálaritari, dr. S.
E. Björnson læknir í Árborg
varafjármálaritari og Ólafur
Pétursson fasteignasali í Winni-
peg (bróðir dr. Rögnvaldar
heitins) skjalavörður.
Af þeim mönnum, sem helgað
hafa Þjóðræknisfélaginu mikið
starf, ber auðvitað sérstaklega
að geta dr. Rögnvaldar Péturs-
sonar, sem lengi var forseti
þess og forustumaður. En
margir aðrir hafa einnig lagt
mikið að mörkum, svo sem J. J.
Bíldfell, er var ritari þess síðast-
liðið ár og forseti fyrr á árum,
og Árni Eggertsson fasteigna-
sali, er lengi var gjaldkeri
þess.
Það er óhætt að segja, að ís-
lendingum vestra vegnar yfir-
leitt vel. þótt styrjöldin hafi
auðvitað bitnað þunglega á þeim
eins og öðrum, enda leggja þeir
sinn fulla skerf til stríðsrekst-
ursins, bæði um menn og fjár-
muni. Af því leiðir náttúrlega,
að þeir hafa marga þunga fórn
fært, og meðal annars hafa
margir ungir og efnilegir ís-
lendingar fallið. Hollustu þeirra
og þegnskap er líka við brugð-
ið, þrátt fyrir þá tryggð, sem
þeim er í brjóst lagin við ætt-
landið og gamlar erfðir', Þannig
var það sagt, að í fyrra stríðinu
hefðu íslendingar í Kanaða
fórnað tiltölulega meiru en
nokkurt annað þjóðbrot.
íslendingar hafa einnig sýnt
mikla atorku á mörgum öðrum
sviðum, og er íslendingsnafnið
orðið heiðurstitill í Vesturheimi.
í heimaríki mínu skipa til dæmis
margir íslendingar ábyrgðar-
mikil embætti, þar á meðal Guð*-
mundur Grímsson héraðsdóm-
ari, mikilsmetinn maður. Þrír
íslendingar, Paul Bardal, Skúli
Sigfússon og G. S. Thorvaldson
(sonur Sveins kaupmanns í
Riverton), eiga nú sæti í fylkis-
þinginu í Manitóba. Einn, Victor
Anderson, á sæti í bæjarstjórn
Winnipegborgar, og nýlega var
séra Philip M. Pétursso», prestur
við Sambandskirkjuna (bróður-
sonur dr. Rögnvaldar heitins
Péturssonar), endurkosinn í
(Framh. á 4. síðu)