Tíminn - 17.06.1944, Blaðsíða 2

TÍMIW, laiigardaginii 17. Júní 1944
S//
o n
v a r
helgaðír þjóðhátíðardegí Óslands 17,
Heill, feginsdagur, heill frelsishagur.
Heil, íslenzka œttargrund.
Heil, norrœn tunga með tignarpunga,
hér töluð frá landnámsstund.
Heil, öldin forna með höfðingja horfna,
og heilir, þér góðu menn,
er harmaldir báruð, sem svanir í sárum
og sunguð, svo hljómar enn.
Heil, nútíð fögur, með söng og sögur
og sumar um dal og strönd,
með œttstofn vænan og gróður grœnan
og hróður um höf og lönd.
Heill göfgum frœðum og fögrum kvœðum,
heill framtaki, útsjón og dug.
Heill bóndans garði og úthafsins arði
og sjómannsins hetjuhug.
Kom blessuð, stund, þegar björg og grundir
bergmála fagnaðarsöng.
í öllu landi að sjávarsandi
er sungið af barnanna þröng^
Heil, móðir góða! Þú, landið Ijóða
og laga — nú ertu frjáls.
Syng, foss og lind, syngið, sunnanvindar
og svanur með hvítan háls.
*
Skín, blessaða frelsi, um fjörð og dal.
Við fögnum þér, Ijósið hreina,
sem allt gerir bjart í bœ og sal »
og brauð gefur fyrir steina.
Við unnum þér heitt frá ómunatíð
gegnum allt, sem við hlutum að reyna.
— í úthafi bláu lá ónumið land,
þar alfrjálsir straumar sungu.
Einn dag lentu hugdjarfar hetjur við sand
með hrundir og börnin sín ungu.
Þeir námu héruð og nefndu allt
á norrœnni skáldatungu.
Og eylandið fagra varð œttjörð góð
þeim unga og týhrausta lýði,
sem gaf á móti sinn ásthug og óð
og örlög — í friði og stríði.
Þeir hófu upp Alþing við hásumarsdýrð
í hraunsalar fagurprýði.
Þó háfossar tímans hrynji í sæ,
af heimi ei gleymist sú tíðin.
Það eyland varð sœlt við eld og snœ
og alfrjálsan hetjulýðinn.
Það land er ísland — er okkar land.
Og ennþá er fegurst „Hlíðin“.
Þú heilaga jörð með sögu, söng
og sólstafi frelsis bjarta.
Hve örlög þín síðar urðu ströng
við ánauðarmyrkvann svarta.
Sem djúpsærð hetja þú varðist varg,
með vordraumsins Ijós í hjarta.
Og aldir liðu með álög mörg.
En eilíf er frélsisþráin,
sem nam okkar land við brim og björg
og blessaði skipgengan sjáinn.
Hún geymdi sín vé og hof og hörg
unz harðstjórn og fáls voru dáin.
— Skín, blessaða frélsi, um ísland enn.
Við élskum þig, morgunstjarna.
Þér heilsa fagnandi frjálsir menn
og fagurskœr söngur barna.
Við heitum að vernda þig ókomin ár
og örlagaslysum varna.
*
Hver á sér fegra föðurland,
með fjöll og dal og bláan sand,
með norðurljósa bjarmaband
og björk og lind í hlíð?
Með friðsœl býli, Ijós og Ijóð,
svo langt frá heimsins vígaslóð?
Geym, drottinn, okkar dýra land
er duna jarðarstríð.
Hver á sér meðal þjóða þjóð,
61. blað
Verðlaunaljóð Þjóðhátíðarnefndar
jum
1944
er þekkir hvorki sverð né blóð,
en lifir sœl við ást og óð
og auð, sem friðsœld gaf?
Við heita brunna, hreinan blœ
og hátign jökla, bláan sœ
hún unir grandvör, farsæl, fróð
og frjáls — við yzta haf.
Ó, ísland, fagra œttarbyggð,
um eilífð sé þín gæfa tryggð,
öll grimmd frá þinni ströndu styggð
og stöðugt allt þitt ráð.
Hver dagur líti dáð á ný.
Hver draumur rœtist verkum í,
svo verði íslands ástkær byggð
ei öðrum þjóðum háð.
Svo áldrei framar íslands byggð
sé öðrum þjóðum háð.
Syng, frjálsa land, þinn frélsissöng.
Syng, fagra land, þinn brag
um gœfusumur, Ijós og löng,
um laufga stofna, skógargöng
og bættan barna hag.
Syng unaðssöngva, íslenzk þjóð,
syng um þitt föðurland,
með fornar sögur, frœgan óð,
hið frjálsa Alþing, menntasjóð
og norrœnt brœðraband.
Syng, íslands þjóð, — og þakka afl
í þúsund ára raun.
Við ólög þung og ölduskafl
var unnið þinnar gœfu tafl
og langþreyð sigurlaun.
Syng frelsissöngva, frjálsa þjóð,
við fánans bjarta þyt.
Lát aldrei fölskvast æskuglóð,
ver öllu þjáðu mild og góð.
Lát ríkja ró og vit.
HULDA.
\
|
í
^slendi
Land míns föður, landið mitt,
laugað bláum straumi:
eilíft vákir auglit þitt
ofar tímans glaumi.
Þetta auglit elskum vér,
— œvi vor á jörðu hér
brot af þínu bergi er,
blik af þínum draumi.
Síðan hafa hetjur átt
heima í þessu landi,
ýmist borið arfinn hátt
eða varizt grandi.
Hér að þreyja hjartað kaus,
hvort sem jörðin brann eða fraus,
— flaug þá stundum fjaðralaus
feðra vorra andi.
17, júní 1944
Nú skal söngur hjartalilýr
hljóma af þúsund munnum,
þegar frelsisþeyrinn dýr
þýtur í fjalli og runnum.
Nú skal fögur friðartíð
fánann liefja ár og síð,
varpa nýjum Ijóma á lýð
landsins, sem vér unnum.
Hvíslað var um hulduland
hinzt í vesturblænum:
hvítan jökul, svartan sand,
söng í hlíðum grœnum.
Ýttu þá á unnarslóð
Austmenn, vermdir frelsisglóð,
fundu ey og urðu þjóð
úti í gullnum sænum.
Þegar svált við Sökkvabekk
sveitin dauðamóða,
kvað í myrkri um kross og hlekk
kraftaskáldið hljóða.
Bak við sára bænarskrá
bylti sér hin forna þrá,
þar til éldinn sóttu um sjá
synir vorsins góða.
Hvort sem krýnist þessi fijóð
þyrnum eða rósum,
hennar sögur, hennar Ijóð,
hennar líf vér kjósum.
Ein á hörpu íss og báls
aldaslag síns guðamáls
œ hún leiki ung og frjáls
undir norðurljósum.
JÓHANNES ÚR KÖTLUM