Tíminn - 14.11.1944, Blaðsíða 3

96. blað
TlMIKJy, þrigjwdaginn 14. nóv. 1944
387
Málin,
Tilboð það, sem Framsóknar-
flokkurinn gerði Sjálfstæðis-
flokknum um samstarf að ríkis-
stjórn hefir verið birt og vakið
mikla athygli. Þykir það stinga
í stúf við skrumauglýsingu ríkis-
stjórnarinnar um atvinnu- og
fjármál landsins, sem spiluð var
í Ríkisútvarpið.
Framsóknarflokkurinn sting-
ur upp á því m. a., að flokk-
arnir beiti sér fyrir framgangi
jarðræktarfrumvarpsins, eflingu
Fiskimálasjóðs og framkvæmd
raforkumálsins.
Hér eru tekin þau framfara-
mál, sem almenningur í land-
inu hefir mestan áhuga fyrir og
einna mestu varða til undir-
stöðu þeirrar nýsköpunar at-
vinnulífsins, sem framkvæma
þarf í landinu. -
í jarðræktarfrumvarpinu er
djarfleg áætlun um að auka svo
ræktun landsins, að allur hey-
fengur verði tekinn á ræktuðu
landi eftir nokkur ár. í því skyni
er þar ráðgert að auka stuðning
ríkisins við félagsræktunina með
hentugustu tækjum.
Efling Fiskimálasjóðs þýðir
aukinn stuðning ríkisins við nýj-
ungar í sjávarútvegi: framlög
til hraðfrystihúsbygginga, verk-
smiðjubygginga og margs konar
annara framfara til eflingar og
aukningar sjávarútvegi lands-
manna.
Bygging raforkuvera og dreif-
ing rafmagnsins út um sjávar-
þorp og sveitir landsins er bók-
staflega talað undirstaða þess,
að nútímatækni verði komið við
v atvinnurekstri landsmanna.
Dreifing raforkunnar um landið
er svo stórfellt og vandasamt
verk, að því verður aldrei komið í
framkvæmd,nema ríkið hafi for-
göngun^ og unnið sé eftir vand-
aðri áætlun, gerðri með það fyrir
augum, að sem flestir lands-
manna geti haft aðgang að ork-
unni, og þó um leið með það
í huga, að dreifing raforkunnar
er ein af undirstöðum þess, að
gæði landsins og hafsins um-
hverfis það verði hagnýtt.
Hér var gerð tillaga um þrjú
hagnýt úrræði, sem öll voru
veigamiklir þættir í nýsköpun
atvinnuveganna.
Hvernig var þessu tekið? Það
var eytt tæplega einni klukku-
stund af hendi Sjálfstæðis-
manna, til þess að ræða þessi
mál. Síðan var samningum slit-
ið, og þeir sneru sér að öðru, sem
þeim þótti þarfara.
Það voru samningar við kom-
múnista um stjórnarmyndun.
Þeir samningar voru léttir. Þar
var ekki verið að ónáða með
þessum málum. Kommúnistar
voru reiðubúnir til þess að
mynda stjórn, þótt þessum mál-
um væri ekki sinnt, og öðrum
hliðstæðum framfaramálum, ef
þeir bara fengju sig „skorna
niður“ í verkfallsmálunum. i at-
vinnumálum var nóg að hafa
þokukennt skrum um nýsköpun
atvinnuveganna. Helzt þannig,
að enginn skyldi.
Þá kom að Alþýðuflokknum.
Hann hafði sin áhugamál.
Hækkun launa, tryggingar og
nýja kjördæmaskipun, sem enn
drægi úr áhrifum manna í sveit-
um og sjávarþorpum landsins á
þjóðmálin.
Þessi mál fundust Kveldúlfs-
mönnum í Sjálfstæðisflokknum
þýðingarmeiri, heldur en -þau
framfaramál, sem Framsóknar-
flokkurinn gerði tillögur um. Að
þessu var gengið hiklaust, en
hin lögð á hilluna. Ekkert orð er
á „plötunni" um ræktunarmálin,
raforkumálin né um opinberan
stuðning við sjávarútveginn.
í stað þess eru þar fyrirheit
um hækkaðan framleiðslukostn-
að, gífurlega aukningu á út-
gjöldum ríkisins til reksturs-
kostnað^r og hækkaða skatta.
Hinir nýju skattar munu þó
hvorki ganga til þess að lækka
dýrtíðina frá því sem hún er
nú, né til nýsköpunar atvinnu-
lífsins. Þeir munu blátt áfram
allir hverfa í eyðslu og sukk og
ekki hrökkva til, eins og nú er
stefnt.
Á „plötunni" er talað hástöf-
um um „nýsköpun'* atvinnu-
lífsins.
EYSTEINN JÓNSSON:
BOKMENNTIR OG LISTIR
sem ekki mátti neina
En þrátt fyrií- öll hin mörgu
orð, verður með engu móti ráð-
ið af „plötunni“, að stjórnin hafi
nokkra stefnu í atvinnumálum
Djóðarinnar.
Svo mikið verður þó séð, að
allt það, sem ákveðið er í stefnu-
skránni, gengur í þá átt að í-
pyngja framleiðslunni í landinu,
og er þó hart á því fyrir, að hún
sé rekin af fullu afli, þrátt fyrir
hátt stríðsverð á aðalútflutn-
ingsvörunni.
Allt, sem fyrirhugað er, verður
til þess að veikja traust manna
á fjármálakerfi landsins og
framtíð atvinnuveganna.
Samt þykist ríkisstjórnin hafa
nýsköpun atvinnuveganna að
markmiði.
Er það nýsköpun byggð á því,
að ríkið takist á hendur at-
vinnureksturinn, eftir að ein-
staklingum og samvinnufélög-
um hefir verið gert ókleift að
stunda framleiðslustörfin fyrir
sinn reikning?
Ekkert verður um þetta ráð-
ið af „plötunni" beinlínis, þótt
hitt sé auðsætt, að stjórnin bú-
ist við því, að menn verði ekki
mjög bjartsýnir um nýjar fram-
kvæmdir, '(sbr. talið um skyldu-
lán og skylduhluttöku). Þar er
sagt, að menn eigi að geta fengið
keyptan gjaldeyri. Það er talað
um íhlutun um innkaup tækja
og stofnun félaga. En enginn
veit hver sú íhlutun á að vera.
Enginn veit hvernig á að fram-
kvæma nýsköpun eftir auglýs-
ingu stjórnarinnar. Stjórnin
veit það ekki sjálf. Þá er ekki
von að aðrir viti það.
Ráðagerðirnar um nýsköpun
atvinnuveganna eru enn sem
komið er, stefnulaust fálm af
hendi stjórnarflokkanna og
þess vegna eru auglýsingar
Sjálfstæðismanna og kommún-
ista í því sambandi auvirði-
legt skrum. Það er nógur tím-
inn til þess að auglýsa, þegar
eitthvað er af að státa. Það er
blátt áfram broslegt að heyra
þær samþykktir, sem lesnar
hafa verið í útvarpið undan-
farnar vikur, þar sem menn lýsa
sig samþykka stefnu ríkisstjórn-
arinnar um nýsköpun atvinnu-
veganna.
Hvað margir skyldu vita, hver
stefna hennar er í atvinnumál-
um?
Eins og allir vilji ekki gjarna
„nýsköpun" atvinnuveganna. Jú,
auðvitað.. En er ekki nauðsyn-
legt, að gera sér grein fyrir því
hvernig þfeirri nýsköpun verði
komið í framkvæmd?
Það finnst víst mörgum. En
það fannst þeim óþarfi, sem
standa að ríkisstjórninni.
Það er fyllsta ábyrgðarleysi að
mynda ríkisstjórn á þessum
tímum, án þess að hafa samið
um og gert sér grein fyrir stefn-
um í atvinnumálum og fjármál-
um, og það tekur út yfir, að
mynda ríkisstjórn með þessu
móti og auglýsa nýsköpun at-
vinnuveganna sem höfuðverk-
efni þeirrar stjórnar.
Það er talið, að margir þeirra,
sem lýst hafa fylgi sínu við
stefnu stjórnarinnar, byggi það
á því, að stjórnin hafi ákveðið
að veita 300 miljónir króna til
kaupa á nýjum framleiðslu-
tækjum.
Svo gegndarlausum blekking-
um er beitt í þessu sambandi, að
jafnvel athugulir menn hafa á-
litið, að um væri að ræða 300
miljóna fjárveitingu til nýsköp-
unar atvinnuveganna.
Sjálfsagt mun mörgum
bregða í brún, þegar það er upp-
lýst, að ríkisstjórnin ræður ekki
yfir einum einasta eyri, til þess
að veita í þessu skyni. Hún
mun ekki einu sinni verða þess
megnug að afla nægilegra fjár-
muna til þess að greiða rekstr-
argjöld ríkisins eins og þau
verða í hennar höndum.
Þessi fjárveiting nýju ríkis-
stjórnarinnar er ekkert annað
en viljayfirlýsing hennar um
það, að landsmenn geti fengið
keyptan erlendan gjaldeyri af
gjaldeyrisbirgðum bankanna, ef
þeir vilja verja fé sínu til kaupa
á framleiðslutækjum. Af örlæti
sínu getur ríkisstjórnin hugsað
sér að selja landsmönnum 300
miljónir af 550 miljónum króna
erlendum inneignum bankanna.
Annað og meira ern þetta þýð-
ir ekki það, sem stjórnin lætur
uppi um að setja til hliðar á
sérstakan reikning 300 miljónir
til nýsköpunar atvinnuveganna.
Það er skynsamlegt að leggja
til hliðar gjaldeyri í þessu skyni,
enda hefir Framsóknarflokkur-
inn lagt til að 460 miljónir yrðu
ætlaðar til framfara, en það er
ósvífið að reka áróður um það,
að með þeirri ráðstöfun einni
saman sé séð fyrir nýsköpun at-
vinnuveganna.
í tilboði sínu til Sjálfstæðis-
manna um stjórnarmyndun
gerðu Framsóknarmenn tillögu
um raunhæfar ráðstafanir af
hálfu ríkisvaldsins um veiga-
mikla þætti í nýsköpun atvinnu-
veganna, jarðræktarfrumvörp-
in, eflingu fiskimálasjóðsins og
framkvæmd raforkumálsins að
frumkvæði ríkisins.
Þetta voru málin, sem ekki
mátti nefna.
í stað þeirra voru tekin önnur
mál, sem öll ganga í þá átt að
liða sundur grundvöll þess fjár-
málakerfis, sem Ólafur Thors og
kommúnistar þykjast ætla að
byggja á nýsköpun atvinnuveg-
anna.
Framsóknarflokkurinn hefir
háð baráttu sína í dýrtíðarmál-
unum undanfarin ár, fyrst og
fremst með það fyrir augum, að
í stríðslokin væri öruggur fjár-
hagsgrundvöllur að aukningu
atvinnuveganna í landinu.
Dýrtíðarbandalagið frá 1942,
sem nú hefir skriðið saman a
nýjan leik, hefir komið í veg
fyrir þetta.
Það, sem nú þurfti að gera,
var fyrst og fremst það, að
stöðva dýrtíðina og lækka hana
síðan, ekki með niðurborgun-
um úr ríkissjóði, sem allir gera
ráð fyrir, að verði að hætta
vegna fjárskorts, þegar verst
stendur á, heldur með niður-
færslu allra þeirra liða, sem
áhrif hafa á dýrtíðina.
Þetta hefði þurft að gera nú,
til þess að örva menn til fram-
kvæmda í atvinnumálum.
En dýrtíðarbandalagið fer öf-
ugt að. Allar þess ráðstafanir
hníga í gagnstæða átt og verða
til þess að vekja ótrú á fram-
tíðina og hamla því, að menn
leggi i nýjar framkvæmdir.
Þá var nauðsynlegt að gera sér
glögga grein fyrir því í sam-
bandi við áætlun um atvinnu-
líf landsmanna,, hvernig menn
telja heppilegast að leysa verk-
efnin.
Hvers kohar fyrirtæki telja
menn eðlilegt að ríkið reki?Hver
á að vera þáttur einstaklinga
og félaga og hver þáttur bæja
og sveitafélaga?
Hvern stuðning. vill rikisvald-
ið veita borgurum landsins, til
þess að koma á fót nýjum at-
vinnufyrirtækjum og til fram-
fara í atvinnumálum?
Vilja menn stuðla að stór-
rekstri örfárra einstaklinga eða
vilja menn styðja þá stefnu, að
sem flestir landsmenn séu þátt-
takendur i atvinnurekstrinum
Hvernig vilja menn skapa þau
skilyrði í landinu, sem hljóta að
vera undirstaða fjörmikils at-
vinnulífs: Stöðugt verðlag og
réttlátt hlutfall milli afkomu
framleiðenda og annarra lands-
manna?
Svörin við þessum og fleiri
slíkum spurningum marka
stefnu manna og flokka í at-
vinnumálunum, en ekki upp-
hrópanir um nýsköpun atvinnu-
lífsins, sem ekki styðjast við
nein úrræði.
JVýíí söfiusafn
eftir Hagalín.
Mörg höfuðskáld okkar senda
frá sér nýjar bækur í haust.
Frá hendi Guðmundar G. Haga-
lín er þegar komin stór bók, yfir
fimm hundruð blaðsíður, og eru
í henni níu sögur. Sú lengsta
Guömundur G. Hagalin
þeirra, Kirkjuferðin, væri út af j
fyrir sig allvæn bók. í fyrra
haust kom út eftir Guðmund
skáldsagan Blitt lætur veröldin,
og í vetur ádeilu- og gagnrýni-
ritið Gróður og sandfok. Þegar
vitað er, að Guðmundur hefir (
enn mörg járn í eldinum, eins .
og koma mun fram innan!
skamms, er sýnt, að hann hefir |
eigi auðum höndum setið! þessi
misseri.
Allir, sem nokkuð þekkja ís-
lenzkar bókmenntir, vita, að
Guðmundur hefir fyrir löngu
skipað sér á bekk með þeim
skáldum, sem bezt hafa skrifað
stuttar sögur á ísl. tungu. Þarf
þar ekki annað en að nefna
smásögur éi'ns og „Tófuskinnið"
og „Sætleiki syndarinnar“ af
mörgum ágætum, er hann hefir
skrifað.
Það mun því margur opna
þessa nýju bók, 21. bókina hans,
með eigi lítilli eftirvæntingu.
Og það er óhætt. Guðmundi
fatast ekki tökin. Hann hefir
hér enn á ný sýnt, hvílíkur í-
þróttamaður hann er á hinum
hála leikvelli skáldsagnagerðar-
innar. Þessar sögur eru allar
með þeim sama hressilega og
þróttmikla blæ, sem Guðmundi
er laginn, þrungnar glettni og
gamansemi, en þó bjargföst,
öfgalaus og björt lífstrú og
þunga-alvara bak við hverja
setningu. Frásögnin er svo fjör-
leg og sögupersónurnar svo fast-
a,r í sniðum og skýft mótaðar,
að atburðirnir standa lesandan-
um ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum að lestrinum loknum.
Og þær eru ekki fremur en vant
er neinar aukvisar, hinar vest-
firzku söguhetjur Hagalíns. Það
eru karlar í krapinu og kven-
menn sem segja sex og láta sér
ekki allt fyrir brjósti brenna,
mótaðar af mikilleik náttúr-
unnar, sem er harðskiptin, en þó
gjöful, ef fast er eftir sótt. En
oflæti og marglæti, yfirborðs-
mennska og yfirdrepsskapur á
ekki upp á pallborðið hjá höf-
undinum. Hér. eru ekki tök á að
skrifa svo um þessa bók eða
einstakar sögur í henni, sem vert
hefði verið og raunar skylt að
gera. Verður þetta greinarkorn
að nægja að sinni.
Bókin er vel úr garði gerð og í
vænu broti og kostar hún 55 kr.
óbundin, 70 krónur í shirtings-
bandi og 90 krónur í skinnbandi,
Útgefandi er Prentstofan ísrún
á ísafirði.
Sat/a elztu verzlunar-
samtakanna.
Flestir vita, að á þessu hausti
er aldarafmæli Rochdalefélags-
ins, er talið hefir verið fyrsta
samvinnufélag með nútíma-
sniði, sem stofnað hefir verið til
í heimi. Hinu munu menn síður
hafa kunnað skil á, þótt það
virðist standa þeim nær, að á
þessu hausti er einnig öld liðin
síðan samvinnuhrpyfing ís-
lenzkra bænda hófst og þeir
komu á fyrstu formlegu verzl-
unarfélögunum, sem kunnugt er
um hér á landi. Gerist sá at-
burður mánudaginn 4. nóvem-
ber 1844, er „14 helztu og greind-
ustu bændur í Hálshreppi" áttu
með sér fund, er þrír fundar-
manna höfðu boðað til. Var þar
stofnáð „Verzlunarfélag Háls-
hrepps“, og litlu síðar voru einn
ig stofnuð sams konar verzlun-
arsamtök í Ljósavatnshreppi.
Var forustumaður þessara sam-
taka séra Þorsteinn Pálsson á
Hálsi í Fnjóskadal.
Um þessa félagshreyfingu og
samvinnufélög þau, er síðan risu
upp hina næstu fjóra ára-
túgi, hefir Arnór Sigurjónsson
skrifað merka bók, sem nú er
nýkomin út. Heitir hún íslenzk
sanwinnufélög hundrað ára.
Lýsir hann fyrst rækilega
mönnum og högum í vestur-
hreppum Þingeyjarsýslu fyrir
miðja nítjándu öld og gerir
glögga grein fyrir öllum aðdrag-
anda að stofnun verzlunarfélag-
anna. Síðan rekur hann fram-
hald þessarar baráttu íslenzkr-
ar alþýðu gegn kaupmanna-
valdinu, bæði norðan lands,
austan og sunnan, unz Kaup-
félag Þingeyinga var stofnað
haustið 1882. Eru Verzlunarfé-
lagið í Reykjavíkurkaupstað,
Gránufélagið, Félagsverzlunin
við Húnaflóa og Vörupöntunar-
félag Húnvetninga og Skagfirð-
inga helztu markavörðurnar á
(Framhald á 6. síöu)
John Dngdale:
Hver verður eSlírmaður
Churchills?
Það er oft um það rætt, hvaða menn muni taka við af
þeim Roosevelt og Churchill, þegar þeir láta af þeim völd-
um, sem þeir hafa farið með um skeið, því að ekki verða
þeir eilífir augnakarlar. Nýafstaðnar forsetakosningar í
Bandaríkjunum hafa þó leitt í ljós, að Bandaríkjamenn
eru ekki óðfúsir að fá strax nýjan mann í sæti Roosevelts.
í þessari grein, sem er eftir enskan þingmann, er rætt um
það, hverjir liklegastir séu til þess að taka við af Chur-
chill í Bretlandi, þegar sú stund kemur, að hann víkur úr
forsætisráðherrasætinu.
I.
Winston Churchill mun ekki
stjórna Stóra-Bretlandi um ald-
ur og ævi. Aukakosningaf, sem
fram hafa farið í Englandi síð-
ustu misseri, hafa sýnt, að ýms
veður eru þar í lofti. Friður rík-
ir að vísu meðal stóru flokk-
anna þriggja, og þeir hafa ekki
keppt innbyrðis um þingsætin,
sem losnað hafa. En nýir flokk-
ar eða samtök hafa sprottið
upp, og jafnvel einstaklingar,
sem engan flokk hafa á bak við
sig, hafa oft komizt mjög nærri
því að fella frambjóðendur í-
haldsflokksins, og meira að segja
tekizt það stundum. Allir þessir
gunnreifu nýliðar á sviði stjórn-
málanna hafa verið róttækir
menn, sem ekki vænta þess, að
stjórn undir forsæti Churchills
verði athafnamikil til frjáls-
lyndra þjóðfélagsumbóta, þegar
styi’jöldinni lýkur.
Afstaða verkamannaflokksins
til Churchills mótast af því, sem
gerðist 1940. Þá var báglegt útlit
í Bretlandi. Þýzki herinn æddi
yfir Danmörku og Noreg og
Bretar sjálfir stóðu andspænis
mikilli og bráðri hættu. Þing-
mennirnir voru í skyndi kvadd-
ir saman til fundar, því að
stjórn Chamberlains var komin
á fallanda fót, en hugðist þó
enn að lengja líf sitt.
En Chamberlain hlaut ekki
þann stuðning, sem honum
dygði, til þess að halda völdum.
Hann varð að víkja um set, og
þjóðin beið eftir’nýjum leiðtoga.
Verkamannaflokkurinn var
mjög í oddaaðstöðu. íhalds-
flokkurinn var klofinn í tvennt,
með og móti t Chamberlain.
Churchill sneri sér til verka-
mannaflokksins og leitaði hóf-
anna um stuðning til þjóð-
stjórnarmyndunar. Og hon-
um tókst að mynda slíka stjórn,
eins og öllum er kunnugt, meðal
annars með tilstyrk verka-
mannaflokksins, er bera varð
fyrir borð margt áhugamála
sinna til þess, að þessi stjórn
kæmist á laggirnar.
En þótt ill nauðsyn hafi knúið
höfuðflokkana í Bretlandi til
slíkrar stjórnarmyndunar á ör-
lagastundu, þá fer því þó fjarri,
að eining og einskær ánægja
riki. Verkamannaflokkurinn
hefir hvað eftir annað orðið að
sjá hugðarmál sín að engu höfð,
og þótt það væri borið með þögn
og þolinmæði meðan mesta
hættan vofði yfir, hefir óánægja
með það magnazt því meira sem
betur sækist á vígvöllunum.
Innan hans eru þeir menn því
að vonum orðnir allfjölmennir,
sem jafnvel kysu að rjúfa sam-
vinnuna um þjóðstjórnina þeg-
ar í stað. En .enn halda þeir þó
meiri hluta, sem ekki vilja sker-
ast úr leik, eins og sakir standa.
En komi upp ný stórdeila innan
stjórnarinnar, deyi Churchill eða
taili' vörn Þjóðverja skyndilega,
er ekki annað líklegra en dagar
brezku þjóðstjórnarinnar séu
taldir, og almennar kosningar
fyrir dyrum.
Og undir slíkum kringum-
fttæðum má telja eitt alveg víst:
íhaldsflokkurinn og verka-
mannaflokkurinn munu taka
upp hatrama baráttu sín á milli
og smáflokkarnir, sem nú láta á
sér bæra, hverfa í skuggann. En
hverjir verða forustumenn þesá-
ara tveggja aðalflokka Bret-
lands, þegar hér er komið sög-
unni?
Churchill er sextíu og níu ára
gamall og hefir tvisvar fengið
lungnabólgu með stuttu millibili.
Hann reykir, og hann neytir
áfengis. Fáir láta sér detta í hug,
að hann vei’ði forustumaður í því
viðreisnarstarfi, sem hefst að
stríðinu loknu. Það er varla
hægt að gera ráð fyrir, að hann
verði sá maður, sem fyrstu kosn-
ingarnar eftir stríðið snúast um.
En það verða tveir menn, full-
trúar tveggja stærstu flokk-
anna. Og annar hvor þeirra
verður forsætisráðherra. Hvaða
menn er líkast, að þetta verði?
I
II.
íhaldsflokkurinn hefir á milli
þriggja manna að velja: Butlers,
Andersons og Edens.
R. A. Butler er yngstur þess-
ai'a manna, aðeins fjörutíu og
eins árs. Hann er háskólamaður
frá Marlborough og Cambridge,
og hefir haft afskipti af stjórn-
málum á annan tug ára. Eins og
fleiri forustumenn íhaldsflokks-
ins brezka er hann kominn af
ætt, sem lengi hefir verið við
stjórnmál riðin. Faðir hans var
Sir Montague Butler, er var
landstjóri í Mið-Indlandi um
langt skeið. R. A. Butler hefir
þegar gegnt mörgum störfum í
opinberri þjónustu. Hann hefir
meðal annars starfað í ráðu-
neytum þeim, sem fara með Ind-
landsmál, verkamannamál og
utanaríkismál, og nú er hann
kennslumálaráðherra.
Ungir og efnilegir menn eru
oft fluttir þannig frá einu emb-
ættinu til annars, til þess að
þeir geti öðlazt sem mesta
reynslu. Er Churchill sjálfur
bezta dæmið um það. En Butler
er að mörgu leyti mjög ólíkur
Churchill. Hann er meðal annars
mjög varkár maður og hefir ó-
gjarna viljað taka afstöðu, fyrr
en allt var tryggt og öruggt. En
sem kennslumálaráðherra hefir
hann ekki lengur getað hliðrað
sér hjá að taka mikilvægar á-
kvarðanir, og í því embætti hefir
hann meðal annars beitt sér fyr-
ir því, að skólaskyldualdur allra
barna í Bretlandi skuli hækka
upp í sextán ára aldur. Eins og
gefur að skilja, er það breyting,
se'm ekki verður framkvæmd
andstöðulaust, og á framgangi
hennar og framkvæmd veltur
það að verulegu leyti, hvort til
greina kemur, að hann verði
næsti forustumaður íhalds-
flokksins. Verði hann foringi
hans, mun flokksstjórn hans