Tíminn - 12.02.1947, Blaðsíða 3
29. blað
3
TÍMITCN, mlgvÍkMdagiiin 12. febr. 1947
Gollbrúðhjóa:
Sigrún Tobíasdóttir og
Helgason
í Geldingaholti.
pigux-jón Helgason, bóndi í
Geldingaholti og kona hans,
Sigrún Tobíasdóttir eiga 50 ára
hjtLskaparafmæli 12. febi*. 1947.
Enn eru þau bæöi við bærilega
heilsu og búa búi sinu með ár-
fóðrað, enda gaf það honþun
góðan arð. Hann fór svo vel með
allt búfé sitt og var svo natinn
viö það, að fáir stóðu hohum á
sporði í þeim greinum. Það er
hæct að tala um fleira en bú-
vekni og myndarskap. Þau hafa
búið samfleytt 50 ár, svo að þau
eiga á þessu ári tvöfallt Jubil-
æum (fagnaðarár). — Gull-
brúðguminn er þannlg júbíl-
bóndi. Enn hirðir hann sauðfé
sitt, og síðastliðið sumar gekk
hann- að slætti og annarri hey-
vinnu. Sækir hann svo fast
vinnuna, að undrum sætir um
svo gamlan mann, en hann er
nú langt kominn á 80. árið (f. 30.
mai 1867). Gullbrúðurin, Sigrún
Tobíasdóttii;, sem einnig heldur
tvöfallt fagnaðarár, er annáluö
dugnaðarkona og fyrirhyggju.
Er hún nokkru yngri en bóndi
hennar (f. 26. ágúst 1877). Þeim
hjónum hefir oi’ðið 7 barna
auðiö, og lifa sex þeirra, öll dug-
leg, myndarleg og mannvænleg,
svo og barnabörnin. Skulu nú
talin böi*n gullbrúðhjónanna
eftir aldri: 1. Tobías, bóndi í
Geldingaholti, formaður Kaup-
félags Skagfirðinga, rnikill
nefndarmaður í sveit sinni og
héraði (f. 10. okt. 1897), kvæntur
Kristinu Gunnlaugdóttur bónda
á Ytri-Kotum Guðmundssonar.
Eiga þau íjögur börn. 2. Margrét,
dó á 1. ári. 3. Sigurð'ur, sjálfs-
eignarbóndi á Mai’bæli i Seylu-
hreppi, einn mesti dugnaðar-
og myndarbóndi þar í lireppi
(f. 18. sept. 1900), kvæntur Ingi-
björgu Jónsdóttur bónda á
Gi-ófargili Benediktssonar. Eiga
fimm börn. 4. Þórffur, sjálfs sín
í Geldingaholti, ókvæntur (f.
1909. 5. Ingimar, (f. 1911),
bóndi í Holtskoti í Seyluhreppi,
kvæntur Guðrúnu Pálsdóttur
bónda í' Jaðri i Seyluhreppi
Magnússonar. Eiga þrjú börn.
6. Kristín (f. 1915), gift ívari
Antonssyni, húsasmið í Reykja-
vík, ættuðum úr ViðMikursveit.
Eiga þau nú heima f Rvík, ný-
lega gift. 7. Brynleifur, bilaeig-
andi og bílstjóri í Reykjavík,
f. 1917, ókvæntur.
Sigrún og Sigurjón bjuggu
fyrstu ár sín á þriðjungi jarð-
arinnar Geldingaholts til 1908,
en frá 1908—1922 bjuggu þau á
eígnai’jörð sinni, Gili í Svartár-
dal. Eftir það hafa þau búið í
Geldingaholti, fyrst á hálflend-
unni (til 1926), síðan 8 ár á allri
jörðinni og loks aftur á hálf-
lendunni síðan 1934 á móti syni
sinum Tobíasi. Alltaf hefir þeim
farnast vel búskapur. Voru jafn-
an veitandi, og gott þótti alltaf
að' koma til þeirra. Gestrisnin
sat á guðastóli á því heimili.
Sigurjón var einn af beztu
fjáx*mönnum i sinni sveit. Átti
hann jáfnán vænt fé og vel
skap við Sigurjón. Hann er mað-
ur sérlega ættfróður og minn-
ugur á sitthvað frá fyrri tíð.
Sigrún hefir jafnan þótt ein
af mestu atgervis- og dugnað-
^rkonum í sveit sinni. Áhugi
hennar, vinnukapp og árvekni
hefir sett svip á heimili þeirra
hjóna. Jafnframt dugnaði og
áhuga hefir myndarskapur
hennar pi'ýtt það og fegrað. Það
er fagurt dagsverk, sem gull
brúðhjónin í Geldingaholti hafa
þegay af höndum innt.
Vinir þeirra og frændúr óska
þeim guðs blessunar á þessum
merku tímamótum í lífi þein*a.
Vinur.
Að skilja er að
fyrirgefa
(Framhald a/ 2. síðu)
málgagn „þjóðarinnar,“ eins
konar „vasaorrustuskip,“ en
Ófeigur mun þá eiga að vei*ða
kafbátur framvegis.
. Cató gamli endaöi allaf ræður
með því að leggja til að Kar-
þagóborg yr'ði eydd. J. J. leggur
fyrst og fremst áherzlu á það,
að' F/amsóknarflokkurinn verði
gerður að engu.
Þvnnig lifir nú J. J. fyrirþað
og til þess að þurrka „for af
fótum fyrri daga vonum á.“
Mér finnst þetta brjóstum-
kennanlegt gæfuleysi. Sú er
bótin, að nudd J. J. mun gleym-
ast fljótt, en fyrri störf hans
geymast og halda nafni hans á
lofti lengi eftir að fræðimenn
einir kunna nokkur skil á Ófeigi.
Ég vona að vinir J. J. beri
gæfu til að hindra það, að hann
skrifi mikið opinberlega hér
eftir um landsmál i líkingu við
Ófeig. Slík skrif eru hvorki til
gagns né sæmdar.
Eftirmæli
Einar Olgeirsson mælti eftir
stjórnina, sem Sósíalistar sátu í
og tók m. a. svo til orða:
„Þjóöin þarfnast þess, aö sá
auöur, sem streymt hefir inn í
landið og getur haldið áfram
að streyma inn í þaö, verði fyrst
og fremst i höndum þjóðar
heildarinnar, en safnist ekki á
örfáar hendur og skapi hér og
viðhaldi efnahagslegu einrœöi
nokkurra auðmannafjölskyldna.
Þjóöin þarfnast þess, aö gróða-
möguleikar verzlunarauövalds-
ins hverfi úr sögunni."
En því leystu Sósíalistar
ekki þessa þörf meðan þeir voru
við völd?
ALICE T. HOBART:
Yang og yin
„Eins og Fei I Sheng þóknast,“ sagði bóndinn, þegar Peter sagði
honum tilgang sinn. En í huga sínum undraðist hann fávizku.
þessa mikla læknis. Sjálfur vissi hann, að þessi sjúkdómur var í
maga manna, en ekki í vatninu í síkinu.
Meðal þess, sem kom í vörpu bóndans, voru allmargir smá-
íiskar, sniglar, plöntur og ýmis konar vatnagróður. Loks drógu
þeir upp fjöl úr sokknum báti, sem var alsett alls konar gróðri
og sniglum. Peler virti hana lengi fyrir sér.
„Er mikið af svona sniglum hér í síkjunum?“ spurð'i hann
bóndann.
„Þeir liggja á botninum,“ sagði bóndinn. „Þeir festast oft á
tánum á mér, þegar ég er að vaða í síkjunum. Og þeir eyðileggja
plönturnar mínar.“ Hann s'ýndi Peter vatnshnetustöngul, sem
sniglamir höf'ðu hér um bil nagað sundur.
Hönd Peters skalf, þegar hann tók við stönglinum. Hér fann
liann kannske tengslin á milli sniglanna og fæðunnar, sem fólkið
lagði sér til munns. Nú valt allt á því, að hann gæti sannað,
hvernig sýkingin ætti sér stað’.
Hann vár þungt hugsi, er hann hélt heim á leið. Hann varð að
íinna mann, sem gat hjálpað honum við þetta mikilsverða rann-
ólcnarstarf. Tómstundir hans sjálfs voru of naumar. Hvaða manni
gat hann treyst til þess?
Loks nam hugur hans staðar við Sen Ló Shí. Hann gat ekki
gleymt glampanum, sem hann hafði séð bregða fyrir í augum
hans. Og Sen Ló Shí bjó i drengjaskólanum sumarlangt.
V.
PETER grunaði það sízt af öllu, að styrjöld heföi skollið á
meöal hinna kristnu þjóða meðan hann var aö þessu rann-
sóknarstarfi sinu í síkjunum. En Kínverjarnir í borginrú
höfðu haft spurnir af því, og Sen Ló Shí og hinir ungu landar hans
vissu það. Þeir, sem höfðu litið hina nýju, vestrænu siði óhýru
auga’, fengu tilvaliö tækifæri til þess að rægja og ófrægja vestur-
veldin og glæöa fyrirlitninguna á kristindóminum.
Sen Ló Shí las af áfergju frásagnir bla'ðanna um stríðið. Diiætt-
irnir kringúm munninn urðu hæðnislegir, þegar hann las um
öll grimmdarverkin, er þessar hvítu þjóð'ir, er skreyttu sig með
nafni hins góða Krists, unnu á andstæ'ðingum sínum.
Miklar annir biðu Peters í sjúkrahúsinu, og það var ekki fyrr en
að viku liðinni, að honum vannst tími til þess að' ræða við Sen
Ló Shí um hina nýju hugmynd sina. Þó hafði hann ekki látið
dragast úr hömlu að búá þannig um féng sinn úr síkjunum, að
ekkert ónýttist.
„Sen Ló Shí,“ sagði Peter. „Ég er kominn til þess að biðja þig
liðsinnis. Ég er a'ð hefja merkilega rannsókn, sem ég get ekki
innt af höndum einn. Ég skal sýna ,þér, hvaö ég hefi í huga, ef
þú getur komið með mér yfir í sjúkrahúsiö."
„Sjáðu,“ sagði Peter, þegar þeir voru komnir inn í rannsóknar-
stofuna, og benti á langa röð kínverskra leirkrukkna.
Ló Shi hlustaði á hann, kurteis og vingjarnlegur, en áhugalaus,
þótt hann virti fyrir sér vatnsgróð'urinn og 'sniglana. Peter
neri hendur sinar. Hvernig átti hann að vekja áhuga drengs-
ins? Loks hugkvæmdist honum að sækja smásjána 'sína og
beina henni að einum sniglinum. „Sjáðu, Ló Shí,“ sagði hann.
„Þetta er lítið dýr, en ef grunur minn er réttur, er þetta hættu-
legur sýkilberi, sem deyðir'árlega mikinn fjölda landa þinna.“
Sen Ló Shí kinkaði kurteislega kolli og leit í smásjána og virti
snigilinn fyrir sér. Hann var ein af hinum tiu þúsund lífverum
alheimsins, og það gat verið fróðlegt aö skoða hann rækilega.
Snigillinn uerði harðvítugar tilraunir til þess að komast út úr
hinu þrönga íangelsi, er hann hafði verið settur í, teygði sig út úr
kuöungnum, þreifaði fyrir sér með hornunum, brölti og bylti sér.
Hann var skírdræpur eins og glært gler, og maður gat séð, hvern-
ig hann andaði — hvernig hann saug að sér lífsloftið.
„Þetta er skemmtilegt,“ sagði Ló Shí og leit upp. „Það væri
mér ánægja aö rita lýsingu á atferli þessa þýðin’garmikla snig-
ils.“ Hann hneigði sig og spe’nnti greipar innan i víðum erm-
unum.
Svo tók hann til starfa. Hann sat klukkustundum saman við
smásjána, þögull og þolinmóður, skipti um glerplötur, virti fyrir
sér hreyfingar sniglanna og skrifaði athugasemdir sínar. Og nú
urðu þau straumhvörf, að honum fór smám saman að skiljast,
hvað vísindin voru og hvaða gildi þau hefðu. Hingað til hafði
hann aðeins verið mótþróafullur nemandi, sem af illri nauðsyn
iagði á sig þaö nám, sem nýi tíminn heimtaði, að verðandi emb-
ættismenn ríkisins stunduðu. Sen S Mó, ekkja hins látna bróð-
ur hans, hafði sagt, að hann gæti betur rétt við heiður ættarinn-
ar með slíku námi, heldur en þótt hann gengi i dauðann.
Þetta nýja viðhorf breytti líka viðhorfi hans til Peters. Hann
var farinn að bera virðingu fyrir honum. Honum var smám sam1-
an farið að skiljast, hvað þessi maður hafði á sig lagt í þjón-
ustu þess málefnis, er hann helgaði sig. Einn góðan veðurdag
færði hann honum gjöf, sem vitnaði glöggt um hugarfar hans,
þótt hann væri fámáll. Það var útskorinn embættisstafur — hið
eftirsótta tákn valdanna í tíð kejsarastjórnarinnar.
„Stafur föður míns,“ sagði Ló Shí hátíðlega. „Það væri mér
sönn ánægja, ef hinn mikli fræðari minn vHdi þiggja hann.“
Sú hugmynd, að gera Ló Shí að vísindamanni, varð aö æ stað-
fastari ásetningi hjá Peter. Hann stakk upp á því, að hann byrj-
aöi nám í undirbúningsfræðum læknavísindanna. „Ég skal sjálf-
ur kenna þér undirstöðuatriðin,“ sagði hann, „og seinna skal ég
hlutast til um, að þú getir haldið áfram námi í einhverjum
hinna stóru læknaskóla."
Það liðu fimm' dagar — sex eða sjö. Sen Ló Shí sást aldrei í
rannsóknarstofunni. Hann sást ekki heldur í drengjaskólanum.
Loks leitaði Peter til Sen S Mó.
ff
LUMA
tá
rafmagnsperur
ern góðar og ódýrar.
Þær eru nú íýrirlig'g'jandi lijá flestum
kaupfélög'um laudsins
Einkaumboð:
Samband ísl. samvinnufálaga
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦♦♦^♦♦^♦^^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦i »♦♦♦♦♦♦♦♦■
H
Alit
hagfræðinga-
nefndarinnar
er komiff í bókabúffir um land 1
allt og kostar 10 krónur.
::
Málverkasýning
Kjarvals
í Listamanuaskálanuni er opiu daglega
frá kl. 11—22.
Jónas Haralz Ól. Björnsson
l>etta er bók, sem |»arf að vera til á
liverju einasta beimili.
Vestfiröingamót
Verður haldið að Hótel Borg laugardaginn 22.
.febrúar og hefst með borðhaldi kl. 7.30 síðdegis.
Skuldlausir félagsmenn hafa forgangsrétt að að-
göngumiðum 12.—17. íebrúar.
Miðarnir fást í verzl. Höfn, Vesturgötu 12 og
Dósaverksmið’junni, Borgartúni 1.
Vestfirðiu^'afélag'ið.
Stór rýmingarsala
20% afsláttur
Notið þetta einstaka tækifæri. Komið strax.
Listverzlun
Vals Norðdals
Síini 7172.