Tíminn - 13.03.1947, Blaðsíða 3
50. blað
TlMIIVN. fimintudaginn 13. mai'z 1947
3
Æðri verur og
aljpýbusmekkur
í hugleiðingum Mbl. á sunnu-
daginn, er eftirfarandi djásn
undir fyrirsögninni: „Dýr
skemmtun."
„Það er dýr skemmtun og
heimskuleg að vera innbrots-
þjófur í Reykjavík. Hvers vegna?
Vegna þess að það hefst upp á
langflestum þeim, sem leggja
þá atvinnu í vana sinn.“
Það væri svo sem ekki fásinna
að vera innbrotsþjófur, ef lög-
reglan væri ekki að skipta sér
af þeim. Þó að þetta sé í pistl-
um Víkverja, finnst mér það
lijggja nærri .siðfræði Jóns
Pálmasonar.
Jón Pálmason hefir úrskurðað
í Mbl., að alþingismenn væru
æðri en annað fólk. Það er því
sjálfsagt skiljanlegt, að æðsta
persóna þessara æðri vera, höf-
uðengillinn sjálfur, fyrirlíti mig,
umkomulítinn mann úr röðum
hinnar óæðri alþýðu, sem þar á
ofan hefi gert svo lítið úr mér
að yrkja fyrirbæn, þar sem beð-
ið er um styrk og náð til að
verða samtíðarmönnum mínum
að einhverju liði.
Jóni Pálmasyni finnst, að það
sé ekki margt að því að stór-
græða fé með ýmsu vafasömu
móti, ef það er þannig gert,
að ekki komi sakadómur og
óvirðing fyrir. Honum finnst það
ekki áferðargalli, að stjórnmála-
foi'ingjar, sem þykjast allt vilja
fyrir atvinnuvegina gera, dragi
miljónaauð frá atvinnulífinu til
persónulegr^r eyðslu og lysti-
semda, fyrir sjálfa sig. Hann
finnur ekkert athugavert við
það, að hinar æðri verur láti
rikið selja áfengi undir kostn-
aðarverði til að bæta launakjör-
in og styrkja afstöðuna gagn-
vart lítilþægum og vínhneigðum
kjósendum, ef málstaðurinn
kynni að vera vafasamur.
Honum finnst það bara gott,
að frambjóðandi haldi fram hin-
um óskaplegustu ósannindum,
t. d. um gjaldeyrismál.
Hins vegar finnst Jóni það
ósköp fyrirlitlegt, ef óæðri mað-
ur bendir á þessar staðreyndir,
þó að út yfir taki, ef hann dirfist
að ávarpa sjálfan höfuðengil-
inn.
Þeð er heimskulegt að vera
innbrotsþjófur. En hitt getur
verið fínt og gáfulegt, að verða
æðri maður og draga sér al-
mannafé gegnum forréttindi og
brask.
Jón Pálmason og Jónas Jóns-
son hafa dreift út sögusögnum
um það, að Framsóknarflokkur-
inn hafi látið gera í skrifstofu
sinni skrá með athugasemdum
um nokkra flokksmenn. Kalla
þeir skrána „svarta listann."
Segja þeir, að yfir standi réttar-
höld og rannsóknir í flokknum.
Söguburðinum tíl staðfestingar
vitna þeir félagar hvor í annan:
Maður, sem tók þátt í kosninga-
baráttu 1919, sagði þetta. —
Sönnunin kom í riti Jónasar
Jónssonar.
Það er e. t. v. ástæða til að
athuga ritið, sem sannfærði J. P.
Sönnunargagnið er píslarþank-
ar J. J. í 30 tölusettum liðum.
Sjöundi liðurinn er svo:
„7. Guðjón Samúelsson húsa-
meistari hafði unnið með áhuga
og dugnaði að fjölmörgum bygg-
ingum, sem Framsóknarmenn
standa að. Veltan í húsagerð
ríkisins er þreföld á við veltu
veganna. Flokksforysta Fram-
sóknar eða ráðherrar flokksins
létu vegamálastjóra hafa tvo bila
til umráða árum saman, en
neituðu húsameistara um bif-
reið. Stóð svo, þar til Alþingi
skárst í leikinn, en þá létu for-
kólfar Framsóknar þennan þýð-
ingarmikla starfsmann ríkisins
fá aumasta bílgarm, sem til var
í bænum.
Þó að húsameistari ríkisins
hafi sjálfsagt verið góður og trúr
starfsmaður í skrifstofu sinni
er erfitt að finna málefnaleg
rök íyrir því, að hann hlyti að
fá bíl með embætti sínu fremur
en margir skrifstofumenn aðrir,
fræðslumálastjóri, landlæknir
o. s. frv. Ef velta embættisins
ætti ein að ráða, mætti víst
tollstjórinn í Reykjavík hafa
nokkra bíla. Og því nefndi J. J.
i
ekki að Guðbrandur lyiagnússon
er bíllaus með alla þá veltu, sem
hans fyrirtæki hefir?
Þá hrellist J. J. víða í píslar-
þönkunum yfir því, að Fram-
sóknarflokkurinn hafi ekki allt-
af kosið sömu menn til trúnað-
arstarfa og sett aðra hjá við
mannvirðingar. Ekki getur hann
þó þess, að Sigurður Kristins-
son, sem var formaður flokks-
ins 1933, eigi neina sök á hendur
þeim, sem settur var í sæti hans
1934. Og ef J. P. trúir því, að
það sé sönnun fyrir „svarta list-
anum," að menn hafi ekki alltaf
verið endurkosnir, — myndi
hann þá trúa því, að Sjálfstæð-
isflokkurinn hlyti að eiga sér
svartan lista, þar sem m. a. væri
nafn Gísla Sveinssonar fyrrver-
andi forseta Alþingis?
Mér var kennt í þeirri trúar-
fræðslu, sem ég fékk, að eitt af
nöfnum erkiárans sjálfs, væri
komið úr grísku og þýddi róg-
beri. Flestir munu þekkja sög-
ur af freistaranum, þar sem sagt
er frá hvíslingum hans i eyru
manna, um að þeim hafi ekki
veltzt veraldargengi, auður, völd,
metorð, þægindi og hvers konar
þessa heims lystisemdir, svo sem
verðleikar stóðu til, heldur hafi
aðrir verri menn og ómaklegri
verið að skyggja á þá.
Rp/unar eru flestir þeir menn,
sem talað er um í píslarþönkun-
um, enn með fullu starfsfjöri
og frábitnir því krossa-gamni
og titlatogi, sem 'stundum altek-
ur þreytta menn og kalkaða.
Sumir hinir elztu, sem þar eru
nefndir, eru líka alkunhir að
heilbrigðri fyrirlitningu á hé-
gómanum. Lítur því út fyrir litla
uppskeru af þessu framtaki
freistarans.
Þorsteinn Erlingsson segir í
ádeilu á óvandaða þjóðmála-
menn:
„Þó flest væri gleypt, sem var
logið og lágt,
er lifandi sleipt á því taki,
að finna, hvað kleift var að
hafa yfir hátt,
og hverju yrði dreift út að
baki.“
Þeir télagarnir J. P. og J. J.
hafa nú strítt viö þennap vnda.
Sjálfsagt munu þessar æðri
verur, sem vitna hvor í aðra á
víxl, taka sér létt, þó aö alþýðu
landsins þyki það lítilfjörleg
manntetur, sem grípa til fals-
bréfa i valdabaráttu sinni.
Halldór Kristjánsson.
IVjótið sólarinnar
í skammdeginu og borðiff hinar
fjörefnaríku Alfa-Alfa töflur.
Söluumboð til kaupmanna og
kaupfélaga utan Reykjavikur
HJÖRTUR HJARTAKSON
Bræðraborgarstíg 1
Simi 4256.
----------------------------------------------------7
Gunnar Widegren:
Rábskonan á Grund
honum. Rauði hárlubbinn virtist enn litríkari en
venjulega, því að morgunsólin skein glatt, og and-
spænis allri þessari ósegjanlegu litadýrð langaði mig
mest af öllu til þess að sparka saumaborðinu mínu
fram af tröppunum. En í þess stað bárum við Hildi-
gerður það á milli okkar upp í herbergi mitt, og þar
er það nú mér til gagns og ánægju. — Þetta er það,
sem ég vildi segja þér um afmælisdaginn minn.
Ég ætla samt að skrafa við þig dálitla stund enn,
ef þig kynni að fýsa að vita, hvernig lifnaðarhættir okkar
hér á Grund eru. Ég fer á fætur klukkan hálf-sex —
segi og skrifa hálf-sex — og hita kaffi á prímusnun?
handa húsbóndanum. Síðan fer hann að vitja um —
bróðir Hildigerðar er ræðari hans og vikapiltur. Ég
vind fnér aftur á móti að því að snúa Hildigerði í gang,
eftir nætursvefninn, lít einnig til hinna hænsnanna og /
hlynni að grísnum. Síðan tek ég við morgunmjólkinni,
þegar Hildigerður hefir lokið mjöltunum, færi ég hús-
bóndanum spenvolga mjólk, sem hann verður að fá,
ef festingin á ekki að hrynja yfir mann, og geri eitt og
annað, sem að kalla-r. Um hálf-átta-leytið þeytir hús-
bóndinn gamla bílflautu niðri á bryggjunni, .og þá á
ég að koma á vettvang og velja fisk til morgunverðar
— hann hoppar sem sagt beint úr vatninu upp á steik-
arpönnuna. í þessum ferðum er Ásta-Brandur alltaf
í fýlgd með mér, því að hann veit, að nýmeti muni
falla til, þfegar ég fer að slægja. Svo kemur morgun-
verðurinn, og Hildigerður þvær upp, nema glösin auð-
. vitað — þau yrðu að dufti í bj arndýrshrömmum henn-
ar. Þá taka við ýms smá-viðvik — nú er ég til dæmis
að finna upp spánnýjan drykk, sem ég bý til úr rabar-
bara. Þegar miðdegismatartími nálgast, eru gerðir út
leiðangrar i garðinn og niður að silungalóninu, en
snatt og snúningar að máltíðinni lokinni og loks stutt
hvíldarstund eða eins konar kaffihlé handa mér
sjálfri. En alltaf verð ég þó að gefa gætur að Hildi-
gerði, sem ekki sést fyrir, þegar frásagnargleðin
hefir náð tökum á henni og henni svellui' ásmóður.
Hún getur hvenær sem er misst diskahlaða i gólfið, og
þá segir hún „drottinn minn á krossinuin“, eða hún
gengur á stól, og þá segir hún „andans gálgatimbrið.“
Eða hún gengur fram af eldhúströppunum með svína-.
matinn, og þá segir hún skirt og skorinort: „Skál,
bróðir!“
Þegar liöur á níunda tímann, er maður feginn að
skrifSa í bólið sitt og sefur eins og steinn til morguns '
— Hildigerður eins og minnst tveir steinar, og því er
það versta verkið, sem ég vinn, að vekja hana til lífs
á morgnana. Ég skil alls ekki, hvernig hún hefir farið
að þvi að vakna á afmælisdaginn minn.
Þetta er mér nýtt og eftirsóknarvert líf, þrpngið til-
hlökkun og eftirvæntingu, því að maður veit aldrei í
þessari andránni, hvað Hildigerður kann'að segja eða
gera í þeirri næstu. — Hæ! Þetta er þó líf!
Anna Andersson.
ÞRIÐJI KAFLI.
Hjartans engillinn minn!
Það tjáir ekki að gorta af berkríkalífi og baðstrand-
ariðjuleysi —sízt öllu, þegar bréfin frá þér eru skrif-
uð á Langasandi, og þú gætir boðið mér að drekka
saltan sjóinn úr Vikinni beint úr lófa þínum.
En það er líka hægt að baða sig hér, þótt ekki sé í
sjó. Hér er vatn á milli hæðanna, og hvergi í öllum
Smálöndum er til jafn- tært og svalandi vatn. Þeim,
sem þar að auki nýtur þeirrar ánægju að baða sig
með Hildigerði, þarf ekki að leiðast baðlífið á Grund.
Hún buslar á við tugi fíla, snörlar eins og heil vís-
undahjörð og gusurnar ganga í kringum hana eins
og friðsælt Grundarvatnið sé allt í einu orðið belj-
andi strengur í sjálfum Niagarafossinum. Þegar hún
sýpur vatn, hóstar hún svo heiftarlega, að flóðaldan
rís aftan við þjóhnappana á henni og brotnar ekki
fyrr en á vatnsbakkanum hinum megin. Veinin, sem
hún rekur upp, þegar hún dembir sér út í vatnið. |
eru svo ofboðsleg, að mér detta alltaf í hug svína-
sláturhúsin í Chicagó, og oröatiltækin, sem hún not-
ar, þegar hún er að jafna saman sáiarhrófum oklcar
• og vaxtarlagi, eru gulls ígildi. En hún er engin eldhús-
skræfa. Hún byrjaði að baða sig áður en neinn veru-
legur sumarylur var kominn 1 vatnið. Hún steypti sér á
bólakaí með þeim óhljóðum og buslugangi, sem ég
hefi lýst, og ég varð að hleypa í mig öllum þeim kjarki,
er ég átti tiltækan, áður en ég áræddi að vaða út i
á eftir henni. Ég skalf og nötraði, fremur en að láta
þá skömm um mig spyrjast, að ég þyrði ekki í vatnið,
því að ég vil ekki vera Hildigerði siðri á neinn hátt.
Hildigerður hafði aldrei á sinni stuttu ævi kynnzt
þeim munaði ríkisfólksins, er nefnist baðföt.
— Það er sjálfsagt vilji guðs, að maður þoli að horfa
á skrokkinn á sér. En andinn hjálpi þéim karlmanni,
sem lægi á gægjum hérna á milli runnanna og sæi
mig strípaða, sagði hún með manndrápssvip og sveifl-
aði í kringum sig stórum staur, sem lá á vatnsbakk-
anum. Síðan þennan dag er engin rúða óbrotin í
1
Sendisveinar
.Vantar einn til tvo sendisveina
nn þegar
Samband ísl. samvinnufélaga
Laxveiöi í Elliðaánum
H
' J
Samkvæmt ákvörðun bæjarráðs er hér með
óskað eftir tilboðum í laxveiði í Elliðaánum
veiðitímabilið 1947
Tilboðunum sé skilað til urydirritaðs fyrir kl.
12 á hádegi, þriðjudaginn 25. marz.
Rafmagnsstjórinn
í Reykjavík
::
Leigugarðar bæjarins
::«:::«:
Athygli garðleigjenda skal vakin á því, að leiga
fyrir matjurtagarða bæjarins felur í gjalddaga 15.
þessa mánaðar.
Þeir garðleigjendur, sem enn eiga ógreidda leigu
fyrir 1947, og óska að halda görðum sínum áfram,
eru því beðnir að greiða hana nú þegar í bæjar-
skrifstofunum HAFNARSTRÆTI 20 (Hótel Hekla,
inngangur frá ” Hafnarstræti). — Skrifstofan er
opin daglega kl. 9—12 og 1—3 nema laugardaga,
aðeins kl. 9—12 f. h.
BæjarverkfræSingnr.
•♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦♦♦♦♦•<
♦♦♦**♦♦<•♦♦♦♦♦•♦♦♦♦♦♦<
(TLÍUKYiVDIXGAK.
Við útvegum með ca. 6 mánaða fyrirvara frá Englandi,
Olíukyndingartæki fyrir gufukatla
Þeir sem hafa í hyggju að breyta um frá kolakyndingu
til olíubrennslu, ættu að hafa tal af okkur sem fyrst.
UMBOÐS- OG RAFTÆKJAVERSLUN ÍSLANDS H.F.
Hafnarstræti 17. — Sími 6439, Reykjavík.
TÓNTISTARFÉLAGIÐ:
Nanna Egilsdóttir
ópcrusöngkona
Ljóöa- og
aríukvöld
í Gamla Bió föstudaginn 14.
marz kl. 7,15.
Við hljóðfærið:
lír V. IJrbaiitschitsch
Viðfangsefni eftir Beethoven,
Schubert, Mozart, Verdi,
Puccini, Jón Leifs, Kaldalóns
o. fl.
Aögöngumiðar seldir í dag
hjá Eymundsson og í Bóka-
búð Lárusar Blöndal og við
innganginn, ef eitthvað verð-
ur óselt.
UTBREIÐIÐ TIMANN