Tíminn - 03.04.1947, Blaðsíða 3

65. blaS
TÍMIIVIV, fimmtMdagiim 3. apríl 1947
3
ÁTTRÆÐUR:
Guðmundur Brynjólfsson
bóndi í Miðdal í Kjjós
Guðmundur Brynjólfsson bóndi
að Miðdal í Kjós er áttræður í
dag. Guðmundur fæddist að
Sóleyjarbakka í Hrunamanna-
hreppi 3. apríl 1867. Nam hann
ungur húsasmíði, og kvæntist
Guðbjörgu Jónsdóttur frá
Brennu í Lundarreykjadal, Páls-
sonar. Var hún ein hinna mörgu
Brennusystkina, sem dreifzt
hafa víða hér suðvestan lands
og nú er mikil ætt af komin.
Þau Guðmundur og Guðbjörg
hófu búskap sinn í Reykjavík
og vann Guðmundur á þeim ár-
um að húsasmíði, og byggði hann
þá meðal annars Grettisgötu 10,
sem þótti mikið hús og álitlegt
á þeirri tíð. En þegar til lengdar
lét, undi Guðmundur ekki í
kaupstað. Hann var fæddur og
uppalinn í sveit, og þangað leit-
aði hugur hans og þrá jafnan.
Kom því þar, að þau hjónin
fluttust búferlum að Melum á
Kjalarnesi og hófu þar sveita-
búskap. Bjuggu þau þar um
skeið, unz þau fluttu sig enn
um set, að þessu sinni að Litla-
Sandi á Hvalfjarðarströnd. Var
það nokkrum árum eftir alda-
mótin.
Þegar fram í sótti og vaxandi
skriður komst á um jarðabætur
og breytta búskaparhætti, fann
Guðmundur, að þessi jörð myndi
sníöa honum of þröngan stakk.
Flutti hann þá aftur suður á
bóginn að Miðdal í Kjós. En þá
jörð keypti hann. Bjó hann þar
síðan, þar til fyrir tveimur ár-
um, að hann lét af búsforráðum,
og mun hann ekki hafa í hyggju
að flytjast þaðan fyrr en ævin
þrýtur.
Þau Guðmundur og Guðbjörg
hafa bæði verið afburða dugleg,
enda hefir þeim svo vegnað, að'
óhætt er að segja, að þau hafi
hlotið umbun fyrir elju sína, at-
orku og sparsemi. Bezt mun
þeim þó hafa búnazt að Miðdal,
enda hafa þau þar notið aðstoð-
ar margra du'glegra barna sinna.
Hafa þau gert þar hinar marg-
yíslegustu jarðabætur, og bú
þeirra blómgast jafnt og þétt.
Börn þeirra Guðmundar og
Guðbjargar eru átta: Valgerður,
húsfreyja í Hvammi í Kjós,
Sigurjón múrari í Reykjavík,
Steinunn, gift á Blönduósi,
Brynjólfur, ógiftur, vinnur að
smíðum og bílstjórn, Bergþóra,
ráðskona í Reykjavík, Davíð,
bóndi í Miðdal, Njáll, kennari
í Kjósinni, og Rósa, ógift heima.
Öll eru börn þeirra hið mann-
vænlegasta myndarfólk, og
sumir bræðranna eru ágætir
íþróttamenn, sem getið hafa
sér orðstír.
Gamlir og nýir sveitungar og
vinir Guömundar munu í dag
hugsa hlýtt til þessa greinda
bónda og góða búþegns, tjá hon-
um hátt og í hljóði þakkir fyrir
kynninguna og óska honum allr-
ar farsældar. J. H.
himneska vald, sem af ein-
hveri’i óskiljanlegri ástæðu
hafði misst tökin eða sleppt
þeim. Lærisveinarnir skildu, að
Kristur hafði ekki aðeins kom-
ið til þess að vera vinur þeirra
persónulega um nokkurt árabil,
heldur til þess að stofna, við-
halda og vernda það guðsríki,
sem fól í sér lykilinn að far-
sæld alls mannkynsins. Af þess-
um rótum var sorg lærisvein-
anna runnin, tár Maríu Magda-
lenu, hryggð mannanna tveggja
á Emmasgöngunni, dapurleiki
kvennanna, sem gengu út að
gröf Jesú á páskadagsmorgun.
Það var þetta, sem gerði efa
Tómasar þungbærastan og fyllti
huga hans svo sterkri varúð,
að hún varð að tortryggni. —
Jesús dáinn — farinn — guðs-
ríkið, sem átti að sigra heim-
inn, orðið að óverulegum draum
nokkurra kjarklausra, vonsvik-
inna og vanmáttugra manna.
En þá rennur sigurhátíðin
upp!
- „Mjög árla hinn fyrsta dag
vikunnar koma þær til grafar-
innar um sólaruppkomu," segir
guðspjall páskadagsins. Sá dag-
ur, sem þá rann upp, skiptir
sögu heimsins í tvennt. Og hvít'-
klædda veran úr ósýnilegri ver-
öld böðaði stórkostlegustu um-
skiptin í lífi mannkynsins, er
hún sagði: „Hann fer á undan
yður til Galíleu;. þar munuð þér
sjá hann, eins og hann sagði
yður.“
Þér Jerúsalemsbúar; — Þér
sofið fram eftir i værð. Eða þér
hlustið á nágranna yðar segja
yður fréttir dagsins og sögur
um atburði, sem enginn man
eftir við næstu sólarupprás. En
úti við gröf Krists segir engill
af himni söguna um sigur lífs-
ins, — sigur guðsríkis, — sigur
hans, — sem guð hafði sent. —
Sigur Guðs. —
Kristur var ekki farinn. María
talaði við hann við gröfina. Til
lærisveinnanna kom hann um
luktar dyr. Tómas fékk að
þreifa á sárum hans. Tveir af
vinum hans urðu honum sam-
ferða til Emmaus, og hann hvarf
þeim inni í lokaðri stofu. Hann
birtist Símoni Pétri, Jakobi og
fleirum og loks meir en fimm
hundruð bræðrum í einu, að því
er Páll segir, og sumir þeirra
voru enn á lífi, þegar hann
skrifaði bréf sitt, og loks mætti
Páll honum augliti„til auglitis
við Damaskus-hliðin.
Æðstu prestarnir héldu, að
þeir væru lausir við villutrúar-
manninn frá Nazaret. Pílatus
gat sofið rólegur við hylli keis-
arans. Hann hafði þvegið hend-
ur sínar af blóði eins umkomu-
litils draumóramanns. Þeir voru
lausir við manninn frá Nazaret.
Hann hafði tapað leiknum,
beðið ósigur í bardaganum.
En þeir vissu • ekki enn, hvað
hafði gerzt.
Þeir vissu ekki, að þegar höf-
uðið þyrnum krýnda hné í dauð-
anum, steig hann sjálfur inn í
rki himinsins, þar sem hans var
valdið og dýrðin. Og þeir vissu
ekki, að hann var kominn aftur
til lærisveina sinna, ekki til
þess að dvelja með þeim í fjötr-
um jarðnesks líkama, heldur til
þess að vera með þeim alla daga,
állt til enda veraldar, — vera
krafturinn í starfi þeirra, hugg-
arinn og leiðtoginn.
„Ei haggast hans kirkja, þótt
hratt geysi stríð,
hans heilög orð styrkja gegn
óvinum lýð.
Enn víða eru á ferðum
hans vottar um heim,
þótt viðjum og sverðum sé
otað mót þeim,
og vitna um hinn heilaga’,
er hreif oss úr neyð,
um hann, sem á krossinum
- deydúi vorn deyð,
um hertoga lífsins. Hallelúja!"
„Guði séu þakkir, sem gefur
oss sigurinn fyrir drottin vorn
Jesúm Krist!“
Hinar íslenzku hetjur í forn-
öld vildu berjast fyrir góðum
fFramhald á 4. slBu)
Gunnar Widegren:
Ráðskonan á Grund
— Ég gerði ykkur bókstaflega greiða, ef ég færi
með eitthvað af þessum ósköpum með mér til Stokk-
hólms.
Og svo byrjaði hún að telja og raða í kringum sig.
Ne-hei, ljúfan mín, hugsaði ég. En upphátt sagði ég:
— Það mál verður fyrst að ræða við húsbóndann.
Hann hefir trúað mér fyrir þessu, og ég læt ekkert af
því af hendi, nema samkvæmt fyrirmælum hans.
— Hvaða þvættingur, sagði Lára. Ekki er hann
snapandi hér niðri í kjallara að telja glösin, og þar að
auki er þetta ekki annað en það, sem ég á tilkall til, því
að það var allt of mikið, sem maðurinn minn borgaði
honum, þegar hann keypti af honum hans hlut í verzl-
uninni, og hefði hann ekki fengið þá peninga, hefði
hann ekki getað keypt þessa jörð, svo að við eigum
þetta í raun og veru á vissan hátt.
— Ojæja, ekki vantar röksemdafærslurnar, hugsaði
ég, og reyndi að láta mér detta eitthvert bjargráð í
hug, því að ég vissi, að húsbóndinn myndi fremur
láta Láru fá vilja sínum framgengt, ef málinu yrði
skotið til hans, heldur en stofna heimilisfriðinum í
voða. En þess hafði ég strax svarið dýran eið, að hún
skyldi ekkert fá. Og svo. kom eitt af þessum snilldar-
legu leiftur-hugflogum mínum. Lára bar ekki meira
skyn á eldhússtörf og matreiðslu en hundurinn hennar.
Einu sinni um daginn skipaði hún mér að þeyta súr-
mjólk handa sér. Þess vegna sagði ég:
— Það er að minnsta kosti ekki hægt, fyrr en glös-
in eru búin að standa í fáeinar vikur enn. Það má
ekki hreyfa þetta svona nýsoðið. Það verður að fá að
setjast.
— Því þá það? spurði Lára.
En ég var ekki viðbúin að svara þessari spurningu,
svo að ég varð aftur að láta það flakka, sem mér kom
fyrst í hug.
— Af því að vatnið er enn svo geislaríkt og ólgandi.
— Ó-já, sagði Lára og gein við flugunni eins og mar-
hnútur við rauðmagalifur. En er þá ekki ákaflega
heilsusamlegt að drekka það?
Ég átti ekki annars úrkostar en bæta við einni
vandræðalyginni enn, og enn lét ég innblástur augna-
bliksins ráða orðum mínum.
— jú — vatn er hollt. Gamla fólkið hérna í sveit-
inni segir, að fólk eigi að drekka eitt glas af vatni á
fastandi maga á hverjum morgni og annað á kvöldin,
og svo eigi maður að ganga rösklega í hálfan annan
klukkutíma, ef maður vill verða langlífur.-En svona
vatn er allt of geislaríkt — það getur jafnvel verið
bráð-hættulegt.
Mér liðu þessi orð undir eins úr minni. En stundu
síðar kom Lára inn í eldhúsið og sagði í skipunar-
rómi:
— Glas af köldu vatni
Hún drakk glasið i botn. Síðan mælti hún:
— Við sjáum nú til.
Þá minntist ég orða minna. Geislaríka vatnið í nið-
ursuðuglösunum mínum var fai’ið að verka á hana.
Nú drekkur hún glas af vatni á hverjum morgni og
á hverju kvöldi, og síðan arkar hún hvíldarlaust í
hálfan annan klukkutíma. En svo er mál með vexti,
að Lára er óguðlega hrædd við kýr, en kýrnar hérna
sækja mikið í skurðina meðfram vegunum, og þess
vegna þorir hún ekki að hætta sér út á þjóðveginn.
Inn í skóginn þorir hún ekki heldur, því að þar gætu
verið ormar og maðkar — og við þess háttar lífverur
er hún jafnvel ennþá hræddari en hinar stórhyrnd-
ustu kýr, þótt þær séu minni vexti. Þá er ekki um
annað að velja en garðinn hérna kringum húsið, og
þar skrefar hún lika hvern hringinn af öðrum — hring
eftir hring, af þeirri ótrúlegu atorku, sem lífhræðslan
hefir gætt hana. En hún er ánægð, því að hénni
finnst sér verða léttara um sporið með hverjum degi,
síðan hún fór að ástráðum mínum, og það er ef til vill
ekki svo torræð gáta, þótt kona, sem aldrei hefir gert
annað en háma í sig og agnúast við aðra, verði létt-
ari á fæti við þriggja stunda þindarlausa göngu á
hverjum degi. Karlmennirnir eru líka ánægðir, því að
þeir fá með þessu langa friðstund á hverjum degi, og
við Hildigerður erum ánægðar, því að hún tefur okkur
ekki við vinnuna meðan hún spaðjarkar úti í garði.
Þar að auki fælir hún burt fuglana, sem sækja í jarð-
arberjabeðin og kirsuberj atrén.
Hún á sjálfsagt eftir að afreka nóg fyrir því, áður
en hún fer héðan.
Þín Anna Andersson.
^ ÁTTUNDI KAFLI.
Hjartans engillinn minn!
Lára er enn okkur öllum þrotlaus uppspretta yndis
og ánægju. Hinir óvæntustu atburðir gerast daglega.
Einn daginn festi hún sig í rólunni, og af því er löng
saga. Hérna í garðinum er nefnilega dásamlegur trjá-
lundur, sem reyndar er orðinn hálfvilltur. En hús-
bóndinn hefir nostrað við hann eins og allt annað. í
Getum afgreitt nú þegar
handsáðvélar „Jalco”
fyrir rófur.
Samband ísl. samvinnufélaga
ÞAKKA kærlega öllum þeim, fjær og nær, sem vottuðu
mér vináttu og virðingu á fimmtugsafmæli mínu, með
heimsóknum, gjöfum og heillaóskum.
MAGNÚS HELGASON, Héraðsdal.

::
1
Baðhús Reykjavíkur
verður /lokað alla hátíðisdagana.
Laugardaginn fyrir páska verða þessar stofnanir opnar
allan dagÁm.
'ti
tiitiiimiimttiiimniiuiititiiiiiiiiiiiitiiiiiitiiitiiiiiiiiimimiiitiitmiimttmtiiitititii
Sundhöll Reykjavíkur
og Sundlaugarnar
verða lokaðar eftir hádegi á Skírdag, allan föstudaginn
::
::
H
langa og báða páskadagana.

Kef Ivíkingar!
Næstu daga verður tekið á móti pöntunum í ameriskar
eldavélar og heimilisvélar, sem væntanlegar verða til af-
greiðslu n. k. sumar.
Pantanirnar þurfa að vera skriflegar og skilast í skrif-
stofu Rafveitunnar eigi síðar en 20. apríl n. k.
Rafveita Keflavíkur
UTBREIÐIÐ TIMANN
ÁTTRÆÐUR
(Framhald af 3. síðuj
mikið að innansveitarmálum,
var í hreppsnefnd flest sín
búskaparár og oddviti hrepps-
nefndar um skeið. Öll slík trún-
aðarstörf rækti hann með sömu
eiginleikum og sín eigin störf:
hyggni, lipurð og vandvirkni.
Á Sámsstöðum er þingstaður
hreppsins og þar eru haldnir
flestir almennir hreppsfundir.
Auk þess var þar nærri sjálf-
sagður áningarstaður, bæði
hreppsbúa og annara, er þar
áttu leið um. Var bæði þreytt-
um ferðamanni og hesti hans
gott að fá þar hvíld og hress-
ingu. Hafa því margir Ólafi á
Sámsstöðum góðan greiða að
þakka.
Ólafur hefir aldrei látið mikið
á sér bei’a um dagana, en verið
þeim mun drýgri við fram-
kvæmd þeirra starfa, sem hann
hefir tekið að sér. Vinfastur er
hann og tryggur vinum sínum,
orðheldinn og ábyggilegur í hví-
vetna. Alvörumaður má hann
frekar teljast, en ræðinn og
reifur, er hann þó jafnan heim
að sækja og betri félaga og
samferðamann getur ekki, né
glaðari dreng í góðum vinahóp.
Ólafur hefir um flest verið
gæfumaður. Honum var um
langan aldur gefin góð heilsa
og mikið starfsþrek og enn er
hann ern og beinn. Hann getur
horft yfir framkvæmdir, sem
munu bera komandi kynslóðum
vitni um hans langa og merka
dagsverk. Og þótt hann hafi of-
snemma þurft á bak að sjá
sumum ástvinum sínum, getur
hann þó í dag glaðst í hópi efni-
legra barna, tengdabarna og
barnabarna.
í dag mun verða mannmargt
hjá Ólafi, ef veður eða færi
hindra eigi. En hinir munu þó
enn þá fleiri, sem ekki eiga kost
á þar að vera, er senda honum
í hjarta sínu hlýjar kveðjur og
þakkir fyrir liðin ár. En mest
eigum við sveitungar hans þó
honum að þakka. Og við óskum
þess að hamingjan standi við
hlið hans árin sem ófarin eru.
En sveitinni okkar og hinni ís-
lenzku bændastétt óskum við
þess að eignast marga líka Ólafs
á Sámsstöðum.
Anðrés Eyjólfsson.