Tíminn - 13.06.1947, Blaðsíða 3

107. hlað
TfMIW. föstmlagiim 13. júní 1947
3
MIMWGAEORÐ:
Jórunn Jóns
frá Oxl í Þingi
ir
í dag verður góð og merk
kona borin til moldar, Jórunn
Jónsdóttir frá Öxl í Þingi, er
lézt eftir uppskurð á spítala
Hvítabandsins 7. þ. m.
Jórunn var fædd að Öxl í
Þingi 2. maí 1899. Foreldrar
hennar voru Stefanía Guð-
mundsdóttir, sem var náskyld
Jósef Skaptasyni, hinum kunna
lækni og höfðingja Húnvetn-
inga, og Jón Jónsson frá Stóru-
Giljá. Áttu þau Jón og Stefanía
mörg börn, sem flest komust til
fullorðinsára og urðu hin merk-
ustu. Jórunn dvaldi lengstum
hjá foreldrum sínum fram að
þrítugsaldri, að því ffátöldu, er
hún var við nám í kvennaskól-
anum á Blönduósi og lærði
hannyrðir og orgelleik í Reykja-
vík. Árið 1928 fluttist hún til
Reykjavíkur og þar giftist hún
eftirlifandi manni sínum, Þor-
bergi Ólafssyni rakara, haustið
1932. Þeim varð þriggja barna
auðið, Stefaníu, sem fermdist í
vor, og Hafsteins og Sigríðar,
sem eru nokkru yngri.
Sá, sem þetta ritar, kynnt-
ist Jórunni heit. og heimili
hennar lítillega á síðastl. vetri,
en þó nóg til þess að komast að
raun um, að þar var merk kona
á ferð. Það er áreiðanlega ekki
hallað á neinn, þótt sagt sé, að
fáar konur hafi sinnt heimili
sínu af meiri alúð og skyldu-
rækni, reynst manni sínum
meiri stoð og börnum sínum
betri móðir en hún. Það var
og fljótt fundið, að hún hafði
mjög heilsteypta skapgerð, var
hreinlynd og trygglynd og
föst fyrir, ef því var að skipta.
Fórnarlund hennar kom víðar
fram en í heimilisstörfunum og
má ekki sízt róma, hve hún var
hlý og góð öllu því, sem ungt
var eða þurfti umönnunar við.
Það er sárt fyrir eigiiimann,
börn og ástvini að sjá á bak slík-
um konum. En við fráfall þeirra
mega þau orð skáldsins vera
nokkjur huggunarorð, að sú sé
hamingja góðra manna, að
blessunin af sj;örfum þeirra
verði mest, er þeir falla frá.
Þegar erfiðleikarnir steðja að
og mest reynir á, stendur minn-
ing þeirra við hlið manns og vís-
ar veginn. Og vissulega fær eng-
inn betra yeganesti en minning-
una um góða móður, heilræði
hennar og fordæmi.
Þórarinn Þórarinsson.
Einn dagur í Haukadal
(Framhald af 2. síSu)
að nota til hins ítrasta veganesti
það, sem honum hafði hlotnazt
við skólanámið hjá Buck og
miðla því svo sem föng voru á
til annarra æskumanna ,sem
ekki áttu þess kost að hljóta
langa skólavist, en höfðu samt
áhuga á að tileinka sér gildi í-
þróttanna, ef ástæður leyfðu.
Lét Sigurður ekki sitja við
orðin ein. Og með litlum efnum
en eldlegum áhuga tókst honum
svo giftusamlega að framkvæma
hinar háleitu hugsjónir, að
þegar á næsta ári hefur hann í-
þróttaskólastarf sitt í nýrri
byggingu, sem hann reisti þá um
sumarið. Nemendur skólans voru
þann vetur 12, og starfaði skól-
inn til 15. febrúar. Það hefir
hann gert jafnan siðan. Vin-
sældir skólans urðu miklar með-
al æskumanna, þegar í upphafi.
Hvaðanæfa af landinu óskuðu
piltar eftir skólavist. Varð því
óhjákvæmilegt að auka við
húsakost skólans. Enda mun
það hafa verið ætlun Sigurðar,
eftir því sem ástæður og efni
leyfðu. 1929 reisir Sigurður fim-
leikasal, 7X13 m. að stærð, og
sundlaug steinsteypta sama ár,
7X20 m. að stærð. Áður var
notuð laug hlaðin úr torfi. 1935
er skólinn enn stækkaður. Byggt
er heimavist fyrir 15—20 nem-
endur og stór kennslustofa.
Stærsta átakið í byggingarmál-
um skólans, er svo hin glæsi-
lega steinbygging, sem reist var
1945—1946. í henni er nýtízku
íþróttasalur, 8X13 m. með 5 m.
vegghæð, ræsti- -og búnings-
herbergjum. Þar er einnig íbúð
Sigurðar og herbergi fyrir
nokkra nemendur. Þessi síðasta
bygging, sem er 8X33 m. að
stærð, kom í stað hinnar svo-
köllúðu „Vesturálmu“ skólans,
byggð 1927, en er nú búið að
rífa.
Það, sem sagt er hér að fram-
an, er í stórum dráttum saga
íþróttaskóla Sigurðar Greips-
sonar — hið ytra —. Hinn þáttur
skólastarfsins — sem inn á við
snýr — verður ekki gerður að
umtalsefni hér, enda of yfir-
gripsmikill til að gerð séu verð-
ug skil að þessu sinni. En það
eitt er víst, að þær framkvæmd-
ir, sem unnar hafa verið i
Haukadal s. 1. 20 ár, og það
mannræktarstarf, sem þar hefir
farið fram, á skilið þökk al-
þjóðar.
Sigurður Greipsson getur nú á
þessum merku tímamótum í
starfssögu skólans, litið með á-
nægju yfir farinn veg. Sá grund-
völlur, sem þegar er fenginn, er
traustur og mun reynast ör-
uggur fyrir framtiðarstarfið að
býggja á. Hið glæsilega skóla-
hús og hinar limríku reynivið-
arhríslur sunnan við það, er
tákn þeirrar ræktunar „lands
og lýðs“, sem hann hófst handa
með á æskustöðvum sínum vlð
Geysi fyrir 20 árum.
1. júní 1947.
Til kaupenda Tímans
Oft veldur miklum leiðindum,
hve erfitt er víða í bænum að
koma blaðinu með skilum til
kaupendanna. Það eru vinsam-
leg tilmæli til þeirra, sem verða
fyrir vanskilum, að þreytast
ekki á að láta afgreiðsluna vita
um þau, þar til þau hafa verið
löguð og jafnframt að leiðbeina
börnunum, sem bera út blaðið,
hvar bezt sé að láta það. Þeir
kaupendur,sem búa utan við að-
albæinn og fá blaðið í pósti,
gerðu Tímanum mikinn greiða,
ef þeir borguðu andvirði blaðs-
ins á afgreiðslunni. —
Gunnar Widegren:
RáBskonan á Grund
ljómaði og hljóp um allt himinlifandi, því að hann fékk
fulla skál af indælli sósu, sólin ljómaði og ég
ijómaði — en það var bara ytya borðið, og þó varla
það.
Því að á laugardaginn greiddi pósturinn mér rot-
höggið — bréf frá mömmu, sem flutti mér þær
hræðilegu fréttir, að mér hefði hlotnazt staða. Ég á
að koma heim innan þriggja vikna og taka að mér
stjórn matreiðslunámskeiða meðal atvinnulausra
verksmiðjustúlkna. Við þetta á ég að vera framundir
jól, og síðan á ég að fara fyrirlestraferð út um sveitir
og boða sveitakonunum, sem sjálfsagt eru betur að sér
á því sviði heldur en stelpa með húsmæðrakennslu-
konuprófi, hagsýni og nýtni við störf sín. Ég get ekki
hafnað svona boði — sízt af öllu vegna þess, hve
mamma sárbað telpuna sína að koma nú aftur heim.
Henni hefir þótt svo tómlegt í sumar. En telpan
snýr áreiðanlega heim döpur í huga, því að hún hefir
þegar skotið rótum hér á Grund.
Hún er þess vegna öldungis í öngum sínum. og henni
veitist erfitt að ganga með jafn glöðu bragði og áður
að þeim margvíslegu störfum, sem vinna verður á
Grund, áður en vetur gehgur í garð.
Hefði öðru vísi staðið á, myndi hún hafa komizt í
sjöunda himin, þegar faðir Hildigerðar, sem er
þúsund þjala smiður, eins og sönnum hjáleigubónda á
Smálandi sæmir, vakti máls á því, eftir að staðið hafði
verið upp frá borðum, að litla lindin, sem rennur
hérna utan við garðinn, væri nægjanlega vatnsmikil
til þess að mynda litla tjörn, ef rétt væri að farið.
Hólm greip þessa hugmynd á lofti og fullkomnaði hana
af óþrjótandi ímyndunarafli sínu. Hér átti að koma
lítil tjörn með hvítum og gulurn vatnarósum, og
syndandi smáfiskum, og úti í henni miðri lítil stein-
skál, þar sem gular og fjólubláar sverðliljur munu
vaggast í sumarblænum.
Hún hafði líka slegizt i förina, þegar húsbóndinn
arkaði út í garðinn, logandi af áhuga og rauðhærðari
en nokkru sinni fyrr, með stikur og málbönd til þess
að mæla fyrir hinu væntanlega tjarnarstæði, og lýsti
yfir því, að hann myndi byrja að grafa það í sept-
ember, ef útlit yrði fyrir, að haustið yrði eins þurr-
viðrasamt og sumarið hefði verið.
En nú er Anna Andersson dæmd til dauða og tor-
timingar eins og Jerúsalemsborg forðum, og nú er
hlátur hennar hljómvana og hugmyndir hennar og
uppástungur lágfleygar, því að hún veit, að gleym-
mér-eiarnar við tjörnina muni aldrei brosa framan í
hana og hún mun aldrei fleygja þurrum brauðmolum
til fiskanna, sem þar verða á sundi. En hún reyndi
af fremsta megni að gera sér upp kæti, þótt hjarta
hennar blæddi, þegar hún spurði sjálfa sig, hver horfa
myndi á flugurnar fljúga suðandi milli sverðliljanna í
sólskininu næsta sumar.
En ástin hafði því miður gert Hildigerði skarp-
skyggnari en venjulega. Þegar gestirnir voru farnir og
við vorum byrjaðar á diskaþvottinum, sagði hún —
hún verður ævinlega svo spurul og kumpánleg, þegar
hún er komin að uppþvottinum:
— Þú hefir ekki verið eins kát í dag og þú átt að
þér, Anna.
— Sýnist þér það? sagði ég og leit undan, svo að
hún sæi ekki, hve sólbrennt andlitið á mér sótroðn-
aði.
— Já — mér sýnist það, og mér finnst það ekkert
skemmtilegt, því að þetta er minn heiðursdagur, og
þá vil ég, að allir séu glaðir.
— Ég er eins kát og þú sjálf, sagði ég tvístígandi.
Ég gat alls ekki staðið kyrr. Ég hafði verið hnuggin
fyrir, en orð Hildigerðar voru éins og salt í opið sár.
— Nei — þú ert það ekki, svaraði Hildigerður þráa-
lega, hræðilega hátíðleg á svipinn. Nú vil ég, að allt
sé hreint okkar á milli, og þess vegna spyr ég þig og
vona, að þú svarir hreinskilnislega: Ertu í raun og
veru afbrýðisöm, vegna þess að Arthúr tók mig, en
ekki þig? Svaraðu mér afdráttarlaust, því þá fer ég
héðan strax í kvöld. Það kemur hvort eð er í sama
stað niður, hvenær ég fer, og ég vil ekki gera þér
gramt í geði með nærveru minni.
Ég var henni meira en lítið þakklát fyrir þessi sköruT
legu orð, því að n úbráði talsvert af mér. Ég komst í
hversdagsskap og gat svarað:
— Þú getur verið róleg, Hildigerður — ég syrgi ekki
Arthúr. Ég hefi sagt þér það hundrað sinnum, að það
hefir aldrei verið neitt á milli okkar Arthúrs. En ég
verð samt hnuggin, þegar ég hugsa um trúlpfun þína
— ég get ekki að því gert. Hún leiðir það auðvitað af
sér, að við verðum að skilja innan skamms.
Jæja — það er að visu ekki vegna trúlofunar henn-
ar, sem við verðum að skilja innan fárra daga. En það
kom út á eitt.
— Ó — elsku hjartans barnið mitt! sagði Hildigerð-
ur af ósegjanlegri hjartans viðkvæmni.
Hún faðmaði mig að sér og sló stóru grautarsleif-
inni, sem hún hafði verið að þurrka, hvað eftir ann-
að í bakhlutann á mér. Augu hennar stóðu full af
skærum tárum, og hún var svo hrærð, að ég fór öll
Hjartanlegar þakkir fyrir auðsýndan kærleika og vin-
arþel við andlát og jarðarför dóttur minnar,
Guðríðar Þorgerðar Þorvarðsdóttur.
Sérstaklega viljum við þakka hinum mörgu, sem sýnt
hafa hlýhug með því að stofna og styrkja sjóð þann, er
stofnaður var í minningu um hina látnu.
Guð launi ykkur öllum.
Fyrir hönd aðstandenda,
ANNA STEFÁNSDÓTTIR.
Viljið þér ekki hjálpa HRINGNUM til að koma upp
barnaspítala? — Ef svo er, þá hringið í síma 3146 — 3680
— 4224 — 4218 — 4283, eða gangið inn í Soffíubúð og gerist
styrktarfélagar barnaspítalasjóðs Hringsins. —
100 kr. á ári í þrjú ár. —
♦♦♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«♦♦«
*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«
FLUGFERÐIR I
♦♦
♦♦
♦♦
milli Reykjavíkur og New York |
á 10 klukkust. á vegum Air France |
•♦♦
eftir |bví sem rúm leyfii*. Tekið á móti \\
pöntimum framvegis á skrifstofu
AIR FRANCE
fulltrúi NOIJÉ
Rauðarárstíg 3. Sínai 1788.
|
::
!:
::
«
H
;:
::
8
8
ii ♦♦
»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦.««♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦•♦♦♦♦♦♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«
»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«♦♦♦♦♦♦♦♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«•♦♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
tylfjtutatfi'éttii'
Þessi mynd er af æfingum danska hersins í Suður-Sjálandi í vetur, þeg-
ar frosthörkurnar voru sem mestar og sundin öll ísi lögð.
j- J Kinverskir stúdentar þjálf aðir til herþjónustu á sjó.