Tíminn - 12.07.1947, Blaðsíða 3

125. blað
Tl>ll\\. laugardagimi 12. júlí 1947
3

Nýlega áttu dönsku járnbrautirnar 100 ára starfsafmæli. Myndin sýnir,
hvernig járnbrautarstöðin í Kaupmannahöfn leit út fyrir 100 árum. —
Þetta er ein af myndunum, sem gefur nokkra hugmynd um hungursneyð-
ina í Þýzkalandi. Hafnarverkamaður hefir haft skál með sér og tínir i
hana baunir, sem hafa dottið úr sekkjunum við uppskipunina.
Smáþjóðirnar, sem Þjóðverjar hernámu á stríðsárunum, hafa fengið þeim
óskum uppfyllt að taka þátt í hernámi Þýzkalands. — Norðmenn fengu
til umsjónar hérað í Harzen og hafa þar hergæzluna með höndum. — Á
myndinni sést norska liðið þar við stórskotaliðsæfingar.
að vera ósáttur við samvizku
sína, vin sinn, maka, barn eða
foreldfL Þeir, sem reynt hafa,
koma sér saman um það að
vart sé annað verra. Viltu ekki
hugsa út í, hvað það muni vera
að lífa í ósátt við Guð, — ef til
er Guð á annað borð? Þetta er
meinið mikla: Vér menn erum
ósáttir við máttinn góða, sem
hefir skapað oss. Hans vilji er
ekki vor. Því er hans ríki ekki
hér. En Nýja testamentið segir;
Guð var í Kristi og sætti heim-
inn við sig. Hann sætti sig ekki
við hann, sætti sig ekki við það,
sem fram fór á Golgata, sættir
.sjg ekki við líferni mitt eða þitt
— það væri sama og að hann
gæfist upp. En hann skapaði
skilyrði til sátta, þ. e. að þrátt
fyrir allt og allt geti þeir verið
saman, sem saman eiga: Guð og
maður, eilíflega saman.
Mér vinnst ekki tími til að
ræða þetta meginatriði krist-
imiar trúarvitundar nánar að
þessu sinni. En máske vildi ein-
hver yðar spyrja: Er ekki heim-
urinn nákvæmlega sá sami eftir
það, sem gerðist á Golgata og
fiinn fyrsta páskadag, og hann
áður var? Geturðu bent á nokk-
urn skapaðan hlut til sönnunar
því, sem þú segir um hin miklu
úrslit i baráttunni milli hins
góða og illa valds? Ég hefi
stundum gripið til líkingar, sem
bendir til þess, hverju kristin
trú mundi svara: Þú hefir ein-
hverntíma verið veikur. Niður-
rifsöflin sækja á í líkama þin-
um, sóttin herðir sóknina, það
er tvísýna á lífi þínu. Svo kem-
ur það, sem læknarnir kalla
krisís, úrslitaátökin milli lífs og
dauða. Lífaflið og helmátturinn
takast á til hins ýtrasta .— og
lifið sigrar. Þú ert veikur á-
fram. En batinn er kominn. Ef
til vill er það læknirinn einn,
ser<i sér það, þú ert sjúklingur
áfram, en þú ert úr hættu. Og
nú vildi ég segja, að eitthvað
svipað hafi gerzt í lífi og sigri
Jesú Krists. Þar börðust þau um
völdin — þetta dularfulla niður-
rifsafl tilverunnar, sýkingin,
eitrunin, syndin, og hins vegar
græðslumátturinn, lækningin,
kærleikurinn, Guð. Það var
krisis sóttarinnar, úrslitaátökin.
Heimurinn er ekki heill. En bat-
(Framhald á 4. siOu)
Erich Kástner:
Gestir í Miklagarði
yfir hálfsíðu frásögn af úrslitum þesssarar merkilegu
samkeppni.
— Það veit enginn, hvar þessi Schulze á heima.
Hann virðist helzt hvergi eiga heima.
— Getur fólk hvergi átt heima? spurði frú Kunkel.
Hvernig má það vera?
— Ómögulegt, sagði þjóninn. En hvers vegna tókuð
þér ekki þátt í samkeppninni? Þér hefðuð áreiðanlega
unnið fyrstu verðlaun.
. —- Haldið þér það?
— Þá hefðuð þér verið send suður í Alpafjöll, og
þá hefðuð þér alltaf verið að heiman í hálfan mánuð.
Ef 'til vill hefðuð þér lapparbrotið yður, og þá hefðuð
þér verið enn lengur í burtu. Hann lygndi augunum
og naut, þessarar ímyndunar.
Þér eruð viðbjóðslegt kvikindi, sagði hún. Þér
vilduð áreiðanlega helzt, að ég hálsbrotnaði. En yður
verður ekki kápan úr því klæðinu.
— Hvernig sémur yður við nýju stúlkuna? spurði
Jóhann.
Frú Kunkel reis á fætur og reigði sig af miklum
myndugleik.
— Hún veröur ekki lengi á þessu heimili. Hvers
vegna heitir stúlkukindin eiginlega ísold?
— Móðir hennar var mikill aðdáandi Richards
Wagner, er mér sagt, .svaraði Jóhann.
— Hvað? hrópaði ráðskonan. Er ísold lausaleiks-
krakki í þokkabót?
— A’ls ekki. Móðir hennar var heiðarlega gift.
— Þessum Richard Wagner?
— Nei.
— Hvers vegna var hann þá að rekast í þvi. að barn-
ið yrði skírt þessu ónefni? Hvað kom honum það við?
— Richard Wagner vissi ekkert um það. Það var
móðir ísoldar, sem réði því.
— Og faðir hennar tók ekki í taumana?
— Síöur en svo. Hann hefir kannske el'kað Wagner
líka.
Frú Kunkel kreppti hnefana.
— Ég get umborið margt, sagði hún reiðiþrunginni
röddu. En nú er nóg komið.
ANNAR KAFLI
Herrarnir Schulze og Tobler
Það snjóaði. Stór og fallegur bíll beið fyrir framan
pósthúsið.
Tveir drengir, sem um hríð höfðu skemmt sér við
að kasta snjókúlum í ljó. astaur, tóku sér hvíld og
virtu þetta fallega farartæki fyrir sér.
— Þessi hefir kostað að minnsta kosta fjörutíu þús-
undir, sagði sá stærri.
— Skratti lagleg beygla, svaraði hinn.
Þeir námu staðar fyrir framan ökutækið og störðu
á það eins og naut á nývirki.
Maöurinn, sem kom út úr „beyglunni", var klæddur
loðfeldi miklum. Hann minnti helzt á rikan vísinda-
mann, sem iðkar meira lþróttir en vísindastörf.
— Biðið andartak Brandes, sagði hann við bílstjór-
ann.
Yfirpóstritarinn var að afgreiða ungan mann. Hann
rétti honum rósrautt bréf. Pílturinn ljómaði allur,
roðnaði dálítið, ætlaði að taka ofan hattinn, hætti við
þaö og flýtti sér burt. Maðurinn í feldinum og yfir-
póstritarinn brostu hvor framan í annan.
— Það var nú þegar það var, sagði maðurinn í feld-
inum.
Yfirpóstritarinn kinkaði kolli.
— En nú erum við orðnir svo gamlir, sem á grönum
má sjá. Eða ég að minnsta kosti.
— Engin þörf að undanskilja mig, svaraði komu-
maður brosandi.
— Þér eruð nú ekki svo ellilegur, sagði póstritarinn
kurteislega.
— Þá eru bara því meiri elliglöp komin á mig, svar-
aði hinn. En meðal annarra orða — er ekki komið bréf
til Edvards Schulze?
Póstritarinn leitaöi það uppi. Hann rétti komu-
manni þykkt bréf, sem hann tróð i vasa sinn um leið
og hann kinkaði glaðlega kolli. þakkaði fyrir og skund-
aði leiðar sinnar,
Drengirnir stóðu enn fyrir framan bílinn. Þeir voru
farnir að yfirheyra bílstjórann, sem varðist eftir beztu
getu. Nú spurðu þeir, hvort hann ætti nokkra konu.
— Þá væri ég með giftingarhring, svaraði hann.
Drengirnir hlóu.
— Hann heldur, að hann geti vafið okkur um fingur
sér, sagði sá stærri.
— Þú kemur ekki að tómum koíunum hjá okkur,
karl minn, sagði sá yngri. Pabbi minn geymir hring-
inn alltaf í vestisvasanum, þegar hann er að heiman.
Þegar maðurinn í feldinum kom út úr pósthúsinu,
spratt bílstjórinn upp eins og fjöður og opnaði hurðina.
— Svona fuglar geta gert mann gráhærðan, sagði
hann afsakandi.
Aðatfundur .
(Framhald af 1. síðu)
þeim ástæðum, sem að framan
er getið.
Af ályktunum fundarins voru
þessar helztar:
Lagabreyting (sbr. það sem
áður segir um deildirnar): „Nú
reynist ókleift að stofna félags-
deild á einhverju deildarsvæði,
eða að halda við deild, sem
stofr«uð hefir verið, og skulu þá
loðdýraeigendur þar, sem s vo
*r áctatt, greiða árgjöld af bú-
stofni sínum beint til L. R. í ,
samkvæmt ákvæðum 21. gr„
enda hafa þeir þá atkvæðisrétt
á aðalfundi félagsins í samræmi
við ákvæði 1. málsgr. þessarar
'>reinar. Hver sá loðdýraeigandi,
sem atkvæðisrétt hefir á aðal-
fundi L. R. í„ ‘amkvæmt fram-
ansögðu getur, með skriflegu
umboði. falið öðrum að fara með
atkvæðisrétt sinn. Þó má sami
maður aldrei fara með meira en
'/"> hluta allra atkvæða loð-
dýraeigenda, sem mætt er með
atkvæði fyrir á aðalfundi“.
Fóðurstyrkur: „Aðalfundur L.
R. í. beinir þeim tilmælum til
hæstv. landbúnaðarráðherra, að
hlutast til um, að .loðdýraeig-
endum verði greiddur styrkur
fyrir árið 1947, kr. 250,00 á hvern
ref (þ. e. karldýr og kvendýr,
hverrar teg. sem er), sem var í
fóðrun 15. febrúar 1947. Telur
fundurinn nauðsynlegt, að
bessi styrkur verði greiddur úr
ríkissjóði til að tryggja það, að
beim lífdýrum, sem enn eru í
landinu, verði ekki slátrað á
næsta hausti, og þar með eyði-
lagður með öllu .sá góði lífstofn,
sem c-nn er fyrir hendi“.
Endurgreiðsla á tolli: „Aðal-
fundur L. R. í. skorar eindregið
á Alþingi og ríklsstjórn, að
tollur af minkum þeim, sem L.
R. í. flutti inn frá Ameríku á s. 1.
hausti verði endurgreiddur“.
Verðuppbætur á útflutt skinn:
„Aðalfundur L. R. í. 1947 felur
stjórn sinni að vinna að því við
ríkisstjórnina, að greiddar verði
uppbætur á loðskinn seid á er-
lendum markaði, af framleiðslu
áranna 1944, 1945 og 1946, t. d.
kr. 100,00 á hvert silíurrefa-
skinn og á önnur skinn í hlut-
falh við það“.
Úr stjórninni áttu að ganga
formaður félagsins, Pétur Gunn-
arsson, og Guðmundur Jónsson
í Ljárskógum, og voru þeir báðir
endurkosnir. Sömuleiðis voru
endurkosnir í varastjórn Björn
Konráðsson og Metúsalem Stef-
ánsson — allir til tveggja ára.
Endurskoðendur til eins árs
voru endurkosnir Björn And-
résson í Leynimýri og Páll G.
Þormar forstjóri.
Áætlaðar
flugferðir
frá Rcykjavík vikuna
12. júlí til 19. júlí.
Sunnudag:
Til Akureyrar
— Keflavíkur.
Mánudag:
Til Akureyrar
— Kópaskers
— Keflavikur.
Þriðjudag:
Til Akureyrar
— Reyðarfjarðar
— Fáskrúðsfjarðar
— Vestmannaeyja
— Kefiavíkur
— Prestwick
— Kaupmannahafnar
Miðvikudag:
Til Akureyrar
— Keflavíkur
— Egilsstaða
— Fagurhólsmýrar.
Fimmtudag:
Til Akureyrar
— Keflavíkur
— Hólmavíkur
— ísafjarðar
— Vestmannaeyja
— Prestwick.
Föstudag:
Til Akureyrar
— Keflavíkur
— Neskaupstaðar
— Seyðisfjarðar
— Kópaskers.
Laugardag:
Til Akureyrar
— Keflavikur
— Hornafjarðar
— Kirkjub.klausturs
— Egilsstaða
— Vestmannaeyja.
Nánari upplýsingar í skrif-
stofum vorum: Á Reykjavíkur-
flugvelli, sími 6600 (5 linur). í
Lækjargötu 4, símar 6606 og
6608.
I Flugfélag íslands h/f.
i
»«WÍ««í5íííí5S5S««ÍS5SíaííS5í5SÍ55ÍS5SÍSSÍÍÍSSSS«S5í«SSSÍÍSÍWS!5«í«

Útvegum allar stærðir og gerðir af sjálfvirkum, raf-
knúnum kælivélum fyrir matvörubúðir, veitingahús
og heimili.
Aðalumboðsmenn fyrir:
Tliomas Ths. Sabroc & Co. A/S
Samband ísl. samvinnuf élaga