Tíminn - 22.07.1947, Blaðsíða 1

RIT8TJÓRI:
ÞÓRARINN ÞÓRARINSSON
ÚTGEPANDI:
FRAMSÓKNARPLOKKURINN
Símar 2353 og 4373
PRENTSMIÐJAN EDDA h.í.
I „ITST JÓR A8KRIFSTOFUR:
EDDUHÚSI. Llndargötu 9 A
Símar 2353 og 4373
AFGREIÐSLA, INNHEIMTA
OG AUGLÝSINGASKRtFSTOFA:
EDDUHÚSI, Llndargötu 9A
Simi 2338
31. árg.
Reykjavík, þriðjudagiim 22. júlí 1947
131. balð
10—12 þúsund manns munu hafa sótt Snorrahátíðina
íslendingar meta að verðleikum
gjöf og heimsókn Norðmanna
Allt að 12 liúsuiid maims mun hafa sott
Snorrahátíðina í Reykliolti á suniiudaginn og
hefir engin samkoma verið eins fjölsótt hér-
Eendis. þegar lýðveldishátíðin og Alþingishá-
tíðin eru fráteknar. Strax á laugardaginn
hyrjuðu hátíðagcstirnir að streyma til Reyk-
holts og höfðu verið reist þar á annað hundrað
tjöld um kvöldið. Rifreiðar, sem komu til
Reykholts á sunnudagiim, voru rámlega þús-
und. Fullyrða má, að hátíðin hefir verið sótt
af fólki úr öllum héruðum landsins. Hin mikla
þátttaka sýnir bezt, að íslenzka þjóðin hefir
á augljósan hátt viljað endurgjalda þann bróð-
urhug, sem g'jöf IVorðinanna og heimsókn
þeirra er vottur um.
Hátíðin fór mjög vel og virðu-
lega fram og hjálpaði þar til, að
veður var mjög gott um daginn.
Veðurhorfur höfðu verið mjög
dapurlegar til seinustu stund-
ar, en á laugardagskvöld fór
veður batnandi og hélzt svo á-
fram, unz sólin braust fram um
svipað leyti og Snorrastyttan
var afhjúpuð og hélzt síðan
áfram stöðugur fólksstraumur
þangað og er gizkað á, að þar
hafi verið saman komnar 10—12
þús. manns, þegar flest var.
Hátíðin hófst kl. í'úmlega 13.
Fyrst lék Lúðrasveit Reykjavík-
ur ,,Hyldningsmarsj“ úr Sigurði
Jórsalafara eftir Grieg, en síðan
flutti forseti íslands ávarp það,
sem hér fer á eftir:
til að við hittumst nú í Reyk-
holti í þessu skyni.
Þá hafði um langan aldur ver-
ið góð frændsemi með þjóðum j
I vorum. En hjartaylurinn kom
ekki alltaf fram í dagsbirtuna. I
1 Á ég þar við oss íslendinga.
I Svo kom 9. apríl 1940. Þjóð-
j verjar gerðu innrás í Noreg og
Danmörku. Þá þrast skurninn í
einu vetfangi. Þá má máske
líkja þessu við íslenzka hvera-
hitann. Við göngum daglega um
hverasvæðin án þess að finna
verulega til jarðhitans, nema
þar sem opnir hverir eru. En
hitinn er þar samt. Það þarf
umbyitingu til þess að hann
komi fram í dagsljósið. Hann
brýst þá gegnum jarðskori\una,
hvort sem hún er þunn eða
þykk.
Vér fylgdumst vel með hetju-
baráttu norsku þjóðarinnar með
konung sinn í farabroddi.
„Slik vil Kongen leve for oss:
Ved en sölvblek björkestemme,
mot en naken várskoga mörke,
stár han ensom með sin sönn.
Ólafur ríkisarfi flytur ávarp sitt í
Reykholti.
glaðasólskin allan daginn og
eins mikil veðurblíða og bezt
getur verið hér á landi.
Hinir norsku gestir fóru héð-
an úr bænum með Esju kl. 8
árdegis á sunnudag, ásamt
mörgum íslendingum, sem voru
i boði Snorranefndar. Esja flutti
gestina íil Akraness og var ekið
þaðan til Reykholts. Þangað var
komið um hádegisbilið. Mikill
mannfjöldi hafði- þá tekið sér
stöðu á áhorfendasvæðinu fram-
an við myndastyttuna, er var
sveipuð hvítum dúk. Síðan hélt
Forseti íslands flytur ræðu sína í
Reykholti.
Yðar konunglega tign, kær-
komnir gestir frá Noregi og aðrir
tilheyrendur.
Nokkru fyrir ófriðinn mikla
höfðu góðir menn í Noregi á-
kveðið að færa íslendingum að
gjöf á sjöhundruðustu ártíð
Snorra Sturlusonar líkneski
hans, gert af fremsta mynd-
höggvara Norðmanna.
Vér mátum mikils þennan
vináttuvott frænda vorra og
hjartaþelið, sem lá að baki.
Frestur varð á afhendingu gjaf-
arinnar, vegna ófriðarins, þar
Tyske bombefly er over“.
ri: !
Þannig kvað Nordahl Grieg.
Oss fannst vér lifa með Norð-
mönnum. Þeir fáu flóttamenn
frá Noregi, sem náðu hingað til
lands, voru oss kærkomnir
gestir.
Með sársaukablöndnum sam-
hug fréttum vér af þeim, sem
börðust með vopn í hendi;
nokkrir þeirra hvíla í íslenzkri
mold; af þeim, sem voru á
Grini; af Viggo Hansteen og
Rof Wickström; af kennurun-
um norsku af guðsþjónustunni
fyrir utan dómkirkjuna í Nið-
arósi. Og svo mætti lengi telja,
að ógleymdu falli Nordahl
Griegs, sem átti svo marga vini
á íslandi. Og hjartaylurinn fór
stöðugt vaxandi.
Nú þykir oss ennþá vænna um
gjöfina, sem fulltrúar þessarar
hraustu frændþjóðar vorrar
færa oss í dag.
Verið velkomnir, norsku
frændur.
Snorrahátíð Norðmanna og
íslendinga í Reykholti 20. júlí
1947 er hér með sett.
Að lokinni ræðu forseta flutti
Davíð Stefánsson hátíðakvæði
sitt, snjallt og skörulega. Næst
flutti Jónas Jónsson, formaður
íslenzku Snorranefndarinnar,
Á þessari mynd sézt greinilega nær allur hinn mikli mannfjöldi, sem kominn var saman á Snorrahátíðinni
í Reykholti á sunnudaginn: Myndin er tekin ofan af þaki skólans, vestur yfir Snorrastyttuna og Snorragarð-
inn. — Ljósm.: Guðni Þórðarson.
aðalræðuna af hálfu íslendinga
og er hún birt á öðrum stað.
Þá flutti aðalræðuna af hálfu*
Norðmanna, Shetelig prófessor,
varaformaður norsku Snorra-
nefndarinnar, og er hún birt á
öðrum stað. Að ræðu hans lok-
inni steig formaður norsku
nefndarinnar, Johan E. Mellbye,
í ræðustólinn, fór fögrum við-
urkenningarorðum um Snorra
og bað Ólaf krónprins að af-
hjúpa styttuna. Ólafur krón-
prins steig þá í ræðustólinn og
flutti ávarp, sem ekki verður
hægt að birta að sinni, þar sem
hann talaði handritslaust. Síð-
an afhjúpaði hann styttuna.
Um leið og blæjan féll af stytt-
unni, sungu Karlakór Reykja-
víkur og Fóstbræður þjóðsöng
íslendinga, en því næst flutti
forsætisráðherra þakkarræðu
þá, sem birt er á öðrum stað. Að
henni lokinni sungu kórarnir
þjóðsöng Norðmanna, og þar
næst ýms lög við mikinn fögnuð
áheyrenda.
Nokkru eftir sönginn, sýndi
Matthías Þórðarson gestunum
staðinn og Lúðrasveit Reykja-
víkur lék lög úr Veizlunni á Sól-
haugum eftir Pál ísólfsson. Þar
með var hinni eiginlegu Snorra-
hátíð lokið og gestir Snorra-
nefndarinnar héldu frá Reyk-
holti rétt fyrir kl. 6 og fór Esja
með þá frá Akranesi um níu-
leytið. Gekk ferð þeirra að öllu
leyti hið bezta.
Þegar Snorrahátíðinni lauk í
Reykholti, hófst þar dans-
skemmtun á vegum Borgfirð-
ingafélagsins í Reykjavík, er fór
að öllu leyti hið bezta fram. Var
henni lokið um kl. 11. Fólks-
flutningar frá Reykholti héldu
áfram alla mánudagsnóttina.
Eift, atriði bættist inn i há-
tíðahöldin í Reykholti, er ekki
var vitað um áður. Norðmenn
höfðu með sér 12 trjáplöntur
frá Noregi af mismunandi teg-
undum og voru þær gróðursett-
ar í sérstökum reit, er mun bera
nafn Ólafs krónprins. Gróður-
setti prinsinn fyrstu plöntuna,
en Mellbye, formaður norsku
Snorranefndarinnar, þá næstu.
Hiklaust má fullyrða, að
Snorrahátíðin hafi farið eins
vel og veglega fram og bezt var
kosið og muni lengi verða
minnisstæð öllum, er voru við-
staddir.
Snorrastyttan. Myndin er tekin rétt eftir aS styttan var afhjúpuð, meffan
þjóðsöngur islendinga var sunginn.
Hátíðaliöldin í gær:
Minnisvarði um norska
hermenn afhjúpaður
Slúlíðleji iuessuiicrð í Dómkirkjjiiiiiii og vegleg’
atíiöfu ■ Háskólaiium
í gærmorgun var afhjúpaður í Fossvogskirkjugarði minnis-
varði um þá norsku hermenn, sem féllu hér á stríðsárunum,
Minnisvarði þessi er gefinn af íslendingum og eru fyrstu til-
drög hans þau, að lagður var fyrir í þessu skyni ágóði, sem varð
af ieiksýningum, sem frú Gerd Grieg tók þátt í. Síðan hafa
ýmsir einstaklingar lagt fram fé til minnisvarðans.
Athöfnin viö afhjúpun varö-
ans hófst með því, að Brynjólf-
ur Jóhannesson flutti ræðu, en
hann var formaður þeirrar
nefndar, sem sá um byggingu
minnisvarðans. Síðan flutti Sig-
urður Nordal snjalla ræðu, en
karlakórinn Fóstbræður söng.
Þá las Matthías Þórðarson nöfn
þeirra 35 Norðmanna, sem lát-
ist höfðu hér á stríðsárunum,
en síðan bað Brynjólfur Ólaf
krónprins að afhjúpa varðann.
Gerði hann það og flutti ágæta
ræðu við það tækifæri. Síðan
voru lagðir margir blómsveigar
á minnismerkið, m. a. af krón-
(Framhald á 4. síðu)
Olafur kronprins afhjúpar Snorrastyttuna í Reykholti.