Tíminn - 24.07.1947, Blaðsíða 3

133. blað
TÍMIM, fimmtudagiiui 24. jálí 1947
3
FIMMTIJGUR:
Sigurleifur Vagnsson
aðstoðarmaður við atviniiudeild Háskólans
Sigurleifur Vagnsson, aðstoð-
armaður Árna Friðrikssonar
fiskifræðings við Atvinnudeild
Háskóla íslands, til heimils á
Grenimel 24 í Reykjavík, er
fæddur 18. júlí 1897, að Kleifa-
stöðum í Kollafirði í Gufudals-
hreppi. Foreldrar hans, Vagn
Guðmundsson, bóndi og kona
hans, Þuríður Gísladóttir,
bjuggu þá að Kleifastöðum, síð-
ar að Fjarðarhorni í sömu sveit
og loks að Hallsteinsnesi í Gufu-
dalshreppi.
Sigurleifur fluttist árið 1913
vestur á Bíldudal til hálfsystur
sinnar, sammæðra, frú Þuríðar
Þórarinsdóttur. Þar var hann
til ársins 1934 og vann að verzl-
unarstörfum er hann komst á
legg, fyrst hjá H. Stephensen &
Co., síðar hjá Bjargráðafélagi
Arnfirðinga, á meðan það var
við lýði og síðar hjá Ágúst
heitnum Sigurðssyni, kaup-
manni og útgerðarmanni. Síð-
ari starfsár sín á Bíldudal var
hann ávallt við skrifstofustörf
og var samverkamaður Ás-
björns heitins Júlíusar Nikulás-
sonar, er var lengi oddviti í
Suðurfjarðarhreppi og síðari ár
sín kaupfélagsstjóri á Bíldudal.
Voru þeir Sigurleifur miklir vin-
ir, og undu ágætlega samvinnu
á meðan þeim var hennar auð-
ið, báðir voru afbragðs starfs-
menn og höfðu hvor um sig
óvenju fagra rithönd.
Árið 1934 veiktist Sigurleifur
og varð að fara á Vífilsstðahæli,
þar sem hann var síðan
sjúklingur um tveggja ára skeið.
Náði hann þó sæmilegri heilsu
og hefir haldið henni síðan,
enda er hann mikill reglumað-
ur og hefir beitt miklu vilja-
þreki við að græða heilsu sína.
Hann gekk í þjónustu Árna
Friðrikssonar, skömmu eftir að
hann kom af hælinu og hefir
verið aðstoðarmaður hans stöð-
ugt síðan. Telur Árni hann sína
hægri hönd við fiskirannsókna-
starfið, og kveðst hafa líkað æ
betur við hann, sem þeir hafa
lengur starfað saman.
Sigurleifur er allstór maður
vexti, fríður sýnum, dökkhærð-
ur, svo sem títt er um Vestfirð-
inga, vel eygður og sviphreinn,
bæði góðlegur og greindarleg-
ur, enda er hann drengur góð-
ur, mannúðlegur, trygglyndur
og fastlyndur, skýr maður og
greindur, starfsmaður mikill og
hinn vandaðasti til orðs og æðis.
Hann er hugsandi maður, víð-
lesinn, frjálslyndur víðsýnn og
mannlegur á stundum. Hann
er félagslyndur maður og fórn-
fús í starfi að áhugamálum sín-
um. Hefir hann t. d. lagt mikla
rækt við félagsskap berkla-
sj úklinga.
Sigurleifur er kvæntur ágætri
konu, Viktoríu Kristjánsdóttur.
Hafa þau eignast 4 börn, einn
son, er þau misstu ungan af
slysförum og 3 dætur, er allar
eru á lífi, hjá foreldrum sinum,
frá 14 til 20 ára að aldri, ógift-
ar. — Sigurleifur er nú staddur
á Siglufirði, við störf sín fyrir
Árna Friðriksson. Munu vinir
og vandamenn senda honum
hugheilar kveðjur sínar þangað.
Hafnarfirði, 18. júlí 1947.
Bergur Jónsson.
Vér eigum ótal margt Aunnið
eins og að líkum lætur. í allri
þessari önn hefir við borið, að
mönnum hafi fundizt tilhneig-
ing íslendinga of rík í átt sagn-
fræðilegra viðfangsefna og þeir
um of horfa til liðinna tíma.
Rás viðburðanna hefir hins
vegar fært oss heim sanninn
um, að sterk þjóðleg menning
er styrkasta stoð frelsis og
sannra framfara. Þessi skiln-
ingur hefir orðið til þess, að sá
ásetningur hefir styrkzt með
þjóðinni að tengja nútið við
fortíð. Mönnum hefir skilizt, að
þótt starfið sé margt og að
mörgu nýju þurfi að gefa gaum,
þá er ekki ráðlegt að höggva
vaxtarbroddinn frá rótinni.
Ég hefi minnzt á reynslu
vora í þessum efnum, — en hvað
er hún hjá reynzlu yðar Norð-
manna. Það er engin tilviljun,
að þegar þér veljið oss gjafir,
þá komið þér með líkneski af
Snorra Sturlusyni og norskar
þjóðminjar.
Engin þjóð mun hafa betri
skilyrði til að skilja, hve þýð-
ingarmikið það er fyrir orku
þjóðar, þroska og heilbrigðan
þjóðarmetnað að rækja sögu
sína og samband við forfeðurna.
Vér höfum heyrt yður segja
frá því, hvers virði yður var
saga og minningar, þegar eld-
raunin mikla hófst, sem norska
þjóðin stóðst á þann veg, að
hróður hennar er á allra vörum.
Vér höfum séð norsku þjóð-
ina bera járn og verða vel skíra.
Vér höfum séð norsku þjóðina
sverja sig í ætt þeirra glæsilegu
hetja, sem sögurnar greina frá.
Af því, sem vér höfum séð, og
af því sem vér höfum heyrt frá
yður, þá vitum vér, að gjafir
eins og þær, sem þér hafið fært
íslenzku þjóðinni, veljið þér
vinum yðar. Þess vegna eiga
hér við nú þau orð, er Gunnar
á Hlíðarenda valdi Njáli vini
sínum forðum:
• „Góðar eru gjafir þínir, en
meira þykir mér verð vinátta
þín og sona þinna".
Vinátta Norðmanna og ís-
lendinga verður að haldast og
hún skal haldast.
En það ætti að vera meira en
vinátta, það ætti að vera sam-
vinna, meiri samvinna á öllum
sviðum í andlegum og efnaleg-
um málum.
Ég held að grundvöllurinn,
sem vér höfum á að byggja, sé
þannig, að ef vér bara gerum
skyldu vora hvorirtveggja, þá
gætum vér gert samstarf þess-
ara þjóða að fögru fordæmi,
sem gæti haft þýðingu fyrir
fleiri en oss, Norðmenn og ís-
lendinga.
En til þess er ekki nóg að
tala, þótt það sé nauðsynlegt.
Það þurfa að fylgja verk.
Heimsókn yðar og góðar gjaf-
ir marka þýðingarmikil spor.
Óvanalega margir Norðmenn
og íslendingar hafa nú verið
mikið saman í nokkra daga.
Eigum vér nú ekki að stíga á
stokk og strengja þess heit, að
vér skulum gera hvert á sínu
sviði og öll saman, allt sem vér
getum, til þess að Norðmenn og
íslendingar fái sýnt það í
verki, hvað drengileg samvinna
tveggja vinaþjóða getur verið
þýðingarmikil og heillarík fyrir
báðar.
Ef vér leggjumst öll á eitt, þá
gæti svo farið að þessir dagar
yrðu taldir marka tímamót í
sögunni um samstarf tveggja
bræðraþjóða.
Erich Kástner:
Gestir í Miktagarði
ekki, hvernig það er, því að hann kvað þó vera ötull
kaupsýslumaður. Og af göfugum ætum. En þetta kem-
ur nú samt yfir hann, og líklega les hann of mikið.
Það hlýzt sjaldan neitt gott af bóklestri. Það sést
bara á þessu — nú fer hann eins og hver annar flæk-
ingur suður í Alpa.
Síminn glumdi.
Hildur flýtti sér að borðinu. Þetta var gistihúsið.
Hildur krafðist þess að fá að tala við gistihússtjórann
sjálfan. Það varð dálítil bið á því, að til hans næðist.
En svo kom hann.
— Eruð þér gistihússtjórinn í Miklagarði? spurði
Hildur. Gott — viljið þér gera svo vel að hlusta vel á
það, sem ég segi? Annað kvöld kemur til ykkar ann-
ar maðurjnn, sem sigraði í verðlaunasamkeppni Gljá-
verksmiðjanna.
Gistihússtjórinn sagði, að sér væri kunnugt um
það. Hann sagðist hlakka til að taka á móti þeim góðu
gestum.
— Það er gott að geta hlakkað til einhvers, sagði
Hildur stuttaralega. En þessi gestur mun gera yður
gráhærðan, ef þér eruð það ekki fyrir. Hann kemur
í gervi örsnauðs manns, þó að hann sé milljónamær-
ingur.
Gistihússtjórinn þakkaði innilega fyrir þessa vís-
bendingu. Svo flaug honum spurning í hug. Hvernig
gat milljónamæringur verið í gervi fátæklings?
— Hann fékk þessa flugu í höfuðið, sagði Hildur.
Hann langar til þess að kynnast mönnunum. Hann
ætlar að skyggnast inn í sálirnar — skiljið þér? Ég
er nákomin honum, og mér er annt um, að það verði
gert vel við hann. Hann er í rauninni barn, og hann
má alls ekki vita, að þið kunnið nein skil á honum
og háttum hans. Hann verður að halda, að þið trúið
því, að hann sé snauður maður, sem unnið hafi þessi
verðlaun af einhverri slembilukku. En samt sem áður
verður hann að njóta þeirrar umönnunar, sem hann
er vanur.
Gistihússtjórinn sagði, að hann skyldi sjá til þess.
Hann spurði ennfremur, hverjir væru siðir þessa dul-
arfulla gests.
— Við viljum gjarna búa að honum, eins og hann
á að venjast, sagði hann.
— Það var fallega hugsað, sagði Hildur. Hlustið þér
nú á: Hann er vanur að láta nudda sig annan hvern
dag, hann safnar frímerkjum, á kvöldin leggjum við
alltaf volga múrsteina í rúmið hans, og nautakjöt og
englatítur finnst honum mata bezt. En hann er vand-
látur á drykkjarföng — franskt konjakk þykir hon-
um sérlega gott.
— Og kettirnir — munið þér eftir köttunum, gall
ráðskonan við, þar sem hún stóð i dyrunum, eins og
valkyrja, sem býst til víga.
— Eigið þér siamska ketti? spurði Hildur. — Nei?
Þá verðið þér að útvega síamska ketti og hafa þá í
herberginu hans. Ég sendi yður þúsund marka ávísun
á morgun.
Gistihússtjórinn sagðist hafa skrifað þetta allt hjá
sér. Hann vildi ekki einu sinni neina borgun fyrir það
aukaómak, sem hlauzt af komu þessa undarlega
manns. Þeir voru ekki smásmuglegir í gistihúsinu þvi.
Hann taldi jafnvel ekki nein vandkvæði á því að út-
vega síömsku kettina. Það var því líkast, að hann
þyrfti ekki annað en veifa hendi sinni, til þess að
þeir kæmu.
— Leyndarráðið kemur, hvíslaði frú Kunkel.
— Verið þér sælir, sagði Hildur og flýtti sér brott.
Brandes fór með þá Tobler og Jóhann i járnbraut-
arstöðina. Hildur og frú Kunkel fylgdu þeim. Tobler
horfði brosandi á þær, þar sem þær stóðu veifandi á
brautarpöllunum.
— Jæja, Jóhann, sagði hann svo og sneri sér að
þjóninum. Munið þér nú allt, sem ég hefi sagt yður.
Við stönzum í fáeina klukkutima í Regína-gistihöll-
inni í Múnchen, og þar tek ég á mig gervi herra
Schulze. Þér látið fötin, sem ég er í, í litla tösku, er þér
farið með í pósthúsið og sendið heim. úg fer í vaðmáls-
frakkann, sem Schulze verður í næstu daga, en þér
farið í loðfeld Toblers leyndarráðs, er nú hverfur um
sinn. Og eftir að við komum í brautarstöðina i Mún-
chen þekkjumst við alls ekki.
— Lofið mér að minnsta kosti að bera koffortið yðar
inn í lestina, sagði Jóhann.
— Það geri ég sjálfur, svaraði Tobler. Við verðum
ekki heldur í sama klefa.
Cftvegum ini‘ð stuttuni fyrlrvara
Frigidaire
kæliskápa
frá Ameríku,
gegn gjaldeyris- og miifluÉiiingsleyfum.
Samband ísl. samvinnufálaga jj

Noregur—ísland
illilandakeppnin
Fer fram í dag, fimmtudaginn 24. þ.m.
kl. 8,30 s. d. — Dómari: L. E. Gibbs |
Lúðrasveit Reykjavikur leikur á veiiinunn.
frá ki. 8 síðdegis. — Aðgöngumiðar seid-
ir á Iþróttaveilinum frá kíukkan 2 í dag
Samtaka nú!
Allir nt á völl!
tttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttt
ttttttttttttttttmttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttutttt:
AMERICAN OVERSEAS AIRLINES
TILKYNNIR
Aukaflugferð næsta fimmtudagsmorgun, 24. júlí til ::
Kaupmannahafnar ög Stockholm. Upplýsingar og far- H
miðasala hjá p
G. Helgason & Melsted h.f. |
Sími 1644. :1
tt
Sænskt timbur
Útvegum timbur frá Svíþjóð gegn gjaldeyris- og inn-
flutningsleyfum.
Getum afgreitt í heilum skipsförmum á hvaða höfn
sem er á landinu, og einnig með skipum Eimskipafélags
íslands í smærri sendingum með hleðslu í Gautaborg.
Geir Stefánsson & Co. h.f.
Varðarhúsinu, Reykjavík. Sími 5898.
FIMMTI KAFLI.
Mikligarður
Það voru venjulega sömu gestirnir, sem dvöldu á
vetrum í Miklagarði í Bruckbeuren. Og þeir, sem ekki
voru þar fastir gestir, urðu það venjulega, ef leið
þeirra lá þangað einu sinni. Það gat varla hjá því
farið.
Innilegustu þakkir fyrir góðar gjafir, heimsóknir og
hamingjuóskir á 70 ára afmæli mínu, 7. júlí s.l.
Guð blessi ykkur öll.
Arnór Gislason, Gröf.