Tíminn - 19.08.1947, Síða 2
2
TIMINN, þrigjmlagiim 19. ágnst 1947
148. blað
Þriðjudafíur 19. áyúst
„Aftur niður á jörð
veruleikans”
Þannig hljóðaði fyrirsögnin á
forustugrein Alþýðublaðsins síð-
astl. sunnudag. Efni hennar var
í stuttu máli það, að íslendingar
hefðu lifað um efni fram sein-
ustu árin og búið sér til miklar
skýjahallir, þar sem þeir héldu
sig geta búið óhulta við glaum
og glcði um ókomin ár. Nú væri
þetta ævintýri búið og þjóðin
yrði að leggja hart að sér, ef
ævintýri seinustu ára ætti ekki
að fá illan endi. Fyrsta skrefið
á þeirri leið væri að komast
„aftur niður á jörð veruleikans."
Það er vissulega ekki ó-
skemmtilegt fyrir Framsóknar-
menn að lesa nú þessar og aðrar
þvílíkar hugleiðingar í blöðum
þeim, er á sínum tíma studdu
ríkisstjórn Ólafs Thors. Fram-
sóknaramenn voru þá stimplað-
ir afturhaldsmenn og hrun-
stefnumenn i þessum blöðum
vegna þess, að þeir vildu halda
sig við jörð veruleikans og því
ekki taka þátt í ævintýradans-
inum. Illu heilli lét Alþýðu-
flokkurinn ginnast út í þennan
dans með Kommúnistum og Ól-
afsdeild Sjálfstæðisflokksins og
tók þátt í þeim hrópum gegn
Framsóknarflokknum, sem áður
er lýst. Nú fær fyrsta ríkis-
stjórnin, sem er mynduð undir
forustu Alþýðuflokksins, að
taka afleiðingunum af hinni
miklu Jörvagleði Ólafs og
kommúnistanna.
Vissulega mega þeir Alþýðu-
flokksmenn, sem réðu því, að
flokkurinn gerðist hjálpar-
kokkar kommúnista og Ólafs-
deildarinnar 1944, harma það,
að þeir skyldu þá ekki heldur
taka sér vígstöðu með Fram-
sóknarflokknum á jörð veru-
leikans og vinna gegn því, að
flanað yrði út í ævintýrið. Slík
samstaða þessara flokka hefði
bá bjargað miklu. Án með-
hjálpar Alþýðuflokksins hefði
kommúnistana og Ólafsdeildina
brostið kjark til að gera það,
sem gert var.
Það, sem Alþýðublaðið segir
nú, hefir líka mörgum Alþýðu-
flokksmönnum verið ljóst áður,
og sá ávinningur, sem flokkur-
inn hlaut í seinustu kosningum,
stafaði fyrst og fremst af þvi,
að ýmsir yngri menn flokksins
höfðu dug og vaskleika til að
gagnrýna stjórnarstefnuna, sem
fylgt var. T. d. lýsti Jón Blöndal
því í mjög snjallri blaðagrein,
að stefna Ólafsstjórnarinnar
væri hvort tveggja í senn skýja-
borgastefna og fjárglæfrastefna.
Þeir, sem þá kunna að hafa
talið þetta harðan dóm, gera
það vissulega ekki lengur.
En nú er æfintýrinu lokið,
hvort sem menn vilja það eða
ekki. Nú verða. menn að leitast
við að komast aftur niður á
jörð veruleikans. Nú verða
menn að marka sér þá stefnu,
sem þeir telja vísasta til við-
reisnar. Og þar má ekki hafa
nema eitt leiðarljós. Það eru
málefnin ein, sem eiga að ráða.
Vprði þau látin ráða, ætti að
vera auðvelt fyrir þá flokka,
sem vilja vinna að sem beztum
hag almennings í landinu, að
eiga samleið. Beri þessir flokk-
ar hins vegar ekki gæfu til að
standa vel saman og öfgamenn
frá hægri eða vinstri fá tæki-
færi til að ráða stefnunni, getur
tekið við annað æfintýri, sem
verður jafnvel verra hinu fyrra,
ÓLAFIIR JÓHANNESSO\, PRÓFES SOR:
Um neitunarvaldið í Oryggisráöinu
í fréttum frá útlöndum heyr-
ist oftlega minnst á neitunar-
valdið. Frá því er skýrt, að
Dessi eða hinn hafi beitt neit-
unarvaldinu og hafi með þeim
hætti komið í veg fyrir álykt-
anir eða aðgerðir Öryggisráðs-
ins. Ég hygg, að ýmsum sé ekki
fyllilega, eða a. m. k. ekki nægi-
lega ljóst, hvað neitunarvaldið
er, í hverju það er fólgið og á
hverjum grundvelli það hvílir.
Mig langar þess vegna til að
skýra það hér með nokkrum
orðum.
allra stórveldanna, enda þótt
þau eigi hlut að máli. í reynd-
inni þýðir þetta auðvitað það,
að slíkjum aðgerðum verður
aldrei beitt gegn stórveldun-
um. Er það að sjálfsögðu til-
finnanleg takmörkun á valdi og
getu Öryggisráðsins. Meðan
stórveldin halda saman og eru
sammála, kann það að geta
leyst hlutverk sitt af hendi.
En þegar stórveldin gerast frið-
rofar eða eiga hlut að milli-
ríkjadeilum, er það vanmátt-
ugt og hefir eigi heimild til að
alls ekki fallast á, að það væri
bundið við þvingunar- eða
refsiaðgerðir. Mörg ríki töldu
hins vegar að hverfa yrði með
öllu frá neitunarvaldinu, ef
takast ætti að koma á fót alls-
herjarstofnun, sem varðveitt
gæti friðinn, Bentu fulltrúar
þeirra á, hversu Þjóðabanda-
lagið gamla varð máttvana og
þýðingarlaust. Þeir töldu, að
ekki þýddi að setjá aftur upp
valdalausa stofnun, heldur yrði
hin einstöku ríki að fórna
nokkru af sjálfsákvörðunarrétti
ÞAÐ ER SVO MIKIÐ um einsetu-
karla í bænum núna, að undrun
sætir. Auk þessara gömlu, sem eru
það ár og síð og alla tíð, hefir fjöldi
nýrra bætzt við. Þeir eru aðeins gest-
ir í Paradís nokkrar frjálsar sumar-
vikur, því konan og börnin hafa ver-
ið send í sveit. Sumir þeirra kalla
þetta sumarfrí, aðrir eitthvað annað
■— þeir um það — öllu má nú nafn
gefa. Þessir stundarlausingjíjr eiga
nú samleið með piparsveinunum á
ný, og þeir geta rifjaö upp gömul
kynni, sem rofnað höfðu að nokkru
við leiðaskil á götuhorni. Þessir
menn eru nú tíðir gestir saman á
veitingahúsum og mj.tsölustöðum.
Margir giftu mannanna í fríinu eru
UMHVERFIÐ ER MJÖG FAGURT,
iitauðugt, allgróið hraun með grös-
ugum og skjólsælum dældum. Templ-
arar hafa girt þarna um 20 ha. lands
og plantað í þaö skógi, sem þroskast
vel. Ef templurum tekst að koma þvi
í framkvæmd, sem þeir hafa í huga
á Jaðri — og það er ekki að efa, því
að vilji þeirra og dugnaður er mik-
ill — þá mun Jaðar og Heiðmörkin
verða eftirsötir griðastaðir fyrir þá
sem vilja njóta góðrar hvíldar stutta
sólskinsstund á sunnudegi eða virku
kvöldi. Slíkan stað hefir áreiðanlega
vantað í næsta nágrenni Reykjavíkur.
Á vetrum lánar Reglan þetta hús
til skólahalds fyrir börn úr Reykjavík,
sem eru vanþroska eða olnbogabörn
Eins og kunnugt er, eiga ell-
efu ríki sæti í Öryggisráðinu. Af
þeim eru sex kjörin af allsherj-
arþinginu til tveggja ára í senn,
en stórveldin fimm, Bandaríkin,
Bretland, Frakkland, Kína og
Ráðstjórnarríkin rússnesku,
eiga þar fast sæti.
. Um atkvæðagreiðslu í Ör-
yggisráðinu eru fyrirmæli í 27.
gr. stofnskrár Sameinuðu þjóð-
anna. Segir þar, að hver full-
trúi ráðsins hafi eitt atkvæði.
Ennfremur er mælt svo fyrir, að
til lögmætra ákvarðana Ör-
yggisráðsins í málum varðandi
fundarsköp og starfstilhögun
ráðsins („procedural matters")
þurfi jákvæð atkvæði sjö full-
trúa ráðsins. Til lögmætra á-
kvarðana í öllum öðrum málum
þarf jákvæð atkvæði sjö full-
trúa, endo séu í þeirri tölu full-
trúa, enda séu í þejrri tölu full-
fast sæti eiga í ráðinu. Þegar
um er að tefla ákvörðun um
friðsamlega lausn deilumála,
skal þó deiluaðili sitja hjá við
atkvæðagreiðslu.
Svo sem sjá má af þessu, er
greint á milli málefna várðandi
fundarsköp ráðsins og starfstil-
högun annars vegar og allra
annarra málefna hins vegar. Til
ályktana í hinum fyrrnefndu
málum þarf samþykki sjö full-
trúa ráðsins. En þar skiptir
ekki máli hverjir þessir sjö eru.
í síðarnefnda tilfellinu verður'
lögmæt ályktun því aðeins gerð,
að öll stórveldin samþykki
hana og a. m. k. tveir af hin-
um kjörnu fulltrúum að auki.
í þessari reglu felst hið svo-
nefnda neitunarvald stórveld-
anna. Er með ákvæði þessu gerð
mikilvæg undantekning frá
meginreglunni um jafnræði
allra ríkja í bandalagi Samein-
uðu þjóðanna. Með þessari
reglu er hverju stóryeldanna,
sem er, fengið vald og aðstaða
til þess að hefta hvers konar
ákvarðanir og aðgerðir Örygg-
isráðsins. Það þarf ekki að
beygja sig fyrir meirililutanum.
Eitt stórveldanna getur komið í
veg fyrir ályktanir, sem allir
hinir meðlimir ráðsins, tíu að
tölu, eru samþykkir og telja
nauðsynlegar. Eina undantekn-
ingin frá þessu neitunar- eða
stöðvunarvaldi stórveldanna er
sú, að þegar ráðið tekur .á-
kvörðun um friðsamlega lausn
deilumála, skal deiluaðili sitja
hjá, enda þótt hann sé eitt stór-
veldanna. í því tilfelli geta þau
ekki beitt neitunarvaldi. En ná-
ist ekki lausn deilu með frið-
samlegum hætti, og þurfi að
grípa til einhverra þvingunar-
eða refsiaðgerða, þarf samþykki
þótt langt sé þá jafnað. Þetta
mun mjög fara eftir því, hve
fljótir sumir þeirra, sem um
hríð hafa dvalizt í skýjaborgum,
verða að átta sig, þegar þeir
koma aítur niður á jörð veru-
leikans.
grípa til nruðsynlegra ráðstaf-
ana til varðveizlu friðarins.
Þegar mest liggur við, getur
þetta mikilvæga tæki orðið ó-
starfhæft. Ljóst er af þessu, að
samheldni og samstarf stórveld-
anna er forsenda fyrir starf-
semi Sameinuðu þjóðanna. Án
slíkrar samvinnu getur banda-
lagið í sinni núverandi mynd
ekki þrifizt.
Neitunarvaldið er í sjálfu sér
ekki nýtt eða óskiljanlegt fyrir-
bæri í þjóðaréttinum. Þjóða-
rétturinn hvílir einmitt á meg-
inreglunni um fullveldi ríkja.
En í fullveldi fellst það, að ríkið
er ekki selt undir neitt æðra
vald. Fullvalda ríki verður að-
eins bundið af eigin ákvörðun.
Það verður ekki skuldbundið af
fyrirmælum annarra ríkja eða
ríkjasambanda, nema samþykki
þess komi til. Þessum sjálfsá-
kvörðunarrétti hafa ríkin jafn-
an verið ófús á að afsala sér.
í gamal Þjóðabandalaginu var
algerlega byggt á þessari megin-
reglu. Til lögmætra ákvarðana í
þjóðabandalagsráðinu þurfti
samþykki allra meðlima ráðsins.
Það ráð gat ekki beitt viðskipta-
hömlum gegn árásarríki, nema
það væri samþykkt samhljóða í
ráðinu. Deiluaðiljar höfðu þó
þar ekki atkvæðisrétt. Þeir gátu
aldrei beitt neitunarvaldi. En
allir aðrir meðlimir ráðsins
höfðu í rauninni neitunar- eða
stöðvunarvald. í þingi Þjóða-
bandalagsins var einnig megin-
reglan sú, að aðeins ályktanir,
sem samþykktar voru sam-
hljóða, voru bindandi. Frá þeirri
reglu voru þó allmargar und-
antekningar.
í bandalagi Sameinuðu þjóð-
anna gilda um þetta aðrar
reglur. í allsherjarþinginu
bindur meirihlutinn minnihlút-
ann. (Að vísu þarf oft aukinn
meirihluta — tvo þriðju.). En í
Öryggisráðinu gildir sú skipun,
sem lýst hefir verið. Þar hafa
því öll önnur ríki en stórveldin
fimm, játazt undir að hlíta lög-
mætum ákvörðunum meirihlut-
ans. Þau hafa afsalað sér néit-
unarvaldi sínu eða sjálfákvörð-
unarrétti að þessu leýti. Stór-
veldin hafa hins vegar ekki
viljað afsala sér neitunarvald-
inu. í reyndinni hafa því at-
kvæði þeirra í öryggisráðinu
miklu meira gildi en annarra
meðlima ráðsins.
Skipulag þetta á rætur að
rekja til samkomulags þeirra
Churchills, Roosevelts og Stal-
ins á fundinum í Yalta í febrú-
ar 1945. Þar varð þó aðeins
samkomulag um það í meginat-
riðum. Á ráðstefnunni í San-
Francisco var þetta eitt mesta
deilumálið, það var ekki að-
eins, að hin smærri ríki gagn-
rýndu neitunarvaldið yfirleitt,
heldur var og nokkur ágreining-
ur milli stórveldanna sjálfra um
hversu víðtækt það skyldi vera.
Rússarnir vildu hafa neitunar-
valdið sem víðtækast og vildu
sínum, tii þes að bandalagið
hin sameiginlega .stofnun
þeirra, gæti tryggt friðinn.
Margir fulltrúar töldu og ó-
sanngjarnt, að stórveldin nytu
hér sérréttinda. Að lokum voru
núgildandi reglur um atkvæða-
greiðsluna í Öryggisráðinu sam-
þykktar með 30 atkvæðum gegn
2. 15 ríki sátu hjá. En áður
höfðu stórveldin þann 7. júní
1945 gefið út yfirlýsingu þess
efnis, að enginn meðlimur Ör-
yggisráðsins skyldi geta komiö
í veg fyrir það, að deilumál væri
tekið til meðferðar í Öryggis-
ráðinu, eða að deiluaðili fengi
tækifæri til þess að tala þar
máli sínu og skýra sitt sjónar-
mið. En yfirlýsingu þessa munu
þau vilja túlka misjafnlega nú,
enda auðvitað vafasamt um
lagalegt gildi hennar.
Ákvæði þau um atkvæða-
greiðslu í Öryggisráðinu, sem
lýst hefir verið stuttlega hér að
framan, eru því miður hvergi
nærri nægilega skýr. Þess vegna
hefir ýmis konar ágreiningur
risið um skýringar þeirra. Það
er t. d. ekki nægilega glöggt,
hvaða málefni það eru, sem eru
eingöngu formlegs eðlis („pro-
cedural matters“), og stórveld-
in hafa því ekki neitunarvald
um. Leyst hefir verið úr ágrein-
ingi um það atriði með at-
kvæðagreiðslu. En í þeirri at-
kvæðagreiðslu voru sórveldin
talin hafa neitunarvald. Niður-
staðan verður því sú, að stór-
veldin geta í reyndinni beitt
neitunarvaldinu um svo að
segja hvaða ályktun sem er, og
í hvaða málefni sem vera skal.
En vitaskuld getur slikt verið
frekleg misbeiting á þessum
rétti stórveldanna. Það er einn-
ig óskýrt hvenær telja á ríki
deiluaðila, og hvenær það af
þeirri ástæðu á að sitja hjá við
atkvæðagreiðslu í Öryggisráð-
inu. Það getur meira að segja
verið 'vafamál, hvenær um deilu
í þessum skilningi er að tefla.
Vafamál getur það einnig verið,
hverjar afleiðingar það hafi, ef
stórveldi situr hjá við at-
kvæðagreiðslu. Eftir orðanna
hljóðan, þar sem krafizt er já-
atkvæðis (án affirmativs vote)
7 meðlima, þar með stórveld-
anna, til gildra ályktana, lægi
næst að líta á slíkt, sem beit-
ing neitunarvalds, og telja því
ályktun ólögmæta, ef stórveldi
sæti hjá. Sá skilningur sýnist
þó ekki hafa verið lagður til
grundvallar, og verður að telja
það vel farið. Ýms fíeiri vafa-
atriði mætti nefna. Þörf er á
nákvæmari reglum um atkvæða-
greiðsluna, en ennþá mun ekki
hafa náðst samkomulag um
þær.
Á hinum stutta starfstíma
Öryggisráðsins hafa stórveldin
eða í öllu falli sum þeira beitt
neitunarvaldinu alloft. Hér er
ekki að sinni kostur á að rekja
þau tilfelli. Gæti þó slíkt verið
fróðlegt. En það er ýmsra álit,
óánægðir með matinn, því að konurn-
ar hafa komið þeim upp á alls konar
keipar. Þeir segjast meira að segja
fá í magann af þessu veitingahúsa-
mataræði, og ekki halda þetta út leng-
ur og sækja konuna þegar á morgun.
En af einhverjum ástæðum dregst
þetta samt dag frá degi. Piparsvein-
arnir brosa í kampinn, segja ekki
mikið, en eru skilningsdrjúgir á svip-
inn.
EN ÞAÐ KEMUR STUNDUM fyrir,
að þessir gömlu og nýju hittast á
sunnudegi og rabba saman. Þegar líð-
ur á daginn, hverfur hugurinn ósjálf-
rátt að því, hvar muni nú vera beztan
kvöldverð að fá. Svo var þetta s 1
sunnudag. Yið sátum þrir saman, og
þegar talið barst að kvöldverðinum,
sagði einn: „Mér er sagt, að á Jaðri
sé bezti matur landsins". Jaðri? Hvar
var það? Norður á Ströndum eða
austur á Hólsfjöllum? Nei, það er
hérna upp við Elliðavatnið. Það er
dvalarheimili og veitihgas,taður templ-
ara. Hvernig væri að fara þangað?
Einn hafði bíl, og hann bauð að aka
þangað. Því var tekið með þökkum.
VIÐ ÓKUM INN FYRIR ELLIÐA-
ÁR og upp Suðurlandsveginn, beygð-
um síðan inn á afleggjarann í Rauð-
hólana. Rauðhólarnir eru fagur og
einkennilegur staður, en með rauða-
náminu þar hefir verið farið illa með
þá. Námið virðist hafa veriö svo
handahófskennt og skipulagslaust, að
furðu sætir. Svo komum við heim
að Jaðri. Það er einkar fallegt og vin-
gjarnlegt þarna í hraunjaðrinum við
vatnið. Að Jaðri er reisulegt, tvílyft
steinhús. Þarna rekur Reglan mynd-
arlegt dvalí^heimili og veitingastað,
og þarna er margt um manninn, þótt
sólskinið sé ekki eftirlátt. Þegar við
ökum í hlaðið, stendur einn af eldri
forvígismönnum Reglunnar fyrir dyr-
um úti. Það er Jóhann Ögm. Odds-
son. Hann tekur þegar upp neftó-
baksdósirnar og býður í nefið, og er
bað vel þegið. Við segjumst vera
komnir til þess að borða góðan mat.
Hann kveður matinn góðan, en hús-
rýmið sé lítið, og komist færri að en
vilji. Síðan sýnir hann okkur húsið.
Það er tvær hæðir, — gengið inn í
miðja hlið. Á neðri hæð er borðsal-
ur í hvorum enda, en á efri hæð
setustofur. Sextán svefnherbergi
fyrir gesti eru í húsinu, og geta þrír
búið í hverju. Allt er vistlegt og
heimilislegt. Þarna er allmargt dval-
argesta, mest hjón og ailmörg börn.
EN HÚSRÝMI ER EKKI NEMA
fyrir dvalargestina, það vantar veit-
ingasal fyrir gesti, er vilja skjótast
þangað úr bænum á góðviðrisstund,
njóta sóiskinsins í hrauninu og fá
sér hressingu. En Reglan hefir í
hyggju að bæta úr því, með því að
reisa sumar-gildaskála við húsið, og
er það vel farið.
af erfiðum heimilisástæðum. Þar er
og ekki síður fyllt autt rúm. Það er
ánægjulegt að koma að Jaðri, Það
vekur bjartsýni og trú á lífið.
I
SVO VAR HRINGT TIL KVÖLD-
VERÐAR. Af góðsemi þjónustufólks-
ins hafði okkur verið búið borð, þótt
þegar mætti segja fullskipað. Matur-
inn var mjög góður og við nutum hans
í ríkum mæli, og þar að auki var
hann mun ódýrari en sams konar mál-
tíð á veitingahúsum inni í borginni.
Að lokinni máltíð kveðjum við stað-.
inn með hlýrri þökk og höldum í
bæinn.
Á LEIÐINNI RÆÐUM VIÐ MARGT
saman. Okkur verður tíðrætt um
starf Reglunnar og skylda mannúð-
ar- og menningarstarfsemi. Annar
samferðamaður minn fer að segja.
mér frá félagsskap, sem starfi í Ame-
ríku og reki mörg veitingahús.
Starfsfólk þessara Veitingahúsa er
allt saman fólk, sem hefir sokkið til
botns í kviksyndi áfengisbölsins og
siðspillingar stórborgarlífsins, en ver-
ið hjálpað til manndóms og heiðar-
legs lífs á ný. Þetta fólk reynist ekki
aðeins nýtt og dugandi starfsfólk,
heldur sýnir það undraverða hæfi-
leika og getu til þess að hjálpa sams
konar olnbogabörnum lífsins á réttan
kjöl á ný. Á kvöldin fer þetta fólk
út í afgötur stórborganna og leitar
uppi úrhrök mannlífsins, fer með þau
heim og reynir að veita þeim við-
fangsefni og láta þau finna tilgang
í lífinu á ný.
MÉR KOM í HUG AÐ ÞETTA
STARF væri af öðrum toga en af-
skipti íslenzka ríkisvaldsins af sams
konar fólki í Reykjavík. Á kvöldin
tínir lögreglan þetta fólk af knæp-
unum í Hafnarstræti og götunni og
hendir því í „kjallarann" alþekkta,
þar sem það fær að liggja við illan
aðbúnað af nóttina. Með morgninum
er því svo hent út á ný og þá skreið-
ist það upp á Arnarhólstún og sezt
á garðinn að norðanveröu. Síðan er
farið að „slá“ og er nm það hin
Dezta samvinna. Þegar búið er að
„slá1' fyrir flösku, er hún tæmd í fé-
lagi, og þar með er hringrásin hafin
á ný Kjallarinn á kvöldin, Arnar-
hólstúnið á morgnana og gatan á
daginn.
Fyrir ýmis smáafbrot !*ru svo þess-
ir menn sektaðir. En þeir greiða eng-
ar sektir, og þegar . sektirnar hafa
náð vissri krónutölu, er maðurinn
sendur austur á Letigarð, og þar
dvelur hann nokkurn tíma, en að
því lc£nu er honum hleypt út fyrir
hliðið, og sagt að fara hvert sem hon-
um þóknast. Hvert fer hann? Það
er víst ekki vandráðin gáta.
Ríkisvaldið hefir öflugar klær til
góðs eða ills, eftir því sem vilji og
manndómur stendur til. Þetta er að
beita öfugum klónum.
Krurami.
að' neitunarvaldinu hafi verið
herfilega misbeitt. Það hefir
þess vegna síður en svo dregið
úr gagnrýni á því. Kom slíkt
glöggt fram á þingi bandalags-
ins í New York 1946. þar voru
fluttar margar tillögur varð-
andi þetta efni. Fólu flestar
þeirra í sér gagnrýni á neitun-
arvaldinu eða beitingu þess.
Sumar fóru fram á þreytingu
eða endurskoðun á þessu á-
kvæði stofnskrárinnar. Aðrar
gengu skemmra en lýstu þó óá-
nægju yfir ákvæðinu og notkun
þess. Þrátt fyrir áberandi óá-
nægju einkanlega yfir beitingu
ákvæðýíþas, þótti þó meirihluta
fultrúanna ekki rétt eða heppi-
legt að stofna til breytinga á
þessu fyrirmæli stofnskrárinn-
ar a. m. k. ekki að svo stöddu.
Ekkert stórveldanna vildi fall-
ast á niðurfelling ákvæðisins,
enda þótt sum þeirra gagnrýndu
nokkuð, hvernig því hefði ver-
ið beiti.
í stjórnmálanefndinni, .sem
mál þetta fékk til meðferðar,
var að lokum samþykkt ályktun
frá fulltrúa Astralíu, en á
San-Francisco-ráðstefnunni
hafði einmitt fulltrúi Ástralíu,
dr. Evatt, verið einn af skel-
eggustu gagnrýnendum neitun-
(Framhald á 4. siðu)